Ο Χρήστος Λούλης βρέθηκε καλεσμένος τη Δευτέρα 24 Νοεμβρίου στο «Στούντιο 4» της ΕΡΤ, με παρουσιαστές τη Νάνσυ Ζαμπέτογλου και τον Θανάση Αναγνωστόπουλο.
Η συζήτηση επικεντρώθηκε στη νέα του συμμετοχή στην παράσταση «Cleansed», σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά. Ο ηθοποιός μοιράστηκε τη βαθιά εμπειρία που είχε το 2001, όταν πρωτοέπαιξε στο ίδιο έργο υπό τη σκηνοθεσία του Λευτέρη Βογιατζή, μια εμπειρία που χαρακτήρισε «σχεδόν διαμορφωτική».
«Νιώθεις να αδειάζεις, να γίνεσαι μηδέν. Όλοι έχουμε βιώσει μια ερωτική απογοήτευση που φαίνεται πως δεν υπάρχει φως ή αύριο. Στον έρωτα, ειδικά όταν υπάρχει προδοσία, οι ανθρώπινες σχέσεις γίνονται αδυσώπητες. Αν υποσχεθείς κάτι σε κάποιον που αγαπάς και δεν το τηρήσεις, χάνεις όχι μόνο τον εαυτό σου αλλά και την παρουσία σου για τον άλλον», ανέφερε ο Χρήστος Λούλης.
Η εμπειρία του στο έργο του 2001 ήταν για εκείνον μια διαδικασία έντονης μετάβασης: «Πέρασα μέσα από ένα βαθύ και στενό, αλλά ουσιαστικό λούκι. Ένιωσα σαν να ξαναγεννήθηκα μετά την παράσταση. Ήταν μια ισορροπία πόνου και ευχαρίστησης – ο πόνος είχε νόημα και υπήρχε η προσδοκία ότι θα περάσει».
Ο ηθοποιός αναφέρθηκε επίσης στις αντιδράσεις του κοινού τότε: «Κάποιες φορές, όταν οι θεατές έφευγαν, έβριζαν και φώναζαν, αλλά για μένα ήταν και μια μορφή αντίστροφου ναρκισσισμού – ήθελα να βλέπω ότι δεν περνάει στο ντούκου». Παρά τις διαφορές της εποχής, τόνισε ότι το έργο παραμένει κλασικό, καθώς αγγίζει την καρδιά των ανθρώπων ανεξαρτήτως χρόνου.
Λίγα λόγια για την παράσταση «Cleansed»:
Το έργο της Σάρα Κέιν, γραμμένο το 1998, παραμένει μια αλληγορία για μια κοινωνία που περιορίζει την αγάπη, την ελεύθερη βούληση και την πνευματικότητα. Σε ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα υπό τον Τίνκερ, έξι χαρακτήρες προσπαθούν να βρουν την ταυτότητα και τη φωνή τους, να αγαπήσουν και να αγαπηθούν σε έναν κόσμο γεμάτο ακραία βία και εξουσία. Το έργο χωρίζεται σε 20 μικρές σκηνές και λειτουργεί ως μανιφέστο υπέρ του Ανθρώπου, θέτοντας ερωτήματα για την ελευθερία, την υπόσταση και την αγάπη.
Διαβάστε επίσης: Χρήστος Λούλης: «Την Έμιλυ Κολιανδρή τη θαυμάζω περισσότερο απ’ όσο τη θαύμαζα παλαιότερα»
