Λένε ότι το πεπρωμένο δεν είναι θέμα ευκαιρίας, αλλά επιλογής. Δεν το περιμένεις, αλλά το κερδίζεις. Φαίνεται πώς αυτή η φράση έχει γραφτεί για περιπτώσεις όπως της 33χρονης Υφυπουργού Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων.
Η Δόμνα Μιχαηλίδου μιλά στο ΟΚ! και τη Σοφία Τουντούρη για τη μεγάλη επιτυχία της στο κομμάτι της διαδικασίας αναδοχής παιδιών, την οικογένειά της, τον σύντροφό της και την επιθυμία της να αποκτήσει τη δική της οικογένεια.
Πολίτης του κόσμου και εξαιρετικά μορφωμένη, μέχρι τα 24 είχε ήδη πάρει μεταπτυχιακό και διδακτορικό στις Οικονομικές Κρίσεις από το Κέιμπριτζ. Στη συνέχεια δίδασκε στο ίδιο πανεπιστήμιο Μακροοικονομικά και Οικονομική Πολιτική στο UCL. «Υπήρξα στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή. Αποφάσισα να κάνω διδακτορικό στις οικονομικές κρίσεις πριν ξεκινήσουν οι οικονομικές κρίσεις. Δεν ήμουν ο Τειρεσίας, βρήκα κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον, το μελέτησα και γι’ αυτό κατάφερα να είμαι τόσο ανταγωνιστική στην αγορά» αναφέρει, κάνοντας ιδιαίτερη μνεία και στους ανθρώπους που καθόρισαν τη διαδρομή της: «Είχα πολύ χαρισματικούς ανθρώπους γύρω μου. Ακολούθησα πρωτίστως τους ανθρώπους και κατά συνέπεια το αντικείμενο. Αναφέρομαι κυρίως στον καθηγητή μου στην Αγγλία. Ο ρόλος του καθηγητή, του δασκάλου, είναι καθοριστικός για την πορεία ενός ανθρώπου». Στα 26 της εντάχθηκε στη Διεύθυνση Οικονομικών Μελετών του ΟΟΣΑ στο Παρίσι ως ειδική στον ανταγωνισμό, ενώ ήταν σύμβουλος Δημόσιας Υγείας στην κυβέρνηση του Ιράν, συνεργάτης της Αναπτυξιακής Τράπεζας της Βραζιλίας και σύμβουλος του ΟΗΕ στην Ουγκάντα. Η αγάπη της για την πατρίδα και η στιγμή που η πυξίδα του καθήκοντός της έδειξε τον δρόμο της επιστροφής την έφεραν το 2017 στην Αθήνα, στη θέση της συμβούλου Μεταρρυθμίσεων του Κυριάκου Μητσοτάκη, πριν εκείνος γίνει ακόμη πρωθυπουργός. «Πάντα ανακατευόμουν με τα κοινά. Είχα ενεργή παρουσία στο Πανεπιστήμιο και στην κάθε κοινωνία στην οποία ζούσα, μιας και το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής μου το έζησα στο εξωτερικό. Ήμουν πάντοτε πολιτικοποιημένη χωρίς μέχρι πρότινος να είμαι κομματικοποιημένη» αναφέρει.
ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΗΜΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ΠΟΥ ΤΗΣ ΑΛΛΑΞΕ ΤΗ ΖΩΗ
Εδώ και περίπου ενάμιση χρόνο κατέχει τη θέση της υφυπουργού Εργασίας, αρμόδιας για θέματα Πρόνοιας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, και έχοντας κλείσει μόλις τα 33 της χρόνια αποτελεί το νεότερο μέλος στη σημερινή κυβέρνηση. Η Δόμνα Μιχαηλίδου μπορεί να αναρριχήθηκε γρήγορα σε ιεραρχία στον πολιτικό στίβο, αλλά σίγουρα όχι από τύχη. «Είμαι πολύ δουλευταρού, δεν φοβάμαι τις ευθύνες. Αν κάνεις αυτό που σου αρέσει και το κάνεις καλά, είσαι και τυχερός». Το τηλεφώνημα του Κυριάκου Μητσοτάκη λίγες μέρες μετά τη νίκη της ΝΔ στις εθνικές εκλογές του 2019 ήταν κι αυτό που άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή της. «Μου τηλεφώνησε ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης και μου είπε: Δόμνα, Κοινωνικές Υποθέσεις. Το συναίσθημα που κυριαρχούσε ήταν η ευγνωμοσύνη που ένας άνθρωπος που θαυμάζω για το ήθος και τις δεξιότητές του μου εμπιστεύθηκε τέτοια ευθύνη. Εκείνη τη στιγμή προσπάθησα να ζυγίσω μαζί με τη χαρά μου το μέγεθος και το βάρος της ευθύνης. Πάντα ασχολούμουν με κεφαλαιαγορές και οικονομικά και είχα άγχος για το πόσο θα αγαπήσω το συγκεκριμένο αντικείμενο. Τώρα δεν θα ήθελα να το αλλάξω για κανένα!». Αναρωτιέμαι αν σκέφτεται να μπει στη «μάχη του σταυρού» στις επόμενες εθνικές εκλογές διεκδικώντας την ψήφο των συμπολιτών μας, καθώς πρόκειται για μια μάχη που ενέχει ρίσκο – ειδικά για μια τεχνοκράτισσα που ήδη κατέχει μια ισχυρή θέση στην κυβέρνηση. Στη Δόμνα Μιχαηλίδου, όμως, φαίνεται πως αρέσει το ρίσκο και είναι μαθημένη στις προκλήσεις. Αν και απόλυτα στοχοπροσηλωμένη στις υποχρεώσεις της στο υπουργείο Εργασίας, η απάντησή της μαρτυρά τα επόμενά της βήματα. «Είναι τιμή και μεγάλο προνόμιο να ασκείς πολιτική και να είσαι σε κυβερνητική θέση χωρίς να έχεις εκλεγεί, αλλά είναι και καθήκον σου να προσπαθήσεις να προσφέρεις και στην παράταξή σου. Σε μια Δημοκρατία, για να μπορέσεις να συνεχίσεις να ασκείς πολιτική, πρέπει να έχεις και τη λαϊκή υποστήριξη. Τη συγκεκριμένη στιγμή αυτό που με απασχολεί όμως είναι να ανταποκρίνομαι με επάρκεια στα καθήκοντά μου».
ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΩΝ ΥΙΟΘΕΣΙΩΝ ΚΑΙ Ο ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΣ
Αναρωτιέμαι αν οι συνάδελφοί της, που χρειάζονται ίσως και δεκαετίες στην πολιτική μέχρι να κατακτήσουν ανάλογη θέση, τη βλέπουν ανταγωνιστικά. «Δεν υπάρχει αρνητικός και καθηλωτικός ανταγωνισμός μέσα στην κυβέρνηση. Είμαστε πραγματικά ενωμένοι. Μπορεί κάποιες φορές, κυρίως λόγω φόρτου εργασίας, να μην υπάρχει άμεση ανταπόκριση και ταχύτητα στη συνεργασία μας, όμως δεν έχω νιώσει ποτέ ότι πάει κάποιος να μου βάλει τρικλοποδιά». Ποια θεωρεί έως τώρα τη μεγαλύτερη επιτυχία της; «Η μεγαλύτερή μας επιτυχία είναι η πρόοδος που κάναμε στο κομμάτι των αναδοχών και υιοθεσιών. Διορθώσαμε μια διαδικασία που για δεκαετίες ταλαιπωρούσε παιδιά που δυστυχώς ενηλικιώνονταν μέσα σε ιδρύματα και οικογένειες που χρόνια έψαχναν μάταια να δώσουν αγάπη. Ξεκολλήσαμε έναν νόμο που ήταν επί της ουσίας τρία χρόνια κολλημένος. Βρήκαμε στα συρτάρια αιτήσεις από το 2016. Και τώρα με το νέο σύστημα τρέχουν αιτήσεις πέντε ετών! Ευτυχώς, μέσα από αυτό είδαν πολλά ζευγάρια διέξοδο. Μέσα σε έξι μήνες εφαρμογής του νέου συστήματος υιοθεσιών, από τα 2.100 παιδιά που βρίσκονταν σε δομές, τα 500 πήγαν σε οικογένειες». Όπως όλα δείχνουν, οι διαδικασίες για τους υπο- ψήφιους γονείς έχουν πια επιταχυνθεί και το νέο σύστημα δίνει τέλος στη γραφειοκρατία. Τι γίνεται με τα ομόφυλα ζευγάρια και τις μονογονεϊκές οικογένειες και ποιες διαδικασίες πρέπει να ακολουθήσουν για να υιοθετήσουν παιδί; «Ο νόμος ορίζει ποιος μπορεί να υιοθετήσει παιδί και ποιος μπορεί να γίνει ανάδοχος και απέναντι στον νόμο είμαστε όλοι ίσοι. Δεν είναι πια στο χέρι της δομής να αποφασίσει. Μια μονογονεϊκή οικογένεια μπορεί εξίσου να υιοθετήσει ή να γίνει ανάδοχη, όπως ένα ζευγάρι. Ομόφυλα και ετερόφυλα ζευγάρια μπορούν να κάνουν αναδοχή και όχι υιοθεσία εάν έχουν σύμφωνο συμβίωσης. Υιοθεσία γίνεται μόνο με γάμο, όμως ένας άνθρωπος που είναι ομοφυλόφιλος και δεν είναι παντρεμένος μπορεί να υιοθετήσει παιδί ως μόνος γονέας». Μου διηγείται ιστορίες από την καθημερινότητά της και τις επισκέψεις της στις δομές φιλοξενίας ανήλικων παιδιών και δεν μπορεί να κρύψει τη συγκίνησή της. Αυτές οι ιστορίες είναι και το κίνητρό της να δίνει καθημερινά τον καλύτερό της εαυτό. «Τα παιδιά δεν νοιάζονται τόσο για παιχνίδια και πολυτέλειες, αλλά για αγάπη. Μια οικογένεια στην Κρήτη υιοθέτησε δύο αδέλφια. Αυτό που μου έλεγαν οι γονείς είναι ότι τα παιδιά θέλουν να είναι παντού μαζί τους, τους ακολουθούν μέχρι και στο μπάνιο» και συνεχίζει: «Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει και η ιστορία της κυρίας Μάρως, η οποία έχει δύο βιολογικά παιδιά και ενδιάμεσα ηλικιακά και έναν γιο με νοητική αναπηρία στον οποίο είναι ανάδοχη γονέας εδώ και 20 χρόνια. Όπως μου είπε, δυο-τρία χρόνια αφού είχε γίνει η αναδοχή, συνειδητοποίησε ότι το παιδί είχε γεννηθεί ακριβώς την ίδια μέρα που η κυρία Μάρω έχασε το νεογέννητο μωρό της».
Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ
Η ζωή ενός πολιτικού κρίνεται καθημερινά και απασχολεί τον Τύπο και τα ΜΜΕ πολύ συχνά όχι μόνο για το έργο του. «Αυτό που σκεφτόμουν κι εγώ πριν μπω στην πολιτική για τους πολιτικούς είναι ότι πρέπει να είναι προετοιμασμένοι για κάθε μορφής κριτική. Βέβαια άλλο να το πιστεύεις κι άλλο να γίνεσαι ο ίδιος αντικείμενο αυτής της κριτικής. Είναι πολύ εύκολο να μπει το πείσμα μπροστά και να κολλήσεις σε πράγματα που δεν σε πηγαίνουν μπροστά. Αυτό που χρειάζεται είναι υπομονή και συνέπεια στο σχέδιό σου». Πώς αντιδρά, όταν διαβάζει αναληθή δημοσιεύματα; Έχει νιώσει την ανάγκη να απαντήσει; «Θα ήταν πολύ πιο χαρούμενη η ζωή μου αν μου περνούσαν τελείως απαρατήρητα. Όταν αποφασίζεις να εκτεθείς στη δημόσια σφαίρα, πρέπει να το πάρεις κι αυτό απόφαση. Το πείσμα αυτοδικαίωσης μπορεί να σε παρασύρει σε ένα ανώφελο κυνήγι της αλήθειας, που μόνο κακό μπορεί να κάνει. Όσο και να κάνεις σωστά τη δουλειά σου, νιώθεις ότι τέτοια δημοσιεύματα μπορεί να αδικούν εσένα, την ομάδα σου, την οικογένειά σου, τον σύντροφό σου, την προσπάθειά σου. Δεν γίνεται πολύ συχνά πλέον, αλλά όταν γίνεται προσπαθώ να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι δεν πρέπει να ξαφνιάζομαι, να αποφεύγω το πείσμα ως ανεπεξέργαστη εκδήλωση του θυμικού αλλά και την ίδια στιγμή να ψάχνω να βρω και τι χρειάζεται να βελτιώσω πριν κάνω το επόμενο βήμα». Με ένα τόσο δύσκολο και απαιτητικό πρόγραμμα, υπάρχει χρόνος για προσωπική ζωή; «Γυρνάω κάθε βράδυ αργά και πολύ κουρασμένη στο σπίτι, οπότε το μόνο που κάνω είναι να διαβάσω κάτι ή να δω κάτι στο Netflix και τώρα τελευταία στο ERTflix για να χαλαρώσω». Εδώ και έναν χρόνο η Δόμνα Μιχαηλίδου φαίνεται πως έχει έναν ακόμη λόγο να χαμογελά καθώς είναι ζευγάρι με πολιτικό εκτός Αττικής, με τη χιλιομετρική απόσταση που τους χωρίζει να μην αποτελεί πρόβλημα στη σχέση τους. «Είμαι σε μία σχέση που δεν είναι στην Αθήνα, θα ήταν όμως εξίσου δύσκολο αν ήμασταν και οι δύο στην ίδια πόλη, δεδομένου του φόρτου εργασίας» αναφέρει και εύλογα προκύπτει ότι ο ιδανικός σύντροφος μιας σύγχρονης εργαζόμενης γυναίκας θα πρέπει να έχει σίγουρα κατανόηση. «Σίγουρα να έχει υπομονή, ουσιαστική παιδεία, μόρφωση και πολύ χιούμορ! Χωρίς χιούμορ δεν βγαίνει η ζωή» αναφέρει. Στην ερώτηση αν ως μοναχοπαίδι ονειρεύεται μια οικογένεια με πολλά παιδιά, απαντά καταφατικά. Το ίδιο και στο αν θα υιοθετούσε ένα παιδί. «Σίγουρα θέλω να κάνω οικογένεια, δεν θέλω να συνεχίσω τη ζωή μου μόνη. Δεν υπάρχει όμως το άγχος του χρόνου, ούτε κάποια πίεση από την οικογένειά μου». Συνδυάζεται η καριέρα με οικογένεια; «Αν από τη θέση της υφυπουργού Εργασίας θεωρούσα ότι δεν μπορούν να συνδυαστούν και τα δύο, θα ήμουν σίγουρα πολιτικά αποτυχημένη. Ως Πολιτεία οφείλουμε να κάνουμε πολύ πιο εύκολη αυτή την ισορροπία. Στόχος μου είναι να μπορέσω μέσα από την ιδιότητά μου να δώσω τα εργαλεία που θα ανοίξουν τα χέρια στην όποια Δόμνα θέλει να διεκδικήσει και να διατηρήσει μια θέση ευθύνης συνδυάζοντας την οικογένεια».
ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ
Στις παράπλευρες… απώλειες της έντονης καθημερινότητας και του φορτωμένου προγράμματός της είναι ότι δεν έχει την ευκαιρία να συναντά τα αγαπημένα της πρόσωπα. «Βλέπω πολύ λιγότερο τις φίλες μου και νιώθω απίστευτες τύψεις. Νιώθω τύψεις γιατί δεν έχω αλλά ούτε δημιουργώ τον χρόνο για να τους αφιερώσω την ενέργεια που θα ήθελα. Μου αρέσει πάρα πολύ αυτό που κάνω και ο χρόνος που έχω έξω από αυτό είναι και πάλι αφιερωμένος σ’ αυτό» λέει με ενθουσιασμό και καταλήγει: «Έχω, όμως, τον φόβο μήπως απομακρυνθούν οι άνθρωποι που αγαπώ εξαιτίας του ελάχιστου ελεύθερου χρόνου μου και της ακόμα λιγότερης ενασχόλησής μου μαζί τους. Ελπίζω να έχουν υπομονή και κατανόηση. Δεν είμαι όσο θα ήθελα παρούσα στη ζωή τους αλλά δεν τους ξεχνώ». Μεγάλη της αδυναμία οι γονείς της, αφού όπως αναφέρει «σε κάθε της βήμα νιώθει την ανάγκη να τους κάνει να αισθάνονται περήφανοι». Τη ρωτάω τι κληρονόμησε από εκείνους. «Από τη μητέρα μου την αδιάκοπη όρεξη για δουλειά. Δεν κάθεται ούτε δευτερόλεπτο. Όταν ήταν 17 ετών, έχασε τον πατέρα της και πήρε στα χέρια της ένα εργοστάσιο με βαρέλια. Το δούλεψε σκληρά για τις αδελφές της και τη μητέρα της και τη θαυμάζω για αυτό» λέει και συνεχίζει: «Ο πατέρας μου με έμαθε να μη φοβάμαι τίποτα και κανέναν. Πάντα μου έλεγε ότι το “Μόνο που πρέπει να φοβάσαι είναι μην πέσει ο ουρανός στο κεφάλι σου!”».
«ΕΧΕΙ ΣΠΑΣΕΙ ΕΝΑΣ ΚΥΚΛΟΣ ΣΙΩΠΗΣ. ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΧΟΥΝ ΦΩΝΗ»
Δεν θα μπορούσαμε να κλείσουμε την κουβέντα μας χωρίς καμία αναφορά στην επικαιρότητα και τις καταγγελίες που έρχονται στο φως καθημερινά για απίστευτα περιστατικά κακοποίησης, βίας και κατάχρησης εξουσίας. «Έχει σπάσει ένας κύκλος σιωπής. Τα θύματα έχουν φωνή και εκφράζουν όλες αυτές τις εμπειρίες που οι περισσότεροι δεν ξέραμε καθόλου και κάποιοι δεν φαντάζονταν το μέγεθος και τη σοβαρότητά τους για χρόνια. Είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στον νόμο και τη Δικαιοσύνη. Αυτό περιλαμβάνει και όσους έχουν οικονομική ή κοινωνική ή και άλλου είδους δύναμη. Αυτό έχει χρέος να διασφαλίσει η Πολιτεία και αυτή την αντίληψη έχουμε καθήκον να την εμπεδώσουμε και στην κοινωνία. Δεν υπάρχουν και δεν γίνονται εξαιρέσεις. Ως Πολιτεία έχουμε διπλό ρόλο. Αφενός οφείλουμε να δημιουργήσουμε διαδικασίες και να βεβαιωθούμε ότι αυτές τηρούνται όταν υπάρχουν, προκειμένου οποιοσδήποτε δέχεται κακοποιητικές συμπεριφορές να μπορεί να τις αναφέρει χωρίς φόβο και ενδοιασμούς. Αφετέρου, όταν γίνονται αναφορές, θα πρέπει να διασφαλίζουμε ότι εξετάζονται με ταχύτητα προκειμένου να εγκαθιδρυθεί ένα αίσθημα δικαιοσύνης, το οποίο θα λειτουργήσει και προληπτικά απέναντι σε τέτοια φαινόμενα» τονίζει. «Επιτέλους άρχισε να σπάει αυτή η γυάλινη βρόμικη οροφή!».
Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με τα «ΝΕΑ Σαββατοκύριακο».
