Προσωπικός φίλος -και φωτογράφος- του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, ο Δημήτρης Γέρος φωτογράφισε τον Τζεφ Κουίνς και την Ολυμπία Δουκάκις για να οικονογραφήσει ένα βιβλίο με ποιήματα του Καβάφη, ενώ ζωγραφικά του έργα εκτίθεται κάθε χρόνο στις μεγαλύτερες γκαλερί της Νέας Υόρκης. Ο καλλιτέχνης, που στα πρώτα του βήματα έκανε έργα με ζωντανές κόρες μέσα σε πολυεστέρα προκαλώντας αντιδράσεις, μιλά στο ΟΚ! για τα επόμενα σχέδιά του καθώς και την ταινία μικρού μήκους που ολοκλήρωσε για το προσφυγικό.
Εμπνευσμένος από την κρίση του προσφυγικού που βίωσες στη Λέσβο δημιούργησες έργα αλλά και μια σειρά φωτογραφιών. Η κρίση του κορονοϊού λειτούργησε κι αυτή ως έμπνευση;
Το προσφυγικό-μεταναστευτικό, το οποίο βίωσα από την πρώτη βάρκα που έφτασε στο νησί μέχρι την καταστροφική φωτιά της περιβόητης Μόριας, πράγματι με ενέπνευσε και δημιούργησα μερικά έργα ζωγραφικής που τα εξέθεσα στην Αθήνα και έκανα και εκατοντάδες φωτογραφίες που ελπίζω κάποτε να βρω τον χρόνο για να τις εκθέσω και να τις εκδώσω σε βιβλίο. Αλλά και τον κορονοϊό τον βίωσα για τα καλά στη Λέσβο, αφού νόσησα και ταλαιπωρήθηκα πολύ για περίπου σαράντα ημέρες. Υποτίθεται ότι ήμουν από τις ελαφριές περιπτώσεις, αλλά εγώ εκείνες τις ημέρες ζούσα στην κόλαση, δεν ήξερα αν θα ζούσα ή θα πέθαινα. Όμως δεν ήταν πηγή εμπνεύσεως. Ίσως γιατί ήμουν δεσμευμένος και δούλευα πάνω σε άλλα θέματα.
Τον χρόνο της μεγάλης επιδημίας εσύ τι έργα έκανες;
Καταρχάς ξαναδούλεψα σχεδόν από την αρχή ένα μικρού μήκους φιλμ με τίτλο A Lesbos Diary, που αφορά φωτογραφίες που τράβηξα τα τελευταία τριάντα χρόνια στη Λέσβο. Μερικές από αυτές τις παρουσίασα πέρσι σε ατομική έκθεση στη Νέα Υόρκη. Επίσης ολοκλήρωσα ένα φωτογραφικό θέμα με πορτρέτα εξευρωπαϊσμένων μουσουλμάνων – ασυνήθιστους πρόσφυγες και μετανάστες που αν και θρησκευόμενοι έχουν πολύχρωμα μαλλιά, τύπου μοϊκάνα, αντισυμβατική ενδυμασία, τατουάζ. Θα τις παρουσιάσω στην γκαλερί Holden Luntz του Παλμ Μπιτς. Και βεβαίως ζωγράφιζα.
Εκθέτεις συχνά στη Νέα Υόρκη. Ποια είναι η σχέση σου με την πόλη;
Η σχέση μου με την πόλη είναι περίεργη. Άλλοτε μου λείπει πολύ και άλλοτε δεν την αντέχω. Δεν χωράει αμφιβολία πως είναι μια μεγαλειώδης πόλη. Απ’ την άλλη, οι έντονοι ρυθμοί, οι βρόμικοι δρόμοι, η συχνά αποπνικτική ατμόσφαιρα, ο απρόβλεπτος καιρός, όλα κάνουν τη ζωή πολύ κουραστική και τη μοναξιά ενός μέσου ανθρώπου σε μια πολύβουη και πανάκριβη πόλη να είναι αφόρητη. Αν δεν έχεις χρήματα, το Μανχάταν είναι εφιαλτικό.
Σε συνέντευξή σου πριν από έναν χρόνο είχες μιλήσει με ωμότητα για τον τρόπο που διαχειρίστηκε την πανδημία ο Ντόναλντ Τραμπ λέγοντας: «Ποιος να το φανταζόταν ότι ένας τόσο γελοίος τύπος θα γινόταν πρόεδρος, και μάλιστα τόσο επικίνδυνος για τους ανθρώπους της χώρας του. Αλλά, δυστυχώς, όλα μπορούν να συμβούν όταν ψηφίζουν αστοιχείωτοι, ανεύθυνοι, στενόμυαλοι και βλάκες».
Μα η βλακεία και η επιπολαιότητα των ψηφοφόρων δεν είναι απόλυτη; Είναι δυνατόν να εκλέγουν αυτό τον ψυχοπαθή χιτλερίσκο για πρόεδρο; Τόσες χιλιάδες άνθρωποι πέθαναν εξαιτίας του…
Στην ίδια συνέντευξη είχες μιλήσει και για τον πρώην πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα δηλώνοντας: «Εμείς εδώ τουλάχιστον γλιτώσαμε από τον Τσίπρα χωρίς μεγάλες απώλειες ζωών». Θεωρείς πως η προηγούμενη κυβέρνηση δεν θα διαχειριζόταν σωστά την κρίση;
Αυτό το παλαβό πράγμα που μας προέκυψε δεν ήταν κυβέρνηση, αλλά μια παρέα αψυχολόγητων σαλταδόρων και σουλατσαδόρων. Ήταν κάτι προς ροζέ Τραμπ, όμως ανίκανοι ακόμη και να παίξουν γκολφ. Ποιος νοήμων άνθρωπος πιστεύει πως αν ήταν ακόμη κυβέρνηση, δεν θα μας είχε «ξεπαστρέψει» όλους ο Πολάκης;
Στο παρελθόν είχες φωτογραφίσει τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Από αυτή σας τη συνεργασία προέκυψε μια στενή φιλία και εν συνεχεία το coffee table book «Φωτογραφίζοντας τον Gabriel Garcia Marquez». Πώς γνωριστήκατε;
Μας έφερε σε επαφή ο γκαλερίστας που έχω στο Μεξικό και αμέσως προέκυψε μια κεραυνοβόλος φιλία! Του άρεσε πολύ η ζωγραφική μου και η γυναίκα του ήθελε να αγοράσει έναν πίνακά μου. Όταν τον επισκέφτηκα στην Καρταχένα της Κολομβίας, όπου γιόρταζε τα 80 του χρόνια, είχα μαζί μου και τους χάρισα τον πίνακα που τους άρεσε.
Πώς θυμάσαι τον εαυτό σου παιδί;
Μεγάλωσα σε ένα αντικαλλιτεχνικό και αντιδραστικό περιβάλλον, άκρως σκοταδιστικό. Άκρως ενοχλητικό. Όταν σκέπτομαι εκείνα τα χρόνια, φρίττω. Τα γράμματα και οι Τέχνες ήταν εκεί έννοιες άγνωστες. Γι’ αυτό και έφυγα από την επαρχία πολύ νωρίς. Ήρθα στην Αθήνα πριν από την εφηβεία, αλλά ήμουν αρκετά ενημερωμένος, διαβασμένος και, προπαντός, αποφασισμένος να γίνω ζωγράφος.
Πριν από πολλά χρόνια είχες εικονογραφήσει ποιήματα του Καβάφη για βιβλίο που κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ και για αυτές τις φωτογραφίες είχαν ποζάρει από τον Μάρκες και τον Ναγκίμπ Μαχφούζ μέχρι την Ολυμπία Δουκάκις και τον Τζεφ Κουνς. Είχες με όλους και προσωπική σχέση όταν τους προσέγγισες;
Με όλους, πλην της Δουκάκις. Σε όλους άρεσαν οι φωτογραφίες και το βιβλίο, πλην της Δουκάκις. Μάλιστα δεν της άρεσε και το ποίημα για το οποίο τη φωτογράφισα, ενώ μου ζητούσε να ποζάρει για τους Βαρβάρους, που δεν της ταίριαζε καθόλου. Για τους Βαρβάρους ήθελε να ποζάρει και ο Μιχάλης Κακογιάννης, ενώ εγώ τον ήθελα για ένα ερωτικό ποίημα, αλλά δυστυχώς ήταν αδύνατον τεχνικά να πραγματοποιηθεί.
Από το περιοδικό OK! που κυκλοφόρησε με τα “Νέα Σαββατοκύριακο” (17-23 Ιουλίου).
