Ένας ηθοποιός με επιτυχημένες δουλειές σε θέατρο και τηλεόραση και ένας πρωταθλητής πόλο με συμμετοχή σε τρεις Ολυμπιάδες και το όνειρο της υποκριτικής. Παρότι φαινομενικά αταίριαστοι, μοιάζουν. Στον πληθωρικό τρόπο με τον οποίο κινούνται στον χώρο, στην κοινή αίσθηση του χιούμορ αλλά και στα παιδικά τους βιώματα. Φέτος συναντιούνται στη νέα καθημερινή σειρά του Mega «Το αύριο μας ανήκει» και μιλούν για την απροσδόκητη συνεργασία τους.
Πώς θέλετε να ξεκινήσουμε;
Αντώνης Βλοντάκης: Να ξεκινήσω εγώ; Θέλω να πω ότι αισθάνομαι πάρα πολύ τυχερός –ευλογημένος, θα έλεγα– που μπορώ και εκπληρώνω αυτή την τρέλα που έχω με το κομμάτι της υποκριτικής και συνεργάζομαι με τέτοιους σπουδαίους ηθοποιούς –και ταυτόχρονα σπουδαίους ανθρώπους–, όπως είναι ο Αντώνης Καρυστινός. Είναι τιμή μου, Αντώνη, να κάνω σκηνές μαζί σου. Βέβαια, εξαντλώ κάποιες φορές την υπομονή τους γιατί με πιάνει άγχος και…
Αντώνης Καρυστινός: Σταμάτα, χριστιανέ μου, ψυχανάλυση θα κάνουμε εδώ; Πάντως ούτε εγώ φανταζόμουν ποτέ ότι κάθε πρωί θα έκανα γύρισμα με αυτό τον τεράστιο αθλητή, τον Ολυμπιονίκη μου, είμαι πολύ χαρούμενος.
Παίζετε μαζί στη νέα καθημερινή σειρά του Mega Το αύριο μας ανήκει. Πώς είναι το κλίμα στα γυρίσματα;
Α. Καρυστινός: Πολύ ωραίο! Έχουμε αρκετές σκηνές μαζί και η ιστορία εξελίσσεται. Είναι δύο χαρακτήρες που συναντιούνται.
Α. Βλοντάκης: Ο δικός μου χαρακτήρας κρύβει πολλά μυστικά και θα αποκαλυφτεί στην πορεία αν είναι καλός ή κακός. Ο κύριος από εδώ υποδύεται έναν αστυνομικό και ουσιαστικά η πρώτη μας επαφή είναι λίγο… πώς να το πούμε;
Α. Καρυστινός: Λίγο επιθετική, ας πούμε. Μετά όμως αλλάζουν οι κανόνες…
Επαγγελματικά νιώθετε ότι είστε σε ένα σημείο όπου πλέον έχετε κατακτήσει πράγματα και μπορείτε να τα ευχαριστηθείτε ή είναι συνεχής ο αγώνας της επόμενης μέρας;
Α. Βλοντάκης: Στη δική μου δουλειά ως προπονητή πόλο –γιατί αυτή είναι η δουλειά μου, η ηθοποιία είναι το χόμπι μου– δεν μπορείς να εφησυχάζεις ποτέ. Τη στιγμή που θα πεις «τώρα είμαι καλά» κάποιος άλλος θα σε προσπεράσει. Υπάρχει μια διαρκής πάλη με τον εαυτό σου. Θέλεις να βελτιώνεσαι γιατί…
Α. Καρυστινός: Γιατί δεν θέλεις να επαναλαμβάνεσαι. Το ίδιο ισχύει και στην ηθοποιία. Προσωπικά δεν καταλαβαίνω τι σημαίνει «ευχαριστιέμαι την επιτυχία». Ο στόχος και ο αγώνας είναι καθημερινός.
Α. Βλοντάκης: Στους χώρους που κινούμαστε εμείς –αθλητισμός και υποκριτική– υπάρχει πολύ ανεπτυγμένο το αίσθημα της αυτοκριτικής. Συχνά μαστιγώνω τον εαυτό μου λέγοντας «μήπως θα μπορούσα να κάνω κάτι παραπάνω;».
Α. Καρυστινός: Αυτό που περιγράφεις το παθαίνουμε και οι ηθοποιοί με τον χειρότερο τρόπο. Μου έχει τύχει πολλές φορές να έχει τελειώσει η παράσταση και να ξυπνάω τα πρωινά με την εικόνα που έχω δει το προηγούμενο βράδυ στον ύπνο μου, ότι σε εκείνη τη σκηνή θα μπορούσα να έχω κάνει εκείνη την επιλογή και δεν την έκανα. Περίεργα παιχνίδια του μυαλού που δεν τελειώνουν ποτέ.
Ποιο είναι το πιο δύσκολο κομμάτι που πρέπει κανείς να διαχειριστεί στο πόλο και, αντίστοιχα, στην υποκριτική;
Α. Βλοντάκης: Το πιο δύσκολο κομμάτι στο πόλο είναι να βρίσκεσαι σε μια ομάδα με ανθρώπους που να ματώνουν το ίδιο με σένα για έναν κοινό στόχο.
Α. Καρυστινός: Eμείς ως ηθοποιοί χρειάζεται να παίρνουμε περισσότερα ρίσκα, να δοκιμάζουμε πράγματα –ιδίως στο θέατρο– που δεν θα φανταζόμασταν ποτέ. Πολλά τα παραδείγματα, από ακραίες καιρικές συνθήκες στα γυρίσματα μέχρι να σε πιάνουν υστερικά γέλια σε μια άκρως συγκινητική σκηνή. Ως ηθοποιός παίζεις με την ψυχή σου. Αλλά τον αναγνώστη δεν τον νοιάζει πώς κάνουμε τη δουλειά μας, όπως και μένα δεν με νοιάζει αν ταλαιπωρήθηκε να ψιλοκόψει τον μαϊντανό ο μάγειρας. Με ενδιαφέρει αν είναι νόστιμο το φαγητό που θα έρθει στο πιάτο μου.
Α. Βλοντάκης: Τους εκτιμώ πολύ τους ηθοποιούς. Εγώ τυχαία μπλέχτηκα με την υποκριτική. Και εννοείται ότι ξέρω πως κάποια στιγμή θα τελειώσει όλο αυτό. Δεν περιμένω δηλαδή ότι θα χτυπήσει το τηλέφωνο για προτάσεις, δεν το έχω σπουδάσει και δεν έχω κάνει τις θυσίες που μπορεί να έχει κάνει ένας ηθοποιός.
Ωστόσο, νιώθεις αυτό που λέμε ότι το καλλιτεχνικό συνάφι πλέον σε αποδέχεται; Γιατί στην αρχή, τουλάχιστον, άκουσες και σχόλια όπως «τι δουλειά έχει ο Βλοντάκης στην υποκριτική;»
Α. Βλοντάκης: Εδώ έχω νιώσει να μη με αποδέχονται στον δικό μου χώρο, αυτόν του πόλο, θα με αποδεχτούν στην ηθοποιία; Αλλά δεν περιμένω από κάποιον που θα κρυφτεί πίσω από ένα πληκτρολόγιο ή μια πένα να μου πει τι κάνω καλά και τι όχι. Με ενδιαφέρει η αποδοχή από τους συνεργάτες μου.
Α. Καρυστινός: Θέλω να πω σ’ αυτό το σημείο ότι ο Αντώνης είναι αθλητής καιστην υποκριτική. Έρχεται πάντα στο γύρισμα με μία πρόταση, δεν κάνει βόλτα
Πότε απομυθοποιήσατε τη δημοσιότητα που συνεπάγεται η δουλειά σας;
Α. Καρυστινός: Έχω να θυμάμαι ευτυχισμένες στιγμές και πριν γίνω αναγνωρίσιμος, ακόμη και μέσα από τις δυσκολίες.
Α. Βλοντάκης: Θα φανεί αστείο αυτό που θα πω, αλλά εγώ συνειδητοποίησα το κομμάτι «αναγνωρισιμότητα -δημοσιότητα» όταν μπήκα στην τηλεόραση. Εκεί κατάλαβα και τη δύναμη που έχει αυτό το Μέσο. Δηλαδή, όσους φιλάθλους και να χωρέσει ένα κολυμβητήριο, όσους οπαδούς κι αν έχει μια ομάδα, δεν συγκρίνονται με την εύκολη αναγνωρισιμότητα της τηλεόρασης.
Α. Καρυστινός: Πού να σας γνωρίσουν όπως είστε μέσα στο νερό με τα σκουφάκια σας;
Α. Βλοντάκης: (Γελάει.) Ναι, που λες, εκεί κατάλαβα τι δύναμη έχει αυτό το Μέσο. Άνθρωποι που δεν τους γνωρίζεις και πιθανόν να μην τους γνωρίσεις ποτέ σου σε θεωρούν οικείο τους πρόσωπο. Κι αυτό είναι κάτι που δεν μπορείς εύκολα να διαχειριστείς. Στην αρχή θύμωσα πάρα πολύ. Σε σημείο που έβριζα το άθλημά μου και καταριόμουν την ώρα και τη στιγμή που ασχολήθηκα με το πόλο.
Α. Καρυστινός: Ε, βέβαια, το πόλο δεν είναι ποδόσφαιρο…
Α. Βλοντάκης: Ξέρεις τι γίνεται, ρε Αντώνη; Σκεφτόμουν τις θυσίες που έχω κάνει για να φτάσω εδώ που είμαι. Και ξαφνικά, στο πρώτο μεγάλο «μπαμ» που έκανα με ένα σόου στο Mega (σ.σ. συμμετείχε το 2010 στο Just the 2 of
Us), άκουγα να λένε εμφατικά: «Ο Αντώνης Βλοντάκης!». Μα,
ρε παιδιά, υπήρχα και πριν, έκανα πρωταθλητισμό. «Ναι, αλλά τι ωραία που τραγούδησε στο J2US». Ήταν σοκαριστικό και εκνευριστικό μαζί.
Α. Καρυστινός: Μα και σήμερα, πόσοι Ολυμπιονίκες βγαίνουν και λένε «θέλουμε στήριξη»;
Εσύ πώς διαχειρίστηκες την ξαφνική δημοσιότητα;
Α. Καρυστινός: Δεν έκανα τίποτα γιατί το συνειδητοποίησα πολύ αργότερααπό τη στιγμή που συνέβη. Βέβαια, έπαιρνα ένα καλό feedback από τον κόσμο – βλέπεις αν σε κοιτάει ο άλλος στον δρόμο και σου χαμογελάει.
Α. Βλοντάκης: Το πιο σπουδαίο είναι να έχεις φίλους που να μπορούν να σε
προσγειώσουν. Και να σε απομυθοποιήσουν μαζί.
Στη δική σου περίπτωση αυτό συνέβη;
Α. Βλοντάκης: Καλά, εμένα με βρήκε η δημοσιότητα σε μεγάλη ηλικία, είχα ξεπεράσει τα φαντάσματα της ματαιοδοξίας και της ανασφάλειας. Αλλά κάποιεςστιγμές που αισθάνθηκα πως «ναι, τώρα είμαι καβάλα στο καλάμιμου» είχα κάτιφιλαράκια δίπλα μου που μεπροσγείωσαν πολύ ανώμαλακαι ευχάριστα ταυτόχρονα.
Αντώνη Καρυστινέ, εσένα ποιος σε προσγειώνει;
Α. Καρυστινός: Κανείς γιατί εγώ κάνω χαμηλές πτήσεις.
Ούτε διάσημος νιώθω ούτε τίποτα. Μου αρέσει η ήρεμη ζωή, το να βαδίζω σταθερά, όπως θέλω εγώ. Και να το απολαμβάνω. Η δημοσιότητα που σε βρίσκει σε νεαρή ηλικία είναι σαν τον έρωτα. Θέλεις κι άλλο!
Εν τω μεταξύ, κάποια στιμή κυκλοφόρησε για τον Αντώνη Καρυστινό και ο χαρακτηρισμός «ο Έλληνας Τζορτζ Κλούνεϊ». Το έχεις ακούσει, φαντάζομαι.
Α. Βλοντάκης: Ρε φίλε, τα ίδια λένε και για σένα;
Α. Καρυστινός: Ναι, ρε φίλε!Γι’ αυτό είμαστε εδώ και δίνουμε αυτή τη συνέντευξη, τι νόμιζες;
Α. Βλοντάκης: Εμένα γκρίζαρε το μαλλί, εσύ τι δικαιολογία έχεις για να το παίζεις Τζορτζ Κλούνεϊ;
Α. Καρυστινός: Εγώ βάζω χρωμοσαμπουάν. (Γελάει.)
