Τον Μάνο Ιωάννου τα τελευταία πέντε χρόνια τον παρακολουθούσαμε καθημερινά στη σειρά του Alpha «Έλα στη θέση μου». Λίγο καιρό μετά το φινάλε της, φωτογραφίζεται για το περιοδικό ΟΚ! και κάνει τον απολογισμό του, μετράει τα σωστά και τα λάθη και εξηγεί γιατί στα 33 του ένιωσε την ανάγκη να πάρει τη ζωή του από την αρχή.
Όσοι σε γνωρίζουν καλά λένε ότι έχεις αλλάξει. Εσύ που ήσουν κάθε βράδυ έξω και ξενυχτούσες, μένεις συνεχώς στο σπίτι, ξυπνάς νωρίς το πρωί, κάνεις γυμναστική, προσέχεις τη διατροφή σου.
Στην ηλικία των 20 είναι λογικό να θέλεις να βγεις και να ξενυχτήσεις. Αλλά κάποια στιγμή το βαριέσαι. Είναι και θέμα αντοχών… Στα 21 μου, όταν ξεκίνησα την υποκριτική, μπορούσα να πάω το πρωί στο σίριαλ, το βράδυ στο θέατρο, μετά να βγω και να διασκεδάσω και την επόμενη μέρα κατευθείαν στο γύρισμα. Αυτό μπορεί να το έκανα δύο μέρες συνεχόμενα και να απέδιδα τέλεια στη δουλειά μου. Τώρα πια στα 33 μου, αν δεν ξεκουραστώ, αν δεν κοιμηθώ επτά-οκτώ ώρες, δεν βγαίνει το πρόγραμμα. (Γελάει.) Η γυμναστική πάντα μου άρεσε, απλά τώρα πια ασχολούμαι και με πολλά αθλήματα. Ξεκίνησα ιππασία, κάνω ξανά τένις, που είναι η καλύτερη αερόβια άσκηση, και βλέπω ότι βρίσκω ξανά την αντοχή μου. Με το φαγητό, επειδή ήμουν πέντε χρόνια σε καθημερινό σίριαλ, ομολογώ ότι το είχα παρακάνει. Γυρνούσα αργά το βράδυ στο σπίτι και έτρωγα κυριολεκτικά ό,τι έβρισκα μπροστά μου. Τώρα πια θα ξυπνήσω το πρωί, θα πάω γυμναστήριο και θα αφιερώσω χρόνο για να μαγειρέψω κάτι πιο υγιεινό.
Τι ήταν αυτό που σε έκανε να αλλάξεις τρόπο ζωής;
Μεγαλώνω. Αισθανόμουν ότι αν άφηνα τον εαυτό μου, θα με άφηνε κι αυτός. Παλιότερα μπορεί να με διασκέδαζε να βγω έξω με φίλους μετά το θέατρο και να πιω τρία-τέσσερα ποτά. Αυτό το έχω σταματήσει εδώ και χρόνια. Βρίσκω πολύ πιο ωραίο πια να καθίσω στο σπίτι μου και να διαβάσω ένα βιβλίο. Μέχρι τώρα όσα βιβλία είχα διαβάσει ήταν στη Δραματική Σχολή. Τώρα διαβάζω ένα βιβλίο την εβδομάδα. Για να σου δώσω να καταλάβεις, παρόλο που είμαι συνέχεια στο σπίτι, έχω να ανοίξω τηλεόραση ενάμιση μήνα. Γενικότερα από τον Φεβρουάριο που σταμάτησαν τα γυρίσματα του «Έλα στη θέση μου» αποφάσισα να αφιερώσω χρόνο στον εαυτό μου. Ξεκίνησα μαθήματα φωνητικής με τον Βασίλη Αξιώτη, κάνω ψυχοθεραπεία κ.ο.κ.
Ποια ήταν η αφορμή για να ξεκινήσεις ψυχοθεραπεία;
Από μικρός είχα ασχοληθεί με την ψυχολογία. Πήγαινα σε σχολείο που είχαμε ψυχολόγο και ήξερα πόσο πολύ βοηθάει. Μεγαλώνοντας, μεγαλώνουν και τα προβλήματα. Το άγχος της δουλειάς και η οικονομική διαχείριση μου δημιουργούσαν νεύρα και ένταση και πολλές φορές ξεσπούσα στους δικούς μου ανθρώπους. Αυτό ήταν κάτι που ήθελα να το δουλέψω. Ξεκίνησα πριν από πέντε μήνες ψυχοθεραπεία και η ψυχολόγος μου μου λέει ότι έχει ήδη απέναντί της έναν άλλο άνθρωπο. Είμαι πολύ πιο ήρεμος πια και όταν βλέπω ότι πάει να ξεφύγει το πράγμα, θα προτιμήσω να αποχωρήσω, παρά να τσακωθώ. Δεν θα γίνω ίδιος με τον άλλο. Αν κάνει εκείνος λάθος, δεν θα το επαναλάβω κι εγώ.
Βλέπεις δηλαδή διαφορά στον εαυτό σου και τον τρόπο που αντιμετωπίζεις τα πράγματα;
Μεγάλη. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα. Πηγαίνω και βοηθάω στα συσσίτια της εκκλησίας για τους απόρους. Εκεί είναι ένας υπέροχος άνθρωπος, η κυρία Τέτα. Μια φορά ένας κύριος μας είπε: «Όταν έχετε φτιάξει φακές, μας βάζετε τέσσερις και πέντε μερίδες. Όταν έχετε κρέας, μόνο μία». Το ακούει ένας και του λέει: «Αν δεν σου αρέσει, πήγαινε σε άλλο εστιατόριο». Η κυρία Τέτα τότε παρενέβη και του είπε: «Μη μιλάς έτσι. Ο άνθρωπος μπορεί να είναι πονεμένος, να έχει χάσει την οικογένειά του. Δεν χρειάζεται να του φερθούμε έτσι. Του ζητάμε “συγγνώμη” και του λέμε “Αυτό έχουμε”». Αυτό ήταν μεγάλο μάθημα για εμένα. Ακόμα και στη δουλειά, αν κάποιος σου μιλήσει άσχημα, καλό είναι να μπαίνεις στη θέση του
Είναι γνωστό ότι έχεις βαθιά πίστη και ότι πηγαίνεις πολύ τακτικά στην εκκλησία. Αυτό είναι κάτι που έκανες από μικρός;
Ναι. Μάλιστα, όταν ήμουν μικρός και έβλεπα στη Λειτουργία τα παπαδάκια με τις λαμπάδες, ήθελα να το κάνω κι εγώ. Είχα φάει τη μητέρα μου να γίνω παπαδάκι. Μια μέρα λοιπόν με ξύπνησε στις 6.00 το πρωί και μου είπε: «Σήκω να πας στην εκκλησία». Τελικά δεν πήγα. Αλλά πάντα πίστευα, πάντα πήγαινα στην εκκλησία και πάντα είχα πνευματικό στον οποίο εξομολογούμουν. Τα τελευταία τρία χρόνια που έχασα τη γιαγιά μου ταξιδεύω αυθημερόν στον Άγιο Κωνσταντίνο, μόνο και μόνο για να επισκεφθώ το νεκροταφείο και γυρνάω μετά στην Αθήνα. Της είχα τρομερή αδυναμία και αισθάνομαι την ανάγκη να επικοινωνώ με αυτό τον τρόπο μαζί της. Τα τελευταία χρόνια δεν ήθελα να πηγαίνω στην εκκλησία μόνο όταν είχα πρόβλημα. Και τώρα βλέπω και πόσο πολύ προσφέρει η εκκλησία σε όσους έχουν ανάγκη.
Έπαιξε ρόλο σε αυτή την εσωτερική αλλαγή το ότι είσαι καλά στην προσωπική σου ζωή;
Σίγουρα παίζει ρόλο το να είσαι καλά στην προσωπική σου ζωή αλλά και να έχεις καλούς φίλους δίπλα σου, που να σ’ τα λένε έξω από τα δόντια. Το θέμα είναι να έχεις γερό στομάχι και να καταλαβαίνεις ότι το κάνουν για το καλό σου. Ο κολλητός μου ο Κώστας, όταν τέλειωσαν τα γυρίσματα και του είπα «Τι θα κάνω τώρα που έχω συνηθίσει; Θα πάθω κατάθλιψη», μου απάντησε: «Καμία κατάθλιψη δεν θα πάθεις. Θα ξεκινήσεις μαθήματα χορού, φωνητικής και θα κάνεις πράγματα επιτέλους και για εσένα».
Τώρα που πέρασες τα 30 σκέφτεσαι να παντρευτείς;
Δεν είναι κάτι που σκέφτομαι για την ώρα. Δεν ήμουν ποτέ υπέρ του γάμου, αλλά θα το έκανα αν ερχόταν στη ζωή μου ένα παιδί.
Τα τελευταία χρόνια δεν μιλάς καθόλου για τις σχέσεις σου. Τι συμβαίνει στην προσωπική σου ζωή;
Δεν μου αρέσει να μιλάω για την προσωπική μου ζωή και δεν θα το κάνω ούτε και τώρα. Το μόνο που θα σου πω είναι ότι είμαι πάρα πολύ καλά.
Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί εκτάκτως σήμερα με τα «Νέα Σαββατοκύριακο».
