Η Ντόρα Μπακογιάννη απέχει πολύ από την εικόνα της «Σιδηράς Κυρίας» της πολιτικής που επιμένουν χρόνια τώρα να της προσάπτουν οι πολιτικοί της αντίπαλοι και μη. Η πρώτη σε σταυρούς στον νομό Χανίων βουλευτής της Ν.Δ. μιλάς από καρδιάς στο περιοδικό ΟΚ! και τη Σοφία Τουντούρη για τον έρωτα, τα όνειρά της, τις στιγμές που λυγίζει και εκείνες που της δίνουν δύναμη να συνεχίσει. Πίσω από τις λέξεις φαίνεται η Ντόρα, όπως πραγματικά είναι.

Έχετε ζήσει μια ζωή που κάλλιστα θα μπορούσε να γίνει μυθιστόρημα…

Η ζωή η δική μου είναι μια ζωή άμεσα συνυφασμένη με την ελληνική ιστορία. Στο σπίτι που βρίσκεσαι τώρα και συζητάμε, βρεθήκαμε, όταν ήμουν 13 ετών, υπό κατ’ οίκον κράτηση με ανακρίσεις δύο φορές τη μέρα, μία τοπ ρωί και μία το βράδυ. Είχαμε τότε μια συκιά εδώ, στον κήπο, στην οποία ανεβαίναμε συνέχεια. Δεν είχαμε ραδιόφωνο, μας είχαν κόψει το τηλέφωνο και έτσι είχαμε μόνο ένα πικάπ Topaz, στο οποίο παίζαμε το My, oh my Delilah και το Ήλιε ήλιε αρχηγέ, που ήταν ο πρώτος δίσκος του Σαββόπουλου. Νομίζω ότι οι χωροφύλακες που ήταν μέσα στο τέλος είχαν τρελαθεί γιατί άκουγαν τον Σαββόπουλο από το πρωί μέχρι το βράδυ σε επανάληψη. Μετά ήρθε η εξορία, το Παρίσι, ακολούθησαν οι φυλακές του πατέρα μου, η Μεταπολίτευση, ένας πολύ μεγάλος έρωτας… Δεν μπορώ να πω βλέποντας πίσω αυτά τα χρόνια ότι υπήρξε κάποια φάση στη ζωή μου στην οποία βαρέθηκα.

Ήσασταν 13 ετών όταν ακολουθήσατε με την υπόλοιπη οικογένεια τον πατέρα σας στο Παρίσι. Τι ρόλο έπαιξαν αυτά τα χρόνια στη διαμόρφωση του χαρακτήρα σας;

Μέσα σε κάθε ατυχία υπάρχει πάντοτε και μια μεγάλη τύχη. Η δικτατορία μάς έδωσε δύο πολύ σημαντικά πράγματα: Το πρώτο είναι χρόνο με τονπ ατέρα μου, που δεν τον είχαμε πριν. Και το δεύτερο είναι ότι είχαμε ητν τύχη να συναναστραφούμε σε πολύ μικρή ηλικία ανθρώπους πολύ σημαντικούς. Απότ ον Πλωρίτη, τον Σεβαστίκογλου, τον Μίκη, τη Μελίνα… Το να ακούς τον Μάριο Πλωρίτη ενώ είσαι «στούκας» 14 χρόνων και δεν ξέρεις πού πάν’ τα τέσσερα να σου εξηγεί το θέατρο, να σου δείχνει πλευρές τις οποίες ποτέ δεν θα εχίες δει ήταν μια πολύ μεγάλη τύχη. Ταυτόχρονα πολιτικά –όσο περίεργο και αν ακουστεί αυτό– ήταν η εποχή όπου όλοι, από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή μέχρι τον Κώστα Λουλέ, δούλευαν μαζί. Είχαμε έναν κοινό εχθρό.

Σε καμία περίπτωση, πάντως, δεν μπορούμε να μιλάμε για ανέμελα παιδικά χρόνια.

Τα πρώτα χρόνια ήταν τελείως ανέμελα. Ήμασταν πολύ τυχεροί.Ε γώ πάντοτε ευλογώ την τύχη μου. Είχα δύο καταπληκτικούς γονείς, που αγαπούσαν πάρα πολύ ο ένας τον άλλον.

Ήσασταν καλή μαθήτρια;

Αξιοπρεπής… όχι genius! Ήμουν μια μαθήτρια του 17, όμως πολύ άτακτη. Είχα διαγωγή «κοσμία» στο σχολείο, ποτέ «κοσμιοτάτη». Δεν υπήρχε αταξία που μπορούσε να σκεφτεί κάποιος ή στο Δημοτικό ή στο Γυμνάσιο, αλλά και μετά, στη Γερμανική Σχολή στο Παρίσι, που να μην την είχα κάνει.

Στο Παρίσι δεν ήταν πιο αυστηρά τα πράγματα;

Ήταν πολύ αυστηρά. Ήμουν πρόεδρος του μαθητικού συμβουλίου και θυμάμαι ότι μια φορά είχα κατεβάσει το σχολείο σε κατάληψη! Και όταν πήγα ύστερα από χρόνια ως υπουργός Εξωτερικών στη Γερμανία, ήταν ένας κύριος στο γερμανικό υπουργείο Παιδείας που καθόταν, με κοίταζε και με ρώτησε: «Κυρία Μπακογιάννη, υπήρξατε δεσποινίς Μητσοτάκη κάποτε;». Του απάντησα καταφατικά. «Έχετε γραφτεί στα κατάστιχα του γερμανικού Δημοσίου ως ο μοναδικός άνθρωπος που κατέβασε σε κατάληψη τους μαθητές στο γερμανικό σχολείο!» μου είπε.

Στα 19 γίνεστε κυρία Μπακογιάννη. Ένα νέο, μορφωμένο κορίτσι μπαίνει σε ένα πλαίσιο δέσμευσης από πολύ νεαρή ηλικία…

Αυτό συνέβη διότι ερωτεύτηκα τρελά και δεν μπορούσα να σκεφτώ τη ζωή μου χωρίς τον Παύλο. Όταν τον είδα, τον αντιπάθησα, αλλά μετά τον ερωτεύτηκα τρελά.

Τι θα πει «τρελός έρωτας»;

Τρελός έρωτας είναι αυτός που το μυαλό σου τις 17 από τις 24 ώρες είναι καρφωμένο εκεί. Εγώ πραγματικά ερωτεύτηκα τρελά τον Παύλο. Και τους δύο μου άντρες ερωτεύτηκα τρελά, για να είμαι ειλικρινής…

Επιστρέφετε στην Ελλάδα και στα 19 σας, λοιπόν, παντρεύεστε τον Παύλο Μπακογιάννη.

Όσο ήμασταν στη Γερμανία δεν είχαμε καμία κοινωνική πίεση, αλλά η Ελλάδα του ’74, και δη στη δική μας οικογένεια, δεν ήταν εύκολα διαχειρίσιμη. Ενώ εγώ δεν ήθελα καθόλου να παντρευτώ γιατί είχα όλες αυτές τις ιδέες, ότι είναι παντελώς περιττό το να παντρεύεται κανείς, όταν γύρισα δεν με έπαιρνε να κάνω αλλιώς. Ο βασικότερος λόγος, όμως, που παντρεύτηκα νωρίς ήταν ότι εγώ ήμουν πολύ νέα αλλά ο Παύλος ήταν πολύ μεγαλύτερος. Ήθελα να κάνω παιδιά γρήγορα γιατί στο μυαλό μου εκείνος, στα 39 του, μου φαινόταν πολύ μεγάλος.

Γίνατε σχεδόν αμέσως μητέρα. Δεν είναι δύσκολο για ένα κορίτσι να διαχειριστεί σε τόσο νεαρή ηλικία το κομμάτι της μητρότητας;

Καταρχάς νομίζω ότι στην οικογένειά μου δεν με θεωρούσαν άξια να μεγαλώσω παιδί. Ευτυχώς, εμείς είχαμε την τύχη να μεγαλώσουμε από πολύ μωρά με μια Γερμανίδα, καθώς τότε η μαμά μου φοβόταν πολύ ότι λόγω της πολιομυελίτιδας δεν θα μπορούσε να τρέξει για ό,τι χρειαζόμασταν. Αυτή η γυναίκα έμεινε κοντά μας όλα τα χρόνια, όλα όμως! Ήρθε μαζί μας στην εξορία, μπήκε μαζί μας υπό κατ’ οίκον κράτηση κ.λπ. Ήταν η δεύτερη μάνα μου, η οποία, όταν γέννησα, εγκατέλειψε τον Κυριάκο, που ήταν 8 ετών τότε, και ήρθε να μεγαλώσει τα δικά μου παιδιά. Ευτυχώς για τα παιδιά μου!

Και δυστυχώς για τον αδελφό σας…

Δυστυχώς για τον Κυριάκο. Αλλά, εδώ που τα λέμε, δεν τον εγκατέλειψε και ποτέ τελείως.

Τον Σεπτέμβριο του ’89 με τη δολοφονία του συζύγου σας Παύλου Μπακογιάννη αλλάζει ολόκληρη η ζωή σας.

Ήμουν ένας πολύ κακομαθημένος άνθρωπος, τον οποίο κακομάθαινε ο άντρας του πολύ. Με είχε σαν κούκλα, με φρόντιζε, με πρόσεχε. Μετά τη δολοφονία του Παύλου έπρεπε να προσγειωθώ στην πραγματικότητα και προσγειώθηκα βιαίως.

Εκείνη την περίοδο η κόρη σας Αλεξία ήταν 13 ετών και ο γιος σας μόλις 11. Ένιωσε τότε ο Κώστας Μπακογιάννης ότι πρέπει να αναλάβει τον ρόλο του προστάτη στην οικογένεια;

Και τα δύο μου παιδιά, και η Αλεξία και ο Κώστας, ήταν πιο δυνατοί από μένα.

Είχατε τον χρόνο να θρηνήσετε και να κατανοήσετε τι είχε συμβεί στην οικογένειά σας; Ήταν όλοι οι προβολείς πάνω σας…

Όχι. Για αυτό το συμπέρασμα είναι ότι ο άνθρωπος χρειάζεται πάντοτε τον χρόνο του για να πενθήσει, αλλιώς πενθεί πάρα πολλά χρόνια.

Αυτό συνέβη σε εσάς;

Ναι…

Όλο αυτό το διάστημα που βλέπατε κόσμο να διαδηλώνει υπέρ των αιτημάτων του Δημήτρη Κουφοντίνα και καλλιτέχνες να υπογράφουν επιστολές στήριξης. Αναρωτιέμαι αν οι μνήμες ξαναζωντάνεψαν.

Νομίζω ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν ποτέ ζήσει τον πόνο ενός βίαιου χαμού αγαπημένου τους προσώπου. Έξω από τον χορό πολλά τραγούδια λες… Είχα πολύ μεγάλη συναισθηματική φόρτιση εκείνο το διάστημα. Για τα παιδιά μου και για μένα είναι πολύ δύσκολα διαχειρίσιμη αυτή η κατάσταση. Δεν νομίζω ότι αυτά ξεπερνιούνται ποτέ, ενδεχομένως αμβλύνονται, γιατί ο χρόνος είναι πανδαμάτωρ αλλά δεν ξεπερνιούνται. Δυστυχώς είναι σαν να έχεις αυτά τα γιαπωνέζικα κουτιά τα οποία φαίνονται απέξω πολύ ωραία, γυαλιστερά και υπάρχει ένα κουμπάκι που το πατάς και πετάει ένα συρτάρι έξω. Κάπως έτσι είναι τα πράγματα.

Πριν από λίγες ημέρες είχαμε τη Γιορτή της Μητέρας. Ο Κώστας Μπακογιάννης ανέβασε στα social media μια συγκινητική και ταυτόχρονα χιουμοριστική δημοσίευση αφιερωμένη σε εσάς. Πώς αισθανθήκατε όταν τη διαβάσατε;

Για να είμαι τελείως ειλικρινής, έκλαιγα. Με δουλεύει συνεχώς αποκαλώντας με «κλασική Ελληνίδα μάνα». Είναι τρομερά συγκινητικό για μια μάνα να της γράφει ο γιος της «νομίζεις, βρε μάνα, νομίζεις…». Εκείνη την ώρα παύει να είναι δημόσιο μήνυμα, είναι ένα γράμμα του γιου σου σε σένα. Και επειδή είμαστε όλοι λίγο «κουλοί» στο να εκφράσουμε συναισθήματα, αυτή η κίνηση με έκανε να νιώσω ακόμη πιο ωραία. Η κόρη μου με πήρε πρώτη για να με ρωτήσει: «Μάνα, διάβασες;».

Με τη δική σας μητέρα σε ποια σημεία μοιάζατε;

Στην έμφυτη αισιοδοξία της, στην αντίληψη ότι «από πολλή αγάπη δεν έπαθε κανείς τίποτα». Ανοίγω το σπίτι μου και γενικώς μαζεύω πολύ κόσμο. Αυτά τα έχω από τη μάνα μου. Δεν νομίζω ότι έχω τη δύναμή της γιατί η δύναμή της ήταν κάτι το πρωτοφανές. Επί 45 χρόνια αντιμετώπιζε την ασθένειά της, την πολιομυελίτιδα, είχε κάνει 40 εγχειρήσεις και δεν επέτρεπε παρά ταύτα να φανεί το παραμικρό. Αυτή είναι μια δύναμη που θα ήθελα να έχω.

Το ταλέντο της στη μαγειρική το έχετε κληρονομήσει;

Μπα, όχι! Μαγειρεύω, αλλά τα στοιχειώδη. Έχουμε δύο καταπληκτικές μαγείρισσες στην οικογένεια, η μία είναι η αδελφή μου η Κατερίνα, η οποία είναι άπαιχτη, πήρε όλο το ταλέντο, και στη δεύτερη γενιά είναι η κόρη μου η Αλεξία. Οπότε έχω βολευτεί καταπληκτικά.

Τα τελευταία λόγια του πατέρα σας τα κρατάτε καλά φυλαγμένα μέσα σας;

Ο πατέρας μου αποφάσισε να φύγει 15 μέρες πριν τελικά αυτό συμβεί. Το ήξερε. Είπε κάποια στιγμή «φτάνει». Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο. Αυτοί οι άνθρωποι που χάνουν τους πατεράδες τους νωρίς και άρα χάνουν την επαφή ή αυτοί που τους χάνουν αργά και είχαν κακομάθει όλη τους τη ζωή να τους έχουν;

Νιώθατε, ειδικά στην αρχή της πολιτικής σας καριέρας, ότι έπρεπε να προσπαθείτε παραπάνω για να αποδείξετε την αξία σας;

Ναι. Πολύ περισσότερο γιατί ήμουν και γυναίκα. Εκείνη την εποχή το να είσαι βουλευτής μιας μονοεδρικής περιφέρειας (σ.σ. ήταν βουλευτής της Ν.Δ. στην Ευρυτανία) ή να είσαι δήμαρχος Αθηναίων, που δεν είχε εκλέξει για 2.500 χρόνια γυναίκα δήμαρχο, ήταν κάτι πρωτοφανές. Σου μιλούσαν για τα ταγεράκια, τα σκουλαρίκια, το τόπι του υφάσματος και προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να μη λάβουν υπόψη τους το περιεχόμενο αυτών που πραγματικά λες. Όταν είσαι γυναίκα και έχεις φιλοδοξίες, είσαι αδίστακτη. Αν μιλάς δυνατά, είσαι σκληρή. Ό,τι αρνητικό υπάρχει στην πολιτική το χρεώνουν εύκολα σε μια γυναίκα.

Πότε νιώσατε ότι δικαιωθήκατε, ότι τελικά τα καταφέρατε;

Ποτέ. Δεν θεωρώ ότι τα κατάφερα. Πάντοτε θεωρώ ότι πρέπει να προσπαθήσω κι άλλο.

Επομένως, τι είναι επιτυχία για εσάς;

Η ισορροπία. Ένα από τα βασικότερα προβλήματα στους πολιτικούς, αλλά και γενικότερα στους ανθρώπους, είναι η έλλειψη ισορροπίας. Η απόκτηση της εσωτερικής ισορροπίας είναι μια μάχη πολύ δύσκολη. Σήμερα θεωρώ ότι έχω αποκτήσει την εσωτερική μου ισορροπία. Κι αυτό ίσως είναι το μεγαλύτερο κεκτημένο.

Πώς το καταφέρατε;

Ιεραρχώντας πολύ ξεκάθαρα τις προτεραιότητές μου. Δηλαδή, ιεραρχείς μέσα σου τι πραγματικά αξίζει για σένα. Και τι πραγματικά αξίζει πια για εσάς; Για μένα αξίζει πρωτίστως η υγεία των παιδιών μου, των εγγονιών μου, το να είναι καλά οι άνθρωποι που αγαπώ. Και να μπορώ να χαίρομαι όλα αυτά τα μικρά τα οποία οι άνθρωποι υποτιμούν. Εγώ χαίρομαι, ας πούμε, τη γαρδένια μου όταν ανοίγει. Θα πάω στο γραφείο και θα το πω στους συνεργάτες μου ότι άνοιξαν οι γαρδένιες μου και θα με κοιτάζουν σαν να είμαι τρελή. Έχω μάθει και έχω ντρεσάρει τον εαυτό μου να χαίρομαι με τα πολύ μικρά πράγματα καθημερινά.

Ενώ αρχικά πιστεύαμε ότι μπορεί να αισθανόσασταν θιγμένη, ίσως και ριγμένη που ο πρωθυπουργός δεν σας έχει συμπεριλάβει στη σημερινή κυβέρνηση, καθώς πάντοτε ήσασταν στην πρώτη γραμμή, τελικά νιώθω ότι διανύετε την καλύτερη φάση της ζωής σας…

Στην αρχή δυσκολεύτηκα πολύ. Γιατί έπρεπε να ισορροπήσω ξανά. Όταν επί πολλά χρόνια έχεις μάθει μερικά πράγματα να είναι αυτονόητα, αν αυτά παύσουν να είναι αυτονόητα, δυσκολεύεσαι ψυχολογικά. Τώρα, ναι, η αλήθεια είναι αυτή που λες. Είμαι ίσως καλύτερα από ό,τι μπορούσα ποτέ να φανταστώ.

Σήμερα είστε βουλευτής Χανίων. Πώς βλέπετε το μέλλον σας πολιτικά; Υπάρχει κάποια στιγμή που ο πολιτικός πρέπει να αποχωρεί;

Ο πατέρας μου έλεγε: «Δεν θα ταλαιπωρώ τον ελληνικό λαό σε βαθύ γήρας». Η πραγματικότητα είναι ότι αποχωρείς όταν θεωρείς ότι πλέον δεν μπορείς να είσαι χρήσιμος. Και επειδή τώρα δεν έχω προσωπική πολιτική φιλοδοξία, αν νιώσω ότι σ’ αυτό το οποίο κάνω δεν είμαι χρήσιμη πια, θα φύγω. Στη φάση αυτή θεωρώ ότι η δουλειά που κάνω είναι χρήσιμη.

Κάνατε πρόσφατα μια δήλωση στην πρωινή εκπομπή του ΣΚΑΪ συζητώντας για τα μέτρα προστασίας από τον κορονοϊό, πως «Εμένα δεν θα με κρατήσει κανείς από το να μην πάω στην Κρήτη». Μάλιστα, υπήρξαν πολλές αντιδράσεις στα social media…

Αχ, τι γκάφα ήταν αυτή! Και εγώ, μάλιστα, μπορούσα να πάω νόμιμα! Ήταν γκάφα μου έτσι όπως το είπα. Μέσα στον ενθουσιασμό μου ότι θα πήγαινα στα Χανιά το είπα. Αλλά σωστά λένε ότι όταν κάνεις σχέδια ο Θεός γελάει, γι’ αυτό και εγώ έμεινα τελικά στην Αθήνα και είπα και ένα τραγούδι!

Σε ό,τι αφορά την πορεία του δημάρχου Αθηναίων και γιου σας Κώστα Μπακογιάννη, πώς την κρίνετε μέχρι στιγμής;

Εκ των πραγμάτων αποκλείεται να είμαι ο αντικειμενικότερος κριτής του Κώστα. Παρ’ όλα αυτά είμαι αυστηρός κριτής. Θεωρώ ότι κάνει πραγματικά εξαιρετική δουλειά, χωρίς τυμπανοκρουσίες, και η Αθήνα μέρα με την ημέρα αλλάζει προς το καλύτερο. Χαίρομαι να λέω ότι είναι καλύτερος δήμαρχος από μένα!

Λένε ότι οι άντρες επιλέγουν συντρόφους που τους θυμίζουν τη μητέρα τους. Έχετε κοινά στοιχεία με τη Σία Κοσιώνη, τη σύζυγο του γιου σας;

Έχουμε, ναι! Η Σία είναι υπέροχη, φοβερή μάνα και σύντροφος και ένας πάρα πολύ ζεστός άνθρωπος που εκπέμπει αγάπη. Βεβαίως είναι και μια καταπληκτική επαγγελματίας. Δεν της έστρωσε κάποιος τη διαδρομή της με ροδοπέταλα. Αγωνίστηκε από πολύ μικρή για να γίνει αυτό που είναι σήμερα επαγγελματικά, χωρίς να θυσιάσει και το δικαίωμά της σε μια προσωπική ζωή. Εμείς οι γυναίκες αδικούμε τους εαυτούς μας όταν πιστεύουμε ότι πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα στη δουλειά, την καριέρα και την οικογένεια. Είμαστε πολύ πιο δυνατές. Δεν πρέπει να μπαίνουμε σε λογικές ότι αυτό δεν γίνεται. Στη δική μου τη γενιά οι περισσότερες φίλες μου που ήταν στην πολιτική διεθνώς, αν εξαιρέσεις τη Χίλαρι Κλίντον, δεν έκαναν οικογένεια. Κατά τη γνώμη μου αυτό είναι λάθος. Αν δεν έχεις φίλους, αν δεν έχεις οικογένεια, αν δεν νοιάζεσαι για κανέναν, αν κοιτάς μόνο την καριέρα σου, αποκλείεται να είσαι καλός πολιτικός.

Εσείς τι έχετε θυσιάσει για την πολιτική;

Έχω όλες τις αξιοπρεπείς τύψεις μίας εργαζόμενης μαμάς. Αυτό που θυσίασα ήταν ο προσωπικός μου χρόνος. Κόρη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, σύζυγος του Παύλου Μπακογιάννη. Χρειάζεται να έχει θάρρος ένας άντρας για να σας προσεγγίσει; Να φανταστώ ότι ο δεύτερος σύζυγός σας Ισίδωρος Κούβελος είχε αυτό το θάρρος; Αυτό αποδεικνύει ότι και οι άντρες καλό είναι να πιστέψουν στον εαυτό τους και να κυνηγήσουν καμιά γυναίκα. (Γελάει.) Ο Ισίδωρος είναι πραγματικά η εξαίρεση του κανόνα. Δηλαδή το ότι αποφάσισε να με προσεγγίσει και εξακολουθεί να επιβιώνει με μεγάλη αυτοπεποίθηση μέσα σε αυτό το περιβάλλον είναι πολύ μεγάλη υπόθεση. Γι’ αυτό σου είπα πριν ότι δύο άντρες ερωτεύτηκα και τους ερωτεύτηκα και τους δύο τρελά.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ως πρωθυπουργός της χώρας τα πηγαίνει καλά μέχρι τώρα;

Πιστεύω ότι ο Κυριάκος κρίθηκε στις πιο δύσκολες στιγμές. Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι έλεγαν «αρχή άνδρα δείκνυσι», εγώ θα το παραφράσω λίγο και θα πω «η κρίση άνδρα δείκνυσι». Το ότι ο Κυριάκος διαχειρίστηκε αυτές τις απανωτές κρίσεις, με την Τουρκία, την πανδημία, την οικονομία, με τον τρόπο που το έκανε, δηλαδή με ψυχραιμία, ταχύτητα και αποφασιστικότητα, του έδωσαν πολύ πιο γρήγορα, από ό,τι ενδεχομένως θα γινόταν σε μια κανονικότητα, ηγετικά χαρακτηριστικά. Και αυτό του το αναγνωρίζουν και οι πολίτες. Προσωπικά δεν θυμάμαι κυβέρνηση η οποία στα δύο πρώτα χρόνια της διακυβέρνησης να προηγείται 13-15 μονάδες της αντιπολίτευσης. Βέβαια, και ο ΣΥΡΙΖΑ μας κάνει τη χάρη και είναι η πιο αποτυχημένη αντιπολίτευση που έχω δει ποτέ!

Δεν υπήρχε ποτέ ανταγωνισμός μεταξύ σας;

Όταν μπήκε ο Κυριάκος στην πολιτική, δεν υπήρχε κανένας ανταγωνισμός γιατί είχαμε μεγάλη ηλικιακή διαφορά. Όταν κατέβηκε για αρχηγός της Ν.Δ., ναι, υπήρξε για ένα χρονικό διάστημα ένας ανταγωνισμός. Αλλά εκεί εγώ έκανα πίσω.

Χρειάστηκε πολλές φορές στη ζωή σας να κάνετε πίσω για πρόσωπα που αγαπάτε;

Ναι.

Το μετανιώνετε;

Όχι.

Ως γιαγιά πώς είστε;

Για τα εγγόνια μου δεν δέχομαι μύγα στο σπαθί μου. Έσκισα τη γάτα… πολύ νωρίς. Ήρθε η κόρη μου στην αρχή να μου κάνει μαθήματα για το τι θα τρώνε. Μου έλεγε να τους δίνω ρεβίθια και κάτι άλλες υγιεινές αηδίες που ήθελε. Της είπα: «Αυτά στο σπίτι σου. Στο δικό μου σπίτι θα κάνουν αυτό που θέλουν». Και έχω την ικανοποίηση ότι όποτε βρίσκουν ευκαιρία, θέλουν να έρθουν σε μένα. Και είναι επτά στον αριθμό!

Μήπως, όμως, έχετε αδυναμία στον μικρότερο, στον Δήμο, που είναι 3 ετών;

Ε, ναι, έχω! Έλεγα στη Σία ότι τον βλέπω και ξεκολλάει το στομάχι μου.

Γενικά είστε από τους ανθρώπους που εκδηλώνουν τα συναισθήματά τους;

Για πάρα πολλά χρόνια δεν επέτρεπα στον εαυτό μου αυτή την πολυτέλεια. Από τότε που ισορρόπησα, ναι, κλαίω.

Έχετε κλάψει για δημοσίευμα που έχει γραφτεί για εσάς;

Έχω κλάψει για πολύ σοβαρότερα πράγματα απ’ ό,τι για ένα δημοσίευμα. Θυμώνω, αλλά να κλάψω, όχι! Ο Θεός να μην αξιώσει τον άνθρωπο να κλαίει για πολύ σοβαρότερα πράγματα. Τα υπόλοιπα είναι κομμάτι της δουλειάς μας. Από αρχαιοτάτων χρόνων η συκοφαντία στην Ελλάδα ήταν ένα κομμάτι της πολιτικής διαδικασίας. Εγώ την έμαθα από πάρα πολύ μικρή. Και την έζησα! Έχουν κυκλοφορήσει δημοσιεύματα τα οποία ενώ αυταπόδεικτα είμαι στην Αθήνα έγραφαν ότι είμαι στα Χανιά. Από ένα σημείο και πέρα, φωνάζεις, καμιά φορά διαμαρτύρεσαι, άλλες φορές βαριέσαι και να διαμαρτυρηθείς, αλλά, όχι, δεν κλαις.

Εκτός πολιτικής πώς περνάτε τον χρόνο σας;

Με τον άντρα μου και περνάμε, δόξα τω Θεώ, εξαιρετικά. Πέραν του ότι έχει τρομερό χιούμορ και γελάμε πολύ και, κυρίως, κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας, βλέπουμε ταινίες, διαβάζουμε, συζητάμε…

Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με τα «ΝΕΑ Σαββατοκύριακο».

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ