H Ρούλα Ρέβη δεν είναι μόνο μια από τις πιο ταλαντούχες Ελληνίδες φωτογράφους αλλά και μαι πολύ τρυφερή και δοτική μαμά δύο παιδιών. Την Τετάρτη και με αφορμή την παγκόσμια Ημέρα προωρότητας η ίδια ανέβασε μια αδημοσίευτη φωτογραφία από την εγκυμοσύνης της. Η Ρούλα Ρέβη έγραψε στο post της: «Μια μαμά μια νύχτα πριν γεννήσει δύο πρόωρα μωρά. Που τώρα της μιλάνε, την μαλώνουν καμία φορά, τη συμβουλεύουν την φροντίζουν και την νοιάζονται . ! Σήμερα παγκόσμια μέρα προωρότητας , αν σου τα φέρει έτσι η ζωή μην σκεφτείς ούτε λεπτό πως αυτό δεν θα περάσει, θα περάσει και θα φύγει και θα ξεχαστεί! Πάντα εκεί πίσω από τα υγρά σου μάτια θα είναι κρυμμένη η εικόνα του παιδιού σου στη θερμοκοιτίδα , σκληρή και γλυκιά ταυτόχρονα να σε κάνει περήφανη που γέννησες τους μαχητές σου ! Έτοιμοι για μάχη οικογενειακώς δεν μασάμε! Μαμάδες εκεί στο διάδρομο σας αγαπώ σας σκέφτομαι, πάντα θα σας σκέφτομαι και θα σας υπόσχομαι πως όλα μπορούν και θα πάνε καλά».
Σήμερα μαζί με τον σύζυγό της Αποστόλη Τότσικα απολαμβάνουν τους ρόλους τους ως γονείς ενώ δεν σταματούν να αφιερώνουν τον χρόνο τους στη φροντίδα των 6χρονων δίδυμων παιδιών τους Ειρήνη και Άγγελο.
«Εάν έχετε φίλες προωρομανούλες, κάντε τους μια έξτρα αγκαλίτσα»
Ανάλογο ηχηρή μήνυμα έστειλε και η Μυρτώ Κάζη. Η αγαπημένη μαμά blogger ανέβασε post στον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram με τον νεογέννητο γιο της Οδυσσέα. Η ίδια μάλιστα θέλησε να δώσει μια γεύση από τη δική της εμπειρία γράφοντας: «Πρόωρο μωρό θα πει:
– πως έδωσε μάχη από το πρώτο δευτερόλεπτο της ύπαρξής του
– πως δεν ένιωσε το χάδι της μαμάς του παρά αρκετές μέρες ή μήνες μετά.
– πως δεν άκουσε τη μανούλα του να του τραγουδάει νανουρίσματα γιατί την άκουγε μόνο να κλαίει έξω από το τζάμι που τους χώριζε.
– πως κατά μεγάλη πιθανότητα δεν θήλασε. Είχε σωληνάκια στη μύτη και το στόμα για να τραφεί
– πως τα βράδια έπρεπε να κοιμάται μόνο του. Χωρίς αγκαλίτσες
– και πως όταν ξυπνούσε πάλι μόνο του ήταν
– πως το σωματάκι του ήταν τρυπημένο σε πολλά σημεία
– πως δεν είδε για καιρό τη μαμά να χαμογελάει
– πως άκουγε τους δυνατούς θορύβους της εντατικής και τρόμαζε
– πως γνώρισε τον παππού και τη γιαγιά μήνες μετά
– πως τον μπαμπά τον έβλεπε πιο σπάνια γιατί εκείνος είχε να στηρίξει και τη μαμά
– πως λαχταρούσε το επισκεπτήριο για να νιώσει λίγα λεπτά θαλπωρής που βέβαια θα στοιχειώνονταν κάθε φορά από το αίσθημα της εγκατάλειψης
– πως κυρίως δεν ήξερε «γιατί»….
Και μια μέρα, μια μοναδική μέρα η ζωη του άλλαξε. Και πήγε σπίτι του νικητής. Θριαμβευτής. Πολέμησε και κέρδισε τη ζωή του πίσω και από εκείνη τη μέρα είναι ένα άλλο μωρό. Ένα άλλο παιδί. Ένα παιδί που δεν φοβάται τις μάχες.
Έτσι σήμερα αν έχετε φίλες προωρομανούλες, κάντε τους μια έξτρα αγκαλίτσα. Και σας παρακαλώ κάντε και μια αγκαλίτσα στα προωράκια τους που είμαι σίγουρη πως ήδη διαπρέπουν στα πρώτα βήματα της ζωής τους. Το καθένα με τον τρόπο του.
PS: Εδώ ο Οδυσσέας περίπου 1.700 γραμμάρια, ενώ εγώ κατέρρεα έξω από το τζάμι της θερμοκοιτίδας, μου έστειλε το δικό του μήνυμα «μαμά μην ανησυχείς, το έχω!»
