«Έχω όμως και γερές συμμαχίες γιατί αν σε συμπαθώ, το εισπράττεις με ένταση και θα με αγαπάς για πάντα. Είμαι άνθρωπος πολύ δοτικός, που τα δίνει όλα» εξομολογείται στο περιοδικό ΟΚ! η Κατερίνα Παναγοπούλου.
Μερικές φορές «τα δίνεις όλα» και με μια ροκιά. Λέω για εκείνο το απίθανο backstage βίντεο που ανέβασες στο Ιnstagram λίγο πριν ολοκληρωθεί το δελτίο το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου πέρσι τον Απρίλιο. Είσαι καθισμένη στην καρέκλα και ενώ παίζει κάποιο θέμα στον αέρα, εσύ αναζητάς ένα ringtone για το κινητό σου, ακούγεται το Aerials των System of a Down και ενθουσιάζεσαι ακαριαία με ένα γρήγορο headbanging πάνω στον ρυθμό.
Ξέρω ότι δεν ταιριάζει με την εικόνα που βγάζω προς τα έξω, αλλά μου αρέσει πολύ η ροκ μουσική.
Και σε λίγα δευτερόλεπτα, πριν επιστρέψει σε σένα η κάμερα για την αποφώνηση, επανέρχεσαι, στρώνεις τα μαλλιά σου και καληνυχτίζεις τους τηλεθεατές πάρα πολύ κανονικά.
Μου αρέσει να αποδομώ την εικόνα μου. Για να μιλήσω ειλικρινά, είχα αστερίσκους πριν το κοινοποιήσω στο Instagram. Σκεφτόμουν «λες τώρα να παρεξηγηθεί;» γιατί, κακά τα ψέματα, κάνω μια δουλειά που συνοδεύεται από έναν θεσμικό μανδύα. Ο άλλος αστερίσκος ήταν «μήπως νομίζουν ότι προσπαθώ να το παίξω κάτι αυτή τη στιγμή; Χαλαρή; Άνετη;». Ε, μετά έκανα αυτό που κάνω πάντα. Δεν με νοιάζει, ας πουν ό,τι θέλουν. Ένιωσα καλά εκείνη τη στιγμή, περάσαμε τέλεια στο στούντιο και ήθελα να κλείσω και λίγο το μάτι και να πω σε όσους το είδαν ότι «ναι, κάνουμε μια πολύ σοβαρή δουλειά, αλλά άλλο η σοβαρότητα και άλλο η σοβαροφάνεια».
Πάντως ρίσκαρες.
Μου αρέσει να ρισκάρω, όπως σε πολλά θέματα στη ζωή μου. Μου αρέσει πολύ να κλείνω το μάτι και να λέω ότι υπάρχει και ο δικός μας δρόμος να κάνουμε κάτι, δεν χρειάζεται να βαδίζουμε σε συγκεκριμένα βήματα άλλων, να μιμούμαστε και να ακολουθούμε πρότυπα ή την πεπατημένη. Θέλω να χαράζω τη δική μου διαδρομή στο δικό μου ύφος.
Και όπως λέει και το συγκεκριμένο τραγούδι που ρόκαρες, life is a waterfall/we’re one in the river/and one again after the fall, η ζωή είναι ένας καταρράκτης/μια είμαστε στο ποτάμι/και μια ξανά μετά την πτώση.
Ναι, αξιακά με εκφράζει απόλυτα αυτός ο στίχος. Δεν μου αρέσουν οι ευθύγραμμες πορείες. Έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον όταν υπάρχει σκαμπανέβασμα. Μετά την πτώση είσαι ξανά μες στο ποτάμι. Μπορεί να πέσεις δηλαδή και να πέσεις πολύ, δίπλα όμως υπάρχει ο βατήρας για να εκτιναχτείς. Και το έχω δει πολλές φορές, ενώ νομίζεις ότι όλα χάνονται, ότι δεν υπάρχει εναλλακτική διαδρομή, εκεί ξαφνικά με έναν μαγικό τρόπο έρχονται οι λύσεις και οι απαντήσεις. Και ενώ είμαι ένας άνθρωπος που του αρέσει να πατάει σε γερές βάσεις και να κάνει σταθερά βήματα, έχω δει ότι τελικά οι εναλλαγές στο σενάριο φέρνουν την ευτυχία.
Από το περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με Τα Νέα Σαββατοκύριακο.
