Πυγμαλίων Δαδακαρίδης και Μιχάλης Σαράντης. Φίλοι στη ζωή και συμπρωταγωνιστές στη Φαμίλια του ΑΝΤ1. Δύο καλλιτέχνες που έχουν άποψη για όσα συμβαίνουν στον χώρο τους, αλλά και την ευαισθησία να σταθούν στον πλευρό των συναδέλφων τους που καταγγέλουν πράξεις βίας. Μιλούν στο ΟΚ! και τη Φανή Πλατσατούρα για όλα!
Πρωταγωνιστείτε στην οικογενειακή σειρά του ΑΝΤ1 Η φαμίλια και είναι ευτυχής συγκυρία που εν μέσω πανδημίας εργάζεστε, έχετε καθημερινά γυρίσματα και έρχεστε με ασφάλεια σε επαφή με άλλους ανθρώπους.
Μιχάλης: Είναι πράγματι μια ευτυχής συγκυρία και, πέρα από τυχεροί, νιώθουμε και ευλογημένοι, που μπορούμε υπό αυτές τις συνθήκες να εργαζόμαστε. Γιατί ζούμε την ανασφάλεια δίπλα μας και γύρω μας, όχι μόνο με τους συναδέλφους μας αλλά και τον γενικότερο περίγυρό μας. Ξέρου- με ότι αυτή τη στιγμή τα πράγματα είναι ακραία σε όλα τα επίπεδα. Εμείς έχουμε τη δυνατότητα λόγω των γυρισμάτων να βγαίνουμε έξω από το
σπίτι. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι καθηλωμένοι μέσα σε ένα σπίτι…
Πυγμαλίων: Kλείσαμε έναν χρόνο πανδημίας. Η καραντίνα σού ορίζει μια συγκεκριμένη καθημερινότητα και διαδρομή κι αυτό σίγουρα, όσο εγκρατής και αν είσαι, σε ενοχλεί. Δεν μπορείς να βρεθείς με τους φίλους σου, να περάσεις δημιουργικό χρόνο με τον εαυτό σου, να πάρεις τη μηχανή και να πας μια βόλτα μέχρι το Σούνιο. Και μόνο αυτός ο περιορισμός, ψυχολογικά μεταβάλλει τον άνθρωπο στη συμπεριφορά και την επικοινωνία του με τους άλλους. Μην ξεχνάμε ότι είμαστε ένας μεσογειακός λαός. Είμαστε ανοιχτοί και αλέγροι. Πριν από έναν χρόνο στις 11.00 το βράδυ ετοιμαζόμασταν να βγούμε έξω για να διασκεδάσουμε. Από την άλλη, νιώθω ευτυχισμένος που αυτή τη στιγμή βρίσκομαι σε καθημερινά γυρίσματα για τη Φαμίλια. Ο τίτλος της σειράς αντικατοπτρίζει τη σχέση μας με όλους τους συναδέλφους, μηδενός εξαιρουμένου, και θέλω να πω ένα μεγάλο «ευχαριστώ» για την παιδεία και την προσωπικότητα του καθενός ξεχωριστά.
Πρώτη φορά συνεργάζεστε;
Πυγμαλίων: Ναι, και αυτή η συνεργασία μας θα είχε συμβεί νωρίτερα αν δεν είχαμε τον κορονοϊό.
Μιχάλης: Θα παίζαμε μαζί το περσινό καλοκαίρι στην Ιφιγένεια εν Ταύροις, σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη, αλλά λόγω της πανδημίας αναβλήθηκαν οι παραστάσεις. Αν όλα πάνε καλά, θα ανέβει φέτος το καλοκαίρι στην Επίδαυρο. Τηλεοπτικά, όταν με πήραν τηλέφωνο από την παραγωγή για να συμμετάσχω στη Φαμίλια, ακούγοντας ότι τη συγκεκριμένη σειρά σκηνοθετεί ο Βασίλης Θωμόπουλος και πρωταγωνιστεί ο Πυγμαλίων, τον οποίο εκτιμώ βαθιά και ως επαγγελματία και ως άνθρωπο, είπα απευθείας το «ναι», χωρίς να έχω διαβάσει ακόμη το σενάριο.
Πυγμαλίων: Και αυτό ήταν το λάθος του! (Γελάει.)
Στη σειρά υποδύεστε δύο καλούς φίλους. Πώς αντιλαμβάνεστε την αντρική φιλία;
Μιχάλης: Για μένα έχει τρομερή αξία η φιλία στη ζωή μου, όπως και η αγάπη και η οικογένεια. Έχω μάθει να τιμάω τους ανθρώπους που έχω δίπλα μου και προσπαθώ να είμαι όσο το δυνατόν πιο καθαρός απέναντί τους. Και ένας από τους λόγους που το έκανε ακόμη πιο ισχυρό αυτό ήταν το γεγονός ότι έχασα τον καλύτερό μου φίλο στην Α’ Γυμνασίου. Τον Ηλία. Από καρκίνο. Εκεί αντιλήφθηκα πόσο σημαντική είναι η σχέση μεταξύ δύο φίλων.
Πυγμαλίων: Για μένα οι φίλοι είναι για μια ζωή, ό,τι και να γίνει μεταξύ μας. Είμαι 43 ετών και έχω φίλους 30-35 χρόνια στη ζωή μου. Δυστυχώς έχω έρθει και εγώ αντιμέτωπος με την απώλεια, έχασα τον καλύτερό μου φίλο. Και ενώ η απώλεια είναι δυσβάσταχτη, την ίδια στιγμή για τους ανθρώπους που μένουν πίσω είναι και ένα περίεργο καμπανάκι ότι «Ευτυχώς, μπορώ και αγαπώ. Μπορώ και πονώ, μπορώ και πληγώνομαι. Δεν είμαι σάπιος μέσα μου».
Χρησιμοποιήσατε και οι δύο τη λέξη «αγάπη»…
Μιχάλης: Δεν το περίμενες από δυο αγόρια αυτό, ε; Δεν γίνεται, ρε συ, να αγαπάς και να μην είσαι δίπλα στους ανθρώπους.
Πυγμαλίων: Και αν δεν είμαστε δίπλα στους ανθρώπους που πονάνε και πληγώνονται, δεν ξέρω σε τι ανθρώπους ζητάμε να είμαστε δίπλα και τελικά τι αγάπη ζητάμε εμείς οι ίδιοι από τον εαυτό μας. Και επειδή αυτή την περίοδο ακούμε για ανθρώπους του χώρου μας που έχουν πληγωθεί ανεπανόρθωτα από άλλους ανθρώπους, εύχομαι ειδικά για αυτούς να βρουν σύντομα δικαίωση και χέρια να τους ξαναγκαλιάσουν. Πρώτος ανοίγω τα χέρια μου σε αυτούς τους ανθρώπους. Αντιλαμβάνομαι το ανθρώπινο λάθος, αν θέλεις και τη λάθος στιγμή, όχι όμως όταν αυτό εμπεριέχει βία και οποιαδήποτε έννοια επιβολής εξουσίας.
Όλες αυτές οι αποκαλύψεις για σωματική και σεξουαλική κακοποίηση, με το θάρρος των θυμάτων να τις καταγγείλλουν δημόσια, θεωρείτε ότι μόνο βήματα μπροστά μπορούν να μας πάνε ως κοινωνία;
Μιχάλης: Ναι, μόνο προς το φως μπορεί να οδηγήσει όλη αυτή η ιστορία. Με διακατέχει τρομερός θυμός για όσα καθημερινά ακούω και αποκαλύπτονται και σου δηλώνω ευθέως ότι είμαι με όποιον άνθρωπο έχει πονέσει, με όποιον άνθρωπο θέλει να μιλήσει και να εκφράσει τη βία που έχει υποστεί από οποιονδήποτε, σε οποιονδήποτε χώρο. Με ταράζει όλο αυτό – και τώρα που το συζητάω με ταράζει, έχει βγάλει όλων μας τα προσωπικά τραύματα στη φόρα. Ξυπνούν δικές μου, προσωπικές φοβίες και βιώματα, που καμιά σχέση δεν έχουν με αυτά που συμβαίνουν – και δεν θα έλεγα ποτέ τι μπορεί να έχω πάθει εγώ γιατί δεν θα έχει καμιά αξία τη δεδομένη στιγμή μπροστά σε όσα έχουν πάθει αυτοί οι άνθρωποι που βρή- καν το θάρρος να βγουν και να μιλήσουν.
Πυγμαλίων: Αν κάποιος θεωρεί ότι αυτά τα βήματα που κάνουμε τώρα δεν είναι προς την εξέλιξή μας και μας πάνε προς τα πίσω, σίγουρα έχει σοβαρό πρόβλημα.
Κάποιοι υποστήριξαν πως μέσα από αυτή την ιστορία θα πληγεί ανεπανόρθωτα το θέατρο.
Πυγμαλίων: To θέατρο δεν έχει ανάγκη γιατί εμπεριέχει τα πάντα μέσα του. Όπως και όλα τα επαγγέλματα. Απλώς επειδή στο θέατρο συμβιώνουν πολλοί άνθρωποι και κάνουν ίσως μια εργασία πιο εσωτερική και παραμυθένια, πιο παιδική, αν θέλεις, είναι πιο ευαίσθητο. Τώρα, για τον άνθρωπο που πονάει και θέλει να εκφράσει τον πόνο του δεν υπάρχει ποτέ σωστή ή λάθος στιγμή. Πάντα είναι σωστή η στιγμή. Δεν υπάρχει χρόνος στα πράγματα, παρά μόνο ο χρόνος που το πράγμα αρχίζει να αλλάζει. Όταν υπάρχουν συνάδελφοί μας που έχουν βιώσει αυτή τη φρίκη και βρίσκουν το θάρρος μέσα στην ψυχούλα τους να βγουν και να μιλήσουν δημόσια, το λιγότερο που μπορείς να κάνεις είναι να τους ακούσεις.
Μιχάλης: Και να τους σεβαστείς. Και να είσαι και μαζί τους.
Πυγμαλίων: Και να αγαπήσεις το πρόβλημά τους, να το κατανοήσεις. Ακόμη και αναίσθητος να είσαι, γνωρίζεις από πόνο γιατί είναι το μόνο αληθινό συναίσθημα μαζί με τον φόβο σχεδόν 2.500 χρόνια τώρα. Όποιος λοι- πόν θεωρεί ότι είναι λάθος που ειπώθηκαν αυτές οι ιστορίες και είναι λάθος που συζητούνται,για μένα είναι τουλάχιστον βαθιά ένοχος με τον εαυτό του. Νομίζω ότι είναι μόνο θετικό αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Και αν δεν μπούμε στη διαδικασία να αγκαλιάσουμε όσους εκφράζονται και μιλάνε για κάτι τόσο τραυματικό, τότε υπάρχει μια βαθιά ρίζα του κακού μέσα μας που πρέπει σίγουρα, αν μη τι άλλο, όποιος την αντιληφθεί να την ξεριζώσει. Γιατί το ίδιο πράγμα θα συμβεί και στο παιδί σου, στην αδελφή σου, στη μάνα σου, στον πατέρα σου…
Μιχάλης: Και σε σένα τον ίδιο!
Πυγμαλίων: Και σε σένα τον ίδιο!
Φανταζόσταν ότι ένας φωτεινός χώρος όπως είναι το θέατρο κρύβει τόσο σκοτάδι στα παρασκήνια;
Πυγμαλίων: Δεν είναι έτσι όλοι οι άνθρωποι του θεάτρου. Είμαστε 12.000 ηθοποιοί και μιλάμε για 10 περιπτώσεις ανθρώπων. Επίσης, είναι λάθος να συγκεκριμενοποιούμε το θέμα του χώρου. Βολεύει καμιά φορά το «Δεν γίνεται στο δικό μου σπίτι, γίνεται στο δικό σου». Δυστυχώς, είναι κάτι που συμβαίνει παντού. Σε όλα τα σπίτια, σε όλες τις οικογένειες και σε όλα τα παιδιά, που εύχομαι πραγματικά να κοπεί το χέρι από τη ρίζα σε όποιον κάνει κακό σε παιδιά.
Μιχάλη, έγραψες στο Instagram «ντρέπεται και η ντροπή». Τι είναι αυτό που σε εξοργίζει περισσότερο σε όλη αυτή την ιστορία;
Μιχάλης: Δεν έχω να σχολιάσω κάτι περισσότερο από αυτό που ήδη έγραψα. Ναι, ντρέπεται και η ντροπή. Μου βγήκαν τόσο καθαρά και αβίαστα αυτές οι τέσσερις λέξεις.
Ακούστηκαν ακόμη και γνώμες όπως ότι «Τα θύματα αποζητούν δημοσιότητα», ενώ κάποιοι αναρωτήθηκαν «Γιατί τώρα;».
Πυγμαλίων: Εγώ θα κάνω μια απλή ερώτηση. Εάν κάποιος φίλος μου, ο άνθρωπός μου, το παιδί μου πέρναγε το ένα χιλιοστό από οτιδήποτε αναφέρεται, θα έμπαινα στη διαδικασία να το αμφισβητήσω και να πω γιατί τώρα; Κάποιος θα τοποθετηθεί κατά αυτό τον τρόπο όταν δεν έχει ιδέα και ίχνος αγάπης μέσα του. Είναι πολύ εύκολο να βγάλουμε το δάχτυλό μας και να λογοκρίνουμε, να πει ο καθένας ό,τι θέλει, και δη ανώνυμα. Επί της ουσίας, όταν μιλάμε για κάτι τόσο σοβαρό και όταν πραγματικά θέλεις να πάρεις θέση, θα το κάνεις επώνυμα. Θα εκθέσεις τον λόγο σου και θα δικαιολογήσεις το γιατί. Πάντως, θέλω να πω στο σημείο αυτό και ένα τεράστιο «μπράβο» στον κύριο Σπύρο Μπιμπίλα, η συσπείρωση που γίνεται αυτή τη στιγμή στο Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών και ο τρόπος που χειρίζονται τις καταστάσεις είναι αξιέπαινα.
Μιχάλης: Και από μένα ένα τεράστιο «μπράβο» στον κύριο Σπύρο Μπιμπίλα και σε όλους τους ανθρώπους του ΣΕΗ. Αλλά μην ξεχνάμε ότι αυτό που προέχει αυτή τη στιγμή είναι η δικαίωση των θυμάτων. Εγώ προσωπικά εκεί στέκομαι ακόμα. Υπάρχει μέσα μου η ανάγκη για απόλυτη δικαίωση. Και να βγουν και άλλοι άνθρωποι να μιλήσουν.
Πυγμαλίων, έχεις συνυπάρξει επαγγελματικά με τον Γιώργο Κιμούλη και τον Πέτρο Φιλιππίδη. Ήταν δύσκολη η συνεργασία σας;
Πυγμαλίων: Θα μου επιτρέψεις αυτή την ερώτηση να την απαντήσω στο Πειθαρχικό Συμβούλιο του ΣΕΗ, εφόσον καλεστώ. Είμαι στη διάθεσή τους.
Θα ήθελα και ένα σχόλιό σας για όσα ακούστηκαν από την υπουργό Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη περί «εξαπάτησης» και «βαθιάς υποκριτικής Τέχνης» αλλά και από τον συνήγορο υπεράσπισης του Δημήτρη Λιγνάδη, ο οποίος μίλησε για «επαγγελματίες ομοφυλόφιλους».
Μιχάλης: Μου φαίνονται τόσο αστεία αυτά τα πράγματα, που μόνο να τα «καφρίσω» μπορώ. Όσα έχουν ειπωθεί αυτές τις μέρες ξεπερνούν την προσωπική μου αισθητική. Δηλαδή, να σου απαντήσω στα σοβαρά πώς μου φαίνεται η φράση «επαγγελματίες ομοφυλόφιλοι» ή για το ότι η Μενδώνη μπέρδεψε την υποκρισία με την υποκριτική Τέχνη; Δεν θέλω να μπω σε αυτό τον βούρκο. Θέλω να σκέφτομαι και πολύ συνειδητά να λέω στον εαυτό μου «Μιχάλη, όλη αυτή η ιστορία γίνεται για να οδηγηθούμε σε μια καλύτερη και πιο φωτεινή κατάσταση».
Πυγμαλίων: Θα συμφωνήσω με όσα λέει ο Μιχάλης, όπως και με άλλους 10.000 συναδέλφους μου που έχουν την ίδια άποψη. Θεωρώ απαράδεκτη την έκφραση «επαγγελματίας ομοφυλόφιλος». Μιλάμε για ανθρώπους. Τίμιους, ευλογημένους και ευγενείς ανθρώπους. Προχθές ήταν το «επαγγελματίες ομοφυλόφιλοι», χθες ήταν το «μέτριος», αύριο θα είναι κάποια άλλη προσβλητική φράση και –χαζά παραπλανητική– άποψη. Λίγη τσίπα, ρε παιδιά, που θα έλεγαν και οι παλιοί. Λίγη μπέσα… Όσον αφορά το υπουργικό κομμάτι, θεωρώ απαράδεκτη την επιλογή των συγκεκριμένων λέξεων γιατί υποτίθεται ότι είναι η υπουργός του Πολιτισμού. Η υπουργός της υποκριτικής Τέχνης. Αν δεν αναγνωρίζει η ίδια τι είναι η «υποκριτική Τέχνη», τότε είναι τραγική η επιλογή της για τη συγκεκριμένη θέση. Και λανθασμένη. Κι αυτό που μπορώ να πω σίγουρα είναι ότι από εδώ και πέρα η υποκριτική Τέχνη θα γίνει πολύ καλύτερη για τους συναδέλφους μου, γιατί τουλάχιστον μεταξύ μας ξέρουμε ότι δεν υπάρχει υποκρισία. Και ας το κλείσουμε εδώ…
Πυγμαλίων, η σειρά Έτερος εγώ, στην οποία πρωταγωνιστείς, βρίσκεται ένα στάδιο πριν από τις τελικές υπογραφές για να προβληθεί στο Netflix. Πώς αισθάνθηκες μαθαίνοντάς το;
Πυγμαλίων: Μόνο χαρά μπορεί να σου δημιουργήσει μια τέτοια προοπτική και μόνο ελπίδα στο να ανοίξουν δρόμοι και δουλειές για όλους μας, από τους τεχνικούς μέχρι το τελικό καστ ηθοποιών.
Σε τι φάση βρίσκεται τώρα η όλη διαδικασία;
Πυγμαλίων: Είναι σε ένα πολύ προχωρημένο στάδιο επικοινωνίας. Θεωρείται σχεδόν σίγουρο και εύχομαι σε όλους τους ανθρώπους που δούλεψαν στη συγκεκριμένη παραγωγή, αλλά και σε όλους τους συναδέλφους μου να ανοίξει αυτή η πόρτα και η διαδρομή για να μπορούμε όλοι να διηγηθούμε καινούριες ιστορίες. Αυτός είναι ο σκοπός και όχι να πούμε «Πόσο φανταστικοί είμαστε που θα παίξουμε στο Netflix».
Πάντως είναι μια δικαίωση, κάτι που δεν γίνεται κάθε μέρα, μια ελληνική παραγωγή να παιχτεί σε μια παγκόσμια πλατφόρμα με εκατομμύρια συνδρομητές σε όλο τον κόσμο, όπως είναι το Νetflix.
Πυγμαλίων: Eίναι κάτι που έγινε με βαθιά υποκριτική Τέχνη και χωρίς καμιά υποκρισία… (Γελάει.)
Να κλείσουμε την κουβέντα με μια όμορφη σκέψη; Όταν τελειώσουν όλα αυτά και κυκλοφορούμε ξανά ελεύθεροι στους δρόμους, τι θα θέλατε να κάνετε που σας έχει λείψει πολύ;
Μιχάλης: Θα θέλαμε να πάρουμε τις μηχανές και να…
Πυγμαλίων: …και να λιώσουμε τα λάστιχα!
Mιχάλης: Να σταματάμε μόνο για να βάζουμε βενζίνη και να συνεχίζουμε.
Πυγμαλίων: Kαι στο τέλος της διαδρομής να βγάλουμε τα κράνη και να δούμε μπροστά μας ένα τεράστιο γιορτινό τραπέζι, από την Κρήτη μέχρι την Κύπρο. Όλη η χώρα να γίνει ένα γιορτινό τραπέζι και όλοι μαζί να τσουγκρίσουμε τα ποτήρια μας και να πούμε «Στην υγειά μας»!
Μιχάλης: Αμήν!
Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με τα «ΝΕΑ Σαββατοκύριακο».
