Η Έφη Μουρίκη με αφορμή τη νέα της θεατρική πρόκληση, αφού θα ενσαρκώσει τη Μάρθα στο έργο «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;» του Έντουαρντ Άλμπι, σε σκηνοθεσία Σωτήρη Τσαφούλια, έχοντας στο πλευρό της τον Βλαδίμηρο Κυριακίδη μίλησε στο Monopoli.gr. Μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στη χαρά και την αφοσίωση που εξακολουθεί να αντλεί από την πρόβα, στη σημασία που δίνει στην απλότητα της καθημερινότητας, στις μεγάλες δοκιμασίες και απώλειες που διαμόρφωσαν τη ζωή και την πορεία της, αλλά και στη σχέση της με τον σύζυγό της.
Στην κουβέντα μας, η παρουσία του Βλαδίμηρου Κυριακίδη είναι ισχυρή. Πώς έχει μετασχηματιστεί αυτή η σχέση σας, μετά από τόσα χρόνια;
Ο έρωτας, στην αρχή, τα σκεπάζει όλα, υπάρχει μόνο ένταση. Μια ένταση που σύμφωνα με τους επιστήμονες διαρκεί δύο χρόνια. Μετά, μάλλον ως κανόνας, έρχεται η προσπάθεια να αλλάξεις τον άλλο. Αλλά για μένα το πιο σημαντικό είναι το πέρασμα στην τρίτη φάση της σχέσης, όπου καλείσαι να αγαπήσεις το μοίρασμα μιας καθημερινότητας με τον άλλο, τις μικρές στιγμές μιας μέρας. Αν το καταφέρεις αυτό, αν καταφέρεις να βλέπεις αγάπη στο ασήμαντο της καθημερινότητας κι όχι μόνο να βρίσκεις αγάπη σε ιδιαίτερες στιγμές της κοινής σας πορείας, αυτό σας πηγαίνει μπροστά. Εκεί έρχεται η αποδοχή του ενός για τον άλλο στην πραγματική διάσταση, άρα υπάρχει και μεγαλύτερη γενναιοδωρία στη σχέση. Νομίζω, λοιπόν, πως με τον Βλαδίμηρο αγαπάμε τα μικρά που μας ενώνουν, πριν δούμε τα μεγάλα. Και επιμένουμε να ζούμε το τώρα – νομίζω πως όλοι πρέπει να το έχουμε στο μυαλό μας. Προσωπικά, είμαι υπέρμαχος σε αυτή τη θέση ζωής: να γεύομαι το τώρα. Σκέφτομαι το παρελθόν, μαθαίνω από αυτό, αλλά προσπαθώ να ζω τη στιγμή.
Έχει προκλήσεις η συνθήκη του θεατρικού ζευγαριού;
Καθόλου. Δεν ζούμε με γνώμονα ότι είμαστε γνωστοί, ότι παίζουμε μαζί. Το γεγονός ότι στο δρόμο μας αναγνωρίζει ο κόσμος – ειδικά τον Βλαδίμηρο, μετά τις επιτυχίες στην τηλεόραση – δεν είναι κάτι που μας αναγκάζει να ζούμε ή να συμπεριφερόμαστε αλλιώς. Είμαστε πιο κοντά στη ζωή μας, παρά στη ζωή που έχει ένα δημόσιο πρόσωπο. Μάλλον, δεν μας αφορούσε ποτέ.
Τι θαυμάζετε στον Βλαδίμηρο Κυριακίδη ως επαγγελματία;
Στον Βλαδίμηρο θαυμάζω την γκάμα του ταλέντου και των δυνατοτήτων του. Πιστεύω ότι στον πυρήνα του είναι ένας δραματικός ηθοποιός – αν και εκείνος δεν είχε ακριβώς την ίδια αυτοπεποίθηση. Παρόλα αυτά, δεν ξέρω πολλούς ηθοποιούς που μπορούν να παίζουν τον Κοριολανό, μετά τον Caveman κι ύστερα στον Εμποράκο του Μίλλερ. Είναι μεγάλο το τόξο που μπορεί να διαγράψει υποκριτικά. Επίσης, θαυμάζω και εμπνέομαι από την αφοσίωση στη δουλειά του – γιατί καλό είναι το ταλέντο αλλά χωρίς δουλειά και μελέτη δεν πας μακριά στο θέατρο. Και θα ήταν λάθος να μην αναφέρω πως αγαπώ την παρόρμηση του, τον ενθουσιασμό του· είναι κάτι που μοιραζόμαστε. Είμαι κι εγώ πολύ παρορμητική.
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη στο Monopoli.gr
