Είναι μητέρα μιας κόρης 14,5 χρόνων, γνωστή συγγραφέας παιδικών βιβλίων και ένας άνθρωπος που δεν φοβάται να μιλήσει ανοιχτά για τη μαγική και ταυτόχρονα δύσκολη σχέση που μπορεί να έχει μια κόρη με τη μητέρα της. Η Μαρίνα Γιώτη με αφορμή τη χθεσινή «Γιορτή της Μητέρας» μιλά στο okmag για τα συναισθήματα, τις προκλήσεις και όσα αντιμετωπίζει η σύγχρονη γυναίκα όταν βιώνει το θαύμα της μητρότητας.
Η Μαρίνα Γιώτη μάλιστα το 2017 είχε εκδώσει και το βιβλίο «Μια καρδιά» που μιλούσε για αυτήν τη σχέση μητέρας – κόρης και αγαπήθηκε από τον κόσμο. Ακολούθησαν τα βιβλία «Μια στιγμή» και «Μια αγκαλιά» για τις σχέσεις μητέρας – γιου και πατέρα – κόρης.
Η γνωστή συγγραφέας που είναι παντρεμένη με τον ηθοποιό και συγγραφέα Κώστα Κρομμύδα και έχουν αποκτήσει μαζί την κόρη τους, Βάια, μιλά για τις αλλαγές που έφερε το παιδί στη ζωή της, τα ταμπού της κοινωνίας και τα άγχη της.
Το 2017 εκδώθηκε το βιβλίο σου «Μια καρδιά» που μιλά για τη σχέση μητέρας και κόρης και αγαπήθηκε πολύ. Από πού ήρθε η ιδέα γι’ αυτό το βιβλίο;
Ξεκίνησα από αυτό το γράμμα που έγραψα στην κόρη μου, όταν ήταν 2 ετών. Τότε δεν είχα καν σκεφθεί ότι θα εκδώσω αυτές τις ιστορίες μου και ότι θα ακολουθήσει όλη αυτή η πορεία. Επειδή τα συναισθήματά μου ήταν έντονα και πάντα μου άρεσε να γράφω και να κρατώ ημερολόγιο, ήθελα να γράψω και να της πω όλα αυτά τα πράγματα που είχα στο μυαλό μου και δεν μπορούσα να της τα εκφράσω με λόγια, επειδή ήταν μωρό και δεν τα καταλάβαινε. Ήθελα κάποια στιγμή, όταν τα πράγματα δυσκολέψουν, όπως τώρα που είναι στην εφηβεία και αμφιβάλει για τα πάντα να έχει αυτά τα λόγια. Να θυμάται πως αυτή η σχέση μητέρας και κόρης είναι τόσο καθαρή, αγνή, ξεκάθαρη.
Είχα γράψει αυτά τα λόγια για την κόρη μου και όταν είχα πια εκδώσει αρκετά από τα βιβλία μου, ανακάλυψα αυτό το είδος βιβλίου για τις σχέσεις γονιού – παιδιού και θεώρησα ότι αυτό το γράμμα μπορούσε να γίνει ένα υπέροχο βιβλίο για μαμά και κόρη.
Το βιβλίο μιλά για τον κύκλο της ζωής. Πώς ξεκινά από τη γέννηση του παιδιού που του δίνουμε την καρδιά μας, όπως κάνουμε με τα παιδιά μας. που τους χαρίζουμε την καρδιά μας και τα ακολουθεί σε όλη τη ζωή τους, στις χαρές, στις λύπες, στις επιτυχίες σε όλα. Μέχρι τη στιγμή που γίνεται κι εκείνη μαμά και χαρίζει την καρδιά της στο δικό της παιδί.
Αυτή ήταν η σκέψη μου και όταν εκδόθηκε το βιβλίο μου το 2017 είχα πάρει τόσα πολλά συγκινητικά μηνύματα από μαμάδες. κόρες, γιαγιάδες. Όλοι μου έχουν πει γι’ αυτό το βιβλίο πως λέει όσα θα θέλαμε να πούμε στο παιδί μας και δεν είχαμε τα λόγια να το κάνουμε. Συχνά δεν λέμε στους ανθρώπους μας «σ’ αγαπώ», και «είσαι σημαντικός για εμένα». Καλό είναι όλα αυτά να τα λέμε και να τα εκφράζουμε.
Τι αλλαγές έφερε στη ζωή και την καθημερινότητά σου η μητρότρητα;
Τεράστια. Εμάς η Βάια ήταν καταλύτης στη ζωή μας. Δεν το φανταζόμασταν. Δεν ήμουν από τις γυναίκες που έλεγα ότι θέλω να γίνω μητέρα. Δεν ήταν για εμένα σκοπός ζωής. Ήταν σίγουρα ένας ρόλος που ήθελα πολύ να τον ζήσω. Ήμουν πάντα αφοσιωμένη στη δουλειά μου, αγαπώ αυτό που κάνω και έχω πολλά ενδιαφέροντα και έλεγα κάποια στιγμή θα γίνει. Δεν φανταζόμουν την αλλαγή. Ήμουν από τις μαμάδες που έπεσαν από τα σύννεφα και είπα ότι το παιδί ήρθε και άλλαξε τα πάντα. Άλλαξε η καθημερινότητά μας, ο τρόπος που σκεφτόμαστε. Φύγαμε από το «εγώ» και πήγαμε στο «εμείς». Κάποια στιγμή βρεθήκαμε και στο «εσύ» για το παιδί μας.
Άλλαξαν όμως και κομμάτια που δεν φανταζόμασταν, όπως η δουλειά μας. Ξεκινήσαμε να γράφουμε βιβλία και οι δυο μετά τη γέννηση του παιδιού. Το πρώτο βιβλίο του Κώστα ήταν το «Μπαμπά μεγάλωσέ με» που μιλούσε για την κόρη του. Αυτή ήταν η πρώτη συγγραφική προσπάθεια στην οικογένεια. Όλο αυτό άλλαξε τη ζωή μας. Μετά τον ερχομό της κόρης μας κοιτάξαμε τη ζωή μας και είπαμε «κάτι άλλο θέλουμε, δεν πάει έτσι».
Ως μητέρα κοριτσιού υπάρχουν κάποιες ανησυχίες και κάποια παραπάνω πράγματα που μπορεί να φοβάσαι;
Φυσικά, όπως κι αν ήμουν μητέρα αγοριού. Πιστεύω σίγουρα ότι οι κίνδυνοι είναι περισσότεροι με τα κορίτσια, αλλά και τα αγόρια έχουν πολλούς -ίσως διαφορετικούς- κινδύνους. Με αγχώνει πολύ διότι τα τελευταία χρόνια ακούγονται τόσα πολλά.
Και στο παρελθόν υπήρχαν άσχημα περιστατικά, αλλά ίσως ο κόσμος να μην μιλούσε τότε. Είχαμε μάθει να τα κρύβουμε κάτω από το χαλί.
Από εκεί και πέρα με απασχολεί το πώς μεγαλώνουν τα παιδιά μας. Εσύ μπορεί να μεγαλώσεις ένα παιδί με όλη την αγάπη, την προσπάθεια, να δώσεις τα καλύτερα και να το βοηθήσεις να μάθει να σέβεται τον εαυτό του και τους άλλους και σε μια άλλη οικογένεια, ένα παιδί να μεγαλώνει παρατημένο και παραμελημένο με πολλά ψυχικά και ψυχολογικά θέματα. Αυτά τα παιδιά θα βρεθούν σε αυτήν την κοινωνία και θα αντιμετωπίσουν το ένα το άλλο και το αποτέλεσμα θα είναι καταστροφικό.
Δεν γίνεται να σκεφτόμαστε μόνο πώς μεγαλώνουν τα δικά μας παιδιά, αλλά και τα παιδιά όλης της κοινωνίας, αλλιώς δεν θα νιώσουμε ποτέ ασφαλείς. Πρέπει να μας αφορά το πώς μεγαλώνουν όλα τα παιδιά. Να έχουν τις ευκαιρίες, την προστασία, την αγάπη και να πάρουν αυτά που πρέπει για να δώσουν έπειτα ως ενήλικες. Με φοβίζει όλο αυτό το μίσος που υπάρχει εκεί έξω, όλος αυτός ο θυμός.
Εσύ ως γυναίκα, μητέρα, συγγραφέας, τι δυσκολίες πιστεύεις ότι αντιμετωπίζουν οι σύγχρονες γυναίκες όταν γίνουν μητέρες;
Η δική μας γενιά μεγάλωσε θεωρώντας ότι είμαστε οι super γυναίκες. Πιστεύουμε ότι πρέπει να τα κάνουμε όλα. Να είμαστε καλές στη δουλειά μας, εξαιρετικές μαμάδες, να μαγειρεύουμε καλά, να φροντίζουμε το σπίτι, τους συντρόφους μας και φθάσαμε στα όριά μας. Αυτό δεν γίνεται να το κάνει κανένας άνθρωπος. Η τεράστια δυσκολία ήταν στο να συνειδητοποιήσουμε ότι μπορεί και να μην μπορούμε να τα καταφέρουμε όλα. Πρέπει να ζητάμε βοήθεια και να υπάρχει βοήθεια και μέσα στην οικογένεια. Δεν πρέπει καμιά γυναίκα να νιώθει ότι είναι μόνη και τραβά αυτό το πλοίο. Πρέπει και οι δυο να συνεισφέρουν εξίσου στο σπίτι.
Ο άνθρωπός μας πρέπει κι εκείνος να καταλαβαίνει όταν γίνεται πατέρας ότι πρέπει να συμμετέχει σε όλους τους ρόλους μαζί με τη μητέρα. Ο πατέρας πρέπει να έχει ρόλο και παρουσία και όχι να είναι δορυφόρος. Είναι μια συνεργασία και των δύο, είμαστε συνέταιροι, συνεργάτες, βοηθάμε και οι δυο και κάνουμε και λάθη. Κανείς δεν είναι τέλειος γονιός, όλοι κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε και το κάνουμε με αγάπη. Θα ζητήσω συγγνώμη όταν κάνω λάθος και θα προσπαθήσω να είμαι καλύτερος. αυτή η συνειδητοποίηση ήρθε σιγά σιγά. Παλαιότερα έπρεπε να είμαστε το τέλειο και η εικόνα μας προς τα έξω. Και έβλεπες γυναίκες που κατέληγαν με χάπια ή έβγαζαν συμπεριφορές στις οικογένειές τους που δεν έκαναν καλό σε κανέναν.
Η κοινωνία έχει ακόμη ταμπού ως προς τις γυναίκες για το πότε θα κάνουν παιδιά και οικογένεια;
Ναι δυστυχώς, συμβαίνει αυτό. Πας σε έναν γάμο και σε ρωτούν «παντρεύτηκες;» ή «μόνο ένα παιδί έκανες;». Δεν νομίζω ότι είναι ταμπού. Νομίζω πολλοί λένε κάτι και δεν το σκέφτονται τον αντίκτυπο. Το θεωρούν δεδομένο. Τα λόγια όμως μετράνε και πρέπει να προσέχουμε τι εκφράσεις χρησιμοποιούμε. Υπάρχουν πολλές εκφράσεις που πληγώνουν, αλλά δεν σκεφτόμαστε όταν τις λέμε γιατί τις χρησιμοποιούσαμε πολλά χρόνια.
Πολλά ταμπού έχουν αρχίσει να σπάνε. Ένα ταμπού που προσπαθούμε να σπάσει είναι ότι και ο πατέρας μπορεί να μείνει σπίτι. Μπορεί σε ένα ζευγάρι για κάποιο διάστημα να βολεύει καλύτερα να εργάζεται η γυναίκα και να μείνει ο πατέρας στο σπίτι. Δεν πρέπει να υπάρχει περιορισμός σε αυτό. Το προσπαθούμε ως κοινωνία.
Το κομμάτι με το άγχος και τις τύψεις που έχουν οι γυναίκες όταν γίνονται μητέρες και ταυτόχρονα εργάζονται πώς μπορούμε να το διαχειριστούμε;
Αυτό το πράγμα με τις ενοχές που δημιουργούμε στον εαυτό μας ή το κάνουν και οι άλλοι σε εμάς πρέπει να σταματήσει. Κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε και χρειαζόμαστε βοήθεια. Όπως λένε χρειάζεται ένα χωριό για να μεγαλώσουν τα παιδιά καλά. Χρειάζεται η ευρύτερη οικογένεια, οι φίλοι και όσοι είναι κοντά μας. Πρέπει να σταματήσουν οι τύψεις το κάνω κάτι για τον εαυτό μου και νιώθω ενοχές. Και σε προσωπικό επίπεδο, αλλά και ως ζευγάρι.
Πρέπει και τα ζευγάρια να κάνουν πράγματα μαζί. Δεν μπορείς μετά από 15 χρόνια, όταν τα παιδιά κάνουν τα δικά τους προγράμματα, να γυρνάς και να λες στον άλλον «ποιος είσαι εσύ; δεν σε αναγνωρίζω. 15 χρόνια χαθήκαμε». Δεν είναι και αυτό σωστό. Μέσα στην οικογένεια πρέπει να υπάρχουν υγιή πρότυπα και χαρούμενοι άνθρωποι. Τα παιδιά πρέπει να βλέπουν ότι οι γονείς είναι ευτυχισμένοι και χαρούμενοι και όχι να νιώθουν ότι οι γονείς τους θυσιάζονται.
