Από τις 12 Φεβρουαρίου η Μαριάννα Κιμούλη θα πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Παιχνίδια στη σοφίτα», ένα έργο για τις εξουσιαστικές σχέσεις που ανεβαίνει από τις 12 Φεβρουαρίου στο Θέατρο Χυτήριο. Με αφορμή την παράσταση έδωσε την πρώτη της συνέντευξη στο περιοδικό ΟΚ!.
Η 27χρονη ηθοποιός μιλάει για τις εξουσιαστικές σχέσεις και τη νέα θλιβερή πραγματικότητα. Παράλληλα κάνει μια αναδρομικά στα μοναχικά παιδικά της χρόνια, τη ζωή στην Αγγλία αλλά και την (αξέχαστη) γνωριμία της με τον Άντονι Χόπκινς.
Όταν η Μαριάννα Κιμούλη γνώρισε τον Άντονι Χόπκινς
Στην Αγγλία συμμετείχες σε κάποιες δουλειές παράλληλα με τις σπουδές σου;
Εργάστηκα ως βοηθός ενδυματολόγου σε μια τηλεταινία στο BBC, το The Dresser, με τον Άντονι Χόπκινς, τον Ίαν ΜακΚέλεν και την Έμιλι Γουάτσον, σε σκηνοθεσία Ρίτσαρντ Ερ. Δεν το πίστευα όταν συνέβη. Η ζωή στο Λονδίνο έχει διάφορες οικονομικές προκλήσεις κι εγώ ήθελα κάπως να ανεξαρτητοποιηθώ οικονομικά, οπότε έψαχνα κάτι σχετικό με το θέατρο. Γνώριζα την ενδυματολόγο της ταινίας μέσα από μια μικρού μήκους στην οποία δούλεψα και εκείνη μου πρότεινε να ακολουθήσω στο The Dresser. Όταν άκουσα ποια ονόματα θα είναι στο καστ, είπα «ναι, έρχομαι τώρα!». Ήταν σοκ. Δεν είχα συνειδητοποιήσει όλο αυτό που επρόκειτο να γίνει, μέχρι τη στιγμή που μας έδωσαν μια λίστα με κανόνες για το πώς πρέπει να υπάρχουμε μέσα στο σετ. Έγραφε, για παράδειγμα, ότι απαγορεύονται τα κινητά, οι λήψεις φωτογραφιών, να μιλάς στους πρωταγωνιστές γιατί μπορεί να συγκεντρώνονται κ.ά., οπότε εκεί άρχισε να μου δημιουργείται ένα δέος και μια έντονη περιέργεια.
Παρά τους κανόνες, ήρθες τελικά σε επαφή με τον Άντονι Χόπκινς;
Ήμουν πολύ τυχερή και σε αυτό καθώς στην πρώτη ανάγνωση του ρόλου τους ήμουν εκεί. Αυτό ήταν πραγματικά ένα δώρο. Έχω λατρεία στον Άντονι Χόπκινς, από μικρή παρακολουθούσα τις ταινίες του, και όταν τον είδα να μπαίνει στον χώρο, τα έχασα. Είναι απίστευτα φιλικός και γειωμένος, σε σημείο που δεν το πιστεύεις. Θυμάμαι ότι το συζητούσαμε όλοι μεταξύ μας, πώς αυτός ο άνθρωπος –με αυτό το όνομα και αυτή την καριέρα– είναι τόσο απλός στη συμπεριφορά του.
Θυμάσαι μια ατάκα του ή κάτι που να συνέβη σε εκείνη την πρώτη ανάγνωση;
Θυμάμαι ότι δούλευε πολύ. Όλη την ώρα ήταν με το κείμενο στα χέρια. Θυμάμαι επίσης ότι μας είχε στείλει ένα πολύ ευγενικό e-mail όπου ζητούσε το κοστούμι που θα φορούσε να είναι πραγματικά εποχής. Γιατί, όπως έγραφε στο e-mail, «όταν είχα κάνει μια άλλη ταινία, με είχε βοηθήσει πάρα πολύ το γεγονός ότι το κοστούμι μου ήταν πραγματικά εποχής». Παρεμπιπτόντως, η ταινία αυτή ήταν Τα απομεινάρια μιας μέρας.
Άρα εσύ βρίσκεσαι με έναν μαγικό τρόπο στην ταινία αυτή ως βοηθός ενδυματολόγου και μετά παίζεις κιόλας σε αυτήν;
Καλά, μη φανταστείς, κομπάρσος ήμουν. Αλλά δεν είχα κανένα απολύτως πρόβλημα με αυτό. Χαιρόμουν τόσο πολύ που ήμουν μέρος αυτού του πράγματος, ήταν τόσο πιο μεγάλο από μένα κι εγώ σε τόσο νεαρή ηλικία (σ.σ. 19 χρόνων) που δεν με ενδιέφερε αν τελικά θα παίξω ή όχι.
Του μίλησες σε προσωπικό επίπεδο;
Ναι, τον έντυνα! Του είχα αναφέρει ότι είμαι ηθοποιός και πως έρχομαι από την Ελλάδα και μου είχε πει: «Καλή τύχη, θα τη χρειαστείς!».
Η Μαριάννα Κιμούλη ήθελε από μικρή να γίνει ηθοποιός
Σήμερα ποια είναι τα όνειρά σου;
Τα όνειρά μου, ε; Αν σου πω πως έχω σταματήσει να ονειρεύομαι; Ακούγεται θλιβερό αλλά δεν το εννοώ με αυτή την έννοια. Απλά νιώθω λίγο σαν να έχει μικρύνει ο ορίζοντάς μου με όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια – βλέπε τώρα και με την πανδημία. Σαν να έχω χάσει την ικανότητα να ονειρεύομαι σε βάθος χρόνου. Πάντως, σε ό,τι αφορά τα επαγγελματικά, είμαι ανοιχτή σε όλα: θέατρο, τηλεόραση και κινηματογράφο.
Δήλωνες από μικρή ότι θέλεις να γίνεις ηθοποιός;
Θα σου απαντήσω κοινότοπα: το ήξερα από 3 χρόνων! Έφτιαχνα στο σπίτι ολόκληρες παραστάσεις, με δικές μου διανομές κ.λπ. Και δεν άλλαξα γνώμη ούτε για μια στιγμή. Ίσως φταίει και το γεγονός ότι μεγάλωσα μέσα στο θέατρο και όταν συμβαίνει αυτό ή μαγεύεσαι ή το απωθείς πλήρως. Εγώ μαγεύτηκα.
Ποια είναι η πρώτη ανάμνηση που έχεις από το θέατρο;
Νομίζω μια αλλαγή χρόνου που έκα – να στο Σύγχρονο Θέατρο όταν ήμουν 5 χρόνων. Βοηθούσα τον πατέρα μου στα φώτα –ήμουν πάνω στο ηλεκτρολογείο και μου έλεγε «πάτα αυτό το κουμπί και ύστερα αυτό»– και έτσι κάναμε αλλαγή χρόνου. Εκείνος διηγείται αυτή την ιστορία με τρομερές ενοχές, για μένα ήταν μία από τις καλύτερες παραμονές Πρωτοχρονιάς που έχω κάνει στη ζωή μου και μία από τις πιο όμορφες αναμνήσεις που έχω
Τα παιδικά σου χρόνια πώς ήταν;
Ήμουν ένα αρκετά μοναχικό παιδί, μεγάλωσα στο ίδιο σπίτι με τα ετεροθαλή μου αδέλφια, μέχρι εκείνα να φύγουν για σπουδές (σ.σ. η Μαρία Δαμανάκη έχει ακόμη δύο παιδιά από τον γάμο της με τον Δημήτρη Δανίκα) και η αλήθεια είναι πως δυσκολευόμουν πολύ να κάνω φίλους. Επίσης, πέρασα μια φάση που φορούσα μόνο κίτρινα ρούχα: κίτρινο μπλουζάκι – παντελόνι – κάλτσα – παπούτσια και στέκα. Δεν πιστεύω ότι σ’ το λέω αυτό!
Μήπως ήθελες με αυτό τον τρόπο να τραβήξεις την προσοχή;
Όχι, απλώς μου άρεσε το κίτρινο χρώμα. Σε όλες τις παιδικές φωτογραφίες –από το Νηπιαγωγείο μέχρι το Δημοτικό– είμαι ντυμένη στα κίτρινα. (σ.σ. Και στη συνέντευξή μας φορούσε κίτρινη μπλούζα). Είχα άποψη για το τι θα φοράω, δεν δεχόμουν αντίρρηση! Αλλά ναι, ήταν μοναχικά τα παιδικά χρόνια. Βίωσα έντονα το αίσθημα του «γιατί δεν με παίζουν εμένα;», το οποίο όμως πιστεύω πως χρησίμευσε στο επάγγελμά μου γιατί είναι πληθυντικού αριθμού. Είναι ομαδικό άθλημα η υποκριτική.
Τι άλλες εικόνες έχεις από το σπίτι σου;
Έχω την εικόνα της συχωρεμένης της γιαγιάς μου –της μητέρας του πατέρα μου– που έπαιξε σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Έχω πάρει και το όνομά της και όλοι μου λένε ότι είμαστε ίδιες. Μια πολύ δυναμική γυναίκα, πάντα τη θαύμαζα και πάντα τη λάτρευα
Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με Τα Νέα Σαββατοκύριακο.
