Επιτυχημένη παρουσιάστρια, αφοσιωμένη μαμά τριών παιδιών, ερωτευμένη με τον άντρα της και μία από τις πιο εντυπωσιακές γυναίκες της ελληνικής τηλεόρασης. Έχει πολλούς άσους στο μανίκι της, αλλά το σημαντικότερο είναι ένα: ότι μπορεί να τα έχει όλα αυτά και την ίδια στιγμή να δείχνει αφάνταστα οικεία.
Η Σταματίνα Τσιμτσιλή τρέχει. Μονίμως τρέχει – τη θυμάμαι πάντα να διασχίζει με γρήγορο βήμα τους διαδρόμους του Alpha, μιλώντας διαρκώς σε ένα τηλέφωνο, παλεύοντας σαν επιδέξιος ζογκλέρ να κρατήσει όλα τα «πιατίνια» της στον αέρα: τη δουλειά, το ρεπορτάζ, μια πιεστική υποχρέωση, τα ψώνια για το σπίτι, τα ραντεβού της, τα τρία παιδιά της, μια συνέντευξη, you name it. Και όλα αυτά χωρίς ποτέ, το ορκίζομαι, να χάνει το χαμόγελό της ή μια εγκάρδια κουβέντα για όποιον συναντά. Πώς τα καταφέρνει; Αυτό είναι ένα μάλλον εκνευριστικό μυστήριο…
Διάβασε την συνέντευξη που παραχώρησε στην Κάλλια Καστάνη για το περιοδικό ΟΚ!.
Λίγες μέρες πριν από την άρση του lockdown, τι νιώθεις; Ανυπομονησία ή φόβο;
Κούραση. Είναι περίεργες οι στιγμές που ζήσαμε και ζούμε. Ακόμα πιο περίεργο και πιο άσχημο είναι ότι με έναν τρόπο το συνηθίσαμε πια, ότι αυτή η ρουτίνα έγινε η νέα κανονικότητά μας. Προσωπικά με τρομάζει λίγο που τα παιδιά μου ενθουσιάζονται όταν τους λέω να πάμε στο σούπερ μάρκετ. Που θεωρούν πως αυτή η έξοδος είναι η μοναδική τους ευκαιρία να διασκεδάσουν και να δουν λίγο κόσμο. Κουράστηκα, δεν θα σ’ το κρύψω. Θέλω τη ζωή μου πίσω!
Θα περίμενε κανείς ότι θα απολάμβανες το «Μένουμε σπίτι». Έτσι κι αλλιώς, από τότε που έγινες μαμά δεν πολυέβγαινες…
Αλήθεια είναι αυτό. Δεν μου έχει λείψει ακριβώς το «έξω». Αυτό που μου έχει λείψει είναι η ελευθερία της επιλογής. Τα απλά, καθημερινά πράγματα: μια «απόδραση» το Σαββατοκύριακο, να μπορώ να βγω για έναν καφέ στη λιακάδα ή το βράδυ να πάμε με τον άντρα μου για φαγητό και δυο φίλους. Θέλω να μπορώ να επιλέγω πάλι τον τρόπο που θα ζω, να δω τα παιδάκια μου να έχουν πάλι πρόγραμμα, μια ομαλή καθημερινότητα. Σκεφτόμουν χθες ότι ο γιος μου, που γίνεται 3 χρόνων αυτές τις μέρες, θα νομίζει μάλλον πως η «κανονική» ζωή είναι αυτό: σπίτι, σούπερ μάρκετ, άντε και μια μικρή βόλτα στη φύση.
Δύο καραντίνες με τρία μικρά παιδιά μέσα στο σπίτι, αφού το αντέξατε αυτό με τον Θέμη, μάλλον θα αντέξετε τα πάντα…
Πες το ψέματα! (Γελάει.) Για να είμαι δίκαιη, πάντως, η δική μας καραντίνα δεν ήταν αυστηρή, υπό την έννοια πως δεν ήμασταν δυο δραστήριοι άνθρωποι που κλείστηκαν ξαφνικά μέσα σε ένα σπίτι, χωρίς να ξέρουν τι να κάνουν. Εγώ, για παράδειγμα, δεν σταμάτησα στιγμή να δουλεύω. Το ίδιο και ο Θέμης, ο οποίος μετέφερε την έδρα του στο σπίτι και εργαζόταν εκεί, μέσω Ζοοm, με τηλεδιασκέψεις κ.λπ. Αν καταφέρεις να νιώθεις ενεργός και να διατηρείς ένα πρόγραμμα, ένα ψήγμα, αν θες, από την παλιά σου καθημερινότητα, το πράγμα γίνεται πιο υποφερτό.
Το μυστικό για το πώς κατάφερες να αδυνατίσεις μες στην καραντίνα θα μου το πεις;
Δεν υπάρχει μυστικό. Προσπάθησα απλώς να μην παχύνω, οπότε πρόσεχα τη διατροφή μου από Δευτέρα μέχρι Παρασκευή, τις μέρες που έλειπα από το σπίτι περισσότερες ώρες, ενώ τα Σαββατοκύριακα «ξέφευγα» καμιά φορά. Αν μου έκανε σε κάτι καλό αυτή η καραντίνα ήταν ότι με βοήθησε να ακονίσω τις μαγειρικές μου ικανότητες, αφού για πρώτη φορά είχα και τον χρόνο και τη διάθεση και κοινό πρόθυμο να δοκιμάσει τα πιάτα μου. Πέρσι το Πάσχα, ας πούμε, ακολούθησα για πρώτη φορά όλες τις γαστρονομικές παραδόσεις της ελληνικής κουζίνας: έψησα κουλουράκια, έφτιαξα τσουρέκια, έβαψα αυγά. Και φέτος λέω να το ξαναεπιχειρήσω.
Πώς θα περάσετε το φετινό Πάσχα;
Ήρεμα. Θα μείνουμε στην Αθήνα και θα γιορτάσουμε παρέα με συγγενείς και αγαπημένους ανθρώπους.
Τη μαμά σου τη βλέπεις;
Ναι, τώρα τη βλέπω πια γιατί έκανε και τη δεύτερη δόση του εμβολίου και επιπλέον φροντίζω να την επισκέπτομαι τις ημέρες που έχω κάνει κι εγώ rapid test στο κανάλι. Και, πάλι, αποφεύγουμε τις αγκαλιές, τα φιλιά, τις πολλές εκδηλώσεις αγάπης. Άλλος ένας λόγος για να ανυπομονείς να τελειώσουν όλα αυτά: οι «κλεμμένες» αγκαλιές…
Ο δεύτερος τηλεοπτικός χρόνος καραντίνας πώς ήταν; Βαρύς, όπως ο προηγούμενος;
Ναι, αλλά με μία διαφορά: Ενώ πέρσι ο κόσμος ήθελε κυρίως να μάθει, να ενημερωθεί, φέτος είχε ανάγκη και να ξεχαστεί, να δει και κάτι άλλο. Αυτό ευνόησε κάπως τις ψυχαγωγικές εκπομπές, όπως το Happy Day, οι οποίες, ωστόσο, οφείλω να παρατηρήσω πως ανταποκρίθηκαν με επιτυχία στις προσδοκίες του κοινού και στο δεύτερο πιο σημαντικό θέμα της χρονιάς: την ενημέρωση και τις εξελίξεις γύρω από το ελληνικό #MeToo.
Ως προς αυτό, ειπώθηκε ότι σε αρκετές περιπτώσεις οι ψυχαγωγικές εκπομπές «έβαλαν τα γυαλιά» στις ενημερωτικές. Συμφωνείς;
Ναι, έγινε πολύ καλή δουλειά, στον βαθμό που μας επετράπη. Ο κόσμος πρέπει να ξέρει ότι η τηλεόραση κινείται μέσα σε ένα πολύ συγκεκριμένο νομικό πλαίσιο, με αυστηρούς κανόνες από το ΕΣΡ ως προς το τι μπορεί να ειπωθεί και πώς, ένα πλαίσιο διαφορετικό από αυτό των εφημερίδων ή των sites, όπου μπορεί, π.χ., να δεις ονόματα, διευθύνσεις ή λεπτομέρειες από δικογραφίες. Έπρεπε λοιπόν να κινηθούμε με πολλή προσοχή και σε συνεννόηση με το νομικό τμήμα του σταθμού, ώστε να μη βγει στον αέρα κάτι που θα μπορούσε να επισύρει ένα πολύ βαρύ πρόστιμο. Ακόμα κι έτσι, πιστεύω πως καταφέραμε και φωτίσαμε πολλές σκοτεινές πτυχές του ελληνικού #MeToo. Συμφωνώ ότι –περισσότερο κι από τις ενημερωτικές– οι ψυχαγωγικές εκπομπές συνέβαλαν στο να γιγαντωθεί αυτό το κίνημα, διότι έδωσαν βήμα για να ακουστούν τα θύματα και οι υποστηρικτές τους. Αυτό ακριβώς ζητούσαν και οι τηλεθεατές: να ακούσουν, να μάθουν, να πέσει άπλετο φως σε όλες τις υποθέσεις και για όλες τις κατηγορίες που ακούστηκαν.
Κατηγορίες για βιασμούς, παρενοχλήσεις, παιδεραστία… Ανθρώπινα, τι ένιωσες όταν κλήθηκες να τα διαχειριστείς όλα αυτά;
Σοκ! Με σόκαρε –και ως γυναίκα και ως μάνα– το θράσος κάποιων ανθρώπων, η άσκηση βίας, η επαναλαμβανόμενη παραβατική συμπεριφορά τους. Με σόκαρε επίσης και το γεγονός πως αν και σε κάποιους κύκλους ήταν γνωστά όλα αυτά, δεν είχαν φτάσει ποτέ στη Δικαιοσύνη. Σε αυτό το σημείο έκανα κι εγώ την αυτοκριτική μου. Είπα στον εαυτό μου πως κανείς πια δεν μπορεί να αδιαφορεί ή να κάνει τα στραβά μάτια, πως όποτε ακούς μια τέτοια ιστορία από μια φίλη ή έναν φίλο, πρέπει απλώς να τον παίρνεις από το χέρι και να του λες: «Είμαι μαζί σου. Πάμε να καταγγείλουμε αυτόν που σου το έκανε». Πήρα διπλό μήνυμα: Το ένα ήταν ότι πρέπει όλοι μας να προσέχουμε πολύ το πώς μεγαλώνουμε τα παιδιά μας ώστε να είναι θωρακισμένα απέναντι σε μια τέτοια συμπεριφορά, όποιος και αν είναι αυτός που την ασκεί. Και το άλλο πως δεν πρέπει κανείς να κλείνει τα μάτια και τα αυτιά του μπροστά σε τέτοια συμβάντα.
Για ποια στιγμή της φετινής σεζόν του Happy Day είσαι περισσότερο περήφανη;
Θεωρώ ότι ο διάλογος της Σοφίας Μπεκατώρου με τον υφυπουργό Δικαιοσύνης στον αέρα της εκπομπής για το πώς θα μπορούσε να αλλάξει το νομικό πλαίσιο, ώστε να είναι πιο αυστηρό για τους δράστες και πιο υποστηρικτικό για τα θύματα των σεξουαλικών παρενοχλήσεων, είναι μια στιγμή για την οποία είμαι περήφανη.
Φέτος το Happy Day έκανε μια κούρσα με πολύ καλές επιδόσεις στους πίνακες τηλεθέασης. Ποιους άλλους θα έβαζες στους κερδισμένους της σεζόν και ποιους στους χαμένους;
Νομίζω ότι και αυτή η σεζόν και η προηγούμενη είναι τόσο ιδιαίτερες ώστε δεν πρέπει να βιαστούμε να βγάλουμε συμπεράσματα ή να εξαντλήσουμε την αυστηρότητά μας. Κανένας επαγγελματίας δεν θα έπρεπε να κριθεί μόνο από τη φετινή σεζόν, διότι φέτος είναι διαφορετικά τα κοινά της τηλεόρασης – και μάλιστα αλλάζουν ανά μήνα, ανάλογα με το τι κλείνει και το τι ανοίγει, πότε τα σχολεία, πότε το εμπόριο κ.λπ. Ξεκάθαροι νικητές της σεζόν ήταν τα ριάλιτι προγράμματα, όπως το MasterChef, το Bachelor ή το Survivor, που όχι μόνο κέρδισαν το ενδιαφέρον του κοινού, αλλά κατάφεραν και να το απομακρύνουν από τις συνδρομητικές πλατφόρμες τύπου Netflix, που κυριάρχησαν αυτή την περίοδο.
Δεν σε κάνει να απορείς το γιατί σε μια χρονιά με καλή τηλεοπτκιή μυθοπλασία κυριαρχούν τα ριάλιτι ή οι εκπομπές που τα σχολιάζουν;
Φυσικά. Βλέπεις όμως πως ακόμα και οι εκπομπές που δεν το κάνουν τελικά αναγκάζονται να μπουν κι αυτές στον χορό, γιατί ο κόσμος το ζητάει. Όταν, π.χ., το Survivor κάνει ρεκόρ αναρτήσεων στο Twitter, είναι ξεκάθαρο πως –ανεξάρτητα για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό– είναι ένα τηλεοπτικό θέαμα που ενδιαφέρει.
Πώς είδες την ανακοίνωση για την επιστροφή της Ελένης Μενεγάκη στην τηλεόραση;
Κοίτα, όταν είσαι επί τριάντα χρόνια στο τιμόνι ενός πλοίου που πηγαίνει σταθερά προς μία κατεύθυνση, σημαίνει πως θες να πάρεις τον χρόνο σου. Να ησυχάσεις και να δοκιμάσεις λίγο τα «νερά». Αυτό έκανε και η Ελένη. Επέλεξε μόνη της τη στιγμή που θα αποσυρθεί και έμεινε μία σεζόν εκτός τηλεόρασης, αλλά μάλλον στη διάρκεια αυτής της περιόδου κατάλαβε πως αγαπάει πολύ τη δουλειά της, την επικοινωνία με τον κόσμο και δεν θέλει ακόμα να αποχωριστεί αυτή την καθημερινότητα. Δεν μπορώ να πω ότι δεν την καταλαβαίνω.
Εσύ, αν θυμάμαι καλά, είχες προβλέψει πως η αποχώρησή της ήταν μόνο ένα διάλειμμα.
Ναι, το είχα πει. Ήταν ωραίο που το έκανε, αλλά είναι ακόμα καλύτερο το ότι επιστρέφει.Την αγαπώ πολύ, τη σέβομαι και της εύχομαι κάθε επιτυχία. Είμαι σίγουρη πως έχει πολλά ακόμα να δώσει στην τηλεόραση.
Η επιστροφή της δείχνει να προκαλεί ένα ντόμινο εξελίξεων και μετακινήσεων που ενεργοποιεί όλα τα κανάλια. Ανακατεύει, όπως λέμε, την τράπουλα.
Ναι – έτσι κι αλλιώς, η είδηση της επιστροφής της, από μόνη της, ήταν αρκετά σημαντική για να ταράξει τα τηλεοπτικά νερά. Από εκεί και πέρα, μάλλον θα πρέπει να περιμένουμε λίγο για να μάθουμε και τις λεπτομέρειες: Σε ποια ζώνη θα είναι, τι ώρα, τι εκπομπήθα κάνει, με ποιους συνεργάτες κ.λπ. Θα έχει σίγουρα μεγάλο ενδιαφέρον.
Εσύ υποθέτω ότι συνεχίζεις κανονικά στον Alpha. Kαι λέω «υποθέτω» γιατί πέρσι, μετά την ανανέωση, δεν έγιναν γνωστές οι λεπτομέρειες του συμβολαίου σου.
Ναι, το Happy Day συνεχίζει κανονικά. Έχω συμβόλαιο με τον Alpha για ακόμα έναν χρόνο.
Παρ’ όλα αυτά, δέχεσαι προτάσεις; Υπάρχουν επιχειρηματίες που θα ήθελαν να σε «κλέψουν» από το Πικέρμι;
Δεν έχω παράπονο… (Γελάει.) Κατά καιρούς –ιδίως τις χρονιές που είναι γνωστό πως λήγει το συμβόλαιό μου– δέχομαι αρκετές προτάσεις για να αλλάξω τηλεοπτική στέγη. Από την άλλη, βέβαια, είναι γνωστό πως είμαι άνθρωπος που του αρέσει η σταθερότητα και επενδύει στις σχέσεις του, τόσο τις επαγγελματικές όσο και τις προσωπικές. Είμαι πολύ καλά στον Alpha, οι άνθρωποι του καναλιού με αγαπούν, με εκτιμούν, με στηρίζουν και μου το δείχνουν με πολλούς τρόπους, πολλά χρόνια. Το ίδιο ένιωσα και με τη νέα διοίκηση, οπότε δεν μπήκα καν στον κόπο να εξετάσω άλλες προτάσεις.
Αν σου ζητούσαν να μετακινηθείς πιο αργά, σε μια άλλη ζώνη, θα το δεχόσουν εύκολα;
Θα δεχόμουν να συζητήσω ό,τι έχει ανάγκη το κανάλι – άλλωστε, κατά καιρούς, είχαν πέσει στο τραπέζι διάφορα τέτοια σενάρια. Από την άλλη, όμως, θεωρώ πως το Happy Day έχει εδραιωθεί στη ζώνη και στην ώρα του. Ο κόσμος το αναζητά το πρωί που ξυπνάει κι εγώ είμαι ευγνώμων για την αγάπη που δέχομαι καθημερινά από τους τηλεθεατές και για τη σχέση που έχουμε χτίσει τόσα χρόνια. Και θεωρώ πως σε αυτή τη φάση δεν υπάρχει σοβαρός λόγος για να συμβεί κάτι τέτοιο. Είμαι της λογικής πως μια πετυχημένη «συνταγή» δεν την αλλάζεις.
Με τον Δημήτρη Ουγγαρέζο τι γίνεται, γιατί είχε εκνευριστεί μαζί σου;
Τίποτα δεν γίνεται. Είμαστε μια χαρά. Τα είπαμε στο τηλέφωνο –γιατί εμένα δεν μου αρέσει να ανταλλάσσω κατηγορίες, σπόντες και υπονοούμενα δημοσίως στα social media–, μου εξήγησε ποια ήταν η δική του εκδοχή για το επεισόδιο με την Κατερίνα (σ.σ. Καινούργιου), του ανέλυσα τη δική μου, τα βρήκαμε και όλα καλά.
Είναι σχεδόν εντυπωσιακός ο τρόπος που καταφέρνεις να διαχειρίζεσαι τις «αντίρροπες δυνάμεις» στο τηλεοπτικό πεδίο. Νιώθεις την ανάγκη να τα πηγαίνεις καλά με όλους;
Όχι, καμιά τέτοια ανάγκη δεν έχω. Απλώς από τη φύση μου δεν αγαπώ τις συγκρούσεις. Και είμαι άνθρωπος ευθύς. Προτιμώ τις διαφορές ή τις παρεξηγήσεις που προκύπτουν –ειδικά με ανθρώπους που γνωρίζω πολλά χρόνια– να τις συζητάω και να τις λύνω, αντί να τις αφήνω να αιωρούνται.
Γιατί να το κάνεις αν η παρεξήγηση δεν ξεκινάει από σένα;
Όπως και να ‘χει, εγώ από την πλευρά μου πάντα θα κάνω μια κίνηση καλής θέλησης. Φυσικά, αν δω ότι από την άλλη πλευρά αυτή η κίνηση δεν βρίσκει ανταπόκριση, δεν επιμένω.
Από την άλλη, με εντυπωσιάζει εξίσου το πώς στον αέρα της εκπομπής μπορεί να στήσετε έναν καβγά, επειδή, π.χ., ο Φραγκολιάς διαφωνεί με τον Παπανώτα για ένα σχόλιο και ο δεύτερος για τον Χάρη Βαρθακούρη. Και γιατί όχι;
Πιστεύω ακράδαντα ότι ο καθένας πρέπει να έχει το θάρρος της γνώμης του, εφόσον έχει τα επιχειρήματα για να την υποστηρίξει. Όποτε νιώθω λοιπόν πως κάποιος αδικείται ή πως χάνεται η ισορροπία, δεν θα μείνω με το στόμα κλειστό. Θα το πω.
Σταματίνα, δεν νιώθεις καμιά φορά εγκλωβισμένη μέσα σε αυτή την αψεγάδιαστη δημόσια εικόνα σου, πιεσμένη να την προστατεύσεις;
Δεν πιέζομαι ιδιαίτερα. Απλώς με τα χρόνια έμαθα να προσέχω, να φιλτράρω κάπως τα πράγματα. Πέρσι, για
παράδειγμα, μες στην καραντίνα, μια μέρα που είχα φτιάξει πίτσα για πρώτη φορά και ήμουν χαρούμενη, ανέβασα
μια φωτογραφία μου στο Instagram. Και επειδή έτυχε να φοράω σορτσάκι και ήταν χειμώνας, δέχτηκα κάτι απίστευτα αρνητικά σχόλια. Το ίδιο και άλλη μια φορά, που φωτογραφήθηκα στη Ραφήνα, σε μια περίοδο που τα μέτρα για τη μετακίνηση ήταν κάπως πιο χαλαρά. Κατάλαβα λοιπόν πως επειδή ο κόσμος δέχεται μεγάλη πίεση και ψάχνει πιθανόν τρόπους να την εκτονώσει, πρέπει να είμαι πιο προσεκτική. Να μην προκαλώ.
Δεν σε θυμώνει όλο αυτό το cyber bullying;
Με θυμώνει, δεν θα σου πω ψέματα. Το έχω αποδεχτεί όμως και έχω μάθει κάπως να ζω με αυτό, από τη στιγμή που τα social media είναι κομμάτι της δουλειάς μου. Τι άλλη επιλογή έχω; Να κλείσω τους λογαριασμούς μου; Όχι, δεν θα κάνω σε κανέναν αυτή τη χάρη.
Ποιο σχόλιο σε έχει ενοχλήσει πολύ;
Γενικώς, θυμώνω με σχόλια που εμπλέκουν άτομα της οικογένειάς μου, χωρίς να τα γνωρίζουν. Πες ό,τι θες για μένα, εφόσον εκτίθεμαι και έχω βήμα, λόγο και τρόπο να απαντήσω. Το να σχολιάζουν, όμως, τον άντρα μου ή τα παιδιά μου με ενοχλεί και με θυμώνει.
Βλέπω ότι στις αναρτήσεις σου σχολιάζεις συχνά το πόσο πρέπει να είμαστε παρόντες στο τώρα, να απολαμβάνουμε την κάθε μέρα που ζούμε. Σου λείπει αυτό;
Ναι, αυτό είναι κάτι που το νιώθω πολύ συχνά, έτσι όπως είμαστε όλοι μπερδεμένοι σε μια απαιτητική καθημερινότητα, τρέχοντας και λαχανιάζοντας πίσω από υποχρεώσεις. Φεύγει η μέρα και έρχεται το άλλο πρωί, και από Δευτέρα ως Παρασκευή χάνονται οι εβδομάδες. Θα ήθελα να μπορώ να στέκομαι και να απολαμβάνω περισσότερο τις απλές χαρές της ζωής μου, τις στιγμές με την οικογένεια, τον άντρα μου, τα ωραία πράγματα που είναι μπροστά μου κι εγώ τα προσπερνώ.
Στάθηκα σε μια παιδική φωτογραφία σου – είσαι πολύ μικρή και λίγο λυπημένη. «Νιώθω την ανάγκη» γράφεις «να αγκαλιάσω αυτό το κοριτσάκι με τα μεγάλα μάτια και να του πω ότι όλα θα πάνε καλά». Γιατί φοβόσουν πως κάτι θα πήγαινε στραβά;
Δεν φοβόμουν ακριβώς. Απλά, όταν εγώ άρχιζα τη ζωή μου, τίποτα δεν ήταν προδιαγεγραμμένο – ούτε η επιτυχία ούτε η ασφάλεια. Ξεκίνησα από ένα διαμέρισμα 60 τετραγωνικών στα Άνω Πατήσια, με δυο γονείς που αγαπούσαν πολύ κι εμένα και την αδελφή μου, αλλά δεν είχαν τα οικονομικά μέσα να χρηματοδοτήσουν τα όνειρά μας, τις σπουδές μας κ.λπ. Ένιωσα λοιπόν πως καμιά φορά πρέπει να «χαϊδεύουμε» το παιδάκι που έχουμε μέσα μας. Αυτό το παιδί που είμαστε εμείς και που είχε την αγωνία αν θα τα καταφέρει, αν θα προχωρήσει, αν θα πετύχει κι αν θα γίνει ένας καλός άνθρωπος. Πρέπει να το πιάσεις από το χέρι και να του πεις: «Εντάξει, όλα πήγαν καλά. Τα καταφέραμε».
Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με τα «ΝΕΑ Σαββατοκύριακο».
