Μια συγκινητική και τρυφερή ανάρτηση έκανε το Σάββατο η Δανάη Μπάρκα. Η ηθοποιός και παρουσιάστρια της εκπομπής «Πάμε Δανάη« θέλησε να αφιερώσει ένα όμορφο κείμενο στον αγαπημένο της παππού που έφυγε πριν από 8 χρόνια.
«Πάντα όταν ξημερώνει αυτή η μαύρη μέρα έχω έναν κόμπο στο στομάχι, και δάκρυα να τρέχουν ανεξέλεγκτα. Κι ας πέρασαν 8 χρόνια . Καμία χαρά δεν είναι η ίδια αφού δεν την μοιράζομαι (και) μαζί σου. Κανένα χαμόγελο δεν είναι το ίδιο φωτεινό. Καμία βόλτα με την γιαγιά δεν είναι η ίδια και καμία θέση στο σπίτι της δεν έχει το ίδιο νόημα πια . Βλέπω βίντεο σου από το νοσοκομείο, τις ατέλειωτες ώρες που πάλευες να μου δείξεις ότι είσαι δυνατός και με πιάνουν αναφιλητά. Η φωνή σου είναι ακόμα στο μυαλό μου να μου λέει “ποντίκω μου, πάμε βόλτα να ψωνίσουμε αυτά που θέλει η γιαγιά” και θυμάμαι να το σκάμε ώρες από το σπίτι στα πάρκα και σε όλο το Περιστέρι γύρω γύρω. Το χεράκι σου που την πρώτη μέρα στο νοσοκομείο ήταν γερό, σφιχτό, με δύναμη και ξαφνικά σε τρεις μήνες έγινε ένα αδύναμο ταλαιπωρημένο χεράκι μόνο κόκαλα και σου ζωγράφιζα καρδιές. Τελικά με μια τέτοια καρδιά έφυγες ζωγραφισμένη στο χέρι και με ένα κομμάτι της δίκη μου που το πήρες μαζί σου. Το όνειρο σου ήταν να είμαι με ανθρώπους που θα με αγαπούν όσο εσύ, και κανείς ποτέ δε θα με αγαπήσει όπως εσυ ούτε εγώ κανέναν. Παππούλη μου, φωνούλα μου, υπέροχε μου άνθρωπε που ήσουν μόνο με έναν καλό λόγο, αν μπορούσα με οτιδήποτε τρόπο να σε έχω εδώ τώρα, θα τον είχα επιλέξει, στο ορκίζομαι. Αν μπορούσες να παρηγορήσεις τον πόνο μου με μια αγκαλιά σου…και τι δε θα έδινα. Πάντα θα μιλάω για την αγάπη μας, για τις αγκαλιές μας, για τις καλές σου πράξεις σε όλο τον κόσμο. Πάντα θα λατρεύω όποιον παππού βλέπω και θα θέλω να βρω την αγκαλιά σου. Παππού μου,αν ήξερες ποσο μόνη της νιώθει η γιαγιά χωρίς εσένα θα γυρνούσες να την φιλήσεις και να ακουσει τη φωνή σου. Περνάει άραγε ποτέ αυτός ο πόνος της απώλειας;; Το συνηθίζει ποτέ κανένας άνθρωπος αυτό; Πότε θα φτάσει η στιγμή να μιλήσω για εσένα χωρίς να τρέξω κάπου μόνη μου να κλάψω; Παππού μου,η αγάπη μου δεν έχει αλλάξει ούτε στάλα. Όσο σ αγαπούσα, τόσο σ αγαπάω. Τα χεράκια σου μόνο μου λείπουν να τα κρατήσω σφιχτά και να σου ψιψιρίσω ποσό τυχερή είμαι που με μεγάλωσες. Σ αγαπάω. Η ποντίκω σου.
Υ.Γ : το μικρό σποράκι που φυτέψαμε κάποτε στην Καλαμάτα μαζί έχει γίνει ένας ολόκληρος φράχτης γεμάτος λουλούδια. Είναι δυνατόν να μην γινόταν; Αφού εσυ ο ίδιος ήσουν η άνοιξη!».
Δείτε το post.
