Η Άννα Μάσχα μοιράζεται κρυφές πτυχές του χαρακτήρα της, αλλά και της υποκριτικής της ευχέρειας με τους αναγνώστες του περιοδικού ΟΚ! Ανάμεσα σε άλλα, η ηθοποιός Άννα Μάσχα αποκαλύπτει πώς αντλεί στοιχεία για τους ρόλους που υποδύεται.
Συνηθίζεις κι εσύ, όπως άλλοι ηθοποιοί που μου έχουν πει, να σε παρακολουθείς απέξω στην καθημερινότητά σου για να αντλήσεις στοιχεία για τους ρόλους σου;
Παλιά το έκανα, όχι πλέον τόσο. Παίζει μεγάλο ρόλο η φαντασία στη δουλειά μας και η παρατήρηση. Να αυθυποβληθείς. Είναι αυτό που λένε «σκέψου σαν να…». Δεν μπορεί να τα έχεις ζήσει όλα σε αυτή τη ζωή. Αν χρειάζεται να παίξεις μια ιερόδουλο, πρέπει να εκδοθείς για να την παίξεις; Όχι. Έναν αλκοολικό πρέπει να αρχίσεις να γίνεσαι στουπί για να καταλάβεις πώς είναι ή έναν ναρκομανή να αρχίσεις να παίρνεις πρέζα; Εκεί μπαίνει η παρατήρηση της εμπειρίας, του βιώματος και η φαντασία.
Μου έλεγαν για μια γνωστή Ελληνίδα ηθοποιό που πήγαινε και κοιμόταν με το απαιτητικό μακιγιάζ από το γύρισμα για να μη βγει από την κατάσταση του ρόλου της.
Είναι αυτό που λέει ένας φίλος μου: «Αυτό το πετσί του ρόλου έχει φερμουάρ και μπαινοβγαίνετε;». (Γελάει.) Παλιότερα δεν έβγαινα εύκολα, όχι ότι πήγαινα να κοιμηθώ με το μακιγιάζ ή την κόμμωση, αν και το έχω κάνει κι αυτό. Πολλές φορές δεν έχω ξεβαφτεί, όχι για να μη βγω από τον ρόλο, αλλά από τεμπελιά. Ήμουν πολύ στοχοπροσηλωμένη, με την έννοια ότι ήθελα να έχω συνέχεια σκέψεις πάνω σε αυτό, να βλέπω πράγματα, να ακούω μουσικές που έχουν σχέση με αυτό. Έχω κάνει πολλές αλλαγές στην εξωτερική μου εμφάνιση λόγω ρόλου, ξεκινώντας από τα μαλλιά, οπότε αναγκαστικά τον κουβαλούσα.
Θυμάμαι ότι έπαιζα τη Ροζάουρα στη Ζωή είναι όνειρο του Καλντερόν στο Αμόρε και είχα ξυρίσει το κεφάλι μου. Ήταν δική μου επιλογή και τη δέχτηκε ο Θωμάς (σ.σ. Μοσχόπουλος) που σκηνοθετούσε. Για έναν ολόκληρο χειμώνα κυκλοφορούσα με ξυρισμένο κεφάλι στον δρόμο και με έναν σουγιά στην τσέπη. Αυτή στο έργο είχε ντυθεί αγόρι, είχε πάρει κι ένα σπαθί και πήγαινε να εκδικηθεί την τιμή της μόνη της, δεν είχε ούτε πατέρα ούτε αδελφό ούτε τίποτα, οπότε το πήρε πάνω της. Σκέφτηκα λοιπόν «τώρα αντίστοιχα πώς θα μεταμφιεζόμουν σε αγόρι;». Θα ξύριζα τα μαλλιά μου, θα φορούσα αντρικά, θα είχα τσαμπουκά κι έναν σουγιά στην τσέπη μου.
Ή όταν έκανα την καλόγρια Ισαβέλλα στο Με το ίδιο μέτρο στο Θέατρο Πόρτα, άκουγα μετά μανίας γρηγοριανό μέλος της καθολικής εκκλησίας, διάβαζα κάτι μυστικιστές ιδεολόγους του μεσαίωνα, όλο τέτοια. Αυτά δεν τα κάνω πια.
Φωτογραφίες: Ιωάννα Τζετζούμη/Cube Digital Production
Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με Τα Νέα Σαββατοκύριακο.
