Η μεγαλύτερη εν ζωή Ελληνίδα τραγωδός. Η αναντίρρητα πρωτεϊκή ηθοποιός. Σκηνοθέτις. Δασκάλα. «Εθνικός θησαυρός» κατά τον Μπομπ Γουίλσον. Αντιστάρ από πεποίθηση και οικολόγος από συνείδηση. Μαχητική, πεισματάρα, αποφασιστική από το αλώνι της σκηνής μέχρι την αρένα της πολιτικής. Έχει αξιωθεί πολλές νύχτες στη διάρκεια της σχεδόν 50χρονης πορείας της να σταματήσει τον χρόνο μπροστά στο κατάμεστο κοίλον της Επιδαύρου. Φορώντας ρούχα και παπούτσια από τη δική της γκαρνταρόμπα, η Λυδία Κονιόρδου διασχίζει μαζί με το ΟΚ! το Άλσος Κηφισίας και το Δάσος Συγγρού, ξετυλίγοντας σε Α’ πρόσωπο το νήμα της συναρπαστικής ζωής της.
Λυδία Κονιόρδου: «Τώρα μπορώ να παίξω Σαίξπηρ πολύ καλά. Είδα πώς λειτουργεί η εξουσία»
«Εκπλήσσομαι όταν βλέπω την ηλικία μου, δεν τη νιώθω. Πορεύομαι βήμα βήμα, δεν είμαι άμοιρη των μεταφυσικών φόβων και του θανάτου, αλίμονο. Αισθάνομαι ότι με τον θάνατο περνάς σε μια άλλη μορφή ύπαρξης. Δεν ξέρω αν υπάρχει μετενσάρκωση ή όχι, αλλά αισθάνομαι ότι αυτό που είμαι δεν θα πάει χαμένο. Mε κάποιον τρόπο θα ενσωματωθεί μέσα στο δέντρο, στη φύση, στο cloud… δεν ξέρω. (Γελάει.) Έχω ζήσει πολλούς θανάτους και κατάλαβα καλά ότι η ζωή είναι η προετοιμασία για τη στιγμή που θα πεις «τι ψυχή θα παραδώσω;». Όσο το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής σου είναι πίσω, αρχίζεις και εκτιμάς κάθε δευτερόλεπτο που έχεις. Γι’ αυτό προσπαθώ να ζω την κάθε στιγμή, παλιότερα έκανα πενταετές πλάνο. Χαίρομαι το καθετί που τυχαίνει να κάνω, από μια μαρμελάδα που έφτιαξα στο σπίτι μέχρι την Ελένη που θα παίξω το βράδυ. Ξέρεις τι μου είπε η αδελφή μου όταν πέθανε η μητέρα μας; Ήταν η τελευταία από την οικογένεια που αποχαιρετήσαμε. Τη θάψαμε και γύρισε και μου είπε: “Άντε, ήρθε η σειρά μας τώρα”. “Έφυγε” και η αδελφή μου και αισθάνομαι μια παράξενη ορφάνια. Είσαι συνοδοιπόρος με τον αδελφό σου, είναι άλλου είδους η σύνδεση από εκείνη με τους γονείς. Ε, τώρα το λέω εγώ. “Ήρθε η δική μου η σειρά”», αποκαλύπτει μεταξύ άλλων στο ΟΚ!.
Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί στα περίπτερα!
Διαβάστε επίσης: Λυδία Κονιόρδου: «Έχω υποστεί βία, τραυματική και βρώμικη, η οποία με είχε στιγματίσει»
