Ο Ακύλας χαράζει τον δικό του, πολυδιάστατο δρόμο στη μουσική. Εμπνευσμένος από τη Lady Gaga και το θέατρο, συνδυάζει ποπ, ηλεκτρονικό ήχο και θεατρικότητα με έναν τρόπο αληθινό, προσωπικό, γεμάτο ενέργεια. Με το «Ατελιέ» να παίζει παντού και το πρώτο του άλμπουμ να είναι στα σκαριά, ο Ακύλας μάς ανοίγει το δικό του multiverse, έναν κόσμο γεμάτο χρώματα, αλήθειες και αντιθέσεις. Μιλώντας αποκλειστικά στο okmag και τον Κωνσταντίνο Παναγόπουλο, μας προϊδεάζει για ένα τραγούδι που έχει δημιουργήσει και που θα μπορούσε να φτάσει μέχρι τη Eurovision ίσως με κάτι που, όπως ο ίδιος λέει, «δεν έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα».
Ποια ήταν η πρώτη σου επαφή με τη μουσική; Θυμάσαι κάποια συγκεκριμένη στιγμή;
Πρώτη επαφή ε; Είχα πολλές «πρώτες φορές» με τη μουσική. Η πρώτη που με έκανε να πω «αυτό θέλω να κάνω» ήταν όταν ανακάλυψα τη Lady Gaga όταν ήμουν 10 ετών. Με ενέπνευσε απίστευτα ο κόσμος της. Μετά, στο Μουσικό Σχολείο Σερρών, κατάλαβα ότι μπορώ κι εγώ να τραγουδήσω και να ασχοληθώ πιο σοβαρά. Αλλά η πιο καθοριστική στιγμή ήρθε στην καραντίνα.
Η ενήλικη ζωή είναι γεμάτη στρες, τρέξιμο, πανικό κι εκεί ξαφνικά όλα τέθηκαν σε παύση. Για πρώτη φορά υπήρξε σιωπή, ηρεμία. Είχα χρόνο να σκεφτώ, να ανακαλύψω τι μου αρέσει, τι θέλω πραγματικά να κάνω. Εκεί έμαθα γιουκαλίλι μέσα από το YouTube και ανακάλυψα ότι μπορώ να γράψω στίχους να δημιουργήσω μελωδίες, να εκφραστώ. Ήταν σαν να άνοιξε μέσα μου ένας νέος κόσμος, μια καινούργια ήπειρος. Ήταν μια πλευρά του εαυτού μου που δεν ήξερα ότι υπήρχε.
Πότε ένιωσες για πρώτη φορά ότι η μουσική δεν είναι απλώς κάτι που αγαπάς, αλλά αυτό που θες να κάνεις επαγγελματικά;
Νομίζω όταν ανέβηκα για πρώτη φορά στη σκηνή. Από μικρός ονειρευόμουν και το θέατρο, κι εκεί συνειδητοποίησα ότι μέσα από ένα τραγούδι αφηγείσαι μια ιστορία, μια αλήθεια. Όταν είμαι πάνω στη σκηνή, νιώθω πως μεταμορφώνομαι, δεν υπάρχει σώμα, υπάρχει μόνο ενέργεια. Μ’ αρέσει να παίρνω το κοινό μαζί μου σε κάθε συναίσθημα! Θέλω να κλάψουμε, να γελάσουμε, να χορέψουμε μαζί. Εκεί κατάλαβα πως αυτό είναι. Εδώ πρέπει να είμαι.
Η αισθητική σου είναι ιδιαίτερη αφού συνδυάζεις ποπ, ηλεκτρονικό ήχο και θεατρικότητα. Πώς γεννήθηκε αυτή η ιδέα;
Η αλήθεια είναι πως δεν υπήρξε ποτέ μια “ιδέα” πίσω από αυτό. Δεν το σχεδίασα για να συνδυάσω pop, ηλεκτρονικό και θεατρικό ήχο, απλώς έτσι μου βγήκε. Ήθελα να τα κάνω όλα, γιατί ήξερα πως αν μείνω σε ένα πράγμα θα βαριόμουν. Ήμουν πάντα λίγο από όλα αυτά. Ο χαρακτήρας μου, ο κόσμος μου, είναι φτιαγμένος από διαφορετικές πλευρές. Δεν ακολούθησα κάποιο concept, απλώς έκανα αυτό που ένιωθα κάθε φορά και έτσι άρχισαν όλα να μπλέκονται μεταξύ τους, φυσικά. Όχι γιατί το προσποιήθηκα, αλλά γιατί αυτό είμαι. Ζω κάθε ρόλο από όλους αυτούς. Μερικές φορές νιώθω λες και υπάρχει ένα ολόκληρο multiverse μέσα μου. Ναι πρέπει να το κοιτάξω κάποια στιγμή αυτό. Αλλά αυτή η πολυμορφία είναι και το πιο αληθινό κομμάτι μου.
Έχεις εμφανιστεί σε κρουαζιερόπλοια της AIDA Cruises σε Ευρώπη και Αφρική. Τι σου έχει δώσει αυτή η εμπειρία ως performer και άνθρωπο;
Αυτή η δουλειά με βρήκε σε μια πολύ δύσκολη στιγμή της ζωής μου και πραγματικά τα άλλαξε όλα. Ήρθε απ’ το πουθενά μια πρόταση για audition, με δέχτηκαν κι έτσι ξεκίνησε ένα ταξίδι που κράτησε σχεδόν δύο χρόνια.
Στην αρχή ήμουν φοβισμένος. Δεν ήξερα αν η φωνή μου ή το σώμα μου θα άντεχαν να βγαίνω κάθε βράδυ στη σκηνή. Ήταν μεγάλη μου έκπληξη όταν ανακάλυψα τις αντοχές μου και είδα την εξέλιξή μου σε κάθε συμβόλαιο. Κομμάτια που στην αρχή με ζόριζαν, στο τέλος τα έλεγα χοροπηδώντας. Ήταν πραγματικό σχολείο, μου έδωσε αντοχή, αυτοπεποίθηση και με έκανε να πιστέψω ακόμα περισσότερο στις δυνάμεις μου σαν performer. Έμαθα να εξυπηρετώ διαφορετικά είδη, από pop και rock μέχρι disco και country. Είπα κομμάτια που δεν φανταζόμουν ποτέ ότι μπορώ να τραγουδήσω.
Και πέρα από το καλλιτεχνικό κομμάτι, αυτό το ταξίδι ήταν και τεράστιο μάθημα ζωής. Έζησα ανάμεσα σε ανθρώπους από παντού, Αφρική, Ντουμπάι, Βόρεια Ευρώπη, Μεσόγειο. Είδα τόσες κουλτούρες, τόσες ζωές, και κατάλαβα πως όσο διαφορετικοί κι αν είμαστε βαθιά μέσα μας μοιάζουμε όλοι. Κι ότι η ζωή είναι όμορφη, όσο κλισέ κι αν ακούγεται. Δεν αξίζει να τη χαλάμε για μικρά πράγματα, υπάρχει πάντα ένας άλλος ορίζοντας, κάπου αλλού να πας και να ξαναρχίσεις.
Μιλώντας για το εξωτερικό, η Eurovision τα τελευταία χρόνια ανοίγεται όλο και περισσότερο σε εναλλακτικές καλλιτεχνικές προτάσεις. Θα ήθελες να συμμετάσχεις στο μέλλον, ειδικά τώρα με τον ελληνικό τελικό που αρχίζει να προσελκύει μεγάλο αριθμό καλλιτεχνών;
Με τα 1.000! Για οποιονδήποτε καλλιτέχνη, είναι κάτι ακραίο να βρεθεί σε αυτή τη σκηνή και να τραγουδήσει. Για τα ελληνικά δεδομένα, είναι σαν να σε καλούν να τραγουδήσεις στο Super Bowl, καταλαβαίνετε το μέγεθος. Είναι κάτι πολύ βαρύ, πολύ μεγάλο. Τώρα μαγειρεύω κάτι με πολλά μπαχαρικά! Sweet and Sour. Θα παίξει με πολλούς ουρανίσκους. Είναι μια αλήθεια μου. Δε μπορώ να σχολιάσω κάτι παραπάνω, αλλά μπορώ να πω ότι είναι κάτι που δεν έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα. Δουλεύουμε με τα πιο φρέσκα ονόματα. Η ομάδα μου και εγώ έχουμε ξετρελαθεί και πιστεύω θα το λατρέψετε.
Θα ήθελα να μου πεις ποια συμμετοχή από τον διαγωνισμό έχεις ξεχωρίσει και ήταν αυτή που σε έκανε έστω και λίγο να σκεφτείς τον εαυτό σου πάνω στη σκηνή;
Πάντα με τραβούσαν τα κομμάτια που ήταν λίγο πιο θεατρικά, που είχαν μια πιο extra σκηνική παρουσία. Που το πιο σημαντικό στη Eurovision κατ’ εμέ είναι το live performance. Θυμάμαι τα «τέρατα» τότε, τους Lordi, και είχα πάθει σοκ. Δε μπορούσα να κοιμηθώ για μέρες. Επίσης, την απίστευτη ενέργεια των Maneskin. Αλλά εννοείται λατρεύω αντίστοιχα και τα πιο κωμικά όπως Espresso Macchiato, Europapa και εννοείται το Dancing Lasha Tumbai.
Το «Ατελιέ» όπου συναντήθηκες με τον Papazó και κυκλοφόρησε από τη Minos EMI, Α Universal Music Company παίζει πολύ. Μίλησέ μας γι’ αυτό αλλά και τι ετοιμάζεις με την δισκογραφική εταιρία σου;
Τι να πω για το «Ατελιέ», δε θα μπορούσα να είμαι περισσότερο περήφανος για το ταξίδι αυτού του κομματιού. Δε καταλαβαίνεις πόσο συγκινητικό είναι να μπαίνεις σε καφετέριες και μπαρ και να παίζει η φωνή σου στα ηχεία, είναι ανατριχιαστικό. Την πρώτη φορά που συνέβη, είχα μπει σε μαγαζί να πάρω σουβλάκια και μόνο που δεν έβαλα τα κλάματα. Με τον Papazo γνωριζόμαστε πολλά χρονια. Έχουμε μεγάλο θαυμασμό ο ένας για τον άλλον. Τον εκτιμώ πολύ σαν καλλιτέχνη και σαν άνθρωπο.
Θυμάμαι όταν μου είχε στείλει τους στίχους και μου ζήτησε να το τραγουδήσω, είχα πάθει ΕΡΩΤΑ με το κομμάτι. Με την εταιρία μου ετοιμάζουμε ένα πολύ δυνατό album. Το πρώτο μου album. Είμαι πολύ ενθουσιασμένος και χαίρομαι πάρα πολύ που πίστεψαν σε αυτό το project, γιατί για μένα είναι κάτι πολύ προσωπικό. Το άλμπουμ αυτό είναι πραγματικά πολυδιάστατο, ένα είδος “multiverse” μέσα στο μυαλό μου. Προσπάθησα να το βάλω σε ένα καλούπι για να έχει ταυτότητα, αλλά η ουσία είναι πως δεν υπάρχει ταυτότητα. Δεν μπορούσα να χωρέσω αυτόν τον κόσμο σε κάτι συγκεκριμένο. Δεν είναι όλα μαύρο και άσπρο. Μου αρέσει να παίζω με τις γκρι περιοχές, αλλά και τις πιο πολύχρωμες. Όλα αυτά συνυπάρχουν σε ένα, όλοι οι άνθρωποι έχουμε πολλές πλευρές, διαφορετικές όψεις του εαυτού μας. Το album αυτό είναι για την ίδια τη ζωή, την εξερεύνηση, για τα απωθημένα , για τους έρωτες, για τα λάθη, αλλά και για όμορφες στιγμές. Θα κλάψετε πολύ, να είστε έτοιμοι, αλλά θα χορέψετε και πολύ, ίσως να γελάσετε κιόλας. Έχουμε πολύ δυνατά κομμάτια μέσα. Δεν καταλαβαίνετε πόσο ανυπομονώ.
