Λίγοι άνθρωποι στο άκουσμα του ονόματος του Αλ Πατσίνο θα σκεφτούν πρώτα τους ρόλους που έχει κάνει στο θέατρο. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τον Αποστόλη Τότσικα. Κάνει θέατρο επί 19 χρόνια, όσα ακριβώς βρίσκεται σε αυτή τη δουλειά. Μάλιστα, τον Δεκέμβριο θα βρεθεί στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στην παράσταση Πανσέληνος του Χριστόφορου Χριστοφή. Το ευρύ κοινό όμως τον γνωρίζει κυρίως μέσα από τους τηλεοπτικούς του ρόλους, όπως ο μυστηριώδης Σωκράτης Δρακόπουλος, η νέα άφιξη στη «Γη της ελιάς του Mega».
Ο Αντρέας Γεωργίου και η Βάνα Δημητρίου είναι παλιοί του γνώριμοι. Τους αποκαλεί «το team της επιτυχίας» και σίγουρα έπαιξαν σημαντικό ρόλο για να πει το «ναι» στη «Γη της ελιάς». «Είναι εγγύηση. Και σε μια ήδη επιτυχημένη σειρά είναι ό,τι καλύτερο. Γνωριζόμαστε πολλά χρόνια με τον Αντρέα, πολύ πριν από το “Μπρούσκο”. Έχουμε μια πολύ καλή σχέση. Όπως και με τη Βάνα, με αγαπάει, την αγαπώ. Είναι αμοιβαία τα αισθήματα και είμαστε πολύ χαρούμενοι για αυτή την επανασύνδεση, πόσο μάλλον που είναι και σε ένα αγαπημένο κανάλι. Εμένα προσωπικά είναι το σπίτι μου, έτσι το αποκαλώ», λέει στο ΟΚ!.
«Περνάμε πάρα πολύ ωραία στα γυρίσματα. Και με τα νέα παιδιά, που εγώ δεν τους ήξερα προσωπικά και τους γνώρισα από κοντά. Είναι πάρα πολύ καλά και πολύ αστεία παιδιά. Έτσι κι αλλιώς το μότο μου είναι ”δεν θέλω να υποφέρω καθόλου σε αυτή τη δουλειά που κάνω”, που τη θεωρώ την πιο ωραία στον κόσμο» συνεχίζει για τη «Γη της Ελιάς».
«Δεν υπάρχει περίπτωση να μην περάσω καλά, όπου και να με βάλεις. Κάνω μια τόσο ωραία δουλειά και δεν αξίζει τον κόπο για κανέναν λόγο να ταλαιπωρούμαι, αφού ήδη θα ταλαιπωρηθώ με τα συναισθήματά μου, να μάθω το κείμενο, να δημιουργήσω έναν κόσμο. Είναι μια ωραία, δημιουργική διαδικασία, δεν πιστεύω στο επώδυνο στην Τέχνη. Μπορεί στις αρχές να είναι επώδυνα κάποια πράγματα για έναν καλλιτέχνη, μετά όμως βρίσκεις κάποια πατήματα και ό,τι ρόλους και ό,τι σύμβαση και να σου έρθει, αρχίζεις και τη χωνεύεις πιο εύκολα. Είμαι άνθρωπος με πολύ ομαδικό πνεύμα και δεν θέλω σε καμία περίπτωση ο ένας να έχει πρόβλημα με τον άλλο. Ειδικά στο θέατρο, αυτό είναι ακόμα πιο σημαντικό. Στην τηλεόραση μπαίνεις, βγαίνεις. Είναι άλλη σχέση. Εκτός αν έχεις συνεχώς σκηνές με ανθρώπους που είναι λίγο… Καταλαβαίνεις; Τα ξεπερνάω πάρα πολύ εύκολα αυτά γιατί δίνω αμέσως τον τόνο και με ξέρει πια και ο κόσμος στον χώρο. Είμαστε όλοι μια μεγάλη παρέα, οπότε ξέρουν ότι θα περάσουν καλά». (Γελάει.)
Υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους δεν θέλει να δουλέψει; «Δεν αποφεύγω τίποτα. Επίσης, ξέρεις τι γίνεται; Μπορεί να ακούσεις μια κακεντρέχεια από κάπου για έναν άνθρωπο που δεν τον έχεις γνωρίσει εσύ ο ίδιος. Το γεγονός ότι ένας άνθρωπος δεν κολλάει με έναν άλλο δεν σημαίνει ότι κι εγώ δεν θα κολλήσω με εκείνον. Στην αρχή της καριέρας μου όλοι πια ήταν πολύ περίεργοι. Και λέω τελικά ότι με τους περίεργους τα πάω καλύτερα. Και με τους μη περίεργους είναι θέμα ενέργειας. Στη βάση τους οι ηθοποιοί, από 20 μέχρι 100 χρόνων, είναι παιδιά που κυκλοφορούν σε κάτι θέατρα και φτιάχνουν καταστάσεις, συγκυρίες και πράγματα. Δεν είναι θέμα αυστηρότητας. Ο καθένας λειτουργεί με τον δικό του τρόπο. Το ότι μπορεί ο ένας να μη θέλει να μιλήσει με τον άλλο δεν σημαίνει ότι είναι κακός ή οτιδήποτε. Το συζητάς και το σέβεσαι αν δεν θέλει να είναι πολύ στα πράγματα, αλλά προτιμά να κάνει τη σκηνή του και να φύγει. Εγώ τα σέβομαι όλα αυτά, αλλά τελικά καταφέρνω να ξεκλειδώνω ανθρώπους. Το χιούμορ είναι το κλειδί για όλες τις πόρτες. Είναι πασπαρτού. Το θέμα είναι να έχεις κατανόηση στη δουλειά. Να κατανοείς γιατί είναι έτσι ο άλλος. Αν σε ενοχλεί πάρα πολύ, απλά το συζητάς μαζί του».
Από το περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με Τα Νέα Σαββατοκύριακο.
