Η γιορτή της μητέρας που την Κυριακή 14 Μαΐου στάθηκε αφορμή για την Ελένη Μενεγάκη για να μιλήσει για τη ζεστή σχέση που έχει η ίδια με τη μητέρα της, αλλά και πώς ως μητέρα η ίδια βλέπει τα πράγματα πιο ολοκληρωμένα.
«Σαν παιδί την αγάπη μου την έχω εκδηλώσει με όλους τους τρόπους»
«Εγώ πάντα επειδή ήμουν ένα παιδάκι που ήμουν πολύ εκδηλωτική στη μητέρα μου, και από πολύ μικρή. Με τα τίποτα που μπορεί να είχα για να πάω στο σχολείο. Πάντα σκεφτόμουν ότι θέλω να πάρω κάτι στη μαμά μου, έναν μήνα πριν. Και 7 και 8 χρονών.
Σαν παιδί την αγάπη μου την έχω εκδηλώσει με όλους τους τρόπους, με πολλά λόγια και με πολλή εκδήλωση, όμως πιστεύω ότι όταν αποκτούμε τα δικά μας παιδιά, ξαφνικά λες και όλα γίνονται πιο ξεκάθαρα. Σαν τη μαμά μας να τη βλέπουμε 3D γιατί κι εσύ έχεις βρεθεί από την άλλη πλευρά, που είναι τελείως διαφορετική. Αλλιώς να ‘σαι παιδί, αλλιώς να ‘σαι μαμά. Είναι άλλη οπτική», δήλωσε η παρουσιάστρια.
Η Ελένη Μενεγάκη δεν έκρυψε τη συγκίνησή της
Στη συνέχεια η Ελένη δεν μπόρεσε να κρύψει την συγκίνησή της μιλώντας για τη σχέση μάνας – παιδιού, αλλά και πώς πάντα περιμένει μια μάνα αυτή την έκφραση αγάπης από τα παιδιά της. «Και το παιδί σου να μεγαλώσει και να πάει 35 χρονών και να μείνει σε άλλο σπίτι. Η μάνα πάντα περιμένει. Με κοιτάς μέσα στα μάτια, Θοδωρή μου και θέλω να κλάψω αλλά μη με κάνεις να κλάψω. Θέλω να κλάψω γιατί πραγματικά, αυτά που μας έλεγαν, αυτά που έχουμε κοροϊδέψει σαν μικρά παιδιά, που μας έλεγαν οι γονείς μας “καλά δεν θα γίνεις κι εσύ μάνα; Θα με καταλάβεις”, έτσι είναι. Όσο και να μεγαλώσει το παιδί σου, θέλεις να νιώσεις εκείνη τη μέρα, ακόμα κι αν το παιδί σου είναι 35 χρονών, αυτά τα δύο λόγια!».
«Συγκινούμαι, αλλά με χαρά. Δεν ξέρω τι καταλαβαίνει ένα παιδί που είναι 6-7, όσο μεγαλώνεις και ζεις σε αυτή τη ζωή σκέφτεσαι πάντα αλλιώς τι σημαίνει η σχέση σου με τη μητέρα σου. Καμιά φορά νομίζουμε ότι οι δικοί μας άνθρωποι θα ‘ναι δίπλα μας για πάντα –και δεν μιλάω μόνο για τους γονείς μας, τον οποιονδήποτε-, δεν υπάρχει το για πάντα. Γι’ αυτό πολλές φορές πρέπει να εκφράζουμε πράγματα που τα έχουμε μέσα μας, και οι άλλοι τα έχουν ως δεδομένα, πρέπει να προλαβαίνουμε να τα λέμε, γιατί κανείς δε ξέρει πότε θα πάψει να έχει κάποιον από τους ανθρώπους που αγαπάει κοντά του. Σε όποια ηλικία και να χάσεις τους γονείς, ο πόνος είναι πόνος. Τέλος».
