Τα τελευταία τρία χρόνια έχει κερδίσει μια θέση στο καστ των πιο δημοφιλών σειρών. Από τις «Άγριες Μέλισσες», στη σειρά «Αυτή η νύχτα μένει» και φέτος στο «Προξενιό της Ιουλίας», η Μελίνα Λεφαντζή δίνει σάρκα και οστά στον χαρακτήρα της δυναμικής και περήφανης «Αλεξάνδρας» που λυγίζει μονάχα μπροστά στον έρωτα.
Η νεαρή ηθοποιός περιγράφει τον χαρακτήρα που υποδύεται στη σειρά του Alpha, αποκαλύπτει τι συμβαίνει πίσω από τις κάμερες και συλλογίζεται μαζί μας κατά πόσο η «Αλεξάνδρα» θα μπορούσε να γίνει το τρίτο πρόσωπο στη σχέση του Ατζαλίνα και της συζύγου του. Ακόμα, η Μελίνα Λεφαντζή μοιράζεται με το okmag στοιχεία του δικού της χαρακτήρα, την αγάπη της για τα ταξίδια, το όνειρο των μιούζικαλ, τη δύναμη της προσφοράς.
Η Αλεξάνδρα που υποδύεσαι στο «Προξενιό της Ιουλίας» μοιάζει να έχει πολύ δύναμη μέσα της. Όταν όλη η οικογένεια βρίσκεται ένα βήμα πριν από την κατάρρευση, εκείνη στέκεται στο ύψος της με πολύ μεγάλη ψυχραιμία. Παρόλο που οι γονείς της τής είχαν γυρίσει την πλάτη.
Νομίζω ότι η Αλεξάνδρα είναι πολύ ισορροπημένη. Ένας πολύ συγκροτημένος άνθρωπος που μέσα του μπορεί να έχει πονέσει και να πονάει ακόμα από πράγματα που έχουν γίνει στο παρελθόν, αλλά έχει βρει το σθένος να προχωρήσει με ένα κουράγιο και θάρρος που είναι όλο δικό της. Tο ότι απέρριψε το προξενιό και τα έβαλε με το κατεστημένο της τότε εποχής και αποφάσισε να φύγει γνωρίζοντας τις συνέπειες, είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο. Αυτό που την κάνει ακόμα πιο συγκροτημένη είναι ότι δεν ρίχνει το φταίξιμο σε κανέναν από τους γονείς της. Γνωρίζει ότι έτσι είναι τα πράγματα και αυτή είναι η κοινωνία και για αυτό είναι εκεί όταν τη χρειάζονται να δώσει λύσεις με την ψυχραιμία της. Είναι ένας χαρακτήρας που θα ήθελα να γνωρίσω. Πήρε τη ζωή στα χέρια της.
«Η Αλεξάνδρα είναι ένας χαρακτήρας που θα ήθελα να γνωρίσω»
Γι’ αυτούς τους λόγους κάνει εντύπωση πως είναι πρόθυμη να «θυσιάσει» κάποιες από τις ελευθερίες της προκειμένου να τα ξαναβρεί με τους δικούς της. Το να ξαναμπαίνεις σε ένα σύστημα που σε έχει απορρίψει και να προσπαθείς να βρεις ξανά κώδικες επικοινωνίας σημαίνει ότι ίσως πρέπει κι εσύ να κάνεις ένα βήμα πίσω.
Ήταν μια απόφαση που πήρε λόγω συγκυριών, υπήρχε η αίσθηση του επείγοντος. Αλλιώς δεν νομίζω ότι η Αλεξάνδρα θα γυρνούσε στον Τύρναβο. Καλείται πράγματι να αντιμετωπίσει τη σχέση με τους γονείς της, αλλά και τον αδελφό της -που ακόμα και αυτοί κρατούσαν την επαφή μέσω αλληλογραφίας, αλλά 7 χρόνια δεν τον έχεις ζήσει. Γι’ αυτό και έρχεται τόσο αλλαγμένη. Επηρεάστηκε από τη ζωή στην Αθήνα και επέστρεψε κρατώντας μέσα της αυτή τη νίκη της δημιουργίας μιας νέας ζωής έξω από αυτό. Η νίκη είναι η επιτυχία της ότι «έχτισε» κάτι καινούριο. Επιστρέφει σε κάτι πολύ δύσκολο για εκείνη. Μέσα της βέβαια υπήρχε η ελπίδα και η χαρά που θα συναντούσε ξανά τους δικούς της.
Με τη μητέρα της μοιάζει να τις χωρίζει ακόμα μεγαλύτερη απόσταση. Υπάρχει κάποιος λόγος που η Κυριακούλα δεν θέλει την επιστροφή της;
Επειδή το έχουμε συζητήσει πολύ και με την Πέγκυ (σ.σ. Τρικαλιώτη) και τους δημιουργούς της σειράς, η μητέρα της είναι μια γυναίκα του χωριού, που έχει μάθει στο σπίτι, στην οικογένεια, στο να φροντίζει τον άντρα. Η κόρη που έχει μεγαλώσει δίπλα της με τις αρχές που της έχει δώσει εκείνη, θα έπρεπε να είναι περισσότερο δημιούργημά της. Θα έπρεπε να είναι ακριβώς όπως εκείνη. Αντί για αυτό, είναι η Αλεξάνδρα που τελικά φεύγει. Θα όφειλε να ακολουθήσει τις παραδόσεις και τις αρχές της, αλλά τελικά φεύγει. Και μέσα από αυτό στεναχωρεί και τους δύο γονείς. Νομίζω ότι ο θυμός και η άρνηση της μητέρας της να την αποδεχτεί είναι γιατί πάνω από όλα είναι η τότε κοινωνία που δεν αποδέχεται αυτή την ελεύθερη βούληση και ότι τους στεναχώρησε πολύ αψηφώντας τις επιλογές τους, δεν τους λογάριασε και έφυγε.
Για την προσωπική της ζωή, η Αλεξάνδρα δεν λέει κουβέντα. Μας κρύβει κάτι;
Δεν έχει πει και δεν θέλει να ανοίγεται. Η αποστολή της είναι να βοηθήσει. Γι’ αυτό ανοίγεται στον Ατζαλίνα ο οποίος ως άνθρωπος είναι έξω από όλο. Αλλά η προσωπική της ζωή, είναι κάτι που έτσι κι αλλιώς δεν θα συζητούσε η Αλεξάνδρα. Ίσως μόνο με πολύ δικούς της ανθρώπους. Υπάρχουν στιγμές που ανοίγεται στον αδελφό της.
Είναι και ο Αντζαλίνας ένας μορφωμένος άνθρωπος πιο κοντά στην ιδιοσυγκρασία της.
Έχουν κοινό κώδικα επικοινωνίας. Συνδέονται. Αυτό πρώτα από όλα τη βοηθά να ανοιχτεί και φυσικά ότι έρχεται κι αυτός να βοηθήσει και να φέρει λύσεις, να «σβήσει φωτιές». Γι’ αυτό νιώθει αυτή την άνεση και οικειότητα.
Και τον ερωτεύεται!
Από ό,τι φαίνεται! Από ό,τι φαίνεται αυτό της συμβαίνει, ενώ δεν είναι κάτι που θα επέτρεπε στον εαυτό της. Όχι επειδή δεν πρέπει. Αλλά σύμφωνα με το τι είναι σωστό μέσα της και δίκαιο.
Είναι άλλωστε παντρεμένος.
Ακριβώς! Αυτός είναι πρώτα από όλα ο κύριος φραγμός. Ακόμα και τώρα αυτό δεν μπορείς να μην το υπολογίσεις. Είναι κάτι που συνέβη χωρίς να μπορούν να το ελέγξουν.
Πάντως κι εκείνος δεν μας λέει κάτι.
Αυτό φαίνεται και από τον Δημητρό. Ότι υπάρχουν πράγματα που δεν γνωρίζουμε, ούτε η Αλεξάνδρα, ούτε εμείς ακόμα.
Θα μπορέσει να ξεπεράσει τους ηθικούς φραγμούς και να γίνει το τρίτο πρόσωπο;
Δεν γνωρίζουμε τι θα γίνει καθόλου. Είμαστε και εμείς με την απορία. Επειδή πιστεύω ότι η Αλεξάνδρα θα αφηνόταν στις επιθυμίες και στα πάθη της μπορεί και άθελα της να συνέβαινε να είναι το τρίτο πρόσωπο. Αλλά πιστεύω θα έβρισκε τη δύναμη να βγει από αυτό, να μην συμβεί για καιρό. Δεν ξέρω πώς μπορούν να υπάρξουν μαζί. Ακόμα και αν λήξει η σχέση της με τον Απόστολο, πώς θα υπάρξει με τον Δημητρό; Είναι πολύ πιο απαγορευμένος έρωτας για εμένα, από οτιδήποτε άλλο. Ακόμα και τώρα, φαντάσου τότε!
Με ποιον από τους ηθοποιούς στη σειρά είστε πιο κοντά;
Νιώθω πάρα πολύ καλά με τον αδελφό μου στη σειρά, τον Δημήτρη Σέρφα. Είναι ένας υπέροχος ηθοποιός, συνάδελφος, άνθρωπος και περνάμε υπέροχα μαζί, όπως και με την Πέγκυ και με τον Αδάμ Μπουσδούκο. Είμαστε μια αγαπημένη οικογένεια. Και φυσικά με τον Δημήτρη Γεωργιάδη, τον Ατζαλίνα μας. Ενώ δεν γνωριζόμασταν πριν, είναι σαν να έχουμε έναν κοινό κώδικά επικοινωνίας. Είναι εξαιρετικός ηθοποιός και συνεργάτης.
Το παρασκήνιο στο τραπέζι των Ραζίνηδων στο «Προξενιό της Ιουλίας»
Συνήθως στις πιο σοβαρές καταστάσεις δημιουργούνται αστείες αντιθέσεις ή ευτράπελα. Με δεδομένο ότι υπάρχουν και τόσο έντονες σκηνές σκέφτεσαι κάτι αναπάντεχο ή αστείο που συνέβη;
Ήταν πολύ ωραία η μέρα που ήμασταν όλοι μαζί στο τραπέζι. Γιατί επίσης έχω αδυναμία στον Δημήτρη Αλεξανδρή, στην Ευτυχία Μελή, στη Χριστίνα Μαθιουλάκη και στη Σίσσυ Τουμάση. Το τι γέλιο ρίξαμε! Τρώγαμε το ρακόρ! Μας έλεγαν μην τρώτε γιατί θα πρέπει να υπάρξει στην επόμενη σκηνή. Μετά αρχίσαμε να τρώμε και να μη θέλουμε να φάμε άλλο. Να προσπαθούμε να βρούμε τη σειρά για τις ατάκες γιατί ήταν πάρα πολλές και να μη βγαίνει με τίποτα! Είχε κρύο, εκείνη τη μέρα. Με το που ακουγόταν το «Cut!» πετάγονταν από παντού μπουφάν για να μας ζεστάνουν.
Έγινες νηπιαγωγός και έχεις ασκήσει το επάγγελμα για δέκα χρόνια. Αυτή η μετάβαση πώς ήταν; Πώς ήταν η ζωή σου πριν και τώρα στο κομμάτι της υποκριτικής; Πώς είναι από τη μία να έχεις έναν ρόλο εκπαιδευτικό και τώρα να είσαι εκείνη που παίζει;
Επειδή το έκανα παράλληλα, δηλαδή με το που τελείωσα το Πανεπιστήμιο, ένα χρόνο μετά μπήκα στη Δραματική Σχολή. Δούλευα δηλαδή ως νηπιαγωγός σε σχολείο και ταυτόχρονα και ήμουν και στη Δραματική, το θέατρο με τη δουλειά αυτή το έχω συνδεδεμένο. Από πολύ μικρή το είχα μέσα μου έτσι κι αλλιώς. Η δουλειά αυτή (σ.σ. της νηπιαγωγού) σου δίνει την ευκαιρία να παίζεις θέατρο με τα παιδιά. Να δημιουργείς μικρούς ρόλους, να παίζεις μαζί τους, με τέτοιο τρόπο και τέτοια δέσμευση που έχουν κι εκείνα. Γίνονται ηθοποιοί. Δεν θα άντεχα αν αυτή η δουλειά δεν ήταν τόσο δημιουργική. Σε γεμίζει το να δουλεύεις με παιδιά.
«Ό,τι ανάγκη έχουμε πρέπει να την ακούμε»
Η μετάβαση ήταν λίγο απότομη γιατί με το που σταμάτησα μου έλειπαν πολύ και τα παιδιά και οι συνάδελφοι. Οπότε πολύ συχνά πήγαινα στο σχολείο και τους έβλεπα. Πέρσι ειδικά. Φέτος, έχω εγκλιματιστεί πολύ καλύτερα. Είναι ο δεύτερος χρόνος χωρίς καθόλου το επάγγελμα αυτό. Είναι μια ανάγκη. Όπως το είχε πει η Αλεξάνδρα «ό,τι ανάγκη έχουμε πρέπει να την ακούμε». Το έλεγε για τη δουλειά της. Αντίστοιχα και εγώ νιώθω την ανάγκη να είμαι με τα παιδιά, αλλά και να βρίσκομαι πάω στη σκήνη ή να δουλεύω στην τηλεόραση παίζοντας διαφορετικούς ρόλους.
Πήρες την απόφαση να γίνεις ηθοποιός όταν είδες την παράσταση «Η Πεντάμορφη και το Τέρας» στο Broadway. Πολύ συναρπαστική η εικόνα της Νέας Υόρκης για ένα παιδί 10 ετών. Πώς το έζησες; Και πώς φανταζόσουν ως παιδί το να γίνεις ηθοποιός;
Κάναμε πρόσφατα μια κουβέντα στο τραπέζι εκείνο στο «Προξενιό της Ιουλίας» με την αγαπημένη Πέγκυ (σ.σ. Τρικαλιώτη) και την Ευτυχία (σ.σ. Μελή) για τα όνειρα που έχει ο άνθρωπος σε κάθε ηλικία. Η κουβέντα ξεκίνησε από το όνειρο που μου δημιουργήθηκε τότε με αυτή την παράσταση. Ένα όνειρο σου δείχνει έναν δρόμο. Δεν είναι μόνο αυτός. Το όνειρο μπορεί να μετατραπεί, να μετακινηθεί. Δεν θα φύγει τελείως από αυτόν τον δρόμο, αν είναι ένα όνειρο που θες πραγματικά. Το ότι θέλουμε όμως κάποια πράγματα χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη τους παράγοντες της κοινωνικοοικονομικής κατάστασης της χώρας όπου υπάρχουμε, τα καθιστά σχεδόν μόνο στο φαντασιακό κομμάτι. Συζητήσαμε λοιπόν ότι τα όνειρα δεν είναι κακό να αλλάζουν και να έρχονται στα μέτρα μας. Όταν λείπουν οι οικονομικοί πόροι και οι κοινωνικές βάσεις δεν βοηθά την ευτυχία μας. Το σημαντικό είναι ο άνθρωπος να είναι ευτυχισμένος με ό,τι κάνει.
Αυτό το 10χρονο κορίτσι αν το είχα τώρα μπροστά μου και το ρωτούσα: «Πώς σου φαίνεται; Είσαι καλά με αυτό που είναι τώρα η Μελίνα; Η απάντηση θα ήταν ότι νιώθω καλά με αυτά που έχω καταφέρει ως τώρα. Ίσως κάποια στιγμή να καταφέρω και το όνειρο που είχα τότε για το μιούζικαλ. Μιούζικαλ στην Ελλάδα υπάρχουν και θα χαρώ φυσικά να συμμετέχω γιατί είναι μια πολύ ωραία πρόκληση και ένας φόρος τιμής στην αρχή του ονείρου αυτού.
Ποια είναι η σχέση σου με τα ταξίδια;
Η μητέρα μου ήταν αεροσυνοδός και ξεκινήσαμε από μικρά – είμαι η μεγαλύτερη έχω ακόμα δύο αδέλφια- τα ταξίδια στο εξωτερικό. Γι’ αυτό θέλω να συνεχίσω να πηγαίνω. Τα ταξίδια είναι πολύ σημαντικό κομμάτι στη ζωή ενός ανθρώπου. Η ζωή είναι μια συλλογή εμπειριών. Έχω κάνει αρκετά και θέλω να κάνω ακόμα περισσότερα.
Ποιο ήταν το πιο πρόσφατο ταξίδι σου;
Στην Ταϊλάνδη. Πήγαμε με την κολλητή μου το καλοκαίρι που έκανα το «Αυτή η νύχτα μένει» ήταν κλεισμένο πολύ καιρό. Ήταν φοβερό. Είδαμε φτώχεια. Εκεί αναθεωρείς τα πράγματα. Γυρίσαμε με τελείως διαφορετική κοσμοθεωρία. Το επόμενο θα είναι κάπου στην Αμερική.
Θα έκανες το βήμα να ζήσεις στο εξωτερικό;
Πιστεύω ότι διαχειρίζομαι τις αλλαγές, την έχω κάνει κι εγώ τη σκέψη αυτή και πιστεύω θα γινόταν. Αλλά έχω ανάγκη να βρίσκομαι κοντά στους ανθρώπους που αγαπώ, να τους βλέπω και να υπάρχω με τους φίλους μου και την οικογένειά μου. Πιστεύω θα μπορούσα να κάνω μια καινούρια αρχή και να δημιουργήσω εκεί δεσμούς, αλλά δεν ξέρω πόσο θα έμενα λόγω αυτής της επιθυμίας να είμαι με τους ανθρώπους που αγαπώ.
Σε προσωπικό επίπεδο υπάρχουν σχέδια; Θα ήθελες να δημιουργήσεις τη δική σου οικογένεια και πώς θα συνδυαζόταν με τα επαγγελματικά σου όνειρα;
Ακριβώς επειδή είμαι νηπιαγωγός, έχω δει πολλά και αντιλαμβάνομαι το τι σημαίνει να αναλαμβάνεις την ευθύνη να φέρεις στον κόσμο ένα παιδί. Νομίζω θα καθυστερήσω πολύ ακόμα να πάρω αυτή την απόφαση. Πολύ συνειδητά. Αν το νιώσω ότι είμαι έτοιμη και μου συμβεί, νομίζω ότι δεν το πολυσκέφτεσαι τότε. Αλλά έχω στο μυαλό μου ότι πρέπει να υπάρξουν πολλές προϋποθέσεις για να πάρεις αυτή την απόφαση.
Ποια είναι η πιο απίστευτη ατάκα που έχεις ακούσει από παιδί;
Όταν έπαιζαν οι «Άγριες Μέλισσες» είχα πάει στο σχολείο και μου λέει μια παλιά μου μαθήτρια «Κυρία εμένα ο μπαμπάς και η μαμά μου είπαν ότι δεν φιλιέστε. Φιλιέστε εσείς στη σειρά; Μα πώς γίνεται; Είναι το αγόρι σας;». Και της εξήγησα τι είναι ένας ηθοποιός και ότι υπάρχουν και αυτές οι σκηνές. Τα παιδιά το ζουν και θεωρούν ότι συμβαίνει.
Όταν περνάς περιόδους πιο πιεστικές τι σε αποφορτίζει; Πώς βρίσκεις ξανά την ισορροπία σου;
Με τη Νάιλα αγκαλιά. Με βοηθά το να μιλάω σε φίλους και να χορεύω. Ο χορός με αποφορτίζει πολύ. Και ότι μπορώ και συνεργάζομαι με το «Χαμόγελο του Παιδιού» και με άλλους οργανισμούς που με κάνουν να νιώθω ότι προσφέρω σε ανθρώπους και σε άλλα πλάσματα που έχουν ανάγκη.
Η Νάιλα πώς ήρθε στη ζωή σου;
Συνεργάζομαι με φιλοζωική. Έκανα φιλοξενίες ζώων την περίοδο του Covid-19 και βοηθούσα στο να βρουν σπίτι. Αυτή ήταν η τρίτη που ήρθε και έμεινε! Δεν μπόρεσα να τη δώσω. Είναι 3 χρονών. Ήταν αδέσποτο. Έχουμε μεγαλώσει με σκυλιά στην οικογένεια. Από όταν γεννήθηκα υπήρχε σκυλί στο σπίτι.
Θα μου συμπληρώσεις τις παρακάτω φράσεις:
Η πιο όμορφη βόλτα μου στον Πειραιά είναι… στην Πειραϊκή βλέποντας τη θάλασσα.
Η αγαπημένη μου ώρα της ημέρας είναι… το δείλι. Που έχει τα απίστευτα χρώματα ο ουρανός.
Ο πιο γοητευτικός άντρας ηθοποιός είναι… ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ ασυζητητί!
Ένα από τα πιο πολύτιμα δώρα που μου έχουν κάνει είναι… να αρχίσω να πιστεύω στον εαυτό μου. Ξεκινώντας από τις φίλες μου και έπειτα από πολύ συγκεκριμένα φωτεινά πρόσωπα στη ζωή μου και το δώρο τους σε εμένα ήταν αυτό -ένα από τα πολλά-, να με κάνουν να πιστεύω πιο πολύ στη Μελίνα, ότι αξίζω.
Φωτογραφίες: Alpha/ Αρχείο Μελίνας Λεφαντζή
Διαβάστε επίσης:
- Δημήτρης Αριανούτσος: Η καταπληκτική ομοιότητα με τον αδελφό του, η προσωπική του ζωή και το «Προξενιό της Ιουλίας»
- Χριστίνα Μαξούρη: Η υπέροχη φωνή και 5 ακόμα πράγματα για τη «Στεφανία» της σειράς «Το προξενιό της Ιουλίας»
- Ο Τάσος Λέκκας στο okmag: Το spoiler για «Το προξενιό της Ιουλίας», η ομοιότητα με τον Μπρόντι και τα δύσκολα παιδικά χρόνια
