O Γιάννης Πλούταρχος μίλησε για τα παιδικά του χρόνια, τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τη γνωριμία του με τη σύζυγό του, Μαρία.
O τραγουδιστής βρέθηκε καλεσμένος στην εκπομπή, «Στούντιο 4» μαζί με την κόρη του, Κατερίνα και ανέφερε «Ήμουν τετάρτη δημοτικού και είχε βγει ένας νόμος που τα σχολεία στα μικρά χωριά πρέπει να πάνε σε μεγαλύτερα. Και τότε αντέδρασαν οι κάτοικοι του χωριού και δεν μας πήγαιναν σχολείο. Και από τη μισή τετάρτη μέχρι την πέμπτη δεν πήγα καθόλου σχολείο. Ξεκίνησαν τα κενά, ήμουν ανορθόγραφος, δεν μπορούσε να μου εξηγήσει κάποιος γιατί όταν διάβαζα ζαλιζόμουν.
Δεν ήμουν καθόλου στο σχολείο. Κάποια στιγμή στην πρώτη Λυκείου τα παράτησα και αγανακτώ, τα βάζω με τον εαυτό μου, βάζω κάτι κλάματα, και έλεγα “τίποτα δεν μπορείς, τίποτα δεν κάνεις”. Και όπως οδηγούσα έκλαιγα και έλεγα “δεν κάνω τίποτα σωστά”. Και μου έλεγε η μάνα μου “μην το λες αυτό, όλα τα μπορείς και θα το δεις στην πορεία. Δεν με ενδιαφέρουν τα σχολεία αλλά η ψυχολογία σου”. Είχα υπέροχους γονείς».
«Συνέχισα την κομμωτική και άνοιξα το πρώτο μου μαγαζί. Δεν είχα εμπιστοσύνη στο τραγούδι, δεν ήξερα αν θα πετύχω και αν θα κάνω καριέρα. Ήταν ένα επάγγελμα εφήμερο αλλά εμένα μου άρεσε να τραγουδάω. Ταυτόχρονα, ψάχνομαι στην κομμωτική, μαθαίνω την τέχνη αρκετά καλά. Και έψαχνα δικό μου χώρο να κάνω μαγαζί. Ήμουν καλός στις τεχνικές εργασίες, είχα αντίληψη. Μετά έκανα πολλά σεμινάρια στο εξωτερικό, ασχολήθηκα σοβαρά. Και ανοίγω το πρώτο δικό μου μαγαζί στο Γαλάτσι και το ονόμασα Jazz και είχε ως σύμβολο ένα σαξόφωνο. Ξεκινάει και έχει τρομερή επιτυχία. Δεν γινόταν να φύγω μακριά από αυτόν τον χώρο.
Στην πορεία ψαχνόμουν στο τραγούδι. Το κομμωτήριο το έχω ανοίξει με ένα παιδί που είχαμε κάνει ένα γκρουπάκι και λεγόμασταν Μπαλαντέρ. Τα πάντα τα έφτιαξα μόνος μου. Έτσι έκανα την πρώτη μου δουλειά και το κράτησα 4-5 χρόνια. Μέχρι που γνώρισα τον Γιώργο Μακράκη, κάνω τη δουλειά στο Minos και ακούω από το ραδιόφωνο το πρώτο μου τραγούδι το Ένας Θεός. Με πιάνουν τα κλάματα, αφήνω κάτω τα ψαλίδια και είπα “σήμερα είναι η τελευταία μέρα που δουλεύω σε αυτόν τον χώρο”. Έφτασα στο σημείο μηδέν και αλλάζω διαδρομή. Στη ζωή μου πάντα ξέρω πότε τελειώνει κάτι».
«Είχα αρραβωνιαστεί με τη Μαρία. Συναντηθήκαμε σε ένα νυχτερινό μαγαζί. Η Μαρία ήταν στο πολεμικό ναυτικό μόνιμη και εγώ δούλευα ως τραγουδιστής. Ταυτόχρονα, η Μαρία ήθελε να πάρει ένα αυτοκίνητο και δούλευε στο μπαρ για να συμπληρώσει λεφτά. Παρότι είχε γερό κομπόδεμα από τη βασική της δουλειά και μάλιστα μας συντήρησε για αρκετό καιρό. Γιατί όταν αγωνίζεσαι για το μεροκάματο είσαι στην πείνα συνέχεια. Ό,τι και αν σου πω θα φανεί αστείο. Μόλις κάναμε την πρώτη χειραψία, της λέω “Πώς σε λένε;”, λέει “Μαρία”. Και λέω “Μαρία; Κοίτα να δεις που θα είσαι η γυναίκα μου”. Το ένιωσα με την πρώτη και η Μαρία το ίδιο».
Διαβάστε επίσης:
Κατερίνα Κακοσαίου: «Υπήρξαν κάποιοι που με πλησίασαν μόνο και μόνο γιατί είμαι η κόρη του Πλούταρχου»
Κατερίνα Κακοσαίου για Γιάννη Πλούταρχου: «Βλέπεις την επιτυχία και λες “θα είμαι αντάξια;”»
