«Μου αρέσει να παίζω και να τραγουδάω. Γιατί να σταματήσω; Θέλω να δίνω χαρά στον κόσμο». Η πάντα γοητευτική Ελληνίδα ηθοποιός, Ελένη Φιλίνη με αφορμή τη φετινή τηλεοπτική επιστροφή της με τη νέα κωμική σειρά του Δημήτρη Αποστόλου «Καλά θα πάει κι αυτό» στην ΕΡΤ1, φωτογραφίζεται για το ΟΚ! και ξεδιπλώνει άγνωστες πτυχές της προσωπικής και καλλιτεχνικής της διαδρομής.
Ελένη, ανακάλυψες από μικρή την καλλιτεχνική σου φύση ξεκινώντας μαθήματα χορού. Πώς σου προέκυψε αυτό;
Ήμουν 9 χρόνων όταν οι γονείς μου με έγραψαν σε σχολή χορού. Αμέσως τον αγάπησα. Ξεκίνησα με κλασικό, μοντέρνο και μετά έμαθα κλακέτες και φλαμέγκο. Εκείνα τα χρόνια υπήρχαν μόνο δύο κρατικά κανάλια στην τηλεόραση. Το πρόγραμμα, θυμάμαι, έκλεινε με τον Εθνικό Ύμνο. Μόνο τότε πήγαινα για ύπνο.
Η μαμά μου μου έλεγε να κοιμηθώ κι εγώ της έδειχνα την τηλεόραση. «Εκεί είναι το σχολείο» της έλεγα. (Γελάει.) Πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι έχουμε κάποια κλίση και καλό είναι να ακολουθούμε αυτά για τα οποία έχουμε την ορμή μέσα μας. Αν κάνεις κάτι που δεν σου ταιριάζει, θα ρίξεις την ευθύνη στον άλλο. Εγώ αυτό δεν το έκανα ποτέ.
Έκανα κάτι λάθος; Θα το επωμιστώ για να μου γίνει μάθημα. Ωστόσο, από νωρίς διαπίστωσα ότι ο χορός έχει ημερομηνία λήξης. Έτσι, αποφάσισα να στραφώ στην υποκριτική, που επίσης μου άρεσε πάρα πολύ. Έβλεπα ταινίες με την Μπάρμπρα Στρέισαντ, τη Λάιζα Μινέλι, που χόρευαν και τραγουδούσαν.
Η υποκριτική δεν έχει ημερομηνία λήξης;
Όχι, δεν νομίζω, εκτός αν ο ίδιος ο ηθοποιός κουραστεί. Υπάρχουν ρόλοι για όλες τις ηλικίες. Αν είσαι οργανικά καλά, μπορείς να συνεχίζεις. Έχουμε τόσα παραδείγματα συναδέλφων. Μου αρέσει να παίζω και να τραγουδάω. Γιατί να σταματήσω; Θέλω να δίνω χαρά στον κόσμο. Είναι ένας από τους λόγους που επέλεξα αυτό τον επαγγελματικό χώρο.
Ξέρω τι σημαίνει να πονάς, γνωρίζω πόσο ανάγκη έχει ένας άνθρωπος σε μια τέτοια στιγμή του να ακούσει κάτι όμορφο. Όταν πέθανε ο πατέρας μου, έπαιζα κωμωδία, το «Καληνύχτα και… φρόνιμα» με τον Βασίλη Τσιβιλίκα, τον Χρήστο Πάρλα και τη Μαρία Αλιφέρη. Την επομένη της κηδείας πήγα στο θέατρο με πρησμένα μάτια. Ο κόσμος δεν ήξερε ότι είχα χάσει τον πατέρα μου. Έπρεπε όμως να βγω στη σκηνή και να παίξω.
Έχουν φύγει από τη ζωή και οι δύο γονείς σου. Πώς κατάφερες να ξεπεράσεις την απώλειά τους;
Όσο περίεργο και να ακουστεί, μου πήρε μια πενταετία και στον έναν και στον άλλο. Είχα τεράστια αδυναμία και στους δύο γονείς μου. Τον πατέρα μου δεν τον έζησα όσο ήθελα. Έφυγε από τη ζωή το 1987. Έλειπε από την Ελλάδα πολλά χρόνια. Είχε πάει να δουλέψει στον Παναμά, όπου ζούσε ο αδελφός του.
Ο πατέρας μου είχε επιχειρήσεις εστίασης στην Κόρινθο, όπου γεννήθηκα, αλλά αντιμετώπισε μια οικονομική καταστροφή και μετακομίσαμε στην Αθήνα όταν ήμουν 5 χρόνων. Πάλεψε τρία-τέσσερα χρόνια για να ορθοποδήσει, αλλά δεν τα κατάφερε κι έτσι έφυγε.
Μας έστελνε χρήματα κάθε μήνα. To 1981, που μόλις είχα ξεκινήσει στο θέατρο, επέστρεψε στην Αθήνα για τρία χρόνια. Βλέποντας όμως τις δυσκολίες που αντιμετώπιζα, μου είχε πει ότι θα πήγαινε να δουλέψει ξανά στον Παναμά, για να μπορέσει να μου πάρει θέατρο. «Να μην έχεις ανάγκη κανέναν» μου είχε πει χαρακτηριστικά. Έτσι, το 1984 έφυγε πάλι. Αλλά αρρώστησε.
Τα Χριστούγεννα του 1986 επέστρεψε μόνιμα στην Ελλάδα και λίγους μήνες μετά τον έχασα.
Η μητέρα μου πέθανε το 2010. Δεν περνάει μέρα που να μην κοιτάξω τη φωτογραφία της και να της μιλήσω. Όταν «έφυγε» έκλαιγα κάθε μέρα για έναν χρόνο. Στον πατέρα μου, ήμουν πιο μικρή, ήταν η πρώτη απώλεια. Κάθε άνθρωπος διαχειρίζεται τον πόνο με τον δικό του τρόπο. Αλλά όσα σε πονάνε πολύ σε δυναμώνουν και περισσότερο.
Μου δίνεις την εντύπωση ότι είσαι μια γυναίκα που δεν λυγίζει εύκολα.
Η ζωή, καλώς ή κακώς, είναι μια πάλη. Τα πάντα πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Δεν είναι ότι είμαι πιο δυνατή από άλλους, απλά επιβιώνω. Δύο είναι οι δρόμοι. Αντέχεις ή δεν αντέχεις. Υπάρχουν άνθρωποι αδύναμοι, αλλά το παν είναι, εκεί που πας να πέσεις, να μην αφεθείς. Να πατήσεις στα πόδια σου και να δυναμώσεις.
Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί στα περίπτερα!
Διαβάστε επίσης:
