Ο 90χρονος δρομέας Στέλιος Πρασσάς συμμετείχε στον φετινό Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας αποσπώντας το πιο δυνατό χειροκρότημα και ας μην τερμάτισε πρώτος!
Στον 38ο Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας τρέξατε όντας ο μεγαλύτερος σε ηλικία δρομέας. Πώς ήταν η εμπειρία;
Τρέχω σε μαραθώνιους από τα 59 μου χρόνια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό – Ολλανδία, Φινλανδία, Νορβηγία, Αμερική, Βραζιλία, Καναδά. Φέτος πρώτη φορά στα χρονικά έκανα δέκα ώρες μέχρι τον τερματισμό γιατί με πόνεσε η μέση μου. Νευρίασα πολύ με τον εαυτό μου αλλά χάρηκα όταν κοίταξα πίσω μου και είδα πως δεν τερμάτισα τελευταίος. Είχα αφήσει άλλους πιο πίσω, νέους και νέες.
Τρέξατε 42 χιλιόμετρα χωρίς διάλειμμα;
Καθόλου δεν σταμάτησα, ούτε δευτερόλεπτο. Όταν πόνεσε η μέση μου, έκανα ένα περπάτημα, γρήγορο όμως, γιατί δεν θα προλάβαινα να τερματίσω. (Γελάει.)
Θέλατε πάση θυσία να τερματίσετε – και όχι τελευταίος;
Ναι, η αγάπη μου είναι να τερματίζω στον ναό. Έχω τρέξει σε είκοσι χώρες, σαν το Καλλιμάρμαρο και τα μάρμαρά του δεν υπάρχει στον κόσμο. Γι’ αυτό ξετρελαίνονται οι ξένοι να έρθουν στην Αθήνα να τρέξουν.
Ποιος σας υποδέχτηκε στον τερματισμό;
Ήταν πολλοί δημοσιογράφοι εκεί και με περίμεναν, όλοι τραβούσαν με τις κάμερες. Ήταν εκεί και τα δύο μου εγγόνια. Κάθε χρόνο, από μικρά παιδάκια, με περιμένουν στον τερματισμό. Συγκινήθηκα και έκλαψα λιγάκι..
Είχατε άγχος για τον φετινό Μαραθώνιο;
Κανένα άγχος! Το βράδυ πριν από τον Μαραθώνιο κοιμήθηκα πολύ ωραία και ξύπνησα στις 6.00 το πρωί. Καθημερινά πέφτω για ύπνο στις 10.00 το βράδυ. Παρακολουθώ πρώτα το δελτίο ειδήσεων, του ΣΚΑΪ συνήθως, για να βλέπω τι γίνεται στον κόσμο – που κατά διαόλου πάμε, αλλά τέλος πάντων!
Κάνατε πολλές προπονήσεις για να μπορέσετε να συμμετάσχετε;
Μένω στον Βρανά του Μαραθώνα, σε ένα κτήμα που είναι πάνω από 100 μέτρα σε μάκρος. Εκεί έτρεχα. Κανονικά προπονούμαι στο στάδιο της Νέας Μάκρης αλλά δεν είχα αυτοκίνητο για δύο μήνες –μου είχε χαλάσει– και αναγκάστηκα να κάνω προπονήσεις για τον μαραθώνιο μέσα στο χωράφι μου. Μάλλον εκεί τραυματίστηκα στη μέση.
Ακόμη και όταν δεν είναι περίοδος προπονήσεων τρέχετε καθημερινά;
Τρέχω κάθε μέρα τουλάχιστον πέντε χιλιόμετρα, το θεωρώ απαραίτητο. Με τον αθλητισμό δεν σε αγγίζει ούτε γιατρός. Άμα αθλείσαι, είσαι και υγιής. Κάνω γενικές εξετάσεις κάθε έξι μήνες, δεν δείχνουν τίποτα ανησυχητικό. Και τρώω τα πάντα, ό,τι υπάρχει μπορώ να το φάω, δεν μου το απαγορεύει κάποια αρρώστια.
Και κάπως έτσι, κάνοντας ουσιαστικά αυτό που αγαπάτε, κρατάτε νέα την καρδιά σας.
Νέα; Νεότατη! Μόνο έτσι νικιέται ο χρόνος, παιδάκι μου, κάνοντας αυτό που αγαπάς. Εγώ αγαπώ με πάθος τον αθλητισμό. Και αγαπώ και τον συνάνθρωπό μου. Και θα συνεχίσω να τρέχω για όσο το λέει η καρδιά μου.
Μέχρι ποια ηλικία έχετε βάλει στόχο να τρέχετε;
Και σήμερα πήγα για ένα τρεξιματάκι εδώ στο χωράφι, είναι καλύτερα η μέση μου. Και στα 100 μου θα προσπαθήσω να τρέχω. Γιατί αυτό αγαπώ να κάνω, δεν έχω κάτι άλλο να μου αρέσει.
Φίλους δεν έχετε;
Είκοσι φίλους είχα, από μικρά παιδιά ήμασταν μαζί, και έχουν πεθάνει όλοι. Κάθε πρωί ρίχνω νερό στο πρόσωπό μου και τους σκέφτομαι. Όλους τους θυμάμαι με τα ονόματά τους. Μαζί μεγαλώσαμε…
Από τους δικούς σας ανθρώπους τι σχόλια ακούτε συνήθως για τη συμμετοχή σας σε αγώνες;
Όλοι καλά λόγια μού λένε! Είμαι σοβαρός άνθρωπος και δεν επιτρέπω τα πειράγματα.
Και η γυναίκα σας;
Η γυναίκα μου ξέρει το χούι μου! (Γελάει.)
Ωστόσο, την αγάπη σας για το τρέξιμο και τον αθλητισμό την ανακαλύψατε θα έλεγε κανείς σε μεγάλη σχετικά ηλικία.
Και νέος ήμουν ποδοσφαιριστής. Έχω πάρει και Πρωτάθλημα Αθηνών το 1949 με τη Νίκη Πλάκας στην οποία έπαιζα. Όσοι έχουν έρθει στο σπίτι μου έχουν συγκινηθεί γιατί έχω κρατήσει τις φωτογραφίες, τα κύπελλα και τα μετάλλια. Είμαι γυμνασμένος από ξυπόλυτο παιδάκι ακόμη, στην Κατοχή. Όταν ήρθαν οι Γερμανοί στην Αθήνα, εγώ ήμουν 10 χρόνων…
Πού μεγαλώσατε;
Εγώ στο Καλλιμάρμαρο μεγάλωσα, που συνορεύει με τον Νέο Κόσμο όπου ζούσα και το Α’ Νεκροταφείο. Και από μικρός ήμουν ποδοσφαιριστής. Έπαιξα και στη Β’ Εθνική, ενώ για ένα διάστημα δούλεψα ως οικοδόμος. Τώρα
έχουμε ένα μαγαζί με εργαλεία, μηχανήματα και σιδηρικά στον Βύρωνα, στην οδό Κύπρου. Έχω χτίσει καλό όνομα εκεί – αν ρωτήσεις για τον Πρασσά, θα σου πουν.
Και στα 59 σας πώς αρχίσατε να τρέχετε σε μαραθώνιους;
Μέχρι τα 59 μου πήγαινα κάθε απόγευμα στον Άγιο Κοσμά να κάνω προπόνηση στο ποδόσφαιρο. Μια μέρα ένας γείτονάς μου μου είπε:«Τι πας και παίζεις μπάλα; Πήγαινε να τρέξεις πέντε χιλιόμετρα να δούμε τι χρόνο θα κάνεις». Και κάπως έτσι μπήκα στον αθλητισμό του στίβου και άρχισα να τρέχω σε αγώνες. Δεν θέλω να κάνω φιγούρα, αλλά στο Μουσείο του Μαραθώνα που είναι οι αθλητές του στίβου έχω κύπελλα και μετάλλια. Η Ελλάδα με έχει τιμήσει. Ακόμη δεν πέθανα και με έχουν στο μουσείο! (Γελάει.)
Ισχύει ότι είστε ο μεγαλύτερος σε ηλικία δρομέας που συμμετέχει σε μαραθώνιους;
Και στην Ελλάδα, και στα Βαλκάνια, και στην Ευρώπη είμαι ο μεγαλύτερος σε ηλικία μαραθωνοδρόμος!
Με την εμπειρία και τα χρόνια σας, τι συμβουλή θα δίνατε στους νεότερους;
Όσοι κάνουν καθιστική εργασία και δισεκατομμύρια να βγάζουν τον χρόνο, θα έχουν το σώμα τους πιασμένο. Δεν μπορεί να είσαι υπάλληλος τριάντα χρόνια και να κάθεσαι σε μια καρέκλα, πόσο να αντέξει το σώμα σου; Χρειάζεται περπάτημα και τρέξιμο. Από εκεί και πέρα, θέλω να πω σε όλο τον κόσμο «Να χαίρεστε τη ζωή! Να μη θέλετε να αποκτήσετε πολλά υλικά πράγματα γιατί όλα εδώ θα μείνουν. Να χαίρεστε τη μέρα που ξημερώνει!»
Από το περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφόρησε με τα «Νέα Σαββατοκύριακο (20-26 Νοεμβρίου).
