O Νίκος Πολυδερόπουλος μίλησε για τις τηλεοπτικές προτάσεις που είχε, τις κρίσεις πανικού που έχει βιώσει και την οικογένειά του.
Ο ηθοποιός μιλώντας στην εκπομπή, «Ακόμα δεν είδες τίποτα», ανέφερε: «Αναγκάστηκα λόγω της παράστασης να ξυριστώ. Δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου όταν ξυπνάω το πρωί. Από τον στρατό είχα να ξυριστώ. Την πρώτη φορά που με είδε η μάνα μου με την στολή της αεροπορίας τότε δεν με αναγνώρισε και τρομοκρατήθηκε. Νόμιζε ότι ήταν η αστυνομία κι ότι είχα κάνει κάτι κακό και πήγαν να της πουν κακά μαντάτα.
Οι θεατές στην παράσταση ‘Μάρτυρας κατηγορίας’ μπορούν να ανέβουν στη σκηνή, να γίνουν ένορκοι και να ψηφίσουν τον ένοχο. Κάθε βράδυ έχω την αγωνία τι θα με βγάλουν ένοχο ή αθώο.
Είχα προτάσεις στην τηλεόραση αλλά δεν ήταν κάτι που ήθελα πολύ να κάνω. Τώρα συζητάω για την σειρά ‘Παΐσιος’ που θα αρχίσει στο δεύτερο μέρος της σεζόν. Σε δυο εβδομάδες θα πάω στο Άγιο Όρος γιατί θέλω να έρχομαι πιο κοντά στον εαυτό μου.
Πιο μικρός είχα κάνει συνεδρίες ψυχοθεραπείας, γιατί είχα κρίσεις πανικού. Στις κρίσεις πανικού κάτι δεν κάνουμε σωστά, το μέσα μας αρχίζει και ‘κλωτσάει’. Πρέπει να ακούμε λίγο την καρδιά μας κι όχι μόνο το μυαλό μας. Στην αρχή βίωσα πάρα πολύ άσχημα τις κρίσεις πανικού, δεν μπορούσα να οδηγήσω, έτρεχα στο στίβο και νόμιζα ότι χανόμουν. Έφθασα να πάω σε ένα ψυχίατρο και να του πω “συγνώμη έχω κάποιο πρόβλημα, μάλλον έχω τρελαθεί”. Ο γιατρός μου είπε “οι τρελοί έρχονται εδώ, τους φέρνουν και λένε εμείς καλά είμαστε, αυτοί μας έφεραν, από την στιγμή που ήρθες μόνος σε καλό δρόμο είσαι”.
Οι κρίσεις πανικού είναι ένα καμπανάκι μέσα μας που δείχνουν ότι κάνουμε λάθος μέσα μας. Άρχισα να ακούω περισσότερο τα θέλω μου. Νιώθω ευγνώμων για τα λάθη μου γιατί μέσα απ΄ αυτά έγινα καλύτερος άνθρωπος».
«Στο σχολείο μου έλεγαν πως δεν μπορώ να κάνω πράγματα κι ότι δεν αξίζω γιατί είχα δυσλεξία»
«Στο σχολείο μου έλεγαν πως δεν μπορώ να κάνω πράγματα κι ότι δεν αξίζω γιατί είχα δυσλεξία. Το “δεν μπορείς” που άκουγα με πίεζε μέχρι που κατάλαβα πώς αυτό που έχω δεν είναι μειονέκτημα αλλά πλεονέκτημα. Έτρωγα ξύλο στο χωριό που έμενα, γιατί δεν μπορούσα να διαβάσω, ενώ είχα δυσλεξία. Δεν νομίζω ότι ήξεραν τι είναι δυσλεξία το 1995 στα χωριά. Κι έτσι υπήρχε μόνο η μέθοδος του ξύλου για να διαβάσεις. ‘Έτρωγα’ bullying από τον δάσκαλο. Άρχιζα από το πρωί να γράφω την τιμωρία γιατί ήξερα τι θα συμβεί. Στους ρόλους μου μαθαίνω τα λόγια μου πρώτα απ΄ όλους. Υπήρχε μια δουλειά που οι συνάδελφοί μου αναρωτιόντουσαν αν θα μάθαινα τα λόγια και με σχολίαζαν. Έχω ακούσει άπειρες φορές συνάδελφοι να λένε αν θα τα καταφέρω, πάντα βέβαια πίσω από την πλάτη μου. Ένας μόνο με σχολίασε face to face, δεν θέλω να πω ποιος είναι, δεν βρίσκεται πια στις δουλειές μας.
Δουλεύω από μικρός γιατί ήθελα να έχω το δικό μου χαρτζιλίκι. Έκανα πολλές δουλείες στα χωράφια όταν ήμουν μικρός, μετά δούλεψα υδραυλικός, σερβιτόρος και μπάρμαν. Δεν έχω φωνάξει ποτέ μάστορα για τίποτα στο σπίτι. Έχω δουλέψει κι ως ελαιοχρωματιστής. Με φοβίζει το ό,τι δεν με φοβίζει τίποτα. Ήμασταν τέσσερα αγόρια στο σπίτι, αλλά μας είχε δρομολογήσει ο μπαμπάς και βοηθούσαμε την μητέρα μας. Η μαμά μας ήταν ηρωίδα και έχουμε πάρει μεγάλη αγάπη κι από τους δύο γονείς μας. Πάντα με τα αδέλφια μου…’πλακωνόμασταν’ και μετά έπαιρνε αγκαλιά ο ένας τον άλλον και μετά πάλι τα ίδια. Με τα αδέλφια μου είμαστε αγαπημένοι και πάντα είμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον.
Έχω ανθρώπους που είναι δίπλα στην καθημερινότητά του, που με αντέχουν γιατί δεν είμαι και ο πιο εύκολος άνθρωπος στον πλανήτη. Δεν είμαι απ΄αυτούς που λένε “δεν θα παντρευτώ ποτέ”.
Πήγα σε ένα δοκιμαστικό για τηλεπαιχνίδι. Τώρα που βλέπω το αποτέλεσμα στον αέρα πιστεύω πως δεν θα μου ταίριαζε. Με ενδιαφέρει και μου αρέσει πολύ η παρουσίαση. Τα τελευταία πέντε χρόνια ο καθένας μπορεί να κάνει μια εκπομπή, δεν γνωρίζω βέβαια ποια είναι τα κριτήρια».
Διαβάστε επίσης:
Νίκος Πολυδερόπουλος: Σπάνια κοινή έξοδος με τη σύντροφό του Βαλασία Συμιακού
