Σήμερα όλη η Ελλάδα αποχαιρετά τον μεγάλο της αθλητή Αλέξανδρο Νικολαΐδη, ο οποίος πέθανε νικημένος από τον καρκίνο, μετά από γενναία και σιωπηλή μάχη δυο χρόνων. Τον αποχαιρετούν όμως και οι δικοί του άνθρωποι, οι συναθλητές του, οι φίλοι του. Ανάμεσα σε αυτούς και η ολυμπιονίκης μας Κλέλια Πανταζή, που περιγράφει πώς γνωρίστηκαν πώς έγιναν φίλοι αλλά και δείχνει σε όλους εμάς πόσο καλός άνθρωπος (εκτός από αθλητής) ήταν ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης.
Η Κλέλια Πανταζή μοιράζεται μαζί μας την αφιέρωση που της είχε αφήσει στο ημερολόγιό της αλλά και μοναδικές στιγμές μαζί του. Συγκινητική είναι η περιγραφή όταν ο Αλέξανδρος έμεινε νηστικός όταν έδωσε το γιαούρτι και το μήλο του στην αδελφή της Άννη που πεινούσε…
Διαβάστε όσα έγραψε για τον Αλέξανδρο η Κλέλια Πανταζή
Η φιλία μου με τον Αλέξανδρο μετρά από την ημέρα που πήρα το Ολυμπιακό μετάλλιο…
Ήταν το βράδυ της συνέντευξης μας στην ΕΡΤ, που έπαιξαν σε βίντεο την ανασκόπηση της ημέρας και είδα τον Αλέξανδρο να φωνάζει «Μαμά μου! Μαμά μου το έσπασα» και να είναι στο ταπί πεσμένος..
Στα παιδικά μου μάτια, φαντάζεστε πως φάνηκε όλο αυτό..
Το πρώτο πράγμα που έκανα λοιπόν μόλις γύρισα στο Ολυμπιακό χωριό, ήταν να ψάξω να βρω αυτόν τον Έλληνα αθλητή..Και τον βρήκα! Σε ένα καροτσάκι.. Αυτό ήταν! Κουμπώσαμε!
Εγώ τον έκανα βόλτες στο χωριό με το καροτσάκι και εκείνος μου έκανε «πλάτες», αν τυχόν μας έβλεπε κάποιος, έπαιρνε εκείνος την γρανίτα λεμόνι που έτρωγα στα χέρια του..
Εννοείται πως σε όλη την διάρκεια της επιστροφής από Αυστραλία, την πέρασα δίπλα του, συγκεκριμένα στον διάδρομο του αεροπλάνου, για να του κάνω παρέα..
Και εκεί μου έγραψε μια αφιέρωση στο ημερολόγιο που κρατούσα εκείνες τις ημέρες..
Το αστείο μας ήταν, όταν τον είδα πρώτη φορά όρθιο, πως αν ήξερα πόσο ψηλός είναι, δεν θα του μιλούσα ποτέ.. Πραγματικά δίπλα του φαινόμουν σαν την μικρή αδερφή του..
Το 2004.. όταν η Άννη ήταν στο Ολυμπιακό χωριό της Αθήνας και με πήρε τηλέφωνο ένα βράδυ να μου πει ότι πεινάει.. ο πρώτος που σκέφτηκα ήταν ο Αλέξανδρος..
Τον κάλεσα και μέσα σε λίγα λεπτά είχε κρύψει ένα γιαουρτάκι και ένα μήλο στο φυσικοθεραπευτήριο του χωριού και μου είπε να ειδοποιήσω την Άννη να πάει..
Ήταν το δικό του μήλο και το δικό του γιαούρτι που στερήθηκε για να φάει η αδερφή μου, αφού και για εκείνους το πρόγραμμα ήταν αυστηρό και εκείνη την ώρα δεν μπορούσε να πάει στο εστιατόριο να της φέρει τίποτα άλλο..
Εννοείται πως την ημέρα που αγωνίστηκε και πήρε το πρώτο του Ολυμπιακό μετάλλιο, ήμουν μέσα στο στάδιο και ζητωκραύγαζα σαν τρελή με περηφάνια για εκείνον..
Εκείνο το καλοκαίρι λοιπόν ήρθε και στο σπίτι μας στο Τάρτι και τον φιλοξενήσαμε, για να πάμε μαζί στον Ταξιάρχη να κάνει το τάμα του που πήρε το Ολυμπιακό μετάλλιο..
