Το πρώτο βιβλίο της Ελεονώρας Μελέτη με τίτλο «Γυναίκα ψάχνει» κυκλοφορεί στις 20 Οκτωβρίου από τις Εκδόσεις Διόπτρα. Μέσα από τη βιωματική αφήγηση, πραγματεύεται τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει μία σύγχρονη γυναίκα, όταν δεν ακολουθεί τα στερεότυπα. Την ψυχολογική πίεση που μπορεί να δέχεται ως τίμημα για τις επιλογές της όταν αυτές πάνε κόντρα στο κατεστημένο, τις τύψεις και τις ενοχές που την κυριεύουν όταν δεν ακολουθεί την πεπατημένη.
Πρόκειται για ένα βιβλίο που ξεσκεπάζει το προσωπείο της τέλειας μητρότητας και καταρρίπτει τον μύθο που θέλει τις γυναίκες να ολοκληρώνονται μέσα από τον γάμο και τη δημιουργία οικογένειας. Η παρουσιάστρια του Mega κάνει προσωπικές αποκαλύψεις για το πώς την μεγάλωσαν οι γονείς της, την αναζήτηση ενός ιδανικού συντρόφου αλλά και την προσπάθεια να γίνει μητέρα.
Διαβάστε τα αποκλειστικά αποσπάσματα που εξασφάλισε το okmag λίγες μέρες πριν από την επίσημη κυκλοφορία του:
Καθώς είμαι απροκάλυπτα ρομαντική, μου αρέσει σε έναν δεσμό η γυναίκα να νιώθει την αγάπη, τη φροντίδα και την προστασία του άντρα. Μου δίνει μια απίστευτη αίσθηση ασφάλειας και τρυφερότητας, κάτι που οι γυναίκες πιστεύω πως χρειαζόμαστε πρωτίστως ως ανθρώπινα όντα και όχι απαραίτητα ως θηλυκά. Αναγνωρίζω πως δεν υπάρχει ισότητα ανάμεσα στα δύο φύλα και πως οι γυναίκες ανά την ιστορία έχουμε δώσει μάχη διεκδικώντας τα αυτονόητα. Κάποιες μάχες απέδωσαν και κάποιες δίνονται ακόμα, με στόχο άνδρες και γυναίκες να έχουμε ίσα δικαιώματα.
Ωστόσο, ο πιο δύσκολος αγώνας ήταν και παραμένει ο αγώνας για να αποδομηθούν βαθιά ριζωμένες πεποιθήσεις για τις γυναίκες, τον ρόλο τους, τη θέση τους στην κοινωνία και στις σχέσεις τους.
Πεποιθήσεις και στερεότυπα που είναι περίπου όσα και τα χρόνια της ανθρωπότητας και υφαίνουν τον πυκνό ιστό της «πατριαρχίας».
Δεν είμαι φεμινίστρια.
Οφείλω ωστόσο στις απανταχού σουφραζέτες ένα μεγάλο «ευχαριστώ» για το ότι σήμερα μπορώ να ψηφίζω, αλλά και στην Καλλιρόη Παρρέν και στις λοιπές κυρίες της «Εφημερίδος των κυριών» για το ότι σπούδασα και σήμερα μπορώ να γράφω ελεύθερα αυτές τις γραμμές, χωρίς ψευδώνυμο, αλλά χρησιμοποιώντας το όνομά μου.
Οι γυναίκες είμαστε αδικημένες. Οι γυναίκες δεν έχουμε ακόμα τα ίδια δικαιώματα με τους άνδρες. Οι γυναίκες δεν πληρωνόμαστε τα ίδια χρήματα για μια θέση εργασίας ίδια με εκείνη ενός άνδρα. Οι γυναίκες δεν χειροδικούμε, δεν κακοποιούμε και δεν σκοτώνουμε τους άνδρες με την ίδια συχνότητα που δεχόμαστε εμείς βία από εκείνους. Οι άνδρες δεν φοβούνται τις γυναίκες όσο φοβόμαστε εμείς τους άνδρες.
Προσπαθώ και θέλω να είμαι δίκαιη με τα φύλα, γιατί είμαστε όλοι άνθρωποι και γιατί πιστεύω πως αν μεταξύ μας καταφέρουμε να καταλαγιάσουμε το μίσος που πηγάζει από τις δονήσεις που προκαλούν οι αντικρουόμενες, λανθασμένες πεποιθήσεις του συλλογικού ασυνείδητου, η συνύπαρξή μας θα μπορούσε να είναι μαγική.
Όμως στην ουσία μας, στη βάση και στη φύση μας, οι άνδρες και οι γυναίκες είμαστε ξεκάθαρα και αυταπόδεικτα τόσο διαφορετικοί μεταξύ μας ώστε, ακόμα κι αν γίνουμε απόλυτα ίσοι, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να γίνουμε απόλυτα ίδιοι.
Και αν πάλι συμβεί αυτό, δεν ξέρω κατά πόσο θα δυσκολέψει ακόμα περισσοτέρο τα πράγματα στις σχέσεις μεταξύ μας.
Είμαι από εκείνες που αγαπούν τους άνδρες.
Αγαπώ τους άνδρες και μου αρέσει να το λέω, μου αρέσει να το ξέρουν.
Τους άνδρες όμως, όχι τα κακέκτυπά τους.
Όχι τους βιαστές, όχι τους μισογύνηδες, όχι τους νταήδες, όχι τους σεξιστές, όχι τους ξερόλες, τους νάρκισσους, τους καζανόβες και τους ηδονιστές.
Αγαπώ τα πραγματικά αρσενικά, τους αληθινούς άνδρες.
Ναι, αυτούς τους θαυμάζω. Τους θέλω γύρω μου. Ως φίλους, ως παρέα, ως εραστές, ως συντρόφους.
Απολαμβάνω τους άνδρες.
Ό,τι κι αν έχουν να μου προσφέρουν, σε όποιο επίπεδο.
Έχω μάλιστα και φίλους άνδρες. Και όταν λέω φίλους, εννοώ φίλους.
Όχι από εκείνες τις περιπτώσεις που ο ένας από τους δύο θέλει και νιώθει κάτι παραπάνω αλλά το καταπνίγει και το περιορίζει στις κοινωνικο-φιλικές δραστηριότητες και εκδηλώσεις μέχρι να έρθει η ώρα που πάνω στο ποτό, ή πάνω στην όποια αιτία, θα γίνει η αποκάλυψη και το πέσιμο.
Μιλάω για εκείνες τις περιπτώσεις που ο άλλος είναι εκεί. Πάντα, και όποτε. Για να σε βγάλει έξω ένα βράδυ για φαγητό, ποτό, μπουζούκι, μόνοι οι δυο σας ή και με παρέα, μέχρι να περάσεις μαζί του ένα Ʃαββατοκύριακο στο εξοχικό, πίνοντας μπίρες και μιλώντας αυτός για γκόμενες κι εσύ για άνδρες.
Μπορούν να είναι πανέμορφα πλάσματα τα αρσενικά. Αυτό σημαίνει πως αν καταφέρουν να συντονιστούν με εμάς, τα επίσης υπέροχα, μοναδικά πλάσματα, φανταστείτε τι θα μπορούσαμε να κάνουμε μαζί.
Φανταστείτε έναν άνδρα που ξέρει να αγαπά, ξέρει να σέβεται και να αναγνωρίζει την ανωτερότητα της γυναίκας του, όχι ως προς αυτόν, αλλά ως προς τον ίδιο της τον εαυτό, δίνοντάς της τον χώρο να ανθίσει, και φανταστείτε και μια γυναίκα που επίσης είναι συμφιλιωμένη με όλα όσα έχει κατακτήσει η ίδια, χωρίς ωστόσο να έχει απεμπολήσει την ανάγκη της για φροντίδα και προστασία.
Πάντα είχα όνειρο να βρω έναν τέτοιο άνδρα…
Έναν σύντροφο στον οποίο θα μπορούσα να γείρω, να αφεθώ, να τον εμπιστευτώ και να τον αφήσω να δείχνει τον δρόμο. Όχι για να τον ακολουθήσω, αλλά για να τον συνοδεύσω.
Έναν σύντροφο με τον οποίο η συνύπαρξη δεν θα αντιμετώπιζε ως εμπόδιο αλλά ως ευλογία τη διαφορετικότητα (όχι την ανισότητα) που διακρίνει τη φύση τη δική μου από τη δική του, και η οποία εκφράζεται μέσα από κάθε έκφανση της καθημερινής μας τριβής.
[…]
Πάντα είχα μέσα μου βαθιά την επιθυμία να αναγνωρίσω και να αποδεχτώ, χωρίς ενοχές, τη λιγότερο προοδευτική για την εποχή της γυναίκας άποψη ότι εμείς τα θηλυκά έχουμε την ανάγκη να αγαπηθούμε αληθινα,́ χωρίς αυτό να σημαίνει και υποτακτικά.
Είχα για χρόνια ενοχές για το ποιο ήταν το πρότυπο του άνδρα που θα ήθελα να συναντήσω. Ήμουν και εγώ τόσο μπερδεμένη.
Ʃε εμάς τα κορίτσια, οι προκάτοχοί μας και η πορεία τους μέσα από τις γενεές μάς έχουν διδάξει πολλά και ασύνδετα μεταξύ τους. Πολλά δυσνόητα και αντιφατικά.
Τη μία μας έλεγαν να είμαστε υπομονετικές, να είμαστε «καπάτσες», να κάνουμε τα στραβά μάτια και να υποχωρούμε, να κάνουμε «μαλαγανιές» γιατί ο άνδρας έχει τα κουμπιά του και αν τα βρει η γυναίκα μπορεί να τον κάνει ό,τι θέλει.
Μετά μας έμαθαν να είμαστε επαναστάτριες, αντιδραστικές, να πατάμε πόδι και να κάνουμε κουμάντο.
Ξεκίνησαν να μας περιγράφουν ένα σπίτι με τον άντρα κουβαλητή, όπου το αρσενικό έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο, την ίδια όμως ώρα φρόντιζαν να μας περνούν το μήνυμα πως η ελληνική οικογένεια πρέπει να πάψει να είναι «πατριαρχική».
Mας παρότρυναν να βγούμε έξω στην αγορά εργασίας, από την άλλη όμως μας συμβούλευαν να περιμένουμε τα πάντα από τους άνδρες και να μην τους ευνουχίζουμε.
Tις τελευταίες δεκαετίες μιλάμε για τη χειραφέτηση της γυναίκας την ώρα που ο άνδρας ο «σωστός» είναι ο «παραδοσιακός».
Αν εμείς οι γυναίκες ήμασταν Μαθουσάλες, πιστεύω πως θα αγγίζαμε τα όρια της παράνοιας, λαμβάνοντας όλα αυτά τα εκατοντάδες χρόνια τόσο αντιφατικά μεταξύ τους μηνύματα.
Και μπορεί Μαθουσάλες να μην είμαστε, τα διηγήματα της ζωής όμως είναι αρκετά για να προκαλέσουν τη σύγχυση, η οποία θα μπορούσε να απαντήσει σε μεγάλο βαθμό το ερώτημα γιατί οι σχέσεις των ανθρώπων είναι τόσο δύσκολες σήμερα.
Ποιες είμαστε, τι θέλουμε από τη ζωή, τι ζητάμε από τους άνδρες, τι περιμένουμε από αυτούς, πώς το διεκδικούμε…
Χάος.
Αυτό το χάος κλήθηκε να βάλει σε τάξη για μένα η δική μου μητέρα.
Πoυ ενώ μεγάλωνα σε ένα σπίτι όπου ο πατέρας ήταν η οικονομική κολόνα, ο εργάτης που εξασφάλιζε την ύλη σε όλους μας, συχνά και εις βάρος του συναισθήματος, η μητέρα έμενε σπίτι χωρίς εργασία, έχοντας αναλάβει την ανατροφή των παιδιών.
Ο μεν προερχόταν από μια ανδροκρατούμενη οικογένεια που έδινε αξία στο αρσενικό και όριζε αυτήν από το πόσο παραγωγικό και πετυχημένο είναι, η δε προερχόμενη από μια οικογένεια που απαξίωνε το θηλυκό και ήθελε να ξεφορτωθεί την κόρη δίνοντάς τη σε έναν καλό γαμπρό.
Οι γονείς μου προσπάθησαν να φτιάξουν νέους, δικούς τους κανόνες.
Η παρουσία του πατέρα ήταν απόλυτα σεβαστή χωρίς να επιβάλλεται και να προκαλεί φόβο, ενώ η μαμά μου φρόντιζε να μου κάνει ξεκάθαρο το μήνυμα πως πρέπει να μάθω να είμαι ελεύθερη, ανεξάρτητη, έχοντας πίστη και εμπιστοσύνη στον εαυτό μου αλλά και τόλμη να κυνηγάω τα όνειρά μου, ικανή να εξασφαλίζω εγώ σ’ εμένα όλα όσα χρειάζομαι για να είμαι καλά.
Ένα σαφές μήνυμα που στην πορεία έπρεπε να συναντήσει και να συνεργαστεί με το βαθύτερο δικό μου όνειρο για την ιδεατή σχέση.
Και κάπως έτσι διαμορφώθηκα εγώ. Μια γυναίκα, κατά τα λεγόμενα των άλλων, δυναμική. Αυτόνομη, ανεξάρτητη, έχοντας κατακτήσει τις επιτυχίες της και έχοντας διαχειριστεί σωστά τις αποτυχίες της και τις κακές στιγμές της.
Μια γυναίκα που ξέρει τι θέλει, κάνει σαφή τα όριά της, δεν ανέχεται κακοποίηση κανενός είδους και μπορεί να αναγνωρίσει πότε πρέπει να αποχωρήσει από μια σχέση όταν αυτή δεν την καλύπτει.
Μια γυναίκα που δεν φοβάται να πει αυτό που πιστεύει, να κάνει αυτό που θέλει και να μείνει μόνη γιατί αρνείται να συμβιβαστεί.
Μια γυναίκα που πάντα έψαχνε έναν άνδρα τον οποίο, όσο κι αν προσπάθησα, δεν μπόρεσα να χαρακτηρίσω.
Τι να τον αποκαλέσω; Παραδοσιακό; Παλαιάς κοπής; Φιλελεύθερο; Νεωτεριστή; Ποτέ δεν αγαπούσα τις ταμπέλες.
Είμαι μια γυναίκα που πάντα έψαχνε έναν άνδρα ο οποίος, ενώ θα έχει δίπλα του μια αυτόνομη γυναίκα, θα της ανοίγει την πόρτα και θα την αφήνει να περάσει μπροστά. Θα αφουγκράζεται τις ανάγκες της γιατί θα αναγνωρίζει πως η γυναίκα του έχει, πέρα από τις ανάγκες αυτές, και επιθυμίες, και θα είναι χαρά του να τις ικανοποιεί στον βαθμό και με τον τρόπο που μπορεί. Έναν άνδρα που θα επιζητά ο ίδιος να συντηρεί τους υγιείς ρόλους στη σχέση και, όσο κι αν ο πηγαίος δυναμισμός της συντρόφου του αναβλύζει από μέσα της, εκείνος δεν θα τρομάζει, δεν θα ζηλεύει, δεν θα νιώθει να μειονεκτεί, αλλά διακριτικά θα τη θαυμάζει και θα της θυμίζει γλυκά πως η θέση της είναι στο πλευρό του, όχι για να την υποτιμήσει, αλλά επειδή εκείνος μπορεί να σκεφτεί, να φροντίσει και να αναλάβει για εκείνη. Γιατί εκείνος μπορεί να την ξεκουράζει. Να την ξεκουράζει από τον πολύπλοκο και πολυσύνθετο ρόλο της, αλλά και από τον οξύμωρο τρόπο που η κοινωνία απαιτεί από τις γυναίκες να υπηρετήσουν τον ρόλο αυτό.
Και κάπου εκεί, το μήνυμα που μου υπαγόρευε η φωνή της κοινωνίας από τότε που ήμουν παιδί, αλλά και το όνειρο που έχτιζα ως κορίτσι για το δικό μου «τέλειο» αγόρι, χάθηκαν στη μετάφραση.
