Η μεγάλη -και δύσκολη- απόφαση να αλλάξει επαγγελματική στέγη ύστερα από οκτώ χρόνια, οι μικρές υποχωρήσεις για το καλό του γάμου της, η εποχή που μπορεί να αγαπούσε λίγο λιγότερο τον εαυτό της και οι μικρές στερήσεις για τη διατήρηση της σιλουέτας της. Η Μαρία Μπεκατώρου, «του καλλιτεχνικού χώρου», όπως αυτοσυστήνονταν παλιότερα γελώντας, ετοιμάζεται για νέες ακόμα πιο φωτεινές περιπέτειες με όπλο το ζεστό χαμόγελο της ελληνικής τηλεόρασης.
Τα χρήματα τι ρόλο παίζουν στις αποφάσεις σου;
Με το χέρι στην καρδιά θα σου πω ότι δεν παίζουν τον πρώτο ρόλο. Είναι σημαντικό κομμάτι βέβαια όταν δουλεύεις πολλά χρόνια για να κατακτήσεις κάποια πράγματα. Όλοι ξέρουμε όμως περιπτώσεις ανθρώπων που έδωσαν προτεραιότητα σε αυτό και δεν τους βγήκε σε καλό. Προσωπικά με ενδιαφέρει η διάρκεια και οι τηλεοπτικές μου προτάσεις να αρέσουν στον κόσμο. Να μη με βαρεθούν. Φυσικά να έρθουν τα νέα παιδιά αλλά και εμείς, οι παλιότεροι, να κάτσουμε λίγο παραπάνω αν μας θέλει το κοινό.
Στην ψυχαγωγία υπάρχει ένας ηλικιακός ρατσισμός, ειδικά στις γυναίκες.
Άσε μας τώρα, βρε Νίκο, τώρα που χάσαμε και τα κιλά! Εγώ νιώθω 30 χρόνων, 35 το πολύ. Μην κοιτάς που έχουμε βάλει το γυαλί της πρεσβυωπίας – σε ειδικές περιπτώσεις βέβαια, μόνο για να διαβάσω μικρά γράμματα. Εντάξει, δεν νιώθω τόσο μεγάλη. Ακόμα και η απόφασή μου να αλλάξω τηλεοπτικό πόστο με έχει αναζωογονήσει.
Δυσκολεύεσαι να διατηρηθείς στο νέο σου βάρος;
Ξεκάθαρα. Μιλάμε για δυσκολία τώρα! Το καλοκαίρι είχα βάλει στόχο να τρώω σε κάθε μέρος που πηγαίναμε μία φορά τηγανητές πατάτες και ένα μόνο γλυκό. Και είχα βάλει και τον Αντώνη στη διαδικασία να το συζητάει.
«Μην τις χαραμίσεις σήμερα, κρατήσου για αύριο που έχει καλύτερες πατάτες στην ταβέρνα που θα πάμε» να μου λέει. Δεν είναι εύκολο για εμένα που αγαπάω το καλό φαγητό. Αλλά μου αρέσει αυτό που βλέπω σε μένα πλέον.
Ζυγίζεσαι κάθε μέρα;
Ναι. Στις διακοπές μέρα παρά μέρα.
Δεν είναι αγχωτικό αυτό;
Όχι. Αν νιώθω ότι ξεφεύγω, μειώνω τις ποσότητες. Επειδή μας διαβάζει και ο κόσμος τώρα, δεν κάνω επικίνδυνα πράγματα, δεν κάθομαι να πεινάσω, απλά στερούμαι πράγματα που αγαπώ. Ένα ωραίο μιλφέιγ, ας πούμε, γιατί παλιά, όταν πηγαίναμε σε εστιατόρια, θα έτρωγα και το γλυκό μου. Τώρα δεν το κάνω. Φροντίζω να είναι ισορροπημένη η διατροφή μου, τρώω τα φρούτα μου, παίρνω τις βιταμίνες μου. Απλά έχει απομακρυνθεί η ζάχαρη από την καθημερινότητά μου.
Πώς ξεκίνησε όλο αυτό;
Κάπως συμπαντικά έγινε. Ήθελα πολύ καιρό να μπορώ να χωρέσω σε πιο μικρά νούμερα. Ήταν η εποχή που σταμάτησα να παίρνω κάποιες ορμόνες, οι οποίες δημιουργούν πρήξιμο και οιδήματα. Η απόφασή μου να φύγω από αυτή τη σκέψη, από αυτή την εμμονή που είχα μέχρι τότε –και δεν θα ήθελα να πούμε κάτι παραπάνω πάνω σε αυτό– μου έκανε καλό. Καθάρισε και ο οργανισμός μου και η σκέψη μου. Όταν άρχισα να χάνω τα πρώτα 2-3 κιλά και μου έφερνε ο Χρήστος (σ.σ. Αλεξανδρόπουλος) τα ρούχα, που μου ήταν λίγο φαρδιά, είπα σε όλους ότι θέλω να μου πουν κάτι μόνο όταν δουν μεγάλη διαφορά. Όταν, μετά τα προπερασμένα Χριστούγεννα πια, είχα χάσει 5-6 κιλά, μου είπε πια μια κοπέλα στο μοντάζ ότι η εικόνα μου στην οθόνη δείχνει πολύ διαφορετική, τότε είπα «και έτσι θα παραμείνω».
Αν μου επιτρέπεις, θέλω μόνο να σταθώ στη λέξη «εμμονή» που χρησιμοποίησες.
Ίσως ήταν υπερβολικό. Ήταν κάτι που είχα στο μυαλό μου όλη την ώρα. Τώρα δεν έχω. Πρόσεξε, δεν το έχω βγάλει, αλλά έχω απελευθερωθεί πλέον. Μου αρέσει έτσι όπως είμαστε. Μια ωραία οικογένεια, με τη Μαρντώ, μια ωραία
δουλειά και… βλέπουμε. Και αυτό μια δικλίδα ασφαλείας μπορεί να είναι. Δεν ξέρω.
Σε σχέση όμως με πέντε χρόνια πριν είσαι καλύτερα μέσα σου;
Ου! Νιώθω καλύτερα με μένα, αγαπάω πιο πολύ τον εαυτό μου, έχω βρει τρόπους ωραίους, και μαζί με τις φίλες μου, να εκτιμούμε πιο πολύ την καθημερινότητα. Νομίζω ότι, αν και αυτό που μας βρήκε με τον κορονοϊό ήταν πολύ δύσκολο, άλλαξε λίγο προς το καλύτερο την κοσμοθεωρία μας. Είναι χρήσιμο να γνωρίζουμε ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο γιατί μας βοηθάει να ζούμε καλύτερα το σήμερα.
Είσαι με τον ίδιο άνθρωπο σχεδόν είκοσι δύο χρόνια. Στον χώρο της σόουμπιζ φαντάζει λίγο σαν αιωνιότητα αυτό.
Δεν είναι σίγουρα εύκολο και όχι μόνο για τον χώρο μας. Με την εποχή έχει να κάνει, για τις συνθήκες ζωής των ζευγαριών σήμερα.
Τα φώτα της δημοσιότητας είναι πολλές φορές εκτυφλωτικά, Μαρία. Όχι μόνο για εσάς αλλά και τους γύρω σας.
Το θέμα είναι τι προσπάθεια κάνουμε εμείς να τα κρατήσουμε έξω από το σπίτι μας. Θέλω να πιστεύω ότι είμαστε δυο αρκετά φυσιολογικοί άνθρωποι που βγάζουμε τη δουλειά από το σπίτι – εκτός από την πρόσφατη περίοδο που έπρεπε να πάρω μια τόσο σημαντική απόφαση. Όταν ξεκινάει όμως η δουλειά στο πλατό, εκεί μένει κιόλας. Θέλει υπομονή βέβαια, κάποιος πρέπει να κάνει περισσότερες υποχωρήσεις. Στη δική μας περίπτωση που είναι μόνο ο ένας στα φώτα, τις περισσότερες υποχωρήσεις τις κάνω εγώ. Αλλά μου αρέσει, δεν με πειράζει.
Σημαντικό να το παραδέχεσαι αυτό.
Έτσι νιώθω. Και ο Αντώνης νομίζω ότι το ξέρει. Κάνω πιο πολλά για να υπάρχει ισορροπία.
Αισθάνθηκες ποτέ να ζορίζεται;
Ναι. Δεν μου το έχει πει, αλλά είναι λογικό. Για να είμαι πιο δίκαιη, σε όλες τις προσωπικές μου σχέσεις επιδιώκω να βάζω τον εαυτό μου στη θέση του άλλου. Επειδή δεν είναι εύκολο για εκείνον, το εκτιμώ και κάνω ακόμα πιο πολλά.
Διαβάστε περισσότερα στο ΟΚ! που κυκλοφορεί με τα «Νέα Σαββατοκύριακο».
