Ο 54χρονος Αυστραλός ηθοποιός Χιου Τζάκμαν μιλάει στο ΟΚ! για την «εμπειρία κάθαρσης» που βίωσε ως γονέας μέσα από τον συγκλονιστικό ρόλο στη νέα πολυαναμενόμενη ταινία «Ο γιος» του Φλοριάν Ζελέρ, που έκανε αίσθηση στα κινηματογραφικά φεστιβάλ.
Έχεις τονίσει ότι τον συγκεκριμένο ρόλο τον κυνήγησες. Είναι κάτι που το έχεις ξανακάνει στο παρελθόν;
Ποτέ. Ήταν πιθανότατα ο μοναδικός ρόλος που όχι μόνο ήξερα ότι τον ήθελα πάρα πολύ, αλλά ένιωσα βαθιά ότι είχα ανάγκη να τον υποδυθώ. Ως πατέρας έχω δυσκολευτεί με αρκετά ζητήματα τα οποία υπάρχουν στην ιστορία του Φλοριάν (σ.σ. η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Φλοριάν Ζελέρ, ο οποίος τη σκηνοθετεί και συνυπογράφει το σενάριο μαζί με τον Κρίστοφερ Χάμπτον) και κάθε γονιός θα τα καταλάβει. Έχω παλέψει με τα δικά μου συναισθήματα ως προς τις επιλογές που έχω κάνει μεγαλώνοντας τα παιδιά μου. Όλο αυτό με έκανε να κυνηγήσω τον συγκεκριμένο ρόλο όλο και περισσότερο, παρόλο που γνώριζα ότι θα μου στοίχιζε πάρα πολύ αν τελικά ο Φλοριάν με απέρριπτε. Θυμάμαι ότι έλεγα στη σύζυγό μου πόσο ανησυχούσα λίγο πριν από τη συνάντηση μαζί του μέσω Zoom. Δεν έχω νιώσει τέτοια ταύτιση με καμία άλλη ταινία. Είναι εκείνο το είδος ρόλου που δεν αγχώνεσαι απλώς αν θα καταφέρεις τελικά να τον πάρεις, αλλά για το πώς θα τα πας μπροστά στην κάμερα. Δεν κοιμόμουν πολύ καλά όσο γυρίζαμε την ταινία, αλλά ήταν κάτι που έπρεπε να αποδεχτώ.
Τι ήταν αυτό που έμαθες τελικά μέσα από την ταινία για την ανατροφή των παιδιών;
Για πολλά πολλά χρόνια πίστευα ότι η δουλειά μου ως γονέα ήταν να φαίνομαι δυνατός, αξιόπιστος και ποτέ ανήσυχος. Από τότε που έκανα αυτή την ταινία η προσέγγισή μου έχει αλλάξει. Μοιράζομαι τις ευαισθησίες μου περισσότερο με τα παιδιά μου, που είναι 17 και 22 ετών, και βλέπω την ανακούφισή τους όταν το κάνω. Ευελπιστώ λοιπόν η ταινία να ξεκινήσει συζητήσεις, να μας υπενθυμίσει ότι δεν πρέπει να αγχωνόμαστε μόνοι μας και ότι όλοι βρισκόμαστε στο ίδιο καράβι. Η ψυχική υγεία βρίσκεται σε κρίση, κάτι που συμβαίνει σε όλο τον κόσμο. Κανείς δεν έχει ανοσία σε αυτό.
Γιατί πιστεύεις ότι οι γονείς δεν μπορούν να ανοιχτούν στα παιδιά τους;
Ως γονείς μας τρομάζουν οι επιλογές που κάνουμε για τα παιδιά μας, ακόμα και για το είδος του σάντουιτς που θα τους δώσουμε. Σήμερα τα δικά μου παιδιά είναι αρκετά μεγάλα. Μακάρι κάποιος να μου είχε πει νωρίτερα, όσο εκείνα μεγάλωναν, ότι δεν θα παίρνεις πάντα τη σωστή απόφαση κι αυτό επιτρέπεται. Η ανατροφή των παιδιών αποτελεί μια μεγάλη πρόκληση. Όλοι οι χαρακτήρες σε αυτή την ταινία έχουν τόση αγάπη και θέλουν να βοηθήσουν, αλλά αισθάνονται τόσο ανίκανοι, αβοήθητοι. Αυτό που έμαθα κάνοντας αυτή την ταινία λοιπόν είναι ότι κάποιες φορές η αγάπη δεν αρκεί. Όταν υπάρχει ψυχικός πόνος, η αγάπη ενός γονέα δεν είναι αρκετή. Δεν πρέπει να φοβάσαι να ζητήσεις βοήθεια από έναν επαγγελματία, έναν φίλο ή έναν δάσκαλο. Κάποια στιγμή όλοι χρειαζόμαστε κάτι παραπάνω από έναν πατέρα και μια μητέρα. Σε ζητήματα ψυχικής υγείας χρειαζόμαστε τη στήριξη των δασκάλων, της κοινότητας. Η ταινία μάς έδειξε πόσο απομονωμένοι αισθανόμαστε προσπαθώντας να διαχειριστούμε ζητήματα ενδοοικογενειακά.
Είχες την αίσθηση ότι η ταινία αυτή θα σε έφερνε αντιμέτωπο με τις δικές σου αμφιβολίες για την ανατροφή των παιδιών σου, αλλά και το είδος της εικόνας που ένας πατέρας πρέπει να παρουσιάζει στα παιδιά του;
Αυτός είναι ο λόγος που ήθελα τόσο πολύ αυτό τον ρόλο, παρόλο που θα ήταν παρά πολύ δύσκολος για μένα σε προσωπικό επίπεδο. Υπήρχε πάντα η άποψη ή ο μύθος ότι οι γονείς, και ειδικά ο πατέρας, πρέπει να δείχνουν δυνατοί και ακέραιοι για τα παιδιά τους. Στην πραγματικότητα σήμερα όσο πιο ανοιχτός και ευάλωτος είσαι ως πατέρας, τόσο πιο άνετα αισθάνονται τα παιδιά. Νιώθουν με αυτό τον τρόπο ότι μπορούν να ανοιχτούν περισσότερο για τα προβλήματά τους στο σχολείο, τους φίλους τους ή για το ότι αισθάνονται θλίψη για τη ζωή. Αυτά είναι τα ζητήματα που πρέπει να είσαι σε θέση να συζητήσεις με τα παιδιά σου. Πρέπει να τα κάνεις να αισθάνονται ότι δεν χρειάζεται να προσποιούνται τους δυνατούς για να φανούν αντάξια των προσδοκιών των γονιών τους.
Τώρα που είσαι πιο εκτεθειμένος συναισθηματικά απέναντι στα παιδιά σου, αισθάνεσαι πιο άνετα;
Ναι. Οι άντρες μπορεί να είναι τόσο ευάλωτοι όσο οι γυναίκες. Μεγαλώνοντας υπήρχε αυτή η άποψη ότι τα αγόρια πρέπει να διαμορφωθούν σε άντρες, ενώ τα κορίτσια εξελίσσονται σε γυναίκες με φυσιολογικό τρόπο. Στην περίπτωση των αγοριών και την εξέλιξή τους, βιώνουν αρκετή πίεση. Αυτή η άποψη σήμερα είναι υπό συζήτηση. Ένας από τους πολλούς λόγους που ένιωσα ταύτιση με αυτή την ιστορία ήταν ότι θα είχα την ευκαιρία να δείξω την ευαισθησία του χαρακτήρα, εξερευνώντας εκείνα τα κομμάτια που οι περισσότεροι συνήθως προσπαθούμε να κρύψουμε.
Ο σκηνοθέτης σου Φλοριάν Ζελέρ πήρε την απόφαση να μην κάνετε πρόβα τις σκηνές. Γιατί;
Ήταν μια ενδιαφέρουσα επιλογή γιατί συγκεκριμένα ο Φλοριάν έχει γράψει τόσα έργα, προέρχεται από το θέατρο και λατρεύει τη διαδικασία της πρόβας, όπως κι εγώ. Οι πρόβες είναι σημαντικές σε όλη τη διαδικασία μιας παράστασης. Για την ταινία, όμως, το ένστικτό του του έλεγε να ξεκινάει κάθε σκηνή χωρίς πρόβες. Κάθε μέρα, κάθε σκηνή έμοιαζε με ένα δώρο. Οπότε απλά το χωρίσαμε σε κομμάτια. Λάτρεψα αυτή τη διαδικασία. Στο δείπνο (σ.σ. μια δύσκολη 6λεπτη σκηνή) καθίσαμε και επιτρέψαμε να μας οδηγήσει κάθε σκηνή να μάθουμε τους χαρακτήρες και την ιστορία τους.
Πιστεύεις ότι η ταινία αυτή έχει να πει πολλά για την ευθραυστότητα της οικογένειας;
Τη βλέπω ως μια ταινία για την αδυναμία των ενηλίκων, ειδικά των αντρών, και την αίσθηση της ενοχής. Ο πόνος και το άγχος που νιώθουμε αποτελεί ένα μυστήριο. Επικρατεί συχνά σύγχυση επειδή δεν ξέρεις από πού προέρχονται. Επιπλέον υπάρχει ο φόβος των γονιών ότι έχουν πάρει λάθος αποφάσεις. Ασχολήθηκα πολύ με τους δεύτερους γάμους, πώς αντιδρούν τα παιδιά όταν οι γονείς παντρεύονται ξανά και πώς το εντάσσουν όλο αυτό στις ζωές τους. Μπορεί να είναι πολύ βασανιστικό για τα παιδιά το να πρέπει να μάθουν να προσαρμόζονται σε μια διαφορετική ζωή, όπου δεν έχουν και τους δύο γονείς τους.
Τι μαθαίνουν οι διαζευγμένοι γονείς από αυτή την ιστορία;
Το πιο σημαντικό είναι ότι φωτίζει κρυμμένες πλευρές τους. Στην ταινία βλέπουμε ότι οι διαζευγμένοι γονείς προσπαθούν να σώσουν τον έφηβο γιο τους και παλεύουν να καταλάβουν τον θυμό του, αλλά δεν ξέρουν πραγματικά πώς να το κάνουν κι αυτό ενισχύει την ανημπόρια τους. Υπάρχουν πολλοί λόγοι που συμβαίνει αυτό, αλλά είναι ένα θέμα που συνήθως το αποφεύγουν και τόσο πολλοί γονείς υποφέρουν σιωπηλά. Το πιο σημαντικό είναι να μιλήσουν για αυτό – και σε αυτό το πλαίσιο η ταινία μπορεί να βοηθήσει εκατομμύρια ανθρώπους.
Απόδοση: Αγάπη Σιώρα. Φωτογραφίες: Papadakis Press, Getty Images/Ideal Image, Mega/Abaca/Alamy/Visual Hellas.
Από το περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με Τα Νέα Σαββατοκύριακο.
