Πλέον, έχουν περάσει 34 χρόνια από τότε που ο Κώστας Μακεδόνας ξεκίνησε δισκογραφικά. «Είναι πάρα πολλά» εξομολογείται στο ΟΚ!. «Θεωρώ ότι έχω κάνει πάρα πολλά μέσα σε λίγα χρόνια κι από την άλλη νιώθω ότι έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια. Δεν ξέρω πώς γίνεται αυτό. (Γελάει.) Και νιώθω ότι με ενοχλεί που έχουν περάσει τόσα χρόνια γιατί θέλω να κάνω κι άλλα» συνεχίζει.
Έχεις όμως πραγματοποιήσει τα όνειρά σου. Τι άλλο υπάρχει;
Δεν παύουν να υπάρχουν όνειρα – όνειρα μέσα στο πλαίσιο πια που έχω δημιουργήσει. Μικρός είχα το ψώνιο να γίνω γιατρός. Έφταιξα σε αυτό γιατί μπαίνοντας στην εφηβεία, από εκεί που ήμουν καλός μαθητής έκανα βουτιά. Έφερα βέβαια μια καλή άνοδο στα δύο τελευταία χρόνια του Λυκείου που μπήκα στο πανεπιστήμιο, αλλά φυσικά είχα αφήσει πολλά κενά πίσω μου για να σκεφτώ να κινηθώ προς την Ιατρική. Όταν είχα πάθει ένα μεγάλο αεροπορικό ατύχημα, πριν από 15 χρόνια, είχα σκεφτεί ότι αν δεν θα μπορούσα να ξαναδουλέψω ούτε στη μία δουλειά ούτε στην άλλη, θα καθόμουν να σπουδάσω Ιατρική.
Θα έμπαινες σε όλη αυτή τη διαδικασία;
Θα έμπαινα, ναι. Θα καθόμουν να σπουδάσω γιατί δεν θα μπορούσα να μείνω χωρίς να κάνω τίποτα.
Στον ελεύθερο χρόνο σου τι κάνεις;
Δεν ξέρω αν έχω ελεύθερο χρόνο. (Γελάει.) Όλο και με κάτι θα ασχολούμαι. Παλιά έκανα σκι. Το σταμάτησα δυστυχώς γιατί μετά το ατύχημα που είχα και με τα προβλήματα στην σπονδυλική μου στήλη, είναι αδύνατον να κάνω.
Παρακολουθώντας κάποιες συνεντεύξεις σου έχω την αίσθηση ότι είσαι πολύ ομιλητικός και επικοινωνιακός.
Τα τελευταία χρόνια έχω γίνει έτσι. Συνήθως με έβριζαν γιατί πήγαινα στις συνεντεύξεις και γινόταν μια ερώτηση και απαντούσα «ναι, βέβαια» και δεν είχε συνέχεια. (Γελάει.) Ήμουν λίγο μονολεκτικός.
Παρ’ όλα αυτά πήγαινες. Δεν έχεις αποφύγει κάποιο Μέσο ή παρουσιαστή;
Ούτε εκπομπές, ακόμα και σε αυτές που κάποιοι μου έλεγαν ότι δεν πρέπει να πάω. Θεωρούσα ότι είναι λάθος να μην πας όταν σε καλούν από κάπου, όπως μια πρωινή εκπομπή. Πολλοί του «έντεχνου» έλεγαν: «Εμείς δεν πάμε σε αυτές τις εκπομπές γιατί κάνουν playback, γιατί οι ερωτήσεις που γίνονται αφορούν την οικογένεια», γιατί το ένα, γιατί το άλλο. Εγώ έλεγα: «Θα πάω». Αλλά πώς πήγαινα; Έπαιρνα την ορχήστρα μου, παίζαμε ζωντανά, συζητούσα από πριν ώστε η κουβέντα να αφορά τη δουλειά μας και όχι με ποια βγαίνω και τι κάνω. Με αυτόν τον τρόπο πήγα παντού και δεν νομίζω ότι μου έκανε και κακό στην εξέλιξή μου.
Πολλοί όμως παραξενεύτηκαν όταν αποφάσισες να συμμετέχεις στην επιτροπή του Rising Star.
Είναι αυτό που έλεγα πριν, ρίσκαρα εκ του ασφαλούς. Ήταν μια πρόταση για την οποία ο οποιοσδήποτε θα μου έλεγε «άσ’ το, τι δουλειά έχεις εσύ να πας εκεί;». Από τη στιγμή που ένιωσα ασφάλεια ότι η εκπομπή θα γίνει με σοβαρό τρόπο, δεν θα εκτεθώ, δεν θα είναι κάτι περίεργο ή άσχημο ή κάτι που θα μου κάνει κακό αποφάσισα να το κάνω. Και, νομίζω, δεν μου βγήκε σε κακό.
Μέσα σε όλα, κυκλοφορεί και ο νέος δίσκος σου «Ο γκρεμιστής» με τον Δημήτρη Παπαδημητρίου. Κάποιος θα έλεγε «γιατί να βγάλει κι άλλο αφού έχει ήδη τεράστια δισκογραφία πίσω του»;
Όταν ήμουν μικρός πέρασα δύσκολα στο στούντιο. Ο πρώτος μου ουσιαστικά δάσκαλος, ο Σταμάτης Κραουνάκης, πέρασε και εκείνος πολύ δύσκολα. Βρήκε ένα παιδί που είχε μια καλή φωνή αλλά έπρεπε να του δώσει πράγματα που θα μπορέσει να τραγουδήσει. Είναι αυτό που ακόμα και τώρα μου λέει: «Είμαι τρελός. Σε έβαλα 20 χρόνων να τραγουδάς πράγματα τα οποία έπρεπε να τα πει κάποιος με εμπειρία 40χρονου». Αυτό τότε δεν έγινε τόσο εύκολα, έγινε με πολύ μεγάλο ζόρι. Και δικό του ζόρι γιατί έφτυσε αίμα πραγματικά για να με βοηθήσει να τραγουδήσω αλλά κι εγώ έφαγα πάρα πολύ μεγάλη πίεση όλο αυτό το διάστημα. Τότε λοιπόν, μικρός, το είχα φοβηθεί το στούντιο. Έλεγα «θα πάω στούντιο και δεν θα τα καταφέρω, δεν θα μπορώ, τι θα κάνω…». Έτρεμα κάθε φορά πώς θα πάω στο στούντιο να τραγουδήσω φοβούμενος την αποτυχία. Όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο περισσότερο μου αρέσει το στούντιο. Είναι χαρά να πηγαίνω να ηχογραφώ γιατί είναι μια ιδιαίτερη στιγμή δημιουργίας η οποία μένει.
Από το περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με Τα Νέα Σαββατοκύριακο.
