Η Νεφέλη Μαϊστράλη διορθώνει το νέο της θεατρικό έργο «αθανασία» που θα κάνει πρεμιέρα τον προσεχή Ιανουάριο στο Θέατρο Βασιλάκου, την ώρα που άλλα δύο κείμενα της επαναλαμβάνονται στο ξεκίνημα της νέας θεατρικής σεζόν: Οι «Σπυριδούλες» που κάνουν πρεμιέρα στις 6 Οκτωβρίου, επίσης στη σκηνή Βασιλάκου, αλλά και η θεατρική μεταγραφή του μυθιστορήματος του Γιάννη Μακριδάκη «Ήλιος με δόντια» – η οποία θα ξαναπαιχτεί για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο Μπέλλος από τις 18 Οκτωβρίου. Με αφορμή αυτά μοιράστηκε στο Monopoli.gr και στη Στέλλα Χαραμή διάφορες πτυχές της προσωπικότητάς της.
Ας μιλήσουμε προηγουμένως για την «αθανασία». Εμπνέεται από την Αθανασία του Αιγάλεω, σωστά;
Η «αθανασία» προέκυψε μέσα από την προσωπική μου αναρώτηση για την πίστη και τον αντίκτυπο που μπορεί να έχει, αν πέσει σε λάθος χέρια και γίνει αντικείμενο στυγνής εκμετάλλευσης – το οποίο είθισται. Έχουν γίνει τρομακτικά πράγματα εις το όνομα της πίστης. Πόλεμοι, δολοφονίες, κακοποιήσεις, οικονομικά σκάνδαλα. Γι’ αυτό και το έργο λέγεται «αθανασία» με μικρό «α», διότι αναφέρεται στην υπεραξία που αποκτά η υπόσχεση της αθανασίας στο Χρηματιστήριο της Πίστης. Και πρωταγωνιστεί και η Αθανασία, βεβαίως. Ακόμη, στο έργο έχω επιχειρήσει να θέσω ερωτήματα σχετικά με το πόσο βαθιά ριζωμένη είναι η θρησκεία μέσα μας, ως κομμάτι ενός συλλογικού ασυνείδητου. Τι συμβαίνει όταν αναφωνούμε «Αχ, Θεέ μου», είτε πιστεύουμε είτε όχι. Διότι και στις δυο περιπτώσεις αναφωνούμε «Αχ, Θεέ μου», ηθελημένα ή αθέλητα.
Αυτές τις σκέψεις προσπάθησα να διαχειριστώ με αφετηρία την ιστορία της Αθανασίας του Αιγάλεω. Ωστόσο, στην τελική μορφή του, το έργο ακουμπάει περισσότερο στο τώρα κι όχι στην αληθινή ιστορία. Με ενδιαφέρει να καταλάβω πως λειτουργεί σήμερα η Εκκλησία στην Ελλάδα, η οποία εξακολουθεί να έχει τρομακτική πολιτική δύναμη, να αποτελεί μια οικονομική υπερδύναμη – κι όλα αυτά ενώ, θεωρητικά, ζούμε σε μια εξελισσόμενη κοινωνία. Ξεκαθαρίζω πως η «αθανασία» δεν ασκεί κριτική στην χριστιανική πίστη: δεν μιλάει για τη θρησκεία, αλλά για την κατασκευή της πίστης και την εκμετάλλευση της.
Εσύ σε τι πιστεύεις;
Είμαι άθεη. Ωστόσο, όταν έχασα τη μητέρα μου είχα μεγάλη ανάγκη να πιστέψω ότι υπάρχει κάτι, κάπου έξω από μένα, για να βρω παρηγοριά. Είμαστε όλοι πεπερασμένες οντότητες γεμάτες φόβο για την κάθε μέρα. Από την άλλη, σκέφτομαι πώς είναι δυνατόν ένας Θεός να βλέπει αυτό που σήμερα συντελείται στη Γάζα και να μην παρεμβαίνει. Ακούγεται έως και λαϊκίστικη αυτή μου η παρατήρηση, αλλά στη μεγάλη εικόνα συμβαίνουν τραγικά πράγματα στον κόσμο μας και δεν έχεις από που να πιαστείς. Ζώντας αυτήν την πραγματικότητα, παρεισφρέει ο ορθολογισμός μου, που με συντρίβει.
Θα ήθελες να αισθανθείς ότι υπάρχει μια δύναμη Καλού έξω από εμάς;
Μακάρι να υπάρχει. Και μακάρι να σταματήσει τις φρικαλεότητες, όπου κι αν συμβαίνουν.
Η πίστη σου κλονίστηκε από την απώλεια της μητέρας σου;
Όχι. Είχα από νωρίς τις αμφιβολίες μου. Σχεδόν από την εφηβεία μου. Καταλάβαινα και μπορούσα να ακουμπήσω στη διακήρυξη του Καλού που εκπροσωπεί ο Χριστιανισμός, θεωρώντας ότι πλησιάζει στη σωκρατική φιλοσοφία. Από την άλλη, δεν μπορούσα να καταλάβω την εφαρμογή της σε επίπεδο συστηματικής θρησκείας: όταν στο όνομα της, η γυναίκα ήταν πάντα κατώτερη ή γιατί έγιναν τόσοι πόλεμοι με τη συναίνεση της Εκκλησίας. Επίσης, δεν μπορούσα να καταλάβω τι δηλώνει ο πλούτος της Εκκλησίας και των ιερέων… Γιατί η Εκκλησία έχει εμπλακεί σε τόσα οικονομικά σκάνδαλα μόνο στη σύγχρονη ιστορία; Όλα αυτά με απωθούσαν τρομερά από την συστηματοποιημένη θρησκεία. Από την άλλη, διαβάζω αυτή την περίοδο, το Ευαγγέλιο και άλλα θρησκευτικά κείμενα (για την έρευνα της «αθανασίας») και αναγνωρίζω τη σπουδαία γλώσσα και την υψηλή λογοτεχνική τους αξία· κάποια χωρία είναι συναρπαστικά.
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη στο monopoli.gr
