Το 1977 η Μπέσσυ Αργυράκη μαζί με τον Πασχάλη, τη Μαριάννα Τόλη και τον Ρόμπερτ Ουίλιαμς εκπροσώπησε τη χώρα μας στον 22ο διαγωνισμό τραγουδιού στην Eurovision στο Λονδίνο, τραγουδώντας τα «Μαθήματα Σοφεζ». Σαρανταέξι χρόνια μετά η γνωστή τραγουδίστρια θυμάται με την ίδια αγάπη και νοσταλγία τη διοργάνωση που της άλλαξε τη ζωή, αλλά και το άγχος και την προετοιμασία που χρειάστηκε για να βγει στη σκηνή. Η Μπέσσυ Αργυράκη μιλά στο okmag για τον θεσμό της Eurovision και την προσπάθεια του Βίκτωρα Βερνίκου.
Τι θυμάστε από την περίοοδο που συμμετείχατε στη Eurovision;
Ήμουν πιτσιρίκα όταν συμμετείχα στη Eurovision. Ήταν ένα από τα πιο ξεχωριστά φεστιβάλ τραγουδιού. Επειδή έχω πάει σε πολλά, η Eurovision και το φεστιβάλ τραγουδιού στην Ιαπωνία ήταν τα πιο οργανωμένα και εντυπωσιακά. Βέβαια, η Eurovision είχε πάντα μεγαλύτερη προβολή στον κόσμο, γι’ αυτό είναι και πιο γνωστό.
Θυμάμαι την αγωνία μας, την τεράστια προετοιμασία. Ήταν μια περίοδος της ζωής μας που και οι ίδιοι δεν είχαμε συνειδητοποιήσει πόσο θα μείνει στον κόσμο και πώς κάθε χρόνο θα θυμούνται αυτό το τραγούδι. Ήταν ένα πολύ έξυπνο κομμάτι από μουσική, στίχο, στήσιμο, σκηνική παρουσία, ρούχα. ήταν ένα καλοδουλεμένο και καλοφτιαγμένο τραγούδι και εμείς τέσσερα νέα παιδιά. Δεν ήμασταν ηλικιακά τόσο νέοι όσο το παιδί που εκπροσώπησε φέτος τη χώρα μας στον διαγωνισμό της Eurovision, αλλά ήμασταν νέοι, ήμασταν παιδιά σαν μια συντροφιά.
Ήμασταν πράγματι μια συντροφιά και μια συντροφιά παραμείναμε. Είχαμε τα δυσάρεστα, αλλά συμβαίνουν αυτά. Είναι πολύ λυπηρό, αλλά δεν θέλω να στενοχωρώ τον κόσμο.
Γυρίζουμε πίσω σε αυτό το φεστιβάλ της Eurovision που δεν είναι καθόλου πανηγυράκι, όπως το χαρακτήριζαν για κάποια χρόνια. Το πήραν όμως πίσω και βλέπω ότι έχουν δώσει την πρέπουσα αξία, προσοχή και προβολή. Είναι ένα φεστιβάλ που ενώνει τους λαούς, δείχνει τον πολιτισμό τους μέσα από τη μουσική και υπάρχει αυτή η προβολή της κάθε χώρας. Υπάρχει ο σκληρός ανταγωνισμός σε αυτο τον διαγωνισμό και η προσπάθεια κάθε χώρας να κάνει μια υπέρβαση για να ξεχωρίσει το κομμάτι και κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί για να πάρει το βραβείο. Όλοι πάμε για να κερδίσουμε. Όλες οι χώρες πάνε με σκοπό να έχουν μια πολύ καλή θέση και γιατί όχι, το βραβείο.
Πώς σας φάνηκε η εμφάνιση του Βίκτωρα Βερνίκου και ο αποκλεισμός της Ελλάδας από τον τελικό της Eurovision;
Θα με βρείτε συγκινημένη σχεδόν με αυτό το παιδί. Τι υπέροχο παιδί; Τι αγόρι; Τι προσπάθεια; Ήταν ένα πλάσμα ξαναμμένο για το καλύτερο, για να φέρει τη νίκη στην Ελλάδα. Για την ηλικία του έδειξε μια τεράστια ωριμότητα και είπε το τραγούδι τόσο καλά.
Στις πρόβες άκουγα αρνητικά σχόλια για την ελληνική συμμετοχή, αλλά το όλο σύνολο που έβγαλε με κάνει να νιώσω ότι αδικήθηκε. Η τελική του εμφάνιση ήταν μια εμφάνιση ενός παιδιού που παρά τα 16 χρόνια του βγήκε με θάρρος και πάθος και με πολλή χαρά να τραγουδήσει. Αυτή τη χαρά του μου τη μετέφερε κατά τη διάρκεια του τραγουδιού. Είχε απίστευτη όρεξη, χαρά και ελπίδα στο βλέμμα. Τον χάρηκα πάρα πολύ. Ένα μεγάλο μπράβο από εμένα.
Ο Βίκτωρας κολύμπησε στα βαθιά. Μπορεί να μην έφθασε στον τελικό, αλλά στα μάτια των ανθρώπων που είναι καλλιτέχνες και γνωρίζοπυν φάνηκε ότι έκανε μια αξιοπρεπέστατη εμφάνιση. Εγώ προσωπικά δίνω πολλά συγχαρητήρια στον Κωνμσταντίνο Ρήγο και τον Γιώργο Σεγρεδάκη. Το σύνολο ήταν καταπληκτικό. Όλοι έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό.
Και η εμφάνιση της Κύπρου πώς σας φάνηκε;
Ο Άντριου Λάμπρου ήταν εξαιρετικός. Πρέπει να είναι έμπειρος τραγουδιστής. Ερμήνευσε ένα πολύ ωραίο τραγούδι. Και τώρα που δεν πέρασε η Ελλάδα στηρίζουμε τις ελπίδες μας στην Κύπρο να τη δούμε σε μια πολύ καλή θέση και γιατί όχι και με την πρωτιά.
Διαβάστε επίσης:
Άντριου Λάμπρου: «Δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια πώς αισθάνομαι για την πρόκριση. Είναι φανταστικά»
Βίκτωρ Βερνίκος: «Τα έδωσα όλα, δεν ήταν η μοίρα να προκριθούμε»
