Δηλώνει εξαιρετικά ντροπαλή και συνεσταλμένη, χωρίς αυτό να την εμποδίζει να λέει ανοιχτά τη γνώμη της. Η πρωταγωνίστρια της σειράς του MEGA Σιωπηλός Δρόμος, Βίκυ Παπαδοπούλου, εδώ και καιρό έχει ανικαταστήσει τον φόβο και τις δεύτερες σκέψεις με μία διάθεση για ζωή μακριά από τους τύπους. Κι’ αυτό, όπως εξηγεί, είναι «συνειδητή επιλογή».
Διάβασε ολόκληρη τη συνέντευξη που παραχώρησε στη Φανή Πλατσατούρα για το ΟΚ!.
Συναντηθήκαμε στη γειτονιά της, κοντά στο Ρέμα Χαλανδρίου. Μαζί της είχε τη 12χρονη Κάντι, ένα υπάκουο μίνι πεκινουά. Παρότι φορούσε μεγάλα κοκάλινα γυαλιά ηλίου, χρειάστηκε να διακόψουμε δύο φορές τη συνέντευξη γιατί την αναγνώρισαν κάτοικοι της περιοχής και την πλησίασαν για να της μιλήσουν. Εκ πρώτης όψεως δίνει την εντύπωση της αυστηρής και ολγί ον τι απόμακρης. Είναι όμως μόνο η αρχική εντύπωση, που εξαφανίζεται σαν βότσαλο στο νερό μόλις της πιάσεις την κουβέντα.
Αυτή είναι η γειτονιά σου;
Ναι, γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Χαλάνδρι. Είναι μια γειτονιά που αγαπώ. Σε αυτούς τους δρόμους έπαιξα τα πρώτα μου παιχνίδια, είχα τα πρώτα μου φλερτ και αναπολώ όμορφες στιγμές με την οικογένειά μου. Μεγαλώνοντας αποφάσισα ότι θέλω να συνεχίσω να μένω εδώ. Γιατί είναι ένας τόπος ασφαλής, είναι ακόμη γειτονιά και όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Μόνο το ότι βγαίνεις το πρωί και ξέρεις τη φουρνάρισσα και θα πεις δυο κουβέντες και θα υπάρξει αυτή η προσωπική επαφή, το νοιάξιμο και η εμπιστοσύνη, αρκεί και με το παραπάνω. Εδώ αισθάνομαι ότι ζω στην εξοχή.
Πώς ήσουν ως παιδί;
Εξαιρετικά ντροπαλή και συνεσταλμένη. Επίσης, ήμουν από τα παιδιά που μπορεί να έβλεπαν τρεις ή τέσσερις ταινίες την ημέρα, είτε σε βιντεοκασέτα στο σπίτι μου είτε στο σινεμά της περιοχής μου. Λάτρευα το σινεμά και εξακολουθώ δηλαδή. Νόμιζα πως ζούσα μέσα από τις πρωταγωνίστριες της μεγάλης οθόνης. Ακόμη, είχα όνειρο να γίνω κριτικός κινηματογράφου. Τώρα που το σκέφτομαι, βέβαια, μου φαίνεται κάπως αστείο.
Εξακολουθείς να είσαι εξαιρετικά ντροπαλή και συνεσταλμένη;
Ναι! Μόνο στη δουλειά αποβάλλω την όποια συστολή νιώθω. Δεν ξέρω τι ακριβώς γίνεται, αλλά όταν ανοίγει η κάμερα ή είμαι πάνω στη σκηνή, δεν έχω κανένα πρόβλημα να εκτεθώ. Κάπως μαγικά έχω αναπτύξει έναν μηχανισμό που με κάνει να νιώθω απόλυτα ασφαλής εκεί.
Ισχύει ότι η μητέρα σου κατάγεται από την Αυστραλία, όπως διάβαζα σε μια συνέντευξή σου;
Γεννήθηκε και μεγάλωσε εκεί μέχρι τα 17 της. Προσωπικά έχω ταξιδέψει μία φορά στο Σίντνεϊ για να δω τους συγγενείς μου. Έχω και αυστραλιανή υπηκοότητα, αλλά, εντάξει, αγαπώ πολύ την Ελλάδα, για να πάρω κάποια στιγμή την απόφαση να ζήσω μόνιμα εκεί.
Πώς βίωσες τις μέρες της καραντίνας;
Είναι ανάμεικτα τα συναισθήματα. Στην αρχή ξεκουράστηκα και έκανα πράγματα που μου είχαν λείψει, όπως το να γυμνάσω το σώμα μου. Μετά ξεκινήσαμε τα γυρίσματα του Έτερος εγώ, oπότε με έναν τρόπο έβγαινα από το σπίτι εξαιτίας της δουλειάς, τηρώντας βέβαια όλα τα μέτρα προστασίας. Ύστερα ήρθε το καλοκαίρι και πήγα στο νησί μου, την Πάτμο (σ.σ. μέχρι και στοe -mail της έχει το όνομα της Πάτμου), αλλά με το που γυρίσαμε συνειδητοποίησα ότι αυτό το πράγμα δεν τελειώνει αλλά μόνο χειροτερεύει. Με έπιασε φόβος, αγωνία και πανικός, ωστόσο προσπάθησα να το διαχειριστώ. Σήμερα νιώθω από τις τυχερές καθώς συνεχίζω να δουλεύω παρ’ όλα αυτά, όμως η αγωνία του μέλλοντος, το πώς θα επανέλθουμε σε μια κανονικότητα και το γεγονός ότι άνθρωποι πεθαίνουν καθημερινά από αυτό τον ιό με έχει ρίξει αρκετά ψυχολογικά. Έχει χαθεί η ανθρώπινη επαφή και είμαστε όλοι στα κάγκελα. Εύχομαι όλο αυτό να τελειώσει όσο πιο γρήγορα γίνεται, με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες. Και να μπορούμε να αγκαλιάσουμε ξανά τους δικούς μας ανθρώπους, να επιστρέψει το γέλιο στη ζωή μας.
Γενικά ανήκεις στους ανθρώπους που βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο;
Το προσπαθώ. Το ηθικό μου δύσκολα πέφτει. Βλέπεις, είμαι και πεισματάρα. Προσπαθώ, λοιπόν, να διατηρώ την αισιοδοξία μου και να μη με παίρνει από κάτω, χωρίς όμως να εθελοτυφλώ.
Αυτή την περίοδο βρίσκεσαι σε γυρίσματα με τον Σιωπηλό δρόμο στο Mega. Πώς προέκυψε η πρόταση;
Με πήρε τηλέφωνο η Σοφία Δημοπούλου, casting director της σειράς, και μου είπε πως υπάρχει ένα πολύ καλό σενάριο, μου ανέφερε κάποιους από τους βασικούς συντελεστές, διάβασα το σενάριο, έκανα στη συνέχεια ένα ραντεβού με τον σκηνοθέτη της σειράς Βαρδή Μαρινάκη, μου εξήγησε τι ακριβώς έχει στο μυαλό του και κάπως έτσι ξεκινήσαμε τα γυρίσματα. Είναι μια δουλειά που έχει γίνει με πολλή αγάπη, κόπο και φροντίδα και χαίρομαι που ο περσι σότερος κόσμος –όχι όλος– το αναγνωρίζει αυτό και το εκτιμά. Επίσης, ο Σιωπηλός δρόμος έχει αρχή, μέση και τέλος, όπως γίνεται στις διεθνείς πλατφόρμες. Δεν θα προλάβει να κουράσει τον θεατή γιατί είναι μόνο για 13 επεισόδια.
Μια άλλη δουλειά στην οποία έχεις πρωταγωνιστήσει, το Έτερος εγώ, ετοιμάζεται να κλείσει συμφωνία με το Netflix. Τι ξέρεις για αυτό;
Ξέρω ότι πράγματι το Έτερος εγώ είναι αρκετά κοντά στο να κλείσει συμφωνία με το Netflix, αλλά από εκεί και πέρα δεν μπορώ να πω κάτι παραπάνω γιατί ό,τι είναι να συμβεί είναι στα χέρια άλλων αυτή τη στιγμή. Πάντως, το εύχομαι να συμβεί γιατί είναι μια δουλειά για την οποία είμαι πολύ περήφανη. Και θα είναι πολύ σημαντικό για όλους τους Έλληνες, ένα βήμα για να μας δουν και άλλοι λαοί και να ανοίξει ένας νέος δρόμος, πολύ βοηθητικός, για όλη την ελληνική τηλεόραση – ηθοποιούς, σκηνοθέτες, συνεργεία, παραγωγή κ.λπ.
Εξακολουθείς να είσαι πολύ επιλεκτική με τις δουλειές σου;
Ναι. Θέλω να κάνω πράγματα που τηρούν κάποιες προδιαγραφές. Δουλειές που γίνονται με πίστη και φροντίδα και μου αρέσουν. Το σενάριο, οι συνεργάτες, το κλίμα, υπάρχουν κάποια συγκεκριμένα στάνταρ.
Ήσουν επιλεκτική και όταν δεν ήσουν ακόμη αναγνωρίσιμη και δεν είχες απαραίτητα την επιλογή;
Ήμουν πολύ τυχερή σε αυτό το κομμάτι γιατί μου ήρθαν από νωρίς ωραίες προτάσεις με σπουδαίους ανθρώπους. Παρ’ όλα αυτά, επειδή είμαι προσαρμοστικό ον, αν δεν έρχονταν, ίσως να έκανα και κάτι άλλο. Αλλά είχα τη στήριξη και την ασφάλεια ότι οι άνθρωποί μου θα με βοηθήσουν. Και δεν εννοώ σε οικονομικό, αλλά σε ψυχολογικό επίπεδο. Ωστόσο, δεν μπορώ να κρύψω ότι υπήρξαν περίοδοι που ήμουν πολύ δύσκολα οικονομικά ακριβώς λόγω αυτής της επιλεκτικότητας. Και τότε όμως προσπαθούσα να κάνω πράγματα που μου άρεσαν, και ας πεινούσα. Νομίζω, άλλωστε, πως όλοι οι ηθοποιοί έχουμε περάσει αυτή τη φάση γιατί κάνουμε ένα επάγγελμα γεμάτο ανασφάλεια. Επίσης, δεν είναι μόνο η δουλειά. Χαρά μού προσφέρουν και οι άνθρωποι γύρω μου.
Είναι ένα από τα σχόλια που ακούς συχνά; Ότι στην κανονική ζωή είσαι πιο όμορφη απ’ ό,τι στην τηλεόραση;
Εντάξει, νομίζω ότι σε όλους μας το λένε αυτό! Είναι ένας τρόπος να φτιάξεις την ημέρα του άλλου. Και ένας γλυκός λόγος από ανθρώπους που έχουν καλή πρόθεση απέναντί σου.
Στην περίπτωσή σου, η ομορφιά ήταν πάντα όπλο;
Μπορεί η προσεγμένη παρουσία να είναι ένα εισιτήριο – οι μεγαλύτερες γυναίκες λένε ότι είναι, άρα το πιστεύω. Παρ’ όλα αυτά, για να μείνεις στον χώρο με αξιοπρέπεια, χρειάζεται κόπος, αφοσίωση, πίστη, χρόνος και πολλή δουλειά. Δεν πηγαίνεις μπροστά μόνο με μια καλή εξωτερική εμφάνιση.
Πόσο χρόνο αφιερώνεις καθημερινά στον καθρέφτη σου;
Θαυμάζω τις γυναίκες που προσέχουν πολύ την εμφάνισή τους, αλλά δυστυχώς δεν ανήκω σε αυτές. Τον καθρέφτη του σπιτιού μου τον χρησιμοποιώ κυρίως, για να δω τα εκφραστικά μου μέσα, τι «γράφει» και τι δεν «γράφει». Από εκεί και πέρα, θα του αφιερώσω περίπου δέκα λεπτά την ημέρα, το πρωί που θα πλύνω το πρόσωπό μου και θα βαφτώ. Περιποιούμαι τον εαυτό μου, αλλά όχι στον βαθμό που θα έπρεπε – ή, μάλλον, που χρειάζεται γιατί μεγαλώνουμε…
Πώς τον περιποιείσαι δηλαδή;
Έχω αρχίσει, για παράδειγμα, να βάζω κρέμα στα μάτια και το πρόσωπο, φροντίζω να είναι ενυδατωμένο το δέρμα μου, πίνω πολύ νερό, προσπαθώ να προσέχω τη διατροφή μου. Αυτά μπορώ να τα κάνω.
Αυτό το «μεγαλώνουμε» που ανέφερες πριν σου χτυπά κάπως ή έχεις εξοικειωθεί με την ιδέα;
Καθόλου κάπως δεν μου χτυπά! Είμαι πολύ εξοικειωμένη με τον χρόνο που περνά γιατί θεωρώ πως είναι κέρδος. Όταν έχω γενέθλια δηλαδή, νιώθω πολύ χαρούμενη. Αισθάνομαι ότι κέρδισα ακόμη έναν χρόνο. Και λέω στον εαυτό μου «Φύγαμε και από αυτή την ηλικία, πάμε στην επόμενη, πάμε στον καλύτερο χρόνο». Παρότι έχω έντονο μέσα μου τον φόβο του θανάτου και φυσικά δεν μου είναι ευχάριστη η σκέψη ότι έρχομαι πιο κοντά στο τέλος, μου αρέσει πολύ που μεγαλώνω. Το απολαμβάνω.
Για ποιον λόγο έχεις έντονο αυτό τον φόβο;
Θα σου πω. Από μικρή πίστευα ότι θα φύγω νωρίς, ότι δεν θα ζήσω μέχρι τα βαθιά γεράματα. Και κάπως έχει λειτουργήσει αυτό μέσα μου, ότι ο χρόνος που περνάει είναι κέρδος. Κι αυτό με βοηθά στο να ζω το τώρα και να απολαμβάνω τη ζωή όσο περισσότερο μπορώ. Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πέφτω συχνά σε θλίψη ή ότι είμαι το πιο ανάλαφρο και χαρούμενο πλάσμα του κόσμου. Παρ’ όλα αυτά, προσπαθώ να είμαι. Και η προσπάθεια είναι σημαντική. (Γελάει.)
Την ηλικία σου τη λες;
Ναι, αμέ! Είμαι 38 και πάω στα 39.
Και τι σκέψεις κάνεις για τη νέα δεκαετία που πλησιάζει;
Κάτσε να φτάσω πρώτα 40! (Γελάει.) Αυτό που έχω μάθει τα τελευταία χρόνια είναι ότι πρέπει να βρίσκεις τον σωστό τρόπο να λες τη γνώμη σου γιατί ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Πάντα έλεγα τη γνώμη μου χωρίς φόβο και συνεχίζω να το κάνω –με ευγένεια–, αλλά έχω συνειδητοποιήσει πια ότι σε κάποιες περιπτώσεις θα μπορούσα να το έκανα σε μια καλύτερη χρονική στιγμή ή με λίγη περισσότερη προσοχή. Επίσης, έχω μάθει να λέω πιο συχνά αυτό που αισθάνομαι, το «Σ’ αγαπώ», ας πούμε. Παλαιότερα ντρεπόμουν να εκφράσω το συναίσθημά μου με λέξεις. Μάλλον φοβόμουν μήπως δεν υπάρξει ανταπόδοση. Τώρα δεν με νοιάζει καθόλου. Αν το αισθάνομαι, θα το πω. Όπως και θέλω να ζω μια ζωή μακριά από τους τύπους. Να μην κάνω πράγματα που δεν με ευχαριστούν. Κι αυτό είναι συνειδητή επιλογή.
Πολλοί δεν γνωρίζουν ότι από το 2017 είσαι παντρεμένη με τον ηθοποιό Θάνο Τοκάκη. Πώς είναι
η συμβίωσή σας;
Την προσωπική μου ζωή θέλω να την κρατάω προστατευμένη. Εκθέτω τη δουλειά μου και την επικοινωνώ, αλλά μέχρι εκεί! Το προσωπικό κομμάτι είναι προσωπικό.
Επαγγελματικά έχετε κάνει κάτι μαζί;
Έχουμε κάνει μαζί μια ταινία μικρού μήκους. Θεατρικά έχουμε πει ότι προς το παρόν, τουλάχιστον, δεν χρειάζεται να δουλέψουμε μαζί. Ίσως είναι κάτι που θα επιχειρήσουμε να δοκιμάσουμε αργότερα.
Σε ό,τι αφορά το ελληνικό MeToo, ήταν κάτι που περίμενες ότι θα συμβεί; Ότι τη δεδομένη χρονική στιγμή θα σκάσουν όλες αυτές οι αποκαλύψεις και θα συμπαρασύρουν τα πάντα.
Θα μπορούσε να ήταν οποιαδήποτε χρονική στιγμή. Εντάξει, το γεγονός ότι έγινε σε μια φάση που ήμασταν
όλοι κλεισμένοι στα σπίτια μας λόγω κορονοϊού δεν νομίζω ότι είναι τυχαίο. Στην αρχή στενοχωρήθηκα πάρα πολύ που υπήρχαν τόσες περιπτώσεις ανθρώπων που προδόθηκαν από κάποιους άλλους –που ίσως και να θαύμαζαν– με αυτό τον τρόπο. Στενοχωρήθηκα και θύμωσα. Αλλά λίγο μετά χάρηκα πάρα πολύ με όλες αυτές τις αποκαλύψεις. Και ένιωσα θαυμασμό για όσους βγήκαν και εξέφρασαν κάτι προσωπικό που τους συνέβη και ανακούφιση γιατί το γεγονός ότι βγήκε η βρομιά στην επιφάνεια, σημαίνει ότι μπορεί να καθαριστεί. Άρχισαν επίσης να γίνονται κουβέντες για κώδικα δεοντολογίας, κάτι που δεν υπήρχε καθόλου στις Τέχνες και είναι πολύ σημαντικό να υπάρξει. Και πιστεύω ότι ο χώρος μας θα είναι πολύ πιο καθαρός ύστερα από αυτές τις καταγγελίες. Και δεν θα υπάρχει πια τόσος φόβος. Βέβαια, δεν είναι μόνο ο χώρος μας. Μιλάω για όλους τους χώρους. Και επειδή έχω διαβάσει διάφορα, θέλω να πω ότι το θέατρο δεν είναι βούρκος. Είναι ένας υπέροχος χώρος με πολύ ωραίους ανθρώπους. Και τέρατα υπάρχουν παντού, έτσι; Δεν είναι μαζεμένα όλα στον χώρο του θεάτρου.
Γνωρίζατε για όσα αυτοί οι άνθρωποι κατηγορούνται σήμερα;
Είχαμε ακούσει κάποιους ψιθύρους για συγκεκριμένα άτομα. Από τη στιγμή όμως που το ίδιο το θύμα επιλέγει να μην εκθέσει την εμπειρία του, εσύ οφείλεις να το σεβαστείς αυτό. Δηλαδή ακόμη και αν έχω μάθει ότι κάποιος συνάδελφός μου έχει βιώσει κάτι τόσο άσχημο, αυτό δεν μου δίνει την εξουσιοδότηση να πάω και να το καταγγείλω. Αυτό που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να στηρίξουμε τα θύματα –αν και εφόσον τα γνωρίζαμε και είχαν μοιραστεί μαζί μας την ιστορία τους– πριν και μετά την απόφασή τους να απευθυνθούν στη Δικαιοσύνη. Και να μεταφέρουμε τους ψιθύρους και σε άλλα αυτιά, μήπως έτσι κατορθώναμε μια δυνατή φωνή. Προσωπικά απέφυγα να συνεργαστώ με αυτούς τους ανθρώπους που σήμερα κατηγορούνται για όλες αυτές τις πράξεις. Και όχι μόνο να συνεργαστώ αλλά ακόμη και να συναντηθώ – είτε προσωπικά είτε επαγγελματικά μαζί τους. Και να σου πω κάτι; Θύμωσα πάρα πολύ. Γιατί θεωρώ ότι αυτό που έκαναν αυτοί οι άνθρωποι είναι η έσχατη μορφή προδοσίας. Γιατί όταν πηγαίνει ένας νέος ηθοποιός με όνειρα να γνωρίσει από κοντά άλλους ανθρώπους, καταξιωμένους, που τους θαυμάζει, και αντιμετωπίζει τέτοιες συμπεριφορές, αυτό είναι προδοσία. Και ναι, τα θύματα δεν θυμήθηκαν τώρα αυτές τις συμπεριφορές. Δεν τις ξέχασαν ποτέ…
Απλώς τώρα μπορεί να ήταν έτοιμη η κοινωνία να τους ακούσει…
Ναι, ήταν έτοιμη η ελληνική κοινωνία επειδή είχε προηγηθεί το αντίστοιχο #ΜeΤoo στην Αμερική. Και είχαμε τα αυτιά μας ανοιχτά και μπορέσαμε να ακούσουμε.
Όπως γνωρίζεις τον εαυτό σου, αν σου είχε συμβεί κάτι αντίστοιχο, θα είχες τη δύναμη να βγεις και να το καταγγείλεις δημόσια;
Ειλικρινά δεν ξέρω. Δεν μπορώ να το απαντήσω αυτό υποθετικά. Μέχρι σήμερα ήμουν τυχερή. Γιατί δεν έχω υπάρξει ούτε θύμα αλλά ούτε μάρτυρας τέτοιων περιστατικών. Αλλά είναι πραγματικά θέμα τύχης αυτό.
Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με τα «ΝΕΑ Σαββατοκύριακο».
