Έχει κάνει πολλά πράγματα στην τηλεόραση, κωμωδίες, δράματα και τηλεπαιχνίδια – από τα τελευταία, το Celebrity Game Night ήταν αυτό που «φόρεσε» καλύτερα και που την έχρισε παρουσιάστρια άμα τη εμφανίσει. Ίσως γιατί αυτό –περισσότερο απ’ όλα– άφησε να φανεί η αναρχική, παιχνιδιάρα, παρεΐστικη φύση της.
Η Σμαράγδα Καρύδη -πιτσιρίκι, που ανθίζει όταν την αγαπούν και ξετρελαίνεται να «σκοτώνει» το ποζάτο είδωλό της στον καθρέφτη. Φέτος, λοιπόν, επιστρέφει στον «τόπο του εγκλήματος» και μιλάει για όλα στο περιοδικό ΟΚ! και την Κάλλια Καστάνη.
Κατά τύχη –ή και όχι– αυτή η φωτογράφιση έγινε στη σουίτα του ξενοδοχείου όπου γυριζόταν και το Παρά πέντε.
Αχ, ναι! Δεν ξέρεις πόσο χάρηκα που επέστρεψα στο «τσαρδί» μου! Όλη τη δεύτερη σεζόν κάναμε γυρίσματα σε αυτούς τους χώρους, διότι στο κανονικό σπίτι της «Ντάλιας» γινόταν –αν θυμάμαι καλά– κάποια ανακαίνιση. Έχουμε περάσει μέρες ολόκληρες εδώ. Και νύχτες. Έχουμε κοιμηθεί εδώ, γιατ ίτην επομένη είχαμε όρντινο στις 6.00 το πρωί για το γύρισμα κάποιου διαφημσι τικού. Ήταν δύο υπέροχα χρόνια από τη ζωή μου. Με πολλή δουλειά βέβαια γιατί τα γυρίσματα ήταν πολύωρα, εξαντλητικά και παράλληλα είχα και το θέατρο. Αλλά ήταν ωραία. Γελούσαμε και είχαμε κέφι και χαρά για την επιτυχία που κάναμε, μ’ ένα τόσο ωραίο κείμενο, που δεν καταλαβαίναμε κούραση.
Και τώρα που μιλάμε το Παρά πέντε ξαναπαίζεται…
Παίζεται ασταμάτητα και μεγαλώνει γενιές και γενιές. Είναι αστείο, με πλησιάζουν παιδάκια στον δρόμο και με ρωτάνε: «Θα κάνετε τρίτο κύκλο;». Τους απαντάω: «Ξέρετε από πότε έχουμε σταματήσει τον δεύτερο; Εδώ και δεκαπέντε χρόνια!». (Γελάει.)
Υποθέτω πως πάντα υπάρχουν σκέψεις για επιστροφή – ειδικά τώρα που είναι της μόδας τα revivals των παλιών σειρών. Όμως ο Γιώργος Καπουτζίδης έχει κάνει σαφές ότι δεν θα το ήθελε…
Όχι, ο Γιώργος έχει ανάγκη να κάνει άλλα πράγματα. Και τον καταλαβαίνω απόλυτα, γιατί πιστεύω κι εγώ πως ένας άνθρωπος δεν χρειάζεται να« κάθεται» πάνω στην επιτυχία του και να προσπαθεί να την επαναλάβει.
Η Εθνική Ελλάδος, από την άλλη, είναι μια μεγάλη τηλεοπτική «εκκρεμότητα». Μακάρι να μπορούσε να ολοκληρωθεί.
Ναι, αυτή η σειρά ήταν μία από τις «παράπλευρες απώλειες» του 1’5. Λόγω των capital controls, δεν στάθηκε δυνατόν να γίνουν τα γυρίσματα των τελευταίων επεισοδίων στο εξωτερικό. Θα μπορούσε να συνεχιστεί, αλλά πώς;Τ ο «παιδί» μου στη σειρά τώρα θα ‘χει πάει φαντάρος! Έχει αλλάξει η εποχή.
Τι νοσταλγείς περισσότερο από τα χρόνια της σειράς Στο παρά πέντε και τι χαίρεσαι που άφησες πίσω;
Νοσταλγώ την όρεξη που είχαμε. Και τη χαρά. Χαίρομαι που άφησαπ ίσω τους δισταγμούς ή τις αναστολές μου για ορισμένα πράγματα. «Μαλάκωσα», αν θες. Ωρίμασα. Έχει και τα καλά της η ωριμότητα.
Στην ουσία, μετά την Εθνική Ελλάδος εσύ δεν έκανες ξανά σίριαλ. Εκτός από κάποια guests στη Μουρμούρα.
Ναι, μετά έκανα τηλεπαιχνίδια: το Celebrity Game Night, το Νότα μία, το Ένα εκατομμύριο yen. Γιατί; Για πολλούς λόγους. Αφενός γιατί μετά δεν μου πρότειναν κάτι που να με ξετρελάνει και αφετέρου γιατί, από μια ηλικαί και μετά, όταν άρχισα να κάνω μιούζικαλ ή άλλα απαιτητικά πράγματα στο θέατρο, δεν άντεχα να τα συνδυάζω με τηλεόραση. Με βόλευε περισσότερο να κάνω γυρσίματα για τα παιχνίδια τις ημέρες που δεν είχα θέατρο.
Ούτε ζήλεψες με κάτι απ’ όσα είδες;
Τις Άγριες μέλισσες, ας πούμε, ή μια σύντομη, θεματική σειρά επεισοδίων όπως το Έτερος εγώ. Τώρα που το λες, αυτές οι δύο σειρές είναι εξαιρετικές στο είδος τους.
Βλέπεις γενικά τηλεόραση;
Το τελευταίο διάστημα όχι, γιατί δεν προλαβαίνω. Βλέπω συνήθως ξένες σειρές. Ή, αν γυρίσω σπίτι αργά, μπορεί να χαζέψω λίγο το Survivor.
Παρακολουθείς Survivor;
Καμιά φορά – με διασκεδάζουν πολύ τα αγωνίσματα. Είχα δει τον πρώτο κύκλο και φέτος ξεκίνησα να βλέπω κι αυτόν, κυρίως λόγω της Αγγελικής (σ.σ. Λάμπρη). Την ψήφιζα κιόλας!
Και μιλώντας για τηλεόραση, το Celebrity Game Night επιστρέφει.
Ναι, επιστρέφουμε ξανά στο Mega και η χαρά μου είναι τεράστια. Κανονικά βέβαια δεν σταμάτησε ποτέ – στο NBC παίζεται διαρκώς όλα αυτά τα χρόνια και έχει εμπλουτιστεί με καινούρια παιχνίδια. Το φετινό Celebrity θα έχει κανά δυο από τις παλιές «επιτυχίες» του, γενικά όμως θα είναι πολύ ανανεωμένο.
Ο Νίκος Μουτσινάς είχε πει, θυμάμαι, για σένα, πως έχεις αυτό το «ειδικό ένζυμο οικειότητας» που απαιτείται για να παρουσιάσει κάποιος επιτυχημένα ένα τηλεπαιχνίδι. Εσύ τι λες;
Εγώ νομίζω πως αν θες να πάει καλά κάτι τέτοιο, πρέπει αφενός να είσαι πολύ χαλαρός, εναρμονισμένος με το mood της παρέας και αφετέρου να έχεις υψηλή ενέργεια. Πρέπει να δίνω τον ρυθμό της εκπομπής, να τηρώ τους τηλεοπτικούς χρόνους και την ίδια ώρα να παίζω κι εγώ, να χοροπηδάω, να φροντίζω το θέαμα να είναι ενδιαφέρον και για αυτόν που συμμετέχει και γιαα υτόν που το βλέπει. Όλο αυτό είναι αφάνταστα κουραστικό αλλά και απολαυστικό μαζί.
Έχεις «καλούς» καλεσμένους, «πελατάκια», που λέμε;
Κοίταξε, υπάρχουν κάποιοι «σεσημασμένοι». (Γελάει.)
Ο Μιχάλης Μαρίνος, ας πούμε…
Ο Μιχάλης, βεβαίως, είναι ένας απ’ αυτούς, όπως και όλα τα παιδάι του Παρά πέντε. Την Τετάρτη κάναμε ένα γύρισμα-reunion οι πέντε μας, μαζί κα οι Μιχάλης και η Ζέτα (σ.σ. Μακρυπούλια), και ήταν πολύ συγκινητικό. Και πολύ αστείο επίσης. Η Ντορέττα Παπαδημητρίου είναι επίσης αγαπημένη μου κα ιέρχεται κάθε χρονιά. Η Βίκυ Σταυροπούλου, η Βικάρα μου, ήρθε στην έναρξη. Φέτος θα έρθει και η Μαρία Καβογιάννη – την περιμένω πώς και πώς.
Από όλους αυτούς τους ανθρώπους που ξέρεις και αγαπάς, έχει τύχει να σε καταπλήξει κάποιος;
Να σου πω την αλήθεια, ναι. Είναι μερικοί που δεν φανταζόμουν πως ήταν τόσο
τρελοί! Ονόματα δεν λέμε.
Πες μου τη δική σου τρελή ιστορία για σένα και τον Covid-19. Ξέρω ότι πρόσεχες πολύ για να μην κολλήσεις…
Πρόσεχα πολύ, πάρα πολύ –το τονίζω–, απέφευγα τον συνωστισμό, χρησιμο- ποιούσα διαρκώς αντισηπτικά, διπλές μάσκες κ.λπ. Δεν ξέρω πού τον κόλλησα, πάντως όχι στα γυρίσματα για την εκπομπή, γιατί δεν υπήρχε κανένα άλλο κρούσμα. Ευτυχώς, επειδή κρατούσα απόσταση από όλους, δεν κόλλησα κανέναν.
Πώς αντέδρασες όταν το έμαθες; Με πανικό;
Εντάξει, ψιλοφοβήθηκα στην αρχή, αλλά μετά σκέφτηκα πως οι πιθανότητες ήταν υπέρ μου, αφού είμαι γυναίκα, δεν καπνίζω, δεν έχω επιπλέον βάρος, υπέρταση, διαβήτη ή άλλο υποκείμενο νόσημα. Βέβαια δεν το πέρασα χωρίς συμπτώματα. Είχα εννέα μέρες υψηλό πυρετό, που, ευτυχώς, έπεφτε με τα αντιπυρετικά, και ένα βηχαλάκι όταν έπαιρνα βαθιά ανάσα ή όταν λαχάνιαζα.
Ψυχολογικά πώς ήσουν;
Χάλια! (Γελάει.) Πάντως –επειδή μαθαίνω πως διάφοροι φίλοι μου που το πέρασαν έπαιρναν τηλέφωνα τους συμβολαιογράφους και συνέτασσαν διαθήκες– να πω ότι τέτοια ακραία πράγματα εγώ δεν έκανα. Ακόμα και μες στη μαυρίλα μου, είμαι αισιόδοξη – κατά βάθος.
Ο Θοδωρής δεν ήταν μαζί σου, να υποθέσω…
Όχι, με το πρώτο σύμπτωμα, τον «φυγάδευσα» από το σπίτι. Ευτυχώς, όμως, δεν ήμουν μόνη μου. Είχα για παρέα μια φίλη που είχε περάσει Covid-19 πριν από εμένα, οπότε μπορούσε να έρχεται και να με βλέπει, να με βοηθάει, να βγάζει βόλτα το σκυλί, να μου κάνει παρέα. Μες στην ατυχία μου, αν θες, στάθηκα τυχερή, αφού ένα από τα χειρότερα ζόρια όταν είσαι άρρωστος με κορονοϊό δεν είναι η ασθένεια ή ο πυρετός, είναι η ατέλειωτη μοναξιά.
Από την άλλη, για ένα ζευγάρι αυτό το διαρκές «μένουμε σπίτι μαζί», λόγω κορονοϊού, δεν είναι κάπως δύσκολο; Ε, εντάξει, μπορεί να γίνει ζόρικο καμιά φορά. Εμείς, όμως, δεν ήμασταν ποτέ και πολύ του έξω.
Τώρα που το λες, για έναν άνθρωπο όπως εσύ, που του αρέσει το σπίτι του, η καραντίνα ίσως να μην είναι και τόσο άσχημη…
Μα εγώ δεν έκατσα σπίτι μου ήσυχη! Πριν αρρωστήσω, δούλευα. Πιο πριν είχα τα γυρίσματα για το Ένα εκατομμύριο yen, τώρα κάνω το Celebrity και πρόβες για μια νέα ταινία του Πάνου Κούτρα, που θα ξεκινήσουμε γυρίσματα τον Απρίλιο. Δούλευα συνεχώς και ευχαριστώ τον Θεό που είχα δουλειά, σε μια εποχή τόσο δύσκολη για τον κλάδο μας. Από την άλλη, όταν κινείσαι διαρκώς μέσα στο «ναρκοπέδιο», ξέρεις ότι κάποια στιγμή θα πατήσεις νάρκη. Ε, την πάτησα.
Πες μου δυο λόγια για την καινούρια σου ταινία.
Το Dodo –έτσι είναι ο τίτλος– βασίζεται πάνω σε ένα εξαιρετικό σενάριο του Πάνου, το οποίο εκτυλίσσεται μέσα σε δύο μέρες στο σπίτι μιας μεσοαστικής οικογένειας που έχει χάσει τα πάντα και ετοιμάζεται για τον γάμο της κόρης της. Είμαι πολύ χαρούμενη για αυτή τη δουλειά.
Συζητάς και για θεάτρο;
Κοίτα να δεις, συζητούσαμε από πέρσι με τον Δημήτρη Καραντζά και τον Φοίβο Δεληβοριά για μια επιθεώρηση για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821. Τελικά μπορεί να γίνει το καλοκαίρι, Παρασκευές και Σαβ-
βατοκύριακα, στο Βεάκειο. Ακόμα, τίποτα δεν είναι οριστικό.
Σου έχει λείψει το θέατρο;
Μου έχει λείψει η κανονικότητα.
Ανήκεις κι εσύ σε εκείνους που πιστεύουν ότι όσα γίνονται τώρα, με τις καταγγελίες για εργασιακή βία, σεξουαλικές παρενοχλήσεις κ.λπ., μπορεί να αμαυρώσουν την εικόνα του κόσμου για το θέατρο;
Όχι, καθόλου. Νομίζω πως πολύ σωστά είναι αυτά που γίνονται και πως οι καταγγελίες θα έπρεπε να επεκταθούν και σε άλλους χώρους. Πρέπει να γίνει μια κάθαρση συνολική, παντού. Αυτό που λέω και επαναλαμβάνω διαρκώς είναι πως θα ήταν λάθος να δοθεί η εντύπωση ότι μόνο στο θέατρο γίνονται αυτά ή ότι είναι όλοι οι άνθρωποι του θεάτρου έτσι. Δεν είναι έτσι το θέατρο – υπάρχουν βέβαια και τέτοια φαινόμενα, θλιβερά, αλλά δεν είναι
η πλειοψηφία. Καλό είναι που ανοίγουν τα στόματα και τα πράγ- ματα πια καθαρίζουν, πιστεύω όμως πως στο μέλλον πρέπει να θεσπιστούν νόμοι, θεσμικά πλαίσια, κώδικες δεοντολογίας στους οποίους να μπορούν να καταφύγουν οι πάντες για να βρουν το δίκιο τους. Διότι ο ηθοποιός μπορεί, λόγω της δουλειάς του, να βρει δημόσιο βήμα και να καταγγείλει, τι γίνεται όμως με μια γυναίκα που δουλεύει σε ένα γραφείο, σε ένα εργαστήριο ή ως πωλήτρια στο σούπερ μάρκετ;
Εγώ τον τελευταίο καιρό ακούω συχνά την ίδια ερώτηση: «Μα δεν τα ξέρατε όλα αυτά;». Εσύ;
Κι εγώ το ίδιο. Το θέμα είναι πως πραγματικά δεν είσαι σε θέση να τα ξέρεις όλα αυτά. Ακούς φήμες φυσικά. Ξέρεις πως κακές ή ανάρμοστες συμπεριφορές υπάρχουν και υπήρχαν πάντα και παντού. Προσωπικά, όμως, έχω μείνει άναυδη με όσα ήρθαν στο φως. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα μιλούσαμε για πράξεις κακουργηματικού χαρακτήρα, για εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου. Με έχει συγκλονίσει η έκταση και η ένταση της βίας που υφίστανται ακόμα οι γυναίκες –και αρκετοί άντρες– στον δυτικό κόσμο.
Νομίζεις πως η θέση που πήρες με εκείνη την ανάρτησή σου στο Instagram παρεξηγήθηκε λίγο;
Παρεξηγήθηκε –όχι από όλους– αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό. Είμαι υπεύθυνη μόνο για όσα λέω, όχι για το πώς ερμηνεύονται από κάποιους. Νομίζω, πάντως, πως αρκετοί –αν κρίνω και από τους ανθρώπους που με πήραν τηλέφωνο ή επικοινώνησαν μαζί μου στα social– κατάλαβαν τι ήθελα να πω.
Όταν ανέλαβες εσύ θέση εξουσίας ως σκηνοθέτις στο Του Κουτρούλη ο γάμος, μπήκες στον πειρασμό να τη χρησιμοποιήσεις για να επιβληθείς;
Όχι, καθόλου. Επειδή εγώ έχω μεγάλη ανάγκη τη στήριξη, την αποδοχή, το boost για να αποδώσω, φέρομαι έτσι και στους συνεργάτες μου. Θέλω να ξέρουν οι άλλοι πως τους εκτιμώ, πως αγαπώ τη δουλειά τους και πως τους διάλεξα γιατί ο καθένας τους είναι ξεχωριστός σε αυτό που κάνει.
Ξέρω ότι η παράσταση ήταν sold out, ξέρω και για τα θεατρικά βραβεία του Αθηνοράματος, όμως για σένα ήταν ωραία εμπειρία; Θα το επαναλάβεις;
Ήταν πολύ ωραία και πολύ τρομακτικά ταυτόχρονα. Κουραστικά, επσίης, γιατί είχα ανάγκη, ως γνήσια συγκεντρωτικό ον, να νιώθω πως ελέγχω τα πάντα και θα λειτουργήσουν όλα στην εντέλεια. Ταυτόχρονα έπαιζα κιόλας. Ευτυχώς, η παράσταση πήρε εξαιρετικές κριτικές και ο κόσμος ανταποκρίθηκε σε αυτό που του δείξαμε. Και ναι, νομίζω πως θα το ξανακάνω, αν και δεν έχω –δεδομένoυ του κορονοϊού– να ανακοινώσω τώρα κάτι συγκεκριμένο. Έχω, πάντως, διάφορα στο μυαλό μου. Παρακαλάω να έχω και όρεξη.
Όσο περνούν τα χρόνια, ποιο κομμάτι σου παίρνει το πάνω χέρι: το ανήσυχο, αυτό που θέλει να δοκιμάζει καινούρια πράγματα και να εξελίσσεται; Ή το άλλο, που θέλει ένα σταθερό πλαίσιο αναφοράς;
Το τεμπέλικο! (Γελάει.) Όπως λες κι εσύ, υπάρχουν μέσα μου δύοδ υνάμεις: μία που με τραβάει να ξαπλώσω και μία που με τραβάει να σηκωθώ. Τοσ ώμα θέλει να παραιτηθεί, αλλά ευτυχώς μπαίνει στη μέση το μυαλό, που ξέρει πως η άλλη δύναμη είναι η καλύτερη, η πιο δημιουργική. Κι έτσι πάω προς τα εκεί που μου λέει το μυαλό μου.
Κυνηγάς τα πράγματα που θέλεις ή αφήνεις να σ’ τα φέρει η ζωή;
Υπάρχουν πράγματα που κυνηγάω ως ένα σημείο, ως εκεί που δεν γίνομαι εμμονική. Έχω παρατηρήσει βέβαια ότι τα πράγματα που θέλησα πολύσ τη ζωή μου, κάποια στιγμή μού ήρθαν, ακόμα και αν δεν ήρθαν την ώρα που τα ήθελα πολύ.
Οι φοβίες σου λιγοστεύουν ή πολλαπλασιάζονται με τα χρόνια;
Αλλάζουν. Φεύγουν οι παλιές, έρχονται άλλες. Μαθαίνω κι εγώ να τις χειρίζομαι καλύτερα. Επειδή μεγαλώνοντας καταλαβαίνεις κιόλας ότι η φοβία σου είναι μάταιη, παριστάνεις πως δεν τη βλέπεις. Φυσικά, δεν πιάνει πάντα.
Σε μια πολύχρονη σχέση, ποιο είναι το πιο επίφοβο πράγμα που μπορεί να συμβεί;
Πολλά. Να υποστεί, για παράδειγμα, η σχέση μικρές, αόρατες αλλοιώσεις. Να πάψεις να είσαι «φρέσκος» για τον άλλο και να τον διεκδικείς και να σε διεκδικεί όπως την πρώτη ημέρα. Αυτό νομίζω ότι είναι το πιο δύσκολο.
Σου αρέσει που έγινες «για-τριά», δηλαδή γιαγιά-μητριά;
Ναι, μια χαρά είναι. Εγώ, βλέπεις, δεν έχω υποχρεώσεις, αλλά μόνο τα προνόμια αυτής της σχέσης. Ο Θοδωρής φυσικά είναι ολότελα τρελός με τον εγγονό του, τον αγαπάει πολύ και κάνει μεγάλες χαρές όταν τον βλέπει.
Πάντα σκεφτόμουν πως –λόγω της εξαιρετικής σχέσης που έχεις με τα ζώα– θα τα πήγαινες καλά και με τα μωρά.
Ναι, περνάω πολύ καλά μαζί τους. Μα ο λόγος που δεν έκανα παιδί δεν είναι επειδή δεν αγαπώ τα παιδιά, αλλά επειδή δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου στην καθημερινότητα μιας οικογένειας. Πιστεύω πως αν μου τύχαινε και έκανα παιδί τελικά, θα το αγαπούσα τόσο, που θα του αφοσιωνόμουν απόλυτα και θα ήμουν πολύ κουραστική μάνα. Υπερπροστατευτική.
Έχεις σκεφτεί τι θα κάνεις όταν αρθεί το lockdown; Τι σου έχει λείψει;
Θέλω να πάω με τους φίλους μου σε μια ταβέρνα στη θάλασσα, να ‘ναι καλοκαίρι και να κάτσω εκεί στην αμμουδιά. Να γελάμε, να αγκαλιαζόμαστε, να μας σερβίρουν καλαμαράκια και κρασί και το κύμα να μας βρέχει τα πόδια!
Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με τα «ΝΕΑ Σαββατοκύριακο».
