Ο 45χρονος Χιλιανός σκηνοθέτης Πάμπλο Λαρέν στη νέα ταινία του, Spencer προσεγγίζει διαφορετικά την πριγκίπισσα Νταϊάνα. Πρόκειται για ένα «ανάποδο παραμύθι». Η συγκεκριμένη ταινία επικεντρώνεται στην κρίσιμη στιγμή στη ζωή της Νταϊάνα κατά τη διάρκεια των χριστουγεννιάτικων διακοπών στο Σάντριγχαμ το 1991, όταν αποφάσισε να τερματίσει τον γάμο της με τον πρίγκιπα Κάρολο.
Η ερμηνεία της Κρίστεν Στιούαρτ έχει αποσπάσει τα θετικά σχόλια του Τύπου αφού καταφέρνει να παρουσιάσει αυθεντικά τη θυμωμένη και ταυτόχρονα μελαγχολική κατάσταση στην οποία βρισκόταν εκείνη την περίοδο η «πριγκίπισσα του λαού». «Η Νταϊάνα γεννήθηκε με ένα αδιαμφισβήτητο χάρισμα, μια διαπεραστική ενέργεια» τονίζει η 31χρονη ηθοποιός και συνεχίζει: «Όλοι νομίζουν ότι τη γνωρίζουν επειδή ήταν τόσο προσιτή. Αυτό άλλωστε ήταν και το σπάνιο, μοναδικό της ταλέντο. Είναι ειρωνικό όμως το γεγονός ότι επρόκειτο για μια γυναίκα που κανείς δεν γνώριζε πραγματικά πως ένιωθε τόσο μόνη και απομονωμένη. Η ευθραυστότητά της ήταν κάτι που με γοήτευσε. Είχε απίστευτο στυλ. Έμοιαζε να χρησιμοποιεί τα ρούχα της ως πανοπλία. Όταν φανταζόμασταν αυτές τις τρεις μέρες (σ.σ. στο Σάντριγχαμ), θέλαμε να δείξουμε πως ένιωθε μόνη και απομονωμένη παρά το γεγονός ότι μπορούσε να αλληλεπιδρά με τους άλλους και να δείχνει τόση συμπόνια. Ήθελε απεγνωσμένα να συνδεθεί με τους άλλους ανθρώπους και παρόλο που ακτινοβολούσε τόσο φως, ήθελε αυτό το φως να αντικατοπτριστεί πίσω και σε εκείνη».
Πώς είδες αυτές τις τρεις μέρες στη ζωή της πριγκίπισσας Νταϊάνα;
Ήταν πλέον το πιο απομονωμένο πρόσωπο στον κόσμο. Ειδικά εκείνες τις τρεις μέρες, παρά τη φημολογία των Μέσων για το επερχόμενο διαζύγιο, η οικογένεια προσπάθησε να διατηρήσει την εικόνα της αρμονίας των εορτών των Χριστουγέννων. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πραγματικά πώς ένιωθε η Νταϊάνα. Το πιο ειρωνικό και θλιβερό σημείο είναι ότι δεν θα μάθουμε ποτέ. Η ταινία μας δεν προσφέρει καινούριες πληροφορίες για εκείνη, οπότε προσπαθούμε να φανταστούμε πώς ένιωθε κατά τη διάρκεια αυτής της δύσκολης περιόδου.
Το ότι τα γυρίσματα έγιναν σε αυτό το απομονωμένο σκηνικό θεωρείς ότι κατάφερε να αναδείξει τη φύση του διλήμματός της;
Το παλάτι Σάντριγχαμ είναι το μέρος στην ταινία το οποίο, όπως λέει ο Πάμπλο Λαρέν, συμβολίζει έναν μεγαλύτερο οργανισμό. Η Νταϊάνα ήταν μια παγιδευμένη γυναίκα στα γρανάζια της παράδοσης. Δεν ήθελε να γίνει βασίλισσα, ήθελε να γίνει μητέρα, να είναι ο εαυτός της και να έχει τη δική της οικογένεια.
Ποια είναι τα κοινά στοιχεία που εντοπίζεις μεταξύ της επιθυμίας της Νταϊάνα να δραπετεύσει από αυτό τον κόσμο και των δικών σου δυσκολιών όσον αφορά τη δημοσιότητα;
Θα μπορούσα να ταυτιστώ με εκείνα τα συναισθήματα που αισθάνεσαι όταν είσαι παγιδευμένος και δεν ξέρεις πώς να δραπετεύσεις από αυτά. Πέρασα κάτι παρόμοιο στη ζωή μου, όχι σε τέτοιο βαθμό. Πιστεύω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι μπορούν να αντιληφθούν τι περνούσε η Νταϊάνα, παρόλο που δεν μπορούμε να ξέρουμε πώς ήταν ακριβώς από τη δική της πλευρά. Η μεγαλύτερη διαφορά είναι πως ένας φυσιολογικός άνθρωπος μπορεί να διαλέξει το είδος της ζωής που επιθυμεί. Εκείνη είδε τον εαυτό της να βρίσκεται σε ένα προδιαγεγραμμένο μονοπάτι. Έχουμε τόσο πολλές επιλογές και διαφορετικά μονοπάτια που μπορούμε να ακολουθήσουμε γιατί δεν είμαστε μέρος ενός αιωνόβιου οργανισμού στον οποίο ό,τι κάνεις ελέγχεται εξονυχιστικά.
Έχουν υπάρξει πολλές ιστορίες και ταινίες για χαρακτήρες που παλεύουν να απελευθερωθούν από τις συνθήκες της ζωής τους που τους κρατούν δέσμιους. Πώς βλέπεις την Νταϊάνα μέσα από αυτή την οπτική και πώς ταυτίζεσαι με το ζήτημα της προσωπικής επιλογής;
Η ταινία μας δείχνει ότι υπάρχει αυτή η δυνατή οργή που κλιμακώνεται μέσα της. Ένιωθε τόσο αδύναμη, παρά τα προνόμια και τις ευκαιρίες που ο έξω κόσμος πίστευε ότι είχε. Στο τέλος δεν μπορούσε να ζει μια ζωή γεμάτη ψέματα κι αυτό ήταν το κίνητρό της να φύγει.
Τι μπορεί να μας πει η εμπειρία της για τις δικές μας επιλογές στη ζωή;
Ένα σημαντικό μάθημα που μπορείς να πάρεις καθώς μεγαλώνεις είναι να μην αφήνεις τα πράγματα να συμβαίνουν σε σένα, αφού δεν συμβαίνουν τυχαία. Επιλέγεις κάθε μέρα την κατεύθυνση που θα περπατήσεις, κάθε βήμα που θα κάνεις, όσο μεγάλο ή μικρό, δεξιά ή αριστερά είναι. Κάποιες φορές είναι απλά μια στιγμή που μόλις ξεκινάει. Λες «Περίμενε ένα λεπτό, όχι!». Μια φίλη μου περνούσε έναν φρικτό χωρισμό πρόσφατα. Όταν έκανα αυτή την ταινία, την κοίταξα και της είπα: «Πρέπει απλά να διαλέξεις τι θέλεις να κάνεις». Δεν βρίσκεσαι σε κάποιο προκαθορισμένο μονοπάτι. Κάποιες φορές αισθάνεσαι ότι η ζωή απλά συμβαίνει. Όμως στην πραγματικότητα μπορείς να πάρεις τα ηνία ακόμα και σε περιπτώσεις όπως η συγκεκριμένη, όταν οι επιλογές είναι δύσκολες.
Πώς ήταν η εμπειρία σου με τον χορό και τη μουσική στην προσπάθεια να εκφραστεί έτσι η ψυχοσύνθεση της Νταϊάνα;
Τα τραγούδια καθόρισαν την ενέργεια και η δική μου πρόκληση ήταν απλά να νιώσω το κλίμα. Να πλάσω την εντύπωση που είχατε όλοι για εκείνη, όλα όσα ξέρατε εντός και εκτός σεναρίου και να τα ενσωματώσω σε μια στιγμή κάνοντάς τα να μοιάζουν φυσικά. Ήταν σαν μουσική τζαζ. Αν είχα προσπαθήσει να κάνω μια τέλεια Νταϊάνα, θα είχε χαθεί η πραγματική της προσωπικότητα. Απλά την άφησα να με επηρεάσει. Ένιωσα να με απορροφά και έτσι ήμουν ελεύθερη να τρέξω και να χορέψω. Όταν την κοιτάω ή παρακολουθώ υλικό της, το έδαφος τρέμει και δεν ξέρεις πού βρίσκονται τα πόδια σου. Οπότε δεν υπήρχε τρόπος να προετοιμαστείς τέλεια για έναν τέτοιο ρόλο. Έμαθα την προφορά και το ύφος της όσο καλύτερα γίνεται, όμως έπρεπε να ξεχάσω πολλά από εκείνα για να είμαι δίκαιη απέναντί της, να είμαι ανοιχτή σε ό,τι συμβαίνει και να ζω τη στιγμή αυθεντικά.
Πιστεύεις ότι υπήρξε μια συγκεκριμένη στιγμή που έγινε ξεκάθαρη για εκείνη η απόφασή της να φύγει από τον γάμο της και να ζήσει τη ζωή της μακριά από τη βασιλική οικογένεια;
Υπάρχει μια ατάκα στο τέλος της ταινίας. Εκεί φαίνονται όλα όσα περνούσε: «Λοιπόν, μπορείς απλά να φύγεις». Η απλότητα αυτής της φράσης συμπίπτει με αυτή τη στιγμή της κρίσης που βιώνει. Κάποιες φορές πρέπει να πέσεις στον πάτο για να μπορείς να κοιτάξεις ψηλά και να πεις: «Θα σκαρφαλώσω στην κορυφή της σκάλας ξανά».
Τι θαυμάζεις περισσότερο στην Νταϊάνα;
Την ικανότητά της να συμπάσχει με τους ανθρώπους και να τους κάνει να νιώθουν ότι την ξέρουν σαν φίλη. Έχτισε γέφυρες μεταξύ των ανθρώπων και έτσι έγινε η «πριγκίπισσα του λαού» με την πιο αληθινή έννοια.
Από το πρακτορείο Weinn. Απόδοση Αγάπη Σιώρα. Φωτογραφίες: Alamy/Visual Hellas, Getty Image/Ideal Image.
Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με «Τα Νέα Σαββατοκύριακο».
