Ο διεθνής Έλληνας σχεδιαστής, Νίκος Αποστολόπουλος υποδέχεται το ΟΚ! στο ρετιρέ διαμέρισμά του στον Κεραμεικό, ταξιδεύει πίσω στα χρόνια της θριαμβευτικής καταξίωσής του, καυτηριάζει με τον τρόπο του την ελληνική τηλεόραση και προαναγγέλλει την υποψηφιότητά του στις επόμενες ευρωεκλογές.
Γεννήθηκες στην Πάτρα. Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια;
Πολύ ωραία. Μεγάλωσα σε μια αστική οικογένεια με δύο υπέροχους γονείς. Η μητέρα μου ασχολούνταν με τα οικιακά και ο πατέρας μου ήταν σελοποιός, έφτιαχνε χειροποίητες σέλες για άλογα. Να φανταστείς, η ταμπέλα που είχε στο εργαστήριό του εκτίθεται στο Λαογραφικό Μουσείο. Έκανε τα πάντα για να μεγαλώσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα με τις δύο αδελφές μου, Μαρούλα και Τζένη, που είμαστε πολύ δεμένοι. Η επαρχία τότε δεν ήταν σαν τη σημερινή. Είχε άλλη αισθητική. Μεγαλώσαμε με κλασική μουσική και λογοτεχνία. Από 10 χρόνων άκουγα Μαρία Κάλλας. Στα 14 μου είχα διαβάσει όλα τα βιβλία του Νίκου Καζαντζάκη. Τελειώνοντας το σχολείο σπούδασα Νομική στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, μετά έγινα έφεδρος αξιωματικός στην Αεροπορία και έφυγα στη Σορβόνη για το μεταπτυχιακό μου στο Δίκαιο της ΕΟΚ και ένα ακόμη στις Πολιτικές Επιστή μες. Αργότερα έγινα διευθυντής στο ελληνικό Εμπορικό Επιμελητήριο και εργάστηκα στα γραφεία της ΕΟΚ. Ήθελα να γίνω διπλωμάτης, όπως και πολλά ακόμα επαγγέλματα, γιατρός, εισαγγελέας, πιλότος. (Γελάει.)
Γιατί επέλεξες να σπουδάσεις στο Παρίσι;
Από μικρό παιδί όταν με ρωτούσαν «τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;», έλεγα «βασιλιάς». «Πού;», «στο Παρίσι» απαντούσα. Και πήγα μόνος μου εκεί, μόνο με μια βαλίτσα με βιβλία, βινύλια και μερικά ρούχα. Βρέθηκα κάτω από τον Πύργο του Άιφελ και πέταγα από τη χαρά μου. Κι ας μην ήξερα καν πού θα μείνω. Το προηγούμενο καλοκαίρι είχα γνωρίσει κάποιους Γάλλους στην Ελλάδα, τους τηλεφώνησα και οι άνθρωποι μου πρότειναν να πάω να μείνω μαζί τους. Μου γνώρισαν πολύ κόσμο. Ήμουν πολύ κοινωνικός, πειραχτήρι γενικά και αμέσως όλοι με συμπαθούσαν.
Εκεί γνωρίστηκες με τη μετέπειτα σύζυγό σου, Μιραμπέλ Σεν Μαρί, διευθύντρια τότε του γαλλικού οίκου μόδας Thierry Mugler.
Τη γνώρισα τυχαία ένα βράδυ στο Παρίσι. Ήμουν με φίλους στο μαγαζί τους, το οποίο βρισκόταν στο κέντρο της πόλης, σε ένα κτίριο που το αποκαλούσαν «Λούβρο των αντικέρ». Εκείνη έμενε κοντά, τους ήξερε και περνώντας μπήκε να τους χαιρετήσει. Μας σύστησαν και από εκείνη τη μέρα δεν χωριστήκαμε ποτέ, μέχρι που έφυγε από τη ζωή το 2009. Μου άφησε τεράστιο κενό. Τους ανθρώπους που «φεύγουν» θέλω να τους νιώθω κοντά μου. Τους σκέφτομαι έντονα.
Τι ερωτεύτηκες σε εκείνη;
Τα πάντα. Η Μιραμπέλ άγγιζε την τελειότητα. Ήταν μορφωμένη, κομψή, είχε πολύ χιούμορ. Εκείνη με έβαλε στον χώρο της μόδας. Η ζωή μου είναι με έναν τέτοιο τρόπο φτιαγμένη που όλα συμβαίνουν σε μια στιγμή. Κάτι θα μπει σφήνα που θα μου αλλάξει τη διαδρομή. Πολύ πιθανόν να μην πήγαινα για τις μεταπτυχιακές σπουδές μου στο Παρίσι. Ήταν πολύ ακριβό το κόστος ζωής. Αλλά ο πατέρας μου το ήθελε πολύ. Επίσης μι λούσα γαλλικά – αν και είχα ξεκινήσει πρώτα να μάθω γερμανικά, τσακώ θηκα με τον καθηγητή και έτσι άλλαξα γλώσσα. Ένας Έλληνας συγγραφέ ας έχει πει: «Τίποτα δεν έγινε ποτέ που να μην κρύβει μέσα του αυτό που πρόκειται να γίνει». Και αστρολογικά έτσι είμαι φτιαγμένος. Κάτι έρχεται πάντα στη ζωή μου και την αλλάζει ξαφνικά.
Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί στα περίπτερα!
