Ο Γιάννης Πάριος θεωρεί ότι το σπουδαιότερο δώρο που του έχει φέρει η ζωή είναι ότι έγινε πατέρας ξεκινώντας όμως πρώτα από τους γονείς του «που έφεραν εμένα και έφερα τα παιδιά μου». Ο σπουδαίος ερμηνευτής εξομολογείται στο ΟΚ!, που τον συνάντησε στις πρόβες για το «Σπίτι με το Mega», ιστορίες από τη ζωή του ενώ δηλώνει «σπουδαίος πατέρας».
Στον τελευταίο δίσκο υπάρχει ένα συγκινητικό τραγούδι για τη μητέρα σας, τη Μαρουσώ.
Είναι για τη μάνα μου, ναι. Για τον πατέρα μου είχα γράψει τραγούδι παλιά. Το είπε ο Βοσκόπουλος. Το Καρδιά μου μόνη. Νομίζεις ότι είναι ερωτικό τραγούδι; Δεν είναι. Χτυπούσε η πόρτα ενώ είχε φύγει και νόμιζα ότι θα μπει μέσα. Εγώ δεν ήμουν μαμάκιας, όπως όλα τα αγόρια, είχα λατρεία στον μπαμπά μου. Τον άκουγα να τραγουδάει και τρελαινόμουν.
Ίσα που πρόλαβε το ξεκίνημά σας.
Ελάχιστα. Αλλά ήταν σίγουρος για μένα.
Εσείς ως πατέρας, φαντάζομαι, αγαπάτε το ίδιο και τους τέσσερις γιους σας…
Τα παιδιά μου είναι η ζωή μου.
Μου έχουν πει ότι έχετε επαφή πιο πολύ με τον Μιχαήλ.
Αυτό δεν είναι κακό. Μένει πιο κοντά μου για αυτό. Επειδή οι δουλειές του είναι πιο ελεύθερες, περνάει από το σπίτι και με βλέπει πιο εύκολα. Αυτό που μου αρέσει είναι ότι μεταξύ τους τα παιδιά μου αγαπιούνται τόσο πολύ, όπως αγαπιόμουν εγώ με τα αδέλφια μου, παρόλο που δεν είναι από τις ίδιες μανάδες.
Κι εσείς καταφέρατε να κρατήσετε καλές σχέσεις με τις γυναίκες που πέρασαν από τη ζωή σας.
Εγώ δεν τσακώνομαι, δεν υπάρχει λόγος, μωρέ. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα. Σταμάτησα να πηγαίνω γήπεδο γιατί δεν άντεχα να βλέπω να τσακώνονται. Είμαι Παναθηναϊκός, αλλά άμα βάζει ο Ολυμπιακός ένα καλό γκολ, θα χειροκροτήσω. Το έκανα τρεις-τέσσερις φορές, με κοίταζαν περίεργα και με έβριζαν. Τότε είπα «δεν ξανάρχομαι στο γήπεδο». Έχω να πάω στο γήπεδο από το ’80.
Στο σπίτι όμως βλέπετε μπάλα;
Μπάλα βλέπω, αλλά τη Ρεάλ και την Μπαρτσελόνα. Έτσι όπως έχει γίνει η μπάλα στην Ελλάδα, δεν είναι μπάλα αλλά μπάλος. Μόνο ο Ολυμπιακός έχει ομάδα. Εγώ Παναθηναϊκός για μια μουσταλευριά έγινα – το έχω ξαναπεί αυτό. Όταν ήμουν παιδάκι και πήγαινα να παίξω ποδόσφαιρο, μας χώριζε ο πιο μεγάλος σε ομάδες, οι πιο πολλοί ήθελαν να πάνε στον Ολυμπιακό. Μου λέει «πού θες να πας, στον Ολυμπιακό; Ένα τάλιρο» μου λέει. «Δεν έχω, ρε Φίλιππα» του λέω. Και κράταγα μια ξερή μουσταλευριά. Μου λέει «δώσε μου τη μουσταλευριά και πήγαινε στον Παναθηναϊκό». Ο δεύτερος γιος μου, ο Θανάσης, είναι τόσο αντι-Παναθηναϊκός που πολλές φορές γελάω. Θα τον βλέπεις να κρατάει την πιο φανατική αθλητική εφημερίδα. Και μιλάμε για ένα μορφωμένο παιδί. Του λέω «τόσο άρρωστος είσαι;». «Ναι, μπαμπά, έτσι με έκανε ο Μητροπάνος». Τον αγαπούσε ο Μητροπάνος. (Γελάει.)
Φίλους από τον χώρο σας είχατε;
Φίλους όχι, καλές σχέσεις είχα. Και μην ακούς τι λένε, φίλους (σ.σ. συναδέλφους) δεν έχει κανένας. Ούτε σύγκρουση είχαμε. Απλά ο καθένας τότε είχε το πρόβλημά του. Τώρα που μεγαλώσαμε μπορεί να γίνουμε φίλοι… όσοι έχουν ψυχούλα, όσοι πιστεύουν ότι μεγάλωσαν, όχι ότι γέρασαν. Ξέρεις, η κορυφή είναι μία, αλλά είναι αιχμηρή. Αν καθίσεις επάνω, πονάει. Καλύτερα να είσαι στους πρόποδες, κάτω, να κοιτάς το οικοδόμημά σου και, αν αξίζει, να το θαυμάζεις.
Μα το λέτε εσείς αυτό που ο κόσμος σάς έχει τόσα χρόνια στην κορυφή;
Είχε σκάλες από την άλλη μεριά και κατέβηκα!
Θεωρείτε ότι τα καταφέρατε περισσότερο στην καριέρα ή την προσωπική σας ζωή;
Να σου πω κάτι; Δεν ήμουν καλός σύζυγος. Ήμουν σπουδαίος πατέρας. Και είμαι. Καμαρώνω που δεν έχω κάνει ποτέ κακό σε κανέναν. Ενώ μπορούσα, δεν έκανα. Μα εκεί φαίνεται ο αληθινός χαρακτήρας του ανθρώπου, στο πώς θα φερθεί στους γύρω του όταν έχει αυτή τη δύναμη. Ποια δύναμη, αγόρι μου; Τη δύναμη σ’ τη δίνει ο Θεός και κάποια στιγμή σ’ την παίρνει. Όσο μεγάλος και να γίνεις. Για μένα η δύναμη είναι αυτή της ψυχής, της καρδούλας. Εγώ είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου όταν είμαι στην Πάρο, στον βράχο από κάτω, και ψαρεύω για να πιάσω κανέναν σπάρο και κανένα σαργουδάκι και έχω δίπλα μου τον Γιάννη τον κηπουρό και μου λέει ιστορίες για τον πατέρα μου, τον καπετάν Χαραλάμπη. Έχετε τραγουδήσει Άσε με στη μοναξιά μου.
Το έχετε νιώσει όμως;
Πολλές φορές. Επιλεγμένα. Μία φορά στη ζωή μου δεν ήταν επιλογή δική μου και έφταιγα. Και πάντα φταίμε εμείς. Παρόλο που λέει ο Πάριος. Φταίμε κι οι δυο, το υπόλοιπο κομμάτι λέει φταίω εγώ.
Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με Τα Νέα Σαββατοκύριακο.
