Με αφορμή την παράσταση που συνσκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί με τη Νάνσυ Μπουκλή, η Τζωρτζίνα Λιώση μιλά για προσμονή για τα επόμενά τους βήματα.
Ανάμεσα σε άλλα η Τζωρτζίνα Λιώση αναφέρεται στην Εγκληματολογία που σπούδασε, τη δημοσιότητα της τηλεόρασης αλλά και σε κακές συνεργασίες.
Πώς θα περιέγραφες την επαγγελματική στιγμή που βρίσκεσαι τώρα;
Μετά την εμπειρία του «Κάποιος μιλάει μόνος του κρατώντας ένα ποτήρι γάλα», επιβεβαιώθηκε μέσα μου πως το θέατρο μπορεί να συμβεί άρτια με ευγένεια, ηρεμία, ψυχραιμία και αγάπη. Εύχομαι να βρίσκομαι πάντα σε τέτοια πλαίσια εργασίας και δεν θα ήθελα να ταλαιπωρηθώ ποτέ ξανά, στην ψυχή και στο σώμα μου. Θέλω να συνεχίσω να δουλεύω με υγεία.
Αντιλαμβάνομαι πως έχεις την εμπειρία μιας κακής συνεργασίας που άγγιξε το όριο της κακοποίησης, σωστά;
Σίγουρα. Τότε και για αρκετά χρόνια μετά, διαχειριζόμουν αντίστοιχα συμβάντα υπό το πρίσμα του «ότι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό». Κάτι έμαθα, κάπου μεγάλωσα, μεγάλωσαν οι αντιστάσεις και οι δυνάμεις μου – αυτό πίστευα. Μου πήρε καιρό να καταλάβω – κάτι που, πλέον, μου φαίνεται διπλά απελευθερωτικό – ότι δεν πρέπει να χρυσώνουμε το χάπι και πως η κακοποίηση δεν πρέπει να παίρνει άλλες αποχρώσεις. Καμιά φορά, τα πράγματα δεν πάνε καλά. Και πρέπει να παραδεχόμαστε ότι δεν είναι όλες οι εμπειρίες περάσματα προς στην ωριμότητα. Δεν μπορώ, ας πούμε, να πιστέψω ότι συμβαίνουν τραγωδίες, η τραγωδία στα Τέμπη για να ωριμάσουν μέσα από την οδύνη κάποιοι γονείς ή για ν’ αγιάσουν τα θύματα. Καμιά φορά, τα πράγματα πάνε λάθος, εντελώς λάθος και πρέπει να το λέμε. Δεν γίνεται να φεύγεις από συνεργασίες όπου έχεις χάσει τον ύπνο σου, έχεις εκδηλώσει ψυχοσωματικά συμπτώματα για να μπορείς να λες «είμαι πιο δυνατή τώρα»· όχι. Πες «δεν πέρασα καλά, κάποιος μου συμπεριφέρθηκε άσχημα». Πρέπει να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να πενθεί και να στενοχωριέται.
Διαβάστε τη συνέχεια στο Monopoli.gr
