Αινιγματικός, σχεδόν απόμακρος αλλά πεισματικά εργατικός, στις 11 Ιουλίου ο βασιλιάς της ιταλικής μόδας, ο Giorgio Armani έκλεισε τα 87 του χρόνια. Κάθε φορά που τον ρωτούν ποιό είναι το μυστικό της επιτυχίας του εκείνος απαντά: »Πάθος, ρίσκο, πείσμα, συνέπεια. Αυτή είναι η δική μου επαγγελματική ιστορία. Δεν έχω κάποιο μυστικό να μεταφέρω. Πάντα ότι έκανα ήταν με τον δικό μου τρόπο».
Στη γραφική πόλη Πιασέντζα της Ιταλίας στις 11 Ιουλίου του 1934 γεννήθηκε ο Ιταλός μετρ της μόδας. Γιος του Ούγκο Αρμάνι, ενός δημοσίου υπαλλήλου και της ηθοποιού Μαρίας Ραϊμόντι, μεγάλωσε με τα δύο αδέλφια του, τον Σέρτζιο και τη Ροζάνα. «Η Πιασέντζα ήταν ένας μικρός κόσμος όπου ζούσαμε ειρηνικά και προστατευμένα. Οι αναμνήσεις από τον 19ο αιώνα, από τους παππούδες μας, όπως και η επαρχιακή ατμόσφαιρα εκείνων των ημερών, είναι κάτι που κουβαλάω πάντα μαζί μου» θα πει για εκείνα τα χρόνια. Η παιδική του ηλικία συνέπεσε με την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου πολέμου και στιγματίστηκε από σκηνές σκληρότητας. Τμήμα της Πιασέντζας αλλά και του σπιτιού του καταστράφηκαν. Μάλιστα, όπως έχει διηγηθεί ο ίδιος, στα 9 του χρόνια μαζί με κάποιους φίλους του βρήκαν μια τσάντα με μπαρούτι και η παιδική αφέλεια και περιέργεια τους οδήγησαν να παίξουν μαζί της. Όπως ήταν αναμενόμενο, η τσάντα εξερράγη, το σπίτι του σχεδόν καταστράφηκε και ο ίδιος ο Giorgio Armani κατέληξε με σοβαρά εγκαύματα στο νοσοκομείο – εκεί πέρασε έξι εβδομάδες με τον κίνδυνο να επηρεαστεί η όρασή του, κάτι που τελικά κατάφερε να ξεπεράσει.
Παρ’ολίγο γιατρός
Από μικρός ονειρευόταν να γίνει γιατρός. To 1957, ύστερα από τρία χρόνια σπουδών, άφησε την ιατρική σχολή στην οποία φοιτούσε στο Μιλάνο για να καταταγεί στον στρατό. Λόγω των σπουδών του, του ζητήθηκε να θητεύσει στο στρατιωτικό νοσοκομείο της Βερόνας. Ολοκληρώνοντας τη θητεία του εκεί συνειδητοποίησε ότι η θέα του αίματος δεν είναι κάτι που μπορούσε να αντέξει να βλέπει σε όλη του τη ζωή. Ξεκίνησε λοιπόν να εργάζεται στο εμπορικό κατάστημα La Rinascente στο Μιλάνο, όπου για επτά χρόνια πέρασε σχεδόν από όλα τα τμήματα και έτσι έμαθε τα πάντα για τη μόδα, τις πωλήσεις αλλά και τους νόμους του μάρκετινγκ. «Όταν ξεκίνησα να σχεδιάζω, όλοι οι άντρες ντύνονταν με τον ίδιο τρόπο» θα δηλώσει αργότερα. Εργάστηκε σε διάφορους οίκους μόδας (Allegri, Bagutta, Hilton, Sicons, Montedoro) πριν αποφασίσει να δημιουργήσει τη δική του επιχείρηση. Το 1964 γνώρισε τον διάσημο Ιταλό σχεδιαστή Nino Cerruti, με τον οποίο συνεργάστηκαν για εννέα χρόνια. «Όταν ο Cerruti έριξε μια στοίβα από δείγματα στο γραφείο, μου ζήτησε να διαλέξω τα αγαπημένα μου και εγώ ευτυχώς επέλεξα εκείνα που άρεσαν και σε εκείνον. Η ζωή μου ήταν μια χαρά τότε» είχε περιγράψει λίγο πριν κλείσει τα 40 του χρόνια, χωρίς μέχρι εκείνη την εποχή να έχει καταφέρει να δημιουργήσει κάτι δικό του. Μια πραγματικότητα που ωστόσο δεν τον έκανε να συμβιβαστεί. «Τα 40 είναι η στιγμή που ξεκινάς να καταλαβαίνεις. Είναι η αρχή. Πάντα πίστευα ότι για να υλοποιήσεις αυτό που σκέφτεσαι χρειάζεται χρόνος και πειραματισμός» έχει δηλώσει.
Χτίζοντας τον μύθο του
Από το 1966 ήταν σε σχέση με τον Ιταλό αρχιτέκτονα Σέρτζιο Γκαλεότι, ο οποίος στο πρόσωπο του συντρόφου του έβλεπε εξαιρετικές προοπτικές και προσπαθούσε να τον πείσει να ανοίξει τη δική του επιχείρηση. Ο Giorgoi Armani κάποια στιγμή πείστηκε. Για να καταφέρει όμως να εξασφαλίσει το απαραίτητο χρηματικό κεφάλαιο και να ανοίξει τον δικό του οίκο μόδας, αναγκάστηκε να πουλήσει το αυτοκίνητό του, μάρκας Volkswagen Beetle. «Ο Σέρτζιο ήταν εκείνος που πίστεψε σε μένα και με έκανε να πιστέψω στον εαυτό μου, να δω τον μεγαλύτερο κόσμο που υπήρχε εκεί έξω. Στον χώρο της μόδας ουσιαστικά μπήκα κατά λάθος» θα αποκαλύψει αργότερα στις συνεντεύξεις του. Στις 24 Ιουλίου του 1975 ίδρυσε στο Μιλάνο μαζί με τον τότε σύντροφό του το πρώτο του κατάστημα με την επωνυμία Giorgio Armani. Τον Οκτώβριο της ίδιας χρόνιας παρουσίασε την πρώτη του συλλογή (γυναικεία και αντρική) για την Άνοιξη-Καλοκαίρι του 1976, ενώ το 1979 ίδρυσε την εταιρεία Giorgio Armani Corporation. «Θυμήσου ότι στο τέλος ο πελάτης δεν ξέρει, δεν νοιάζεται αν είσαι μια μικρή ή μεγάλη επιχείρηση. Επικεντρώνεται στο ύφασμα που κρέμεται στο ράφι του καταστήματος» θα τονίσει μιλώντας για τα μυστικά του επαγγέλματος. Ο Γκαλεότι έφυγε από τη ζωή το 1985 ύστερα από τη μάχη που έδωσε με το AIDS. «Κατά τη διάρκεια της αρρώστιας του έπαιρνα φάρμακα για να αντέχω να ακούω τη φωνή του στο τηλέφωνο» θα αποκαλύψει για εκείνες τις μέρες ο Ιταλός σχεδιαστής, ενώ αναφερόμενος σε κάποια στοιχεία του χαρακτήρα του δηλώνει: «Είμαι ντροπαλός. Από την άλλη πλευρά υπάρχει μια παρεξήγηση απέναντι στο πρόσωπό μου ότι είμαι ένας μελαγχολικός άνθρωπος. Στην πραγματικότητα είμαι πιο χαρούμενος και ειρωνικός απ’ ό,τι φαίνεται».
Ανεκπλήρωτα όνειρα
«Κάποιες φορές πιστεύω ότι δεν θα έπρεπε να έχω ασχοληθεί με τη μόδα. Ίσως έπρεπε να έχω κάνει κάτι που θα μπορούσα να εκφράσω τον εαυτό μου περισσότερο, χωρίς περιορισμούς. Όπως ένας συγγραφέας που γράφει ό,τι σκέφτεται. Στον κόσμο της μόδας πρέπει να φτιάχνεις ρούχα που πουλάνε, για τα ΜΜΕ, για σένα. Δηλαδή όλα είναι μέρος μιας υποχρέωσης. Αλλά ένας συγγραφέας; Ένας καλλιτέχνης; Μπορεί να μη βγάζει λεφτά, αλλά κάνει αυτό που πραγματικά θέλει. Κοιτώντας πίσω στον χρόνο θα είχα λιγότερο φόβο για το ότι θα κάνω λάθος. Ένα δευτερόλεπτο είναι αρκετό για να κάνεις ένα λάθος, οπότε είναι μια επιλογή που πρέπει να κάνεις πολλές φορές την ημέρα. Υπήρχαν φορές που ο φόβος με έκανε να χάσω χρόνο. Σαν νέος άντρας κάποια στιγμή ήθελα να γίνω ηθοποιός. Ήμουν εμφανίσιμος και υπήρχε πιθανότητα να έχω τύχη σε αυτό» θα εξομολογηθεί προβάλλοντας το ανθρώπινο στοιχείο του.
Με οδηγό την απλότητα
Πολλές φορές τού έχουν ζητήσει να μοιραστεί αλήθειες του επαγγέλματός του, το πώς κατάφερε να χτίσει την αυτοκρατορία που έχει σήμερα αλλά και τα μικρά μυστικά ενός ανεπιτήδευτου στυλ. Όπως έχει τονίσει κατά καιρούς: «Η ουσία του στυλ είναι ο απλός τρόπος να πεις κάτι περίπλοκο. Δεν είναι εύκολο να ορίσεις τη δημιουργική διαδικασία. Tο ένστικτο είναι ένα απαραίτητο συστατικό. Η οικογένειά μου δεν είχε πολλά, όμως η μητέρα μου έκανε ό,τι μπορούσε με τα λιγότερα. Αγαπώ την απλότητα – οτιδήποτε δεν είναι κραυγαλέο και μπορεί να εκτιμηθεί από κοντά. Η δική μου δημιουργική διαδικασία είναι η συνεχής επαναδημιουργία της βασικής ιδέας πως η δουλειά μου έχει μοναδικό στόχο να δίνει στις γυναίκες την εσωτερική δύναμη που έρχεται με την ευκολία του να είναι ο εαυτός τους με ό,τι φορούν».
Ένα ελεύθερο πνεύμα
Πίσω από τον ισχυρό επιχειρηματία κρύβεται ένας άνθρωπος με ευαισθησίες, που αναφέρεται σπάνια στην προσωπική του ζωή. Δεν κρύβει, όμως, ότι θέλει να τον αγαπούν και να τον αποδέχονται. «Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αγάπη. Χρειάζομαι να έχω έναν άνθρωπο στον οποίο να βασίζομαι. Όχι στο κρεβάτι. Εννοώ μέσω μιας βαθιάς σύνδεσης. Η μητέρα μου σπάνια με αγκάλιαζε. Υπήρχε μια σεμνότητα στην οικογένειά μου. Ήταν διαφορετικοί καιροί. Οι σχέσεις που είχα στη ζωή μου δεν με άφησαν ποτέ γεμάτο πίκρα. Τελείωναν πάντα για τους σωστούς λόγους. Ίσως λόγω της ηλικίας μου αποτελούσα περισσότερο μια πατρική φιγούρα. ‘Η ίσως απλά ήταν ο ρόλος που εγώ αναζητούσα. Είχα γυναίκες στη ζωή μου και κάποιες φορές άντρες. Αν μιλάμε από σεξουαλικής άποψης, πρέπει να έχεις ελεύθερο μυαλό».
Νικώντας τον χρόνο
Δεν κατάφερε να δημιουργήσει τη δική του οικογένεια, ωστόσο πιστεύει ότι αν το είχε αποφασίσει θα μεγάλωνε παιδιά με αξίες και αρχές. «Εύχομαι να είχα κάνει πολλά παιδιά. Πρώτα από όλα θα τους μάθαινα να σέβονται τους γύρω τους. Μπορεί κάποιος να γεννηθεί έξυπνος, πλούσιος, φτωχός, με καλή ή κακή αισθητική, αλλά απαιτώ να τους σέβονται. Και να είναι διακριτικοί. Έτσι πεθαίνει η χυδαιότητα» έχει πει σε συνεντεύξεις του ο «βασιλιάς της ιταλικής μόδας», που στις 11 Ιουλίου γίνεται 87 χρόνων. Και τα γιορτάζει παραμένοντας ενεργός στη μόδα, συνεχίζοντας να ντύνει τους μεγαλύτερους σταρ του πλανήτη και κάνοντας όνειρα για το μέλλον. Άλλωστε, όπως ο ίδιος έχει πει, «το να διατηρείσαι σε φόρμα απαιτεί προσπάθεια. Είναι το αντίδοτο της τεμπελιάς, την οποία μισώ περισσότερο από όλα. Και τελικά το αντίδοτο στο πέρασμα του χρόνου».
Trivia
• Είναι ιδιοκτήτης εννέα σπιτιών στη Γαλλία, την Ελβετία, την Αμερική και την Αντίγκουα, ενώ έχει πέντε σπίτια στην Ιταλία. Επίσης διαθέτει μια πολυτελή θαλαμηγό η οποία ονομάζεται «Main».
• Έχει επιμεληθεί ενδυματολογικά πάνω από 250 ταινίες. Η πρώτη του προσπάθεια ήταν το 1980, όταν έντυσε τον Ρίτσαρντ Γκιρ στην ταινία Επάγγελμα: Ζιγκολό.
• Κατά τη διάρκεια της πολυετούς καριέρας του δεν αντιμετώπισε ποτέ οικονομικά προβλήματα, ούτε έφτασε ποτέ κοντά στη χρεοκοπία.
• Τα πρώτα bomber jackets που έκαναν δυναμική είσοδο τη δεκαετία του ’70 έφεραν τη δική του υπογραφή.
• Η μητέρα του Μαρία Ραϊμόντι είχε παίξει στην ταινία του Φεντερίκο Φελίνι 8 ½ (1963).
• Σχεδίασε τις στολές της Εθνικής Ομάδας Ποδοσφαίρου της Ιταλίας το 2012 αλλά και το 2016 για τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
• Είναι χορτοφάγος, δεν πίνει καθόλου αλκοόλ και δεν καπνίζει.
• Η καινοτομία είναι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του. To 2007 ήταν ο πρώτος σχεδιαστής μόδας που αποφάσισε να παρουσιάσει μια από τις συλλογές του online, παρόλο που ήταν μια κίνηση αρκετά ριψοκίνδυνη αφού θα υπήρχε ο κίνδυνος της αντιγραφής των δημιουργιών του.
• Η αυτοκρατορία του Armani περιλαμβάνει περισσότερα από 250 καταστήματα σε 33 χώρες σε όλο τον κόσμο, με πωλήσεις που φτάνουν τα 2 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως.
• To 2020 η προσωπική του περιουσία έφτασε στα 7,8 δισεκατομμύρια δολάρια.
• Το 2008 τιμήθηκε από τον τότε Γάλλο πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί με το μετάλλιο της «Λεγεώνας της Τιμής».
• Το 2020 δώρισε περίπου 2,2 εκατομμύρια δολάρια σε νοσοκομεία στο Μιλάνο, στη Ρώμη, το Μπέργκαμο κ.α. για την αντιμετώπιση της εξάπλωσης του κορονοϊού, δηλώνοντας πως η πανδημία κατά κάποιον τρόπο μάς άνοιξε τα μάτια.
