«Χάνομαι εύκολα, δεν είμαι πολύ καλή στον προσανατολισμό του δρόμου. Της ζωής όμως, είμαι». Η αγαπημένη 69χρονη ηθοποιός Χρύσα Ρώπα, που έχει ανακαλύψει στον κώδικα του γέλιου τον προσωπικό της λόγο να υπάρχει – αλλά και στη δική μας ζωή- αποδέχεται την πρόσκληση του ΟΚ! να φωτογραφηθεί και να μιλήσει για όσα έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν την καρδιά της να χτυπά πιο δυνατά.
Πότε είδες πρώτη φορά θέατρο στη ζωή σου;
Πρέπει να ήμουν εκεί γύρω στα 15, σε έναν χώρο πίσω από τη ΧΑΝΘ. Ήταν στη σκηνή η Ρένα Ντορ. Δεν την ήξερα και κανέναν δεν ήξερα, ούτε τον Σταυρίδη που ήταν στον θίασο. Θυμάμαι, άρχισαν να τρέχουν δάκρυα από τα μάτια μου. Ένιωσα μια απίστευτη ευχαρίστηση, τεράστια χαρά, τι ωραίο πράγμα ήταν αυτό που έβλεπα μπροστά μου. Αλλά δεν φαντάστηκα ότι θα το κάνω εγώ. Επαρχία, ομιχλώδης κατάσταση. Μια ζωή «metro, boulot, dodo», που λένε και οι Γάλλοι (σ.σ. μετρό, δουλειά και νάνι). Μετά στο Γυμνάσιο που έκανα πολύ καλές φίλες, θυμάμαι ότι γελούσαν πολύ μαζί μου χωρίς να το επιδιώκω. Ακόμη δεν το καταλαβαίνω γιατί γελάει ο κόσμος όταν λέω κάτι. Στο Φιντανάκι, που ανεβάσαμε με τον Σταμάτη Φασουλή μετά τους Γαμπρούς της Ευτυχίας στο Βεάκη, έπαιζα τη γυναίκα του. Ήταν πολύ μικρός ρόλος, αλλά με τίμησε με αυτή την επιλογή του. Έκανα μια φτωχιά, πλύστρα που όλο ήταν πάνω από τη σκάφη. Εκεί πίστευα ότι θα συγκινήσω αλλά τελικά έβγαλα γέλιο. Την πρώτη φορά θυμάμαι, που βγήκα στα παρασκήνια, γέμισαν τα μάτια μου δάκρυα. Ένιωσα μεγάλη αποτυχία που γελούσαν με μένα.
Το καλοκαίρι του 1989 έκανες το ντεμπούτο σου στο Θέατρο Αθήναιον στην επιθεώρηση «Για ψήφου πήδημα», με ένα νούμερο που χάλαγε κόσμο. Ακόμη το θυμούνται οι περισσότεροι.
Το είχαμε γράψει με τον Θέμη Πάνου. Έβγαινα με ένα κομπινεζόν –τότε ήμουν 45 κιλά, εντάξει τώρα είμαι 50– και απευθυνόμουν στον πρωθυπουργό, τον Ανδρέα Παπανδρέου –εκείνο το καλοκαίρι παντρεύτηκε τη Δήμητρα Λιάνη–, και του έλεγα «γιατί, μανούλα μου; Ποιος σε πείραξε;», σαν να μιλάω στον γκόμενό μου. Χωρίς έπαρση, ήταν καταπληκτικό νούμερο. Αυτό με καθιέρωσε στο θέατρο. Πριν ήμουν δυόμισι χρόνια στο ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας και είχε έρθει ο Ανδρέας Βουτσινάς, ο οποίος γενικώς μου είπε να φύγω από το θέατρο και τι δουλειά έχω εγώ με την υποκριτική. Αυτό έκρινε. Ένιωσα μεγάλη απογοήτευση και λύπη. Εν πάση περιπτώσει αυτό μου βγήκε σε καλό. Ήρθα στην Αθήνα και άρχισα να βλέπω παραστάσεις, ζώντας με το επίδομα ανεργίας. Σου μιλάω για μεγάλη φτώχεια. Είδα κάποιες επιθεωρήσεις και σκέφτηκα ότι μπορώ να γράψω κι εγώ.
Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί στα περίπτερα!
Διαβάστε επίσης: Χρύσα Ρώπα: «Ο έρωτας στα 60 θεωρείται γελοίος για μια γυναίκα μόνο, όχι για έναν άντρα»
