Το δρόμο προς τις φυλακές έδειξαν, το απόγευμα της Τρίτης 27 Ιουλίου, οι δικαστικές αρχές στον ηθοποιό Πέτρο Φιλιππίδη για την υπόθεση του ελληνικού #metoo.
Ο ηθοποιός, που κατηγορείται για ένα βιασμό και δύο απόπειρες βιασμού, μετά από καταγγελίες συναδέλφων του σε βάρος του, κλήθηκε σε απολογία, αλλά αρνήθηκε το σύνολο των κατηγοριών.
Οι υπερασπιστικοί ισχυρισμοί του, ωστόσο, δεν έπεισαν ανακρίτρια και εισαγγελέα. Έτσι, σήμερα, αναμένεται να μεταφερθεί στις φυλακές της Τρίπολης, όπου κρατείται και ο σκηνοθέτης, Δημήτρης Λιγνάδης.
Λίγες ώρες αφότου έγινε γνωστό πώς ο Πέτρος Φιλιππίδης προφυλακίστηκε, ο ηθοποιός σεναριογράφος Αργύρης Γιαμάλογλου έκανε μια μακροσκελή ανάρτηση στο Facebook και μοιράστηκε με τους διαδικτυακούς του φίλους την πολύ «άσχημη» εμπειρία του είχε από συνεργασία που είχε πριν 7 χρόνια με τον γνωστή πρωταγωνιστή.
Διαβάστε αναλυτικά τι έγραψε:
Ήταν 2014 όταν γνώρισα τον Πέτρο Φιλιππίδη. Η πρώτη μας συνάντηση έγινε στο πλατό, όπου γυριζόταν το σίριαλ “Καλές δουλειές” στο οποίο εκείνος πρωταγωνιστούσε κι εγώ, που μόλις πριν ένα χρόνο είχα τελειώσει τη σχολή, έγραφα το σενάριο. Είχα πάει λοιπόν χαρούμενος κι εγώ να δω το γύρισμα και να βιώσω τη χαρά κάθε σεναριογράφου που ακούει το κείμενο που έχει γράψει, να παίζεται. Φυσικά η γνωριμία μας ήταν σύντομη και χωρίς ουσία, καθώς εγώ ήμουν ένα τίποτα στα μάτια του, ασήμαντος, άσημος με καμία δύναμη. Αλλά δε με ενόχλησε αυτό. Ούτε ο τρόπος που περιπλανιόταν στο σετ, η έπαρση που έβγαζε ακόμη και στους στενούς του συνεργάτες.
Το χειρότερο ήταν ότι το κείμενο που είχα γράψει, το μεγαλύτερο μέρος του τουλάχιστον, σχεδόν δεν υπήρχε πουθενά. Είχε αποφασίσει, στις περισσότερες σκηνές να αυτοσχεδιάζει, λέγοντας δικά του λόγια, συχνά μονολογώντας, κλέβοντας χρόνο από το συνομιλητή του ή αφήνοντας τον κόκκαλο χωρίς να ξέρει τι να απαντήσει. Τον είχα ακούσει να λέει ότι το κείμενο δεν ήταν και κάτι φοβερό και ότι εκείνος ήξερε τι πρέπει να γίνει, τι αστεία πρέπει να μπουν και πως πρέπει να ειπωθούν. Και σιγά σιγά πηγαίνοντας και σε άλλα γυρίσματα άρχισα να μαθαίνω κι άλλα. Ότι εκείνος είχε τον τελευταίο λόγο στη σκηνοθεσία, ότι εκείνος επέλεγε τους γκεστ ηθοποιούς που θα έπαιζαν στη σειρά, ότι εκείνος έκανε κουμάντο… Γενικά ότι αυτή η δουλειά γινόταν για τον ίδιο και μόνο και όλοι οι υπόλοιποι θα έπρεπε να συμβαδίσουν με αυτό που πιστεύει εκείνος, με τη δική του αισθητική, με τη δική του άποψη. Σχεδόν φασιστικά. Γιατί εκείνος ήταν ο σταρ. Μειώνοντας τους πάντες γύρω του. Και φυσικά μειώνοντας και τη συγκεκριμένη δουλειά που άντεξε στον αέρα 9 επεισόδια και κόπηκε. (Τελικά μάλλον δεν ήξερε ακριβώς). Τελικά μάλλον αυτή η δουλειά είναι ομαδική και όχι το παιχνιδάκι ενός.
Ακόμα θυμάμαι φράσεις του όταν του έλεγαν ποιους ηθοποιούς θα φέρουν στα επόμενα επεισόδια σαν γκεστ. “όχι αυτός είναι ατάλαντος”, “όχι αυτός είναι εχθρός μου”, “όχι αυτός νομίζει ότι είναι καλύτερος ηθοποιός από εμένα” και διάφορα τέτοια. Και σα να μην έφτανε όλη αυτή η τραυματική, για ένα νέο σεναριογράφο, κατάσταση, όταν αρχίζει να προβάλλεται το σίριαλ, το όνομα μου δεν υπάρχει πουθενά. Κι εδώ καταλαβαίνω πόσο διπλά άτυχος ήμουν στην πρώτη μου προσπάθεια.
Η συνέχεια φυσικά, ήταν ακόμη πιο πικρή και ψυχοφθόρα. Δικαστήρια, ασφαλιστικά μέτρα, προκειμένου να αποδείξω ότι έχουν κλέψει το έργο μου, ότι δεν έχουν σκοπό να με πληρώσουν και ότι δεν αναφέρομαι πουθενά ούτε καν σαν κειμενογράφος, έτσι για το ξεκάρφωμα! Θυμάμαι ακόμη ότι του είχα στείλει ένα μήνυμα στο κινητό του, αν γνωρίζει για ποιο λόγο γίνεται αυτό κι αν μπορεί να με βοηθήσει καθώς στην εταιρία παραγωγής δεν υπάρχει κανείς να μιλήσω, δε σηκώνουν τα τηλέφωνα και κάνουν ότι δε με ξέρουν. Ούτε καν μου απάντησε ποτέ.
Παρόλα αυτά η διαμάχη μου δεν ήταν μαζί του, τουλάχιστον στα φανερά, γιατί πίσω από την πλάτη μου δεν ξέρω τι άλλο γινόταν. Η διαμάχη μου ήταν με την εταιρία παραγωγής και την έτερη σεναριογράφο, που φυσικά με τη δύναμη που είχε, χρόνια στο κουρμπέτι, καρπώθηκε όλη την επιτυχία (ποια;) της σειράς και με πέταξε έξω, με διάφορες προφάσεις. Κι έτσι βρέθηκα σε έναν κυκεώνα δικαστηρίων και προσπάθειας να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας (ευτυχώς τα γραπτά μένουν κι ακόμη έχω τα e-mail και τα μηνύματα που είχαμε ανταλλάξει μεταξύ μας και κάποια στιγμή θα μοσχοπουλήσω στο ebay) και το 2018 η ελληνική δικαιοσύνη μίλησε. Το δικαστήριο αποφάσισε ότι είμαι αθώος, αναγνώρισε ότι έχω γράψει το ήμισυ και παραπάνω του σεναρίου και υποχρεώθηκαν σε χρηματική αποζημίωση.
Φυσικά όλα αυτά τα χρόνια μέχρι τη δικαίωση, αμφισβήτησα τον εαυτό μου, είπα ότι εγώ έφταιγα που άφησα το χώρο σε αυτούς τους ανθρώπους, που έκανα αυτή την επιλογή, που ήμουν χαζός και δεν έβλεπα που έμπλεκα και πάρα πολλά τέτοια που ευτυχώς πλέον (μετά από 2 χρόνια ψυχοθεραπείας) τα έχω πετάξει από πάνω μου. Σε όλο αυτό το “συναρπαστικό” ταξίδι είχα μαζί μου την καθηγήτρια μου Αντιγόνη Πόμμερ και τον Παναγιώτη Καποδίστρια φυσικά, που με υποστήριξαν ψυχολογικά αλλά και πρακτικά ως μάρτυρες στο δικαστήριο καθώς ήξεραν τα πάντα από πρώτο χέρι. Και τη φοβερή μου δικηγόρο Andrianna Tourlede που δεν τα παράτησε στιγμή, παρότι είχε να κάνει με καρχαρίες. Το συμπέρασμα μου από όλο αυτό το ταξίδι είναι το εξής: όταν κάποιος έχει τη δύναμη να σου φερθεί σα να είσαι σκουπίδι, αυτό δε σημαίνει ότι είσαι σκουπίδι. Απλά ότι εκείνος σε βλέπει έτσι κι έχει τη δύναμη να το κάνει.
Υ.Γ. 1: Τουλάχιστον το πρώτο μου σίριαλ πέρασε στην τηλεοπτική ιστορία. Είναι από τα λίγα σίριαλ που κόπηκαν στα 9 επεισόδια, δεν παίχτηκε ποτέ σε επανάληψη και είναι το τελευταίο μεγάλο σίριαλ με κύριο “πρωταγωνιστή” (με την αρνητική σημασία της λέξης) το Φιλιππίδη. Επειδή σίγουρα θα αποσυρθεί, αν δεν έχει ήδη γίνει, από προσώπου γης, αν το βρείτε κάπου δείτε το, είναι πια συλλεκτικό!
Υ.Γ. 2: Πάμε γι’ άλλα λοιπόν! Πιο ομαδικά και πιο υγιή!
Δείτε την ανάρτησή του:
