Η Ράνια Τζίμα έχει έναν πολύ άμεσο και παραστατικό τρόπο να διηγείται άλλοτε με χιούμορ και άλλοτε με αφοπλιστική ειλικρίνεια περιστατικά από την πολύ ενδιαφέρουσα και γεμάτη ανατροπές ζωή της -μιλώντας υπέροχα ελληνικά. Η ίδια είναι μια πού ξεχωριστή περίπτωση newscaster, που έχει τσακωθεί με τον ξύλινο λόγο (όσο κι αν αγαπά την πολιτική από μικρό παιδί), έχοντας βρει μια χρυσή ισορροπία ανάμεσα στη ζεστασιά των πηγαίων συναισθημάτων και την ψυχρή λογική του αυστηρού επαγγελματισμού.
Έχεις πει πολλές φορές πόσο αγαπάς τη δουλειά σου, ότι ποτέ δεν την κουβαλάς ως βάρος ακόμα και τις δύσκολες μέρες. Ήταν το παιδικό σου όνειρο η δημοσιογραφία;
Δεν είμαι η περίπτωση του ανθρώπου που ονειρευόταν να γίνει δημοσιογράφος, ούτε έγραψα ποτέ σε μαθητικές εφημερίδες. Από μικρό παιδάκι, όμως, είχα ένα περίεργο για την ηλικία μου ενδιαφέρον για τα πολιτικά.
Ήταν κάποιος από την οικογένεια ενεργό μέλος της πολιτικής σκηνής;
Όχι, δεν υπήρχε πολιτικό πρόσωπο, αλλά οι οικογένειες και των δύο γονιών μου ήταν βαθιά πολιτικοποιημένες. Οι συζητήσεις στο σπίτι ήταν κατά κανόνα πολιτικές. Υπήρχε ένα περιβάλλον που το καλλιέργησε όλο αυτό, αλλά ο σπόρος θέλει και ένα γόνιμο έδαφος για να πιάσει. Εγώ ως παιδί ευτύχησα να ανήκω στη γενιά που μεγάλωσε παίζοντας έξω στις αυλές, δεν ήμουν καθόλου παιδί της τηλεόρασης. Έτσι η στιγμή που πάγωσαν οι γονείς μου ήταν όταν ξεκίνησε το Ειδικό Δικαστήριο, το οποίο μεταδιδόταν τηλεοπτικά, και εγώ, παιδάκι Δημοτικού τότε, κόλλησα στην τηλεόραση βλέποντας Ειδικό Δικαστήριο! Κάτι μου είχε μαγνητίσει το ενδιαφέρον… Όταν χρόνια μετά μπήκα στη διαδικασία της προετοιμασίας για το πανεπιστήμιο, στόχος μου ήταν η Νομική. Η στροφή στη δημοσιογραφία έγινε πολύ απότομα. Δεν μπορώ ούτε εγώ να σ’ την εξηγήσω. Όταν όμως έφτασε η στιγμή να συμπληρώσω το μηχανογραφικό μου, έγινε ένα στιγμιαίο «κλικ» μέσα μου που ήταν έκπληξη για όλους.
Από ό,τι έχεις πει, έζησες μια άγρια εφηβεία. Είχες έντονες κόντρες με τους δικούς σου;
Είχα μια άγρια εφηβεία για τα μέτρα μου. Γιατί μέχρι τότε ήμουν ένα φοβερά ήσυχο παιδί που έμπαινε στα πλαίσια που το έβαζαν χωρίς διαπραγματεύσεις ή αντίδραση. Στην εφηβεία άλλαξαν τα πράγματα. Ήθελα να βγω έξω, να ξενυχτήσω, έπρεπε να επιστρέψω μια συγκεκριμένη ώρα και εγώ γύριζα ξημερώματα. Ήταν σοκ για τους γονείς μου ακριβώς για – τί υπήρχε η αντίστιξη με το πριν. Μου έλεγαν άσπρο και έλεγα μαύρο. Τα έζησαν όλα μαζεμένα εκεί στα 15-17, μέσα σε μια διετία. Κοιτάζοντας πίσω στον χρόνο διαπιστώνω πως έκανα και πράγματα που ήταν επικίνδυνα αλλά τότε δεν το καταλάβαινα. Από τύχη δεν μου συνέβη κάτι κακό, θα μπορούσε κάλλιστα να μου έχει συμβεί. Μετά τα 17 όλο αυτό γύρισε πάλι. Στις σπουδές μου ήμουν συγκεντρωμένη, το ενδιαφέρον μου για τα πολιτικά πράγματα εντάθηκε… Ξέρεις, πολιτικές νεολαίες και πολλή συζήτηση γύρω από όλο αυτό.
Η πρώτη σου δουλειά ήταν στην ενημέρωση;
Η πρώτη μου δουλειά ήταν σε ένα μαγκαζίνο της ΕΡΤ 3, μια εκπομπή ποικίλης ύλης στην οποία έκανα γκάλοπ. Πολύτιμη εκπαίδευση. Από το σημείο που βρίσκομαι τώρα μπορώ να σου πω πόσο σημαντικό είναι να βγεις στον δρόμο, να βρεις το θάρρος να ρωτάς περαστικούς, να φας και άπειρες χυλόπιτες… Είναι η πρώτη επαφή απευθείας με τους πολίτες στους οποίους απευθυνόμαστε.
Στην Αθήνα ήρθες λίγο μετά τον ξαφνικό θάνατο της μαμάς σου και την απώλεια μιας αγαπημένης φίλης σε δυστύχημα. Πριν από αυτά τα τόσο δύσκολα για ένα νέο κορίτσι γεγονότα δεν επιθυμούσες να έρθεις στην Αθήνα για δουλειά;
Ούτε το ήθελα ούτε το είχα σκεφτεί. Η Θεσσαλονίκη τότε ήταν πολύ ενεργή δημοσιογραφικά, όλα τα μεγάλα κανάλια είχαν ανταποκριτικά γραφεία που το καθένα είχε 6-8 δημοσιογράφους. Υπήρχε πολλή δουλειά και καλοί μισθοί για τα δεδομένα της πόλης. Δεν έβλεπα τον λόγο να έρθω στην Αθήνα. Για μένα ήταν πολύ κομβικό γεγονός, καταλυτικό, η απώλεια της μητέρας μου. Ήταν σαν να κόπηκε ο ομφάλιος λώρος με όλη την προηγούμενη ζωή μου. Αλλά ακόμα και με τη «φυγή» της με πήγε μπροστά. Ήταν σπουδαία μάνα, ένας άνθρωπος πολύ ανεξάρτητος, που από την πρώτη ανάσα που πήρα, με σκληρό ή αυστηρό τρόπο πολλές φορές, προσπαθούσε να κάνει και εμένα ανεξάρτητη, να σταθώ στα πόδια μου, να μεγαλώσω με ταχύτητες που δεν ήταν της εποχής εκείνης, σαν να ήξερε πως θα φύγει νωρίς και θα κληθώ να αντιμετωπίσω πράγματα νωρίτερα από άλλα παιδιά. Δεν θα είχα φύγει από τη Θεσσαλονίκη αν δεν την έχανα. Σκέψου πως πριν μου είχαν προτείνει δυο-τρεις φορές να κατέβω στην Αθήνα, κάτι που ήταν όνειρο για τους περισσότερους δημοσιογράφους της πόλης, και το είχα αρνηθεί.
Δεν είχες τον στόχο μιας μεγαλύτερης καριέρας; Συνήθως οι Αιγόκεροι είναι καριερίστες και φιλόδοξοι.
Είμαι Αιγόκερως με ωροσκόπο Διδύμους. (Γελάει.) Με αφορά να είμαι καλή στη δουλειά μου, αλλά ο στόχος μου δεν είναι να βγάλω πολλά χρήματα από αυτή τη δουλειά, αλλά να ζω από αυτή, καλύπτοντας τις ανάγκες της οικογένειάς μου. Δεν ισχυρίζομαι πως είμαι ένας άνθρωπος τόσο πνευματικός, αποσπασμένος από την ύλη! Θέλω να αγοράσω ένα ωραίο φόρεμα, ένα ωραίο κοστούμι, μου αρέσει να βγούμε έξω για φαγητό κάπου όμορφα, κάποια στιγμή να αποκτήσουμε ένα δικό μας σπίτι στην Αθήνα, αλλά μέχρι εκεί. Το γεγονός πως όλο αυτό είναι έτσι τοποθετημένο μέσα μου είναι απελευθερωτικό γιατί εσωτερικά δεν με δεσμεύει να κυνηγώ υπερβολικά κάποια πράγματα. Aν είναι να ‘ρθουν θε να ‘ρθουν, αλλιώς να προσπεράσουν… Για να συνοψίσω: Θέλω να έχω δουλειά στη δημοσιογραφία, και ιδανικά στα πεδία που με ενδιαφέρουν, και να ζω από τα χρήματα της δουλειάς μου μια κανονική ζωή.
Δεν έχεις έστω ενδόμυχα τη ματαιοδοξία που ξυπνά στους περισσότερους ανθρώπους της τηλεόρασης;
Συχνά δημιουργεί μια σχέση εξάρτησης… Αυτό θεωρώ πως θέλει προσοχή και διαχείριση. Πρέπει να έχεις πάρει γερές βάσεις από το σπίτι που μεγάλωσες. Πιστεύω ότι παίζει ρόλο το πώς έχουν διαχειριστεί οι γονείς τη διάπλαση του χαρακτήρα σου για το αν είσαι εγκλωβισμένος στην εικόνα σου ή όχι. Επειδή το έχω δει και γύρω μου να συμβαίνει και δεν θα εξαιρεθώ ούτε εγώ από αυτό, ξέρω πως όλα έχουν κάποια στιγμή το τέλος τους, το οποίο μπορεί να είναι και σύντομο. Το ότι είπα δυο χρόνια δελτία ειδήσεων δεν σημαίνει πως θα το κάνω για μια δεκαετία. Αν κάποια στιγμή αισθανθούν οι εργοδότες μου πως δεν έχω κάτι να προσφέρω σε αυτό, αν οι συνάδελφοί μου δεν περνάνε καλά μαζί μου, αν εγώ αισθανθώ πως πιέζομαι κι αυτό επηρεάζει κάποιες από τις εσωτερικές μου ισορροπίες, τότε αυτό μπορεί να τελειώσει. Θεωρώ πως ό,τι κάνεις επαγγελματικά πρέπει να συνεχίζεται όσο τα πράγματα ρέουν αρμονικά.
Διαβάστε περισσότερα στο ΟΚ! που κυκλοφορεί με Τα Νέα Σαββατοκύριακο.
