Με αρκετή ωριμότητα για την ηλικία της, η 24χρονη Ζένια Μπονάτσου μοιράζεται την αγάπη της για το θέατρο αλλά δηλώνει έτοιμη να αλλάξει δουλειά αν δεν μπορεί να βιοποριστεί από αυτό. Φυσικά αναφέρεται και στον πατέρα της, Βλάσση Μπονάτσο τον οποίο έχασε σε ηλικία 7 ετών και στο αν αναζητά στα αγόρια της τα δικά του χαρακτηριστικά.
Το περσινό καλοκαίρι εργαζόσουν στο σέρβις γνωστού beach bar της Μυκόνου. Το έκανες και φέτος;
Όχι. Και ευτυχώς που δεν το έκανα με όλα αυτά που γίνονται. Είχα την επιλογή το φετινό καλοκαίρι να μην εργαστώ, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα το ξανακάνω στο μέλλον. Αυτή την περίοδο έχω στρέψει το ενδιαφέρον μου στην υποκριτική και έχω πει στον εαυτό μου ότι αν δεν βρω κάτι μέχρι το φθινόπωρο, θα ξαναγυρίσω στο σέρβις ή θα αναζητήσω κάποια άλλη δουλειά.
Κάνει εντύπωση το πόσο συνειδητοποιημένη και προσγειωμένη είσαι δηλώνοντας ότι αν χρειαστεί, δεν θα είχες πρόβλημα να αλλάξεις δουλειά.
Έχω πίστη στον εαυτό μου και ξέρω ότι δεν πρόκειται να μείνω χωρίς δουλειά. Από τη στιγμή που είμαι υγιής, μπορώ να τα βγάζω πέρα μόνη μου, χωρίς να χρειάζομαι τη στήριξη της οικογένειάς μου. Τέλειωσα τη δραματική σχολή, δούλεψα στο θέατρο, πέρσι ήμουν στο Just the 2 of Us, αλλά μπορεί με τη δουλειά που αγαπώ να μην καταφέρνω να βιοπορίζομαι. Θα την κάνω λοιπόν όταν μου δίνεται η ευκαιρία, αλλά παράλληλα θα πρέπει να βρω και κάτι άλλο για να ζω. Είμαι πολύ εργατική και επικοινωνιακή και υπάρχουν αρκετές δουλειές στις οποίες θα μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου. Δοκίμασα να ασχοληθώ με τα μεσιτικά και ήταν κάτι που θεωρώ ότι μου ταίριαζε.
Είπες πριν «Ευτυχώς που δεν δούλεψα φέτος στη Μύκονο με όλα αυτά που γίνονται». Σε τι αναφερόσουν;
Η Μύκονος είναι ένα πανέμορφο νησί, όπου μπορείς να επιλέξεις να ζήσεις την απόλυτη ηρεμία και την απόλυτη τρέλα. Είδαμε όμως και φέτος ότι για μερικές μέρες σταμάτησε η μουσική στα μαγαζιά, απαγορεύτηκε η κυκλοφορία μετά τη 1.00 το βράδυ και οι εργαζόμενοι που ήταν εκεί δεν ήξεραν πραγματικά τι θα τους ξημερώσει και αν θα συνεχίσουν να έχουν δουλειά. Αυτό είχε συμβεί και πέρσι. Το beach bar όπου εργαζόμουν έκλεισε για μερικές μέρες γιατί υπήρχαν κρούσματα κορονοϊού. Όλη αυτή η κατάσταση είναι
πολύ ψυχοφθόρα για όποιον εργάζεται εκεί και περιμένει το μεροκάματό του.
Το τελευταίο διάστημα ακούγεται έντονα ότι η κυβέρνηση σκέφτεται να υποχρεώσει όσους εργάζονται στην εστίαση να εμβολιαστούν. Ποια είναι η άποψή σου;
Δεν θεωρώ ότι αν παρθεί αυτή η απόφαση θα είναι σωστή. Δεν πιστεύω ότι ο καταναγκασμός, ο εκβιασμός ή το δέλεαρ των 150 ευρώ με το green pass είναι σωστά. Όπως σέβονται αυτόν που θέλει να κάνει το εμβόλιο, έτσι πρέπει να σέβονται κι αυτόν που δεν θέλει για δικούς του λόγους. Προσωπικά έχω ένα πρόβλημα υγείας και με αγχώνει το τι μπορεί να συμβεί αν κάνω το εμβόλιο. Δεν λέω ότι είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι θα μας βάλουν τσιπάκι για να μας παρα κολουθούν, αλλά δεν υπάρχει ένα χρονικό περιθώριο για να δοκιμαστεί το εμβόλιο ώστε να μου εγγυηθεί κάποιος ότι αν το κάνω θα είμαι καλά μετά.
Έχεις αναφερθεί και παλιότερα σε αυτό, σε ένα αυτοάνοσο το οποίο είχε και ο πατέρας σου. Κινδύνευσες ποτέ;
Είναι ένα αυτοάνοσο, σπάνιο νόσημα που όταν στρεσάρομαι δημιουργείται στο σώμα μου ένα οίδημα. Ευτυχώς εγώ ξέρω τι έχω και μπορώ να το αντιμετωπίσω με την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή. Για τον πατέρα μου όμως δεν ήταν το ίδιο, γιατί δεν ήξεραν τι είναι… Και ήταν και επικίνδυνο για εκείνον γιατί πρηζόταν στο πρόσωπο και μπορούσε να του κοπεί η αναπνοή. Τον έβλεπαν να πρήζεται και έψαχναν να δουν μήπως είναι αλλεργικός σε κάποιο φαγητό. Τότε στη Γερμανία ήταν γνωστή αυτή η ασθένεια, στην Ελλάδα την ήξεραν μόνο δυο-τρεις γιατροί. Δύο χρόνια μετά τον θάνατό του, που οφειλόταν σε αυτό το σπάνιο νόσημα, η μητέρα μου βρήκε τελικά τι ήταν. Και στην πορεία διαπίστωσε ότι αυτό το νόσημα το είχε και η μητέρα του πατέρα μου. Το θετικό είναι ότι μιλώντας για το πρόβλημα υγείας που έχω υπήρξαν αρκετοί που μου έστειλαν μηνύματα στα social media με ανάλογα συμπτώματα και τους συμβούλευσα τι εξετάσεις να κάνουν και σε τι γιατρούς να απευθυνθούν.
Έχεις κρατήσει κάποιο προσωπικό αντικείμενο του πατέρα σου;
Πάρα πολλά. Μπλούζες, παρεό και κάποια άλλα αξεσουάρ που αγαπούσε πολύ. Το αγαπημένο του αντικείμενο είναι τα μπόνγκο που είχε. Τα έχω φυλάξει στο σπίτι στο Πόρτο Ράφτη. Κάποια στιγμή είχα πει να μάθω κιόλας να παίζω…
Λένε ότι τα κορίτσια αναζητούν στον σύντροφό τους τον πατέρα τους. Έχεις πιάσει τον εαυτό σου να ψάχνει στα αγόρια χαρακτηριστικά του μπαμπά σου;
Αυτό που μπορώ να σου πω είναι ότι θέλω ο σύντροφός μου να είναι προστατευτικός. Kι αυτό μπορεί να έχει να κάνει με το ότι μου έχει λείψει η πατρική φιγούρα. Μου αρέσει επίσης ο άνθρωπός μου να είναι ελεύθερο πνεύμα, όπως ήταν και ο πατέρας μου. Αλλά αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι ψάχνω στον σύντροφό μου τον πατέρα μου. Το σίγουρο είναι ότι εξωτερικά τουλάχιστον οι σύντροφοί μου δεν του έμοιαζαν καθόλου.
Διαβάστε περισσότερα στο OK! που κυκλοφορεί με τα «Νέα Σαββατοκύριακο».
