Με αφορμή τη μεγάλη Θεομητορική γιορτή του Δεκαπενταύγουστου θυμόμαστε πώς το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου τιμήθηκε στη νεοελληνική ποίηση.
“Σκέπη, καταφυγή, παρηγοριά“. Αυτές είναι οι λέξεις που επικρατούν στη συνείδηση των χριστιανών αναφορικά με το πρόσωπο της Παναγίας. Πόσοι και πόσοι δεν έχουν καταφύγει ικετευτικά στην εικόνα της για να βρουν ανακούφιση από τις φουρτούνες της ζωής, να ζητήσουν τη βοήθειά της, να γαληνέψουν και να απαλύνουν τον πόνο της ψυχής τους. Ορφανά που στερήθηκαν τη μητρική αγκαλιά, μητέρες που βίωσαν τον μέγιστο πόνο της απώλειας των παιδιών τους, ασθενείς με σοβαρές νόσους και τόσοι άλλοι πονεμένοι, αδικημένοι, απελπισμένοι βρέθηκαν σε αδιέξοδο και προσέφυγαν με δάκρυα στα μάτια στη “χαρά των θλιβομένων”.
Δεν είναι τυχαίο συνεπώς που οι ποιητές μας πρώτοι από όλους, εκφράζοντας το λαϊκό συναίσθημα, τίμησαν τη Θεοτόκο μέσα στα έργα τους. Υπέροχοι στίχοι γράφτηκαν και αφιερώθηκαν στη Μητέρα του Θεού, που αν μη τι άλλο κανείς συγκινείται όταν τους διαβάζει και σε αρκετές περιπτώσεις μάλιστα τυχαίνει να ταυτίζεται. Πάμε λοιπόν να διαβάσουμε μερικούς από αυτούς.
Διαβάστε περισσότερα στο Monopoli.gr
