Με αφορμή την πρωταγωνιστικό της ρόλο στο νέο έργο του Φλοριάν Ζελέρ «Πριν ανοίξουμε φτερά» στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης που σκηνοθετεί η Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους, αλλά και την αστυνομική σειρά της ΕΡΤ «Το δίχτυ», η Φιόνα Γεωργιάδη μιλά στο Monopoli.gr για δύσκολες περιόδους της ζωής της και ανθρώπους που την ευεργέτησαν.
Τι έχεις ανακαλύψει κατά τη συνεργασία σου με την Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους – η οποία, σημειωτέον, είναι και τηλεοπτική σου συνεργάτιδα στο «Δίχτυ»;
Από τη γνωριμία μας στο σετ αναπτύξαμε μια σχέση εμπιστοσύνης, εκτίμησης και, τολμώ να πω, φιλίας. Μου αρέσει πολύ να δουλεύω με μια γυναίκα δημιουργό, με ενδιαφέρει η σκέψη, η γυναικεία θεώρηση – δυστυχώς, ακόμη είναι λιγότερες οι γυναίκες που αναλαμβάνουν την εποπτεία σε θεσμούς, σε ηγετικές θέσεις. Και δεν το αναφέρω μόνο για φεμινιστικούς λόγους, αλλά γιατί με ενδιαφέρει αισθητικά μια άξια γυναικεία ματιά και αντίληψη του κόσμου. Σε όλους τους τομείς, οι γυναίκες υπο-εκπροσωπούμαστε. Και ειδικά στην Τέχνη, όσο δεν υπάρχει μια ισότιμη συμπερίληψη, μοιραία θα επαναλαμβάνεται η ανδρική οπτική για τα πράγματα. Το ευτύχημα είναι πως στη δική μας παράσταση, στο «Πριν ανοίξουμε φτερά», οι γυναίκες υπερτερούν στο θίασο: συμμετέχουν η Ζωή Ρηγοπούλου, η Μαρκέλλα Γιαννάτου, η Ντίνα Αβαγιανού κι εγώ με σκηνοθέτιδα την Άννα-Μαρία Παπαχαραλάμπους.
Πόσο μάλλον, όταν η Άννα-Μαρία Παπαχαραλάμπους είναι μια δημιουργός που έπαιξε σημαντικό ρόλο για τη θέση της γυναίκας στη θεατρική εργασία – αν και νομίζω ότι αυτό, επεκτάθηκε, πήρε μεγάλη κοινωνική διάσταση.
Είμαι στο πλευρό όποιου/όποιας βοηθάει να καθαρίσει το τοπίο από φορείς κατάχρησης εξουσίας και κακοποιητικών συμπεριφορών. Στέκομαι δίπλα τους και το έχω βιώσει και εγώ – λιγότερο η περισσότερο. Υποθέτω ότι οι περισσότεροι ενήλικες θα έχουν μια ανάλογη εμπειρία, είτε στο εργασιακό, είτε στο κοινωνικό περιβάλλον.
Συνεπώς, έχεις βρεθεί κι εσύ σε δύσκολη θέση ως εργαζόμενη.
Ναι, έχω υπάρξει σε τέτοια θέση. Έκανα πολλή υπομονή και προσπάθησα με επαγγελματική ευγένεια να εξηγήσω τη γνώμη μου, όπως κάνω πάντα. Πιστεύω βαθιά στην ευγένεια. Επειδή φυσιογνωμικά έχω την όψη του καλού παιδιού, δεν είμαι μόνο αυτό. Δεν ξεχνώ πως ο κόσμος προχωράει ενίοτε με φωτιά και με μαχαίρι – με την έννοια ότι είμαι έτοιμη να υπερασπιστώ και να διεκδικήσω τα δικαιώματα μου και φυσικά και τα δικαιώματα των άλλων. Και αυτό, μερικές φορές, παρατηρώ ότι ξαφνιάζει. Στην πραγματικότητα δεν προσπαθώ για τίποτε άλλο, παρά να υιοθετώ συμπεριφορές που θέλω να εισπράττω. Για να δίνουμε όμως την πλήρη εικόνα, έχω καλές φίλες και φίλους από το χώρο, που εκτιμώ, τόσο ως χαρακτήρες όσο και ως καλλιτέχνες και μου αναπτερώνει το ηθικό ότι υπάρχουν εκεί έξω και εργάζονται, αφήνοντας ένα αποτύπωμα ειρηνικό και πολύ φροντιστικό. Αυτούς τους ανθρώπους αναγνωρίζω ως τη «φυλή» μου στο θέατρο.
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη στο Monopoli.gr
