Ανατρέχει στα ευτυχισμένα παιδικά της χρόνια στη Θεσσαλονίκη, δηλώνει «κορίτσι του μπαμπά» και αποκαλύπτει τα όνειρά της για το μέλλον. Η βουλετής της Νέας Δημοκρατίας, Έλενα Ράπτη, σε πείσμα των δύσκολων καιρών, στέλνει το δικό της μήνυμα αισιοδοξίας, μιλώντας στο ΟΚ! και τη Σοφία Τουντούρη.
Πριν από λίγες ημέρες, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, από το βήμα της Βουλής, έκανε προσωπική αναφορά στην Έλενα Ράπτη και στον αγώνα της για την εξάλειψη της παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης καλώντας όλους τους βουλευτές να αγκαλιάσουν αυτή την προσπάθεια. Και σίγουρα μια τέτοια αναγνώριση αποτελεί κάποιου είδους δικαίωση.
«Πρόκειται για μια τιμή και αναγνώριση η οποία προέρχεται από έναν άνθρωπο με μεγάλη ευαισθησία στο θέμα της προστασίας των παιδιών. Ο πρωθυπουργός στήριξε ενεργά τη μεγάλη προσπάθεια ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης για την πρόληψη της παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης της καμπάνιας “Ένα στα Πέντε”. Το έμπρακτο ενδιαφέρον του για το θέμα αποδεικνύεται και από την άμεση ανακοίνωση μιας δέσμης μεταρρυθμίσεων και πολιτικών. Τον ευχαριστώ θερμά για την ιδιαίτερη αναφορά στο όνομά μου που έκανε στη Βουλή για τον πολυετή αγώνα μου για τον τερματισμό της παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης» εξηγεί στο ΟΚ! η βουλευτής Α’ Θεσσαλονίκης της Ν.Δ.
Ήταν πίσω στο 2013 όταν η Έλενα Ράπτη ανέλαβε ως μέλος της ελληνικής αντιπροσωπείας του Συμβουλίου της Ευρώπης τον συντονισμό του προγράμματος για την πρόληψη της παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης στην Ελλάδα, ένα ζήτημα τότε άγνωστο προς την ελληνική κοινωνία, με τους γονείς των παιδιών της τρυφερής ηλικίας 4-10 ετών στα οποία απευθυνόταν η καμπάνια να ευαισθητοποιούνται και να ενημερώνονται.
«Ο δράστης τις περισσότερες φορές είναι άνθρωπος από το οικείο περιβάλλον του παιδιού, είναι πρόσωπο που το παιδί γνωρίζει και εμπιστεύεται. Κατ’ επέκταση είναι ένα πρόσωπο που ο ίδιος ο γονιός εμπιστεύεται το παιδί του μαζί του. Άρα είναι πολύ σημαντικό οι γονείς να είναι προσεκτικοί και δεκτικοί σε ό,τι το παιδί τούς καταθέσει και ταυτόχρονα το παιδί να είναι σωστά ενημερωμένο, ώστε να αποφύγει μια κατάσταση που μπορεί να απειλήσει την ασφάλειά του» τονίζει και επισημαίνει ότι μέσα από απλούς κανόνες αφενός τα παιδιά μπορούν να προστατευτούν, αφετέρου οι γονείς μπορούν να εντοπίσουν ύποπτες συμπεριφορές ενηλίκων. «Η παιδική σεξουαλική κακοποίηση δεν γνωρίζει ηλικία, ούτε φύλο. Τα ενημερωμένα παιδιά είναι ασφαλή γιατί γνωρίζουν να βάζουν τα όριά τους» αναφέρει η Θεσσαλονικιά βουλευτής.
«Η καμπάνια ονομάζεται “Ένα στα Πέντε” γιατί στην Ευρώπη ένα στα πέντε παιδιά πέφτει θύμα κάποιας μορφής σεξουαλικής κακοποίησης, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό στην Ελλάδα φτάνει περίπου το 16%. Τα ενημερωτικά εργαλεία της καμπάνιας διδάσκουν τον “Κανόνα του εσώρουχου” και με απλά και κατανοητά λόγια μαθαίνουν στο παιδί να διαχωρίζει το καλό από το κακό άγγιγμα και να ελέγχει το σώμα του. Το πιο συγκινητικό είναι ότι, μετά το τέλος κάθε ενημερωτικής μας εκδήλωσης, μας πλησιάζει μια μαμά, μια γιαγιά ή ένα μικρό παιδί να μας μιλήσει για μια προσωπική εμπειρία. Ασφαλώς όπου χρειάζεται δρομολογούνται οι απαραίτητες διαδικασίες. Αυτό που είναι ενθαρρυντικό είναι το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια παιδιά καταγγέλλουν περιστατικά ήδη από το στάδιο της παρενόχλησης γιατί γνωρίζουν πώς να αμυνθούν μέσα από τον “Κανόνα του εσώρουχου”. Κι αυτό είναι μια νίκη της καμπάνιας» διευκρινίζει.
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ
Έχοντας μιλήσει και άλλες φορές στο παρελθόν με την Έλενα Ράπτη για την καμπάνια αισθάνομαι ότι δεν αποτελεί μόνο ένα κομμάτι της πολιτικής της διαδρομής, αλλά κι ένα προσωπικό της στοίχημα. «Είναι, όντως, έτσι. Σε όποιον τομέα επιλέγω να δραστηριοποιηθώ το κάνω με όλη μου την ψυχή» απαντά και συνεχίζει: «Όταν πρωτοξεκίνησε η καμπάνια, ήταν μια ευθύνη, στην πορεία όμως έγινε προσωπικός στόχος. Όλα αυτά τα χρόνια ακούγοντας ιστορίες παιδιών, έβλεπα πόσο δύσκολο ήταν για εκείνα να μιλήσουν, πόσο δύσκολο ήταν να μοιραστούν την τραυματική τους εμπειρία. Ο άνθρωπος που τους έβλαπτε ήταν, συνήθως, ένα πρόσωπο που παράλληλα αγαπούσαν κι
εμπιστεύονταν». Ποια ιστορία παιδιού ήταν αυτή που τη συγκλόνισε; «Θυμάμαι την περίπτωση μιας 12χρονης μαθήτριας που την κακοποιούσε σεξουαλικά ο πατέρας της. Είχε μιλήσει για αυτό σε συγγενή της, ο οποίος όμως της έκανε επίπληξη λέγοντάς της χαρακτηριστικά: “Τα καλά παιδιά δεν λένε τέτοια λόγια”. Η μαθήτρια στη συνέχεια απευθύνθηκε στη δασκάλα της γράφοντάς της ένα γράμμα, στο οποίο ανέφερε: “Δεν θέλω να πάθει κάτι κακό, γιατί είναι ο μπαμπάς μου, πηγαίνουμε εκδρομές, γελάμε, μου κάνει δώρα, αλλά θέλω να σταματήσει να μου κάνει αυτό που μου κάνει”. Όταν το κορίτσι μίλησε, βίωνε τη σεξουαλική κακοποίηση ήδη για αρκετά χρόνια. Έχει παρα-
τηρηθεί ότι πολλά παιδιά βρίσκουν το θάρρος να μιλήσουν μετά την εφηβική τους ηλικία. Περιστατικά που είδαν το φως της δημοσιότητας αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου. Δυστυχώς τα περισσότερα καλύπτονται από σιω-
πή. Ο δικός μας ρόλος είναι να βοηθήσουμε αυτά τα παιδιά να βρουν τη δύναμη να μιλήσουν για να γλιτώσουν από τον εφιάλτη που βιώνουν» καταλήγει. Ωστόσο, αναρωτιέμαι πόσο εύκολο είναι τελικά για ένα παιδί που παίρνει τη γενναία απόφαση να μιλήσει να χρειάζεται να επαναλάβει την κατάθεσή του στον εισαγγελέα, σε ψυχολόγους, στο δικαστήριο. Δεν είναι επίπονη αυτή η διαδικασία; «Στόχος μας είναι η λειτουργία του “Σπιτιού του Παιδιού” και σε αυτή την κατεύθυνση δουλεύει το υπουργείο Δικαιοσύνης. Πρόκειται για έναν χώρο κατάθεσης ειδικά διαμορφωμένο ώστε να είναι φιλικός προς το παιδί. Το παιδί καταθέτει στον ψυχολόγο και σε διπλανή αίθουσα, που έχει οπτικοακουστική επαφή, βρίσκεται ο εισαγγελέας, ο οποίος παρεμβαίνει στη συζήτηση από το μικρόφωνό του, μεταφέροντας στο ακουστικό του ψυχολόγου την ερώτηση που θέλει να θέσει. Ο ψυχολόγος στη συνέχεια θέτει τα ερωτήματα στο παιδί, η κατάθεση βιντεοσκοπείται, γίνεται μία φορά και το παιδί δεν χρειάζεται να καταθέσει στο δικαστήριο».
ΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ ΜΠΕΚΑΤΩΡΟΥ
Το κίνημα #MeToo βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη στην Ελλάδα. Την αρχή έκανε η γενναία εξομολόγηση της Σοφίας Μπεκατώρου. Είμαστε στη σωστή κατεύθυνση ώστε να σπάσει αυτός ο κύκλος σιωπής; «Το κίνημα #MeToo μεγαλώνει κάθε μέρα, αγγίζει κρυφά μυστικά εκατοντάδων γυναικών που αποφάσισαν να μιλήσουν κι αυτό που ήταν κοινό μυστικό σήμερα γίνεται μια φανερή πραγματικότητα λυτρώνοντας τα θύματα και δείχνοντας τον θύτη. Η καταγγελία της Σοφίας Μπεκατώρου δημιούργησε ένα κύμα καταγγελιών γυναικών που βίωσαν κακοποιητική συμπεριφορά. Προφανώς δεν σημαίνει ότι έχει λυθεί η σιωπή όλων των θυμάτων, ούτε ότι τελείωσε το πρόβλημα, σημαίνει όμως πως έχουμε μια κοινωνία που είναι έτοιμη να ακούσει, έχουμε μια πολιτεία που είναι έτοιμη να δράσει. Οι γυναίκες-θύματα μπορούν να ακουστούν, μπορούν να ξεφύγουν από τον βασανιστικό κύκλο της σιωπής και μπορούν να σώσουν κι άλλες γυναίκες. Αυτό τον στόχο είχε η κατάθεση ψυχής της Σοφίας Μπεκατώρου».
ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ
Στα 22 της εκλέγεται για πρώτη φορά δημοτική σύμβουλος στη Θεσσαλονίκη, ενώ από το 2004 εκλέγεται σταθερά ως μέλος του Ελληνικού Κοινοβουλίου. «Κυριολεκτικά η μισή μου ζωή είναι στην πολιτική» αναφέρει. Αναρωτιέμαι αν ποτέ ένιωσε την αμφισβήτηση από τους συναδέλφους της λόγω του φύλου ή της ηλικίας της και αν δέχτηκε κάποιο σεξιστικό ή προσβλητικό σχόλιο. «Τα πρώτα χρόνια της πολιτικής δέχτηκα αυστηρή κριτική. Η καλοπροαίρετη κριτική που έχει ως στόχο τη βελτίωσή μου είναι πάντοτε καλοδεχούμενη. Η άδικη κριτική είναι αυτή που πονάει. Όμως, δεν με πτοεί» αναφέρει και συνεχίζει: «Δεν έχω ακούσει σεξιστικά σχόλια προς το πρόσωπό μου. Όλα αυτά τα χρόνια στο Κοινοβούλιο εισέπραξα από τους συναδέλφους αποδοχή και σεβασμό. Μάλιστα, όταν πρωτομπήκα στη Βουλή, που ήμουν πολύ νέα, οι περισσότεροι συνάδελφοι προσφέρθηκαν να με βοηθήσουν, να με ενθαρρύνουν και να με στηρίξουν». Ένιωσε, άραγε, ποτέ ότι πρέπει να εργαστεί πιο σκληρά απ’ ό,τι ίσως κάποιοι άντρες συνάδελφοί της για να αποδείξει την αξία της; «Ποτέ δεν σκέφτομαι τι ισχύει για τους άλλους όταν είμαι στον δικό μου δρόμο. Προχώρησα προσηλωμένη στη δική μου πορεία, φροντίζοντας όποιες δυσκολίες συναντώ να τις αντιμετωπίζω και να τις ξεπερνώ αποτελεσματικά». Αυτός ο δρόμος είχε απογοητεύσεις;
«Πολλές φορές έχω στενοχωρηθεί στην πολιτική, αλλά δεν το βάζω κάτω. Κανένας δρόμος δεν είναι εύκολος» επισημαίνει και εξηγεί: «Ο χώρος της πολιτικής έχει πολλές απαιτήσεις. Χρειάζεται πολλή δουλειά, συνέπεια, διάβασμα, αντοχές, αποτελεσματικότητα… Είναι πολλοί οι τομείς στους οποίους καλείσαι να αντεπεξέλθεις. Πρέπει να είσαι διαρκώς σε εγρήγορση, να αξιοποιείς κάθε δυνατότητα που σου δίνεται μέσα από το κοινοβουλευτικό έργο για να μπορείς να παρέμβεις και να δώσεις λύσεις σε ζητήματα. Αξίζει να δραστηριοποιείσαι στην πολιτική όταν πιστεύεις ότι μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο και να αφοσιώνεσαι σ’ αυτό. Είναι μια ενασχόληση που αν δεν αφοσιωθείς, δεν μπορείς να την κάνεις καλά. Γίνεται προτεραιότητά σου». Τη ρωτώ εάν έχει φίλους από τον χώρο της πολιτικής. «Έχω, λίγους και καλούς». Βιώνει τον ανταγωνισμό; «Τον προσπερνώ. Για μένα αξία και νόημα έχει η συλλογική δουλειά, που μπορεί να φέρει το μέγιστο δυνατό αποτέλεσμα. Αυτό περιμένουν οι πολίτες από εμάς και σε αυτή την κατεύθυνση δουλεύω».
«ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΑ»
Για την Έλενα Ράπτη φαίνεται πως είναι υποχρέωση κάθε ανθρώ- που να προσφέρει στον συνάνθρωπό του όταν μπορεί. Και κάπως έτσι η κουβέντα μας πηγαίνει στο «λιμάνι» της, όπως συχνά αποκαλεί την οικογένειά της. «Είμαι ευγνώμων για τους γονείς μου. Μεγάλωσα με πάρα πολλή αγάπη και ήθελα κι εγώ με τη σειρά μου να αποτελέσω στήριγμα σε άλλα παιδιά που μπορεί να μη μεγάλωσαν σε ένα ασφαλές και υποστηρικτικό περιβάλλον όπως εγώ» διευκρνίζει. Εύκολα θα τη χαρακτήριζες «κορίτσι του μπαμπά», καθώς το πρόσωπό της λάμπει όταν μιλάει για τον πατέρα της, Δημήτρη. «Ο πατέρας μου είναι ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου. Όσα έχω μάθει δίπλα του είναι πολύτιμα. Είναι επιτυχημένος επιχειρηματίας και ταυτόχρονα βαθύτατα πολιτικοποιημένος. Καθημερινά κουβεντιά- ζουμε για όλες τις πολιτικές εξελίξεις» εξομολογείται και συνεχίζει: «Ο πατέρας μου ήταν αυτός που με στήριξε από τα πρώτα μου βήματα μέχρι σήμερα. Εκείνος μου έδωσε δύναμη να προχωρήσω σε ηλικία 22 ετών. Είναι “η ψυχή” του πολιτικού μου γραφείου. Ο πατέ- ρας μου, η μητέρα μου και η αδελφή μου είναι το καταφύγιό μου». Φύλακας άγγελός της, ωστόσο, είναι η μητέρα της Φωτεινή, που είναι σταθερά στο πλευρό της. «Από την πρώτη μέρα που έβαλα υποψηφιότητα η μητέρα μου είναι δίπλα μου σε καθημερινή βάση. Δεν υπάρχει εκδήλωση στην οποία δεν έχει δώσει το “παρών”. Υπήρχαν φορές που πηγαίναμε οι δυο μας σε εκδηλώσεις, με τα μπανεράκια μας, τα DVD μας, στήναμε μόνες μας την εκδήλωση, η μαμά μου έβγαζε και τις φωτογραφίες για τα δελτία Τύπου. Στο τέλος μαζεύαμε και γυρνούσαμε σπίτι» λέει χαμογελώντας και καταλήγει: «Δεν ένιωσα ποτέ ότι είμαι μόνη μου
στην πολιτική, γιατί είχα και έχω δίπλα μου την οικογένειά μου». Παράλληλα κάνει ιδιαίτερη μνεία και στους πολύτιμους συνεργάτες της. «Είχα την ευλογία να έχω εξαιρετικούς συνεργάτες, εθελοντές, φίλους που έδωσαν την ψυχή τους. Τη Φρίντα, την Ελένη, τη Ρόζα, τη Θάλεια, την Μπέτυ, τη Δόμνα, τον Μάριο, τον Πέτρο και άλλους αγα-
πημένους ανθρώπους. Ό,τι καταφέραμε το πετύχαμε μαζί. Τελικά πόση ομορφιά έχει το “μαζί”;».
ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ
Λένε πως ένας άνθρωπος που δεν κάνει λάθη, δεν κάνει τίποτε. Η ίδια, παραδέχεται τα λάθη της; «Όταν κάνω λάθη κοιτάζω να τα διορθώσω. Αν, πάλι, έχω στενοχωρήσει κάποιον άθελά μου, φροντίζω να ζητήσω “συγγνώμη” και να επανορθώσω. Τα προσωπικά μου λάθη τα καταθέτω μόνο στον πνευματικό μου και έτσι αναπαύομαι ψυχικά» επισημαίνει και εξηγεί: «Όλοι στη ζωή έχουμε και τις επιτυχίες μας και τις αποτυχίες μας. Πράγματα που κάνουμε σωστά, αλλά και πράγματα που κάνουμε λάθος. Κάπου τα καταφέρνουμε και κάπου παλεύουμε για να τα καταφέρουμε. Κάνω κάθε βράδυ τον απολογισμό της ημέρας που πέρασε. Και νιώθω μέσα μου καλά κάθε φορά που πιστεύω ότι κάνω το σωστό».
Η ΖΩΗ ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΡΟΝΟΪΟ
Η κουβέντα μας έρχεται στα όσα βιώνουμε όλοι καθημερινά με την πανδημία. «Όλοι μας έχουμε προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Προσωπικά έχω πειθαρχήσει απόλυτα. Προσέχω πάρα πολύ και ζητώ πάντα το ίδιο από όλους. Νιώθω θλίψη κάθε μέρα, έστω κι αν χάνεται ένας άνθρωπος από αυτή την πανδημία. Δυστυχώς, περιορίσαμε την ελευθερία μας, στερούμαστε την αγκαλιά των αγαπημένων μας… Το σύστημα υγείας δοκιμάζεται καθημερινά και όλοι εμείς χρειάζεται να αντέξουμε λίγο ακόμη. Είμαι αισιόδοξη για τον τρόπο που η κυβέρνηση χειρίζεται
την υγειονομική κρίση, για το πρόγραμμα εμβολιασμών που θα αλλάξει τους συσχετισμούς και για την επόμενη μέρα στη χώρα μας» απαντά. Όσο για το πώς περνά τον ελεύθερό της χρόνο και τι κάνει για να αποφορτίζεται; «Είμαι όλη μέρα στο Zoom!» λέει γελώντας και προσθέτει: «Τελευταία δεν αποφορτίζομαι όσο θα ήθελα, γιατί όταν
τελειώνω αργά το βράδυ από τη δουλειά δεν μπορώ να βγω να κάνω μια βόλτα. Νιώθω την πίεση που νιώθουν όλοι οι πολίτες. Τα Σαββατοκύριακα ωστόσο αλλάζω λίγο παραστάσεις περπατώντας στην παραλία της Θεσσαλονίκης» αναφέρει και συνεχίζει: «Αυτές τις μέρες της Σαρακοστής προσπαθώ να τις ζω όσο πιο κατανυκτικά γίνεται… Παίρνω δύναμη από την πίστη μου και ανατρέχω σε αυτή για να πάρω δύναμη καθημερινά».
ΜΕ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Δεδομένου ότι οι ευθύνες αρχίζουν από τα όνειρα –και η ίδια έχει πολλές–, τη ρωτώ αν κάνει αντίστοιχα και πολλά όνειρα για το μέλλον. «Μέρα νύχτα!» απαντά με ενθουσιασμό και χαμογελώντας προσθέτει: «Δουλεύω καθημερινά για τα όνειρά μου. Αυτό που θέλω το επιδιώκω με όλη μου την ψυχή και με όλες μου τις δυνάμεις!». Κλείνοντας την κουβέντα μας, θέλω να μάθω αν είναι ευτυχισμένη με τη ζωή της και τις επιλογές της μέχρι σήμερα. Όπως εξομολογείται η ίδια: «Κανένας δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα και πιστεύω ότι ο κάθε άνθρωπος κουβαλάει τον δικό του σταυρό. Επιλέγω να στέκομαι στα θετικά και να παίρνω δύναμη από αυτά. Και επιλέγω να μοιράζομαι δημόσια ό,τι είναι καλό και ευχάριστο. Ό,τι είναι στενόχωρο το κρύβω καλά μέσα μου και το κρατάω για μένα. Δεν το μοιράζομαι. Θεωρώ ότι όλοι έχουμε ανάγκη από ένα χαμόγελο, μια αισιόδοξη σκέψη κι αυτό θέλω να προσφέρω στους άλλους: να παίρνουν, όσο γίνεται, δύναμη και κουράγιο από εμένα».
Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με τα «ΝΕΑ Σαββατοκύριακο».
