Τον δικό της προσωπικό Γολγοθά ζει τα τελευταία δυο χρόνια η συγγραφέας και δημοσιογράφος Κατερίνα Πλουμιδάκη. Μια επέμβαση «ρουτίνας» όπως τη χαρακτήρισε ο πλαστικός χειρουργός της που έγινε στα χείλη της, έμελλε να της αλλάξει τη ζωή. Τα τραγικά λάθη που έγιναν στο χειρουργείο παραλίγο να της στερήσουν μέχρι και τη ζωή της, ενώ η καθημερινότητά της έχει αλλάξει δραματικά, μιας και λόγω της αποτυχημένης επέμβασης δεν μπορεί να καλύψει ούτε τις πιο απλές καθημερινές της ανάγκες.
Η Κατερίνα Πλουμιδάκη μιλά στο okmag για τον εφιάλτη που έζησε πριν από δυο χρόνια, τα ιατρικά λάθη και τον δύσκολο αγώνα της αποκατάστασής της. Η ίδια παραδέχεται πως ζει από θαύμα, αλλά αναζητά τη δικαίωση για όσα της έχουν συμβεί. Δεν χάνει, όμως, την αισιοδοξία της και στέκεται με δύναμη ψυχής απέναντι σε κάθε δυσκολία.
Το χρονικό του Γολγοθά της
«Ήμουν με τον σύζυγό μου στο Κολοράντο και περπατούσαμε στον δρόμο, όταν μας προσέγγισε ένας Έλληνας και στα πέντε λεπτά με ρώτησε “Τι έχεις κάνει με τα χείλη σου;”. Ο σύζυγός μου νευρίασε όπως κι εγώ, αλλά επειδή μου συστήθηκε ως πλαστικός χειρουργός είπα ότι “είναι η δουλειά του”. Αυτό μου δημιούργησε κόμπλεξ γιατί με ενοχλούσαν τα χείλη μου. Πριν από 30 χρόνια έκανα μια ένεση κολλαγόνου και με ενοχλούσε γιατί είχε κάνει κοκκιώματα. Μου είπε ότι είναι expert στο να κάνει τέτοιες επεμβάσεις σε χείλη. Θεώρησα ότι ήταν τύχη που γνώρισα αυτόν τον γιατρό και θα μπορούσα να έχω και πάλι τα φυσιολογικά μου χείλη», ανέφερε για τη γνωριμία με τον γιατρό της.
Και συνέχισε: «Τον Νοέμβριο του 2020 έγινε η γνωριμία και κρατήσαμε επαφή. Τον Ιούλιο του 2021 έκανα το χειρουργείο που μου το παρουσίασε ως ρουτίνας. Υποβλήθηκα στο χειρουργείο και την πρώτη εβδομάδα δεν έχω καλή επούλωση. Μου είπε ότι έχω “αργή επούλωση”. Θεώρησα ότι μπορεί να φταίω και εγώ που έτρωγα γλυκά. Πήρα βιταμίνες, αλλά ως την έννατη μέρα παρέμεινε το πρόβλημα. Είχα ένα μπλαβή χρώμα στα χείλη από την πρώτη μέρα. Μου είπε να κάνουμε μια ένεση με αιμοπετάλια που βοηθά στην επούλωση. Η άγνοιά του ήταν τρομακτική γιατί εγώ είχα πάθει θρόμβωση και η ένεση με τα αιμοπετάλια δημιούργησε μεγαλύτερο πρόβλημα και το ίδιο βράδυ νεκρώνω και δεν μένει τίποτα ως το μέσα του ούλου.
Πήγα έντρομη στον γιατρό και ξεκινήσαμε μια θεραπεία με μεμβράνες ενυδατικές για να περιορίσει τη νέκρωση. Παρακολουθούσαμε την κατάσταση δυο φορές την ημέρα και μου είπε ότι θα αφαιρέσουμε το νεκρό δέρμα όταν θα είμαι έτοιμη, για να περιοριστεί όσο το δυνατόν η ζημιά και να μην αφήσει μεγαλύτερη τρύπα. Έμεινα με το νεκρό δέρμα για 10 ημέρες. Το μόνο που έκανα ήταν να προσεύχομαι από το πρωί ως το βράδυ.
Στις 6 Αυγούστου πήγα να μου καθαρίσει την πληγή και να αφαιρέσει το νεκρό δέρμα. Μόλις τελείωσε ήταν κάπως και ζήτησα καθρέφτη για να δω τι έχει γίνει. Μόλις είδα την τρύπα χτύπησα τον καθρέφτη στο πόδι για να ξορκίσω το κακό και ξανακοίταξα, αλλά η εικόνα ήταν η ίδια. Πήγα να βάλω τα κλάματα, αλλά με μια ανοιχτή πληγή, ούτε αυτό μπορούσα να κάνω.
Μου έραψε προσωρινά μια μεμβράνη βλαστοκυττάρων, που αυτήν τη θεραπεία την κάνω ως σήμερα σε ενέσιμη μορφή. Έφυγα από εκεί διαλυμένη. Ένιωθα ζωντανή νεκρή από τη στιγμή που νέκρωσε εκείνη η περιοχή. Έφυγα από το ιατρείο με την τρύπα ραμμένη» δήλωσε η Κατερίνα Πλουμιδάκη.
Σε όλο αυτό το διάστημα η Κατερίνα Πλουμιδάκη υποβλήθηκε συνολικά σε επτά χειρουργεία: «Έκανα επτά χειρουργεία συνολικά όλη αυτήν την περίοδο μαζί με το αρχικό. Είναι μια παγωμένη εποχή στη ζωή μου που χειρουργούμαι και πονάω σε αυτές τις επεμβάσεις. Αυτή η διαδικασία ολοκληρώνεται στις 30 Νομεβρίου και από τότε κάνω ενέσεις βλαστοκυττάρων που βοηθούν στην αναγέννηση. Εγώ αυτό που έκανα ήταν να ξαναχτίσω το πρόσωπό μου από την αρχή. Ως τις 14 Ιουλίου του 2022 που με παράτησε ο γιατρός, χωρίς προειδοποίηση. Πιστεύω ότι δεν μπορούσε να με αφήσει σφαγμένη και με έφερε σε ένα αξιοπρεπές στάδιο για να με παρατήσει».
Υπήρξαν όμως και στιγμές που «λύγισε» και είχε αυτοκτονικές τάσεις: «Τότε κοίταξα για πρώτη φορά το μπαλκόνι και ήταν πολύ έντονη η σκέψη για να κάνω κακό στον εαυτό μου, αλλά φοβήθηκα. Δεν είχα το κουράγιο. Έπειτα πέρασε από το μυαλό μου να πάρω ένα κουτί με φάρμακα που είχα στο σπίτι. Μετά φοβήθηκα μην μείνω φυτό και εγκλωβιστώ στο σώμα μου κλπ».
Τα προβλήματα της καθημερινότητας μετά την επέμβαση της Κατερίνας Πλουμιδάκη
Μετά την επέμβαση η καθημερινότητά της άλλαξε ριζικά: «Εδώ και δυο χρόνια είμαι εγκλωβισμένη σε ένα πρόσωπο μη λειτουργικό. Δεν μπορώ να γελάσω, να κλάψω, να χασμουρηθώ, να τραγουδήσω, να φωνάξω, να μιλήσω εκφραστικά. Ό,τι κι αν κάνω από αυτά πονώ. Μου λείπει 30 με 40 εκατοστά του συνθετικού ιστού στο σημείο ποου έκοψε τον μυ μου. Κόπηκε ένα κομμάτι του μυός και αυτό συρρικνώθηκε και βρίσκεται στα δυο άκρα του στόματός μου, σαν δυο σγρομπαλάκια. Δεν έχω τον σφυχτήρα μυ για να ανοίξω το στόμα μου και να τραφώ. Πίνω νερό με καλαμάκι και για εννιά μήνες έτρωγα αλεσμένη τροφή. Μετά τους εννιά μήνες άρχισα να τρώω με πλαστικό πιρούνι και κουτάλι, γιατί ήταν μικρό το άνοιγμα του στόματος και το πλήγωνα. Έζησα πρωτόγνωρα πράγματα.
Το άλλο πρόβλημα που αντιμετώπισα είναι ότι δεν πρέπει να εκτίθεμαι σε κρύο και ζέστη. Στον ήλιο δεν μπορώ να είμαι για τους προφανείς λόγους, αλλά στο κρύο, επειδή δεν έχω ακόμη δυνατά αγγεία, αν πάω μπορεί να νεκρώσουν. Οπτικά αυτό δεν φαίνεται γιατί έχει κλείσει η τρύπα, αλλά έχει μετατοπιστεί το πρόσωπό μου».
Και πρόσθεσε: «Δεν κάνω πια τίποτα που να μου θυμίζει την έλλειψη. Αν με ρωτάς τι κάνω όλο αυτό το διάστημα στη Φλόριντα θα σου απαντήσω ότι κάνω μόνο τις θεραπείες μου. Δεν μπορώ να αθληθώ, κάνω μόνο περπάτημα. Γράφω στον Εθνικό Κήρυκα, όπου ασχολούμαι με συνεντεύξεις προσώπων και γράφω τα βιβλία μου. Μπορώ να βγω από το σπίτι μετά τις 6 το απόγευμα για να μην εκτεθώ στον ήλιο. Πρέπει να προσέχω τα πάντα για να μην μολυνθώ.
Πέντε μήνες δεν μπορούσα να πλύνω ούτε τα δόντια μου. Χρειαζόμουν βοήθεια για να λουστώ. Η καθημερινότητά μου καταστράφηκε. Είμαι σαν ρομπότ. Είμαι εγκλωβισμένη σε ένα πρόσωπο που δεν λειτουργεί σωστά και προσπαθώ να ζω σε αυτό.
Ο ερευνητής Γιώργος Τσούκαλης, μάλιστα μου είπε ότι αυτή τη ζημιά που έχω πάθει την έχει δει μόνο σε νεκρούς και ποτέ σε ζωντανό οργανισμό».
Οι άνθρωποι που ήταν το στήριγμά της
Στο πλευρό της Κατερίνα Πλουμιδάκη όλο αυτό το διάστημα στέκεται ο σύζυγός της και ο αδελφός της: «Το γέλιο δεν μου χρειάστηκε όλο αυτό το διάστημα, αλλά ήθελα το κλάμα. Έχω τεράστιο πόνο μέσα μου και δεν έχω καταφέρει να εκτονωθώ και να ξεσπάσω. Σε όλο αυτό έχω μεγάλη βοήθεια από τον σύζυγό μου, αλλά κι εκέινος έχει περάσει δύσκολα. Ο άνδρας μου με βοήθησε, όπως και ο αδελφός μου, αλλά και αυτοί είναι δυο διαλυμένοι άνθρωποι. Και οι δυο όταν είδαν αυτό που μου συμβαίνει, προσπάθησαν να είναι κοντά μου. Αυτό που με βοήθησε ήταν η πίστη μου στον Θεό.
Και οι δικοί μου άνθρωποι όμως ένιωθα ότι θα λυγίσουν. Είχα πείρα στον ανθρώπινο πόνο που ένιωθαν αυτοί που με έβλεπαν. Στο παρελθόν, το 2009 είχα πάθει εχινόκοκκο και είχα χειρουργηθεί στο συκώτι και στον πνεύμονα, τότε είχα στήριγμα τον πατέρα και τον αδελφό μου. Έβλεπα πως ένιωθαν οι άνθρωποι που με στήριζαν και έπαιρνα δύναμη για να τους βοηθήσω να μην λυγίσουν. Πήρα δύναμη από τον Θεό για να σταθώ στα πόδια μου, όχι μόνο για να μην αυτοκτονήσω, αλλά και να βοηθήσω το σώμα μου να γιατρευτεί».
Η ίδια όμως, το μόνο που ζητά είναι η δικαίωση: «Έχω εγκλωβισμένο πόνο μέσα μου γιατί δεν έχω δικαιωθεί. Ποια θα ήταν η δικαίωση; Αν έχω μια γρήγορη αποκατάσταση. Αυτή η ιστορία μετρά δυο χρόνια και ακόμη δεν νιώθω λειτουργική. Φοβάμαι για το μέλλον και νιώθω μεγάλη αδικία».
Η νομική οδός και τα τραγικά λάθη στο χειρουργείο
«Εγώ δεν κινήθηκα νομικά αρχικά κατά του γιατρού και θα ήμουν ακόμη ασθενής του. Αλλά τώρα αποφάσισα να κινηθώ νομικά γιατί μου έλεγε ότι θα ράψει τον μυ, ένα κομμάτι του οποίου το είχε αφαιρέσει και το είχε πετάξει στα σκουπίδια, χωρίς να το στείλει καν για βιοψία.
Έχω πάει από τότε σε 22 γιατρούς και όλοι ούρλιαζαν για τα λάθη που έγιναν. Στην ουσία θα μπορούσα να πεθάνω από τρεις λόγους: ανακοπή καρδιάς, ένα νεκρό κύτταρο να πάει στο αίμα και να πάθω σηψαιμία ή εγκεφαλικό. Στις 10 μέρες αναμονής θα μπορούσα να έχω πεθάνει από αυτούς τους τρεις λόγους. Από τύχη ζω. Και ως τη στιγμή που μιλάμε έχω γιατρό για να μου κάνει τις ενέσεις, αλλά δεν έχω για να με χειρουργήσει. Κανείς δεν θέλει να αναλάβει μια τέτοια ευθύνη, Στην Αμερική δεν έχουν δει δεύτερο παράδειγμα σαν το δικό μου. Όσα γίνονται πάνω μου είναι πειραματικά. Πρέπει να βρεθεί ο γιατρός που θα έχει πείρα για να γίνει η αποκατάσταση. Τρέμω στη σκέψη ενός ακόμη χειρουργείου, αλλά δεν θέλω να ζήσω έτσι όλη μου τη ζωή».
Τέλος, το κομμάτι της ψυχολογίας είναι πολύ σημαντικό και η Κατερίνα Πλουμιδάκη ζήτησε βοήθεια ειδικού σε αυτό: «Η ψυχολογία μου είναι σαν εκκρεμές. Έχω περάσει από 40 κύματα. Αυτοσαρκάζομαι από το πρωί ως το βράδυ. Υπάρχουν πολλές διακυμάνσεις. Από τη μία λέω θα γίνω καλά, είμαι δυνατή και με βοηθά ο Θεός και από την άλλη σκέφτομαι κι αν δεν τα καταφέρω και δεν γίνω ποτέ ξανά όπως πριν; Νιώθω σαν εξωγήινη. Έχω κάτι το τελίως αφύσικο πάνω μου. Όταν πέφτω ψυχολογικά και είμαι στα κάτωμου, προσπαθώ να μην πέσω πολύ και να συντομεύω την κατάθλιψη».
