O Ιωάννης Απέργης μίλησε για τη μητέρα του και τις δυσκολίες που πέρασαν όταν ήταν παιδιά αλλά και για την απόφασή τους να αφήσουν την Αλβανία και να έρθουν στην Ελλάδα.
Ο ηθοποιός ιδιαίτερα συγκινημένος αναφέρθηκε στις σκληρές εικόνες που δε μπορεί να βγάλει από το μυαλό του στην εκπομπή «Δύο στη μία».
«Τώρα που έβλεπα το βίντεο σκεφτόμουν ότι βλέπω κάποια σχόλια στα social media που έχω και επειδή δεν απαντάω ποτέ – ούτε στα καλά ούτε στα κακά – το μήνυμα που ήθελα να περάσω είναι πρωτίστως στα νέα παιδιά που έρχονται από Ισραήλ, Τουρκία, Ιράκ, Συρία: μην θεωρείται τον εαυτό σας ξεγραμμένο», δήλωσε ο ηθοποιός.
«Είμαστε όλοι από την ίδια πάστα και μια μέρα εύχομαι να δω κάποιον ξένο να κυβερνάει αυτή τη χώρα και να την κάνει καλύτερη, όπως το έχουμε δει και σε άλλες χώρες. Θεωρείστε ότι μια μέρα μπορείτε να φτάσετε να είστε το τιμόνι της χώρας και μόνο έτσι θα καταφέρετε να κάνετε αυτό που αγαπάτε. Και φυσικά για τα Ελληνόπουλα: αγαπήστε αυτή τη χώρα, είναι δικιά σας, είναι το DNA σας», πρόσθεσε.
«Συγκινήθηκα λίγο τώρα, γιατί σκεφτόμουν και τη μάνα μου… Τώρα κάθεται και με βλέπει στην τηλεόραση, οκ δεν παίζω στο Hollywood αλλά ήταν μία γυναίκα καθαρίστρια, δεν ήξερε τίποτα από αυτό. Και τώρα με καμαρώνει, μπορώ και της έχω το ψυγείο γεμάτο, τη βλέπω χαρούμενη να κυνηγάει τον γιο μου και να παίζουν στις πλατείες. Δεν θέλω τίποτα άλλο», εξομολογήθηκε.
«Έχω μάθει να μην κρίνω το διαφορετικό. Θα πω την ατάκα της μάνας μου, “το ίδιο χώμα θα μας σκεπάσει όλους”, όταν έρθει η ώρα. Βέβαια, εμένα δε θα με βάλουν σε χρυσό φέρετρο. Το θέμα είναι ποια εικόνα θα δει εδώ. Όταν φύγαμε με την οικογένειά μου από την Αλβανία ήμουν 4,5 ετών.
Δεν καταλάβαινα που πάμε. Όλα μου φαινόντουσαν ίδια, έλεγα απλά ότι πάμε σε ένα διαφορετικό μέρος. Έχω όμως μια εικόνα συγκλονιστική στην Κακκαβιά. Δεν έχει αλλάξει τίποτα σε σχέση με αυτό που βλέπουμε τώρα και είμαι πολύ απελπισμένος με την ανθρωπότητα» είπε ο Ιωάννης Απέργης.
«Κόσμος, οικογένειες στα σύνορα, ανθρώπους να προσπαθούν να φύγουν για ένα καλύτερο αύριο. Αυτή την εικόνα δε μπορώ να τη ξεχάσω. Αν μου πουν να σκηνοθετήσω μια ταινία με πρόσφυγες, ξέρω ακριβώς τι να κάνω, έχω εικόνες και δε μπορεί να τις σβήσει κανείς.
Έχω άσχημες εικόνες και από την αστυνομία στα σύνορα. Θυμάμαι να πετάνε τα τρόφιμα που είχαμε για τον δρόμο, να αδειάζουν τις τσάντες, να σκίζουν διαβατήρια. Αυτά δε γινόντουσαν μόνο σε εμάς, γίνονται ακόμα… Δε μπορώ, περιμένω δεύτερο παιδί και συγκινούμαι εύκολα… Δε μπορώ, δεν αντέχω άλλο».
