Η Κάτια Δανδουλάκη βρέθηκε στην εκπομπή Buongiorno και μίλησε με ειλικρίνεια για τη ζωή, την πορεία της στο θέατρο, τη συντροφικότητα και τη σχέση της με τον Μάριο Πλωρίτη.
Η ηθοποιός αναφέρθηκε στη διαδρομή της και στους ανθρώπους του θεάτρου που στάθηκαν δίπλα της: «Η κληρονομιά μου και η παρακαταθήκη μου είναι ότι ο κόσμος με αγαπάει και μου το δείχνει. Το θέμα θέατρο σηκώνει πολύ κουβέντα, ότι υπάρχουν λυκοφιλίες… Έχω πάρα πολλούς φίλους μέσα από το θέατρο, τα πάντα είναι θέμα επιλογών. Έχω κάνει οικογένεια μέσα στο θέατρο, με στηρίζουν και τους στηρίζω».
Αναφερόμενη στη μακρόχρονη πορεία της, αποκάλυψε: «Η ουσία είναι η διάρκεια. Αν είναι κάποιος που βλάπτει την ψυχή μου θα του το πω, μπροστά του, το έχω κάνει. Νομίζω ότι κράτησα πολύ καλά προφυλαγμένη την ψυχή μου. Δεν μπορώ καμία βιαιότητα. Έκανα τρίμηνες διακοπές και αισθανόμουν ενοχικότητα. Είχα να κάνω 50 χρόνια διακοπές. Ήμουν βουλιμική στη δουλειά, να μην χάσω κοινό, τώρα δεν έχω τι να χάσω. Δηλαδή και κάτι που θα μου προτείνουν δεν είναι κάτι που πρέπει να πάω τρέχοντας. Αυτή η βουλιμία δεν είχε μέσα ματαιοδοξία, είχε φιλοδοξία με μέτρο. Αισθάνομαι ότι αν δεν δουλεύεις είναι σαν να μην ζεις. Μου λένε “γιατί δεν έκανες σπίτι δικό σου;”. Αφού έκανα, είναι 1500 τετραγωνικά και είναι το θέατρο. Οι άνθρωποί μου είναι οι φίλοι μου».
Η Κάτια Δανδουλάκη μίλησε και για τη συντροφικότητα μετά τον θάνατο του συζύγου της: «Η συντροφικότητα είναι το θέατρο για εμένα, η ερωτική συντροφικότητα ήταν για εμένα απολύτως καλυμμένη. Ήμουν πολύ δύσκολη και είμαι πολύ δύσκολη σε αυτό το κομμάτι για να μπορέσω να ξανά ερωτευτώ. Δεν το έχω ανάγκη, νιώθω καλυμμένη. Έχω ανάγκη για φίλους, όχι από σύντροφο. Έχω ανάγκη από συντρόφους καλλιτεχνικούς. Από σύντροφο καλύφτηκα πάρα πολύ, τον νέο σύντροφο έχουν αντικαταστήσει οι σχέσεις που έχω με φίλους. Για εμένα ήταν ο ένας και μοναδικός στην ζωή μου, άρα τι να αντικαταστήσω αυτό το μοναδικό;».
Κάτια Δανδουλάκη: Οι 3 μεγάλες αδυναμίες που την ακολουθούν για χρόνια!
Αναπολώντας τις παλιές εποχές, πρόσθεσε: «Το είχα και το χόρτασα, τι να με κάνει να θέλω κι άλλο; Το άλλο το έχω μέσα μου, έχει κλείσει ο κύκλος αυτός, είναι κορεσμός μετά. Αν αυτή τη στιγμή που μιλάμε το 2025, το 2000 ζούσαμε την εποχή της αγκαλιάς ακόμα. Μου λείπει να μην γυρίζω σπίτι μου νωρίς, τα κάναμε όλα. Μου λείπει η παρέα του γέλιου το βράδυ, χωρίς το άγχος της επόμενης ημέρας. Ζούσαμε πιο ελεύθερα και παρείστικα τη ζωή μας. Εγώ είμαι τυχερός που πηγαίνω στο θέατρο και είμαι με 40 άτομα ακόμα γύρω μου. Η απομόνωση είναι το χειρότερο που έχουν κάνει οι μηχανές, η ζωή είναι να σε αγγίζω και να με αγγίζεις, όχι μέσα από το τάμπλετ. Για εμένα αυτό είναι ζωή».
Σε μια από τις πιο συγκινητικές της εξομολογήσεις, είπε: «Θα ήθελα να πεθάνω πάνω στην σκηνή, αυτό θα ήταν η μεγαλύτερη μου ανακούφιση. Αν ζούσαν οι δικοί μου θα ήθελα να πεθάνω μέσα στην αγκαλιά τους. Αυτό θα ήταν ευτυχία για εμένα. Θα ήθελα να πεθάνω στην αγκαλιά του θεάτρου. Είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι φεύγουμε και πάμε κάπου καλύτερα. Από μικρή έλεγα θα μπορούσα να δω και να αγκαλιάσω την μορφή της μαμάς και του μπαμπά μου και του Μάριου όπως την έχω στο μυαλό μου. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ήρθαμε εδώ για το τίποτα, ήρθαμε για να μάθουμε κάτι, να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε, έχουμε κάτι άλλο;».
Κλείνοντας, αναφέρθηκε στον Μάριο Πλωρίτη και στο τι της έμαθε ο χρόνος: «Όταν γνώρισα τον Μάριο ήξερα ότι ήταν κάρμα ζωής, σεβόμασταν ο ένας τον άλλον αν ήταν αντίθετη η γνώμη του. Για εμένα το θέατρο ήταν ένας τρόπος να αγαπήσω τον εαυτό μου περισσότερο, γι’ αυτό και το λατρεύω, και λάτρευα και την τηλεόραση για πολλά χρόνια. Έχω ζήσει πολλές ζωές, όταν σκέφτομαι τι χαρακτήρες έφερα πάνω μου για να τις ζήσω, το πετσί του ρόλου είμαι εγώ και φέρνω τα συναισθήματα μέσα μου. Ψάχνω μέσα μου να τα βρίσκω, έμαθα πάρα πολλά για εμένα. Εκεί που καταλήγω είναι ότι σου παίρνει πολύ χρόνο μέχρι να καταλάβεις πόσο ασήμαντοι και πόσο θεϊκοί είμαστε ταυτόχρονα».
Διαβάστε επίσης: Κάτια Δανδουλάκη: «Ερωτεύτηκα τόσο πολύ, που δεν νομίζω να ξαναερωτευτώ»
