Με μια σειρά από φωτογραφίες που τη δείχνουν από μωρό, έφηβη και ενήλικη να κρατά αγκαλιά ένα λούτρινο, η Αντιγόνη Κουλουκάκου άνοιξε την καρδιά της στα social media, μοιράζοντας μια από τις πιο προσωπικές της εξομολογήσεις για τη ζωή, τη μητρότητα και τη συμφιλίωση με τον εαυτό της.
«Στη ζωή μου έχουν αλλάξει τόσα πολλά από την ημέρα που γεννήθηκε ο γιος μου, συνειδητά αλλά και υποσυνείδητα, αβίαστα κι αναμενόμενα», έγραψε χαρακτηριστικά, εξηγώντας πώς η γέννηση του παιδιού της μεταμόρφωσε τον τρόπο που βλέπει τα πάντα γύρω της.
Η ηθοποιός περιέγραψε μια ιδιαίτερα συναισθηματική στιγμή, όταν ένα βράδυ, βλέποντας τον γιο της να κοιμάται, αναγνώρισε μέσα του τον εαυτό της ως παιδί: «Ξαφνικά είδα τον εαυτό μου παιδί στην ηλικία του. Δεν έχω σαφή εικόνα ή ανάμνηση γιατί κοιτάω με δυο θλιμμένα ματάκια… γενικά η μνήμη της παιδικής μου ηλικίας είναι πολύ χαρούμενη και ξέγνοιαστη».
Διαβάστε ολόκληρη την ανάρτηση:
«Στη ζωή μου έχουν αλλάξει τόσα πολλά από την ημέρα που γεννήθηκε ο γιος μου, συνειδητά αλλά και υποσυνείδητα, αβίαστα και σαφώς αναμενόμενα. Αυτό που όμως συνειδητοποίησα ένα βράδυ που είχε κοιμηθεί και τον κοιτούσα… Ξαφνικά είδα τον εαυτό μου παιδί στην ηλικία του, πάνω κάτω. Δεν έχω σαφή εικόνα ή ανάμνηση γιατί κοιτάω με δυο θλιμμένα ματάκια, γενικά η μνήμη της παιδικής μου ηλικίας είναι πολύ χαρούμενη και ξέγνοιαστη.
Απ’ την άλλη όμως, η εφηβική ζωή μου και έπειτα, θυμάμαι διαρκώς τον εαυτό μου να προσπαθεί να αποδείξει ότι μπορεί να τα καταφέρει και ότι αξίζει! Θυμάμαι αυτή τη νοητή ολόσωμη μάσκα της super woman… να προσπαθεί να τα συνδυάσει όλα, να τους ευχαριστήσει όλους και να τους πείσει ταυτόχρονα ότι μπορεί, ότι αξίζει και τα καταφέρνει.
Στο κομμάτι οικογένεια/κόρη/αδερφή… σπουδάζω και δουλεύω ως μοντέλο παράλληλα γιατί “μπορούν” να συνδυαστούν. Έχω σχέση, ταξιδεύω συχνά και λείπω, αλλά όταν είμαι εκεί, να γίνομαι χίλια κομμάτια για να “επανορθώσω” για την απουσία μου χωρίς καν να μου ζητηθεί. Φίλοι παντού και για όλους εκεί, γιατί οι φίλοι έχουν παιδιά, εσύ δεν έχεις, οπότε “πρέπει” να είσαι εκεί όταν εκείνοι μόνο μπορούν.
Στα επαγγελματικά μετά, “μπορείς, πρέπει, θέλεις” να τα κάνεις όλα και διαρκώς να έχεις το χαμόγελο του Τζόκερ — οτιδήποτε λιγότερο θα θεωρηθεί αδυναμία, αχαριστία, όχι αρκετά καλή! Και σε όλα τα παραπάνω, μη δώσεις δικαίωμα να πουν ότι είσαι κακό παιδί ή δεν είσαι καλό παιδί. Και επιστρέφω στο παιδί μου, κι αγκαλιάζοντάς το με αγκαλιάζει κι αυτό, μου ζητάει συγγνώμη κι εγώ ψιθυρίζω στο αυτί του “σ’ αγαπάω”, αλλά το λέω δυνατά σε εμένα.
Με βλέπω ως μικρή Αντιγόνη να χαμογελάω εκεί, αγκαλιά με τα αρκουδάκια του. Και μένω για λίγο εκεί, σε αυτό το συναίσθημα ηρεμίας, γαλήνης και ειρήνης με το μέσα μου και νιώθω βαθιά ευγνωμοσύνη. Όλοι στις ζωές μας έχουμε ένα δικό μας προσωπικό ταξίδι, άλλοι μόνοι μας, άλλοι με τη βοήθεια κάποιου.
Έρχεται η στιγμή να αγαπήσουμε πάλι το μικρό παιδάκι μέσα μας. Που, κάπως κάπου το ξεχάσαμε — είτε γιατί βιαστήκαμε να μεγαλώσουμε, είτε γιατί κανείς δεν μας έμαθε το πώς να αγαπάμε και να φροντίζουμε τον εαυτό μας. Για να μπορέσουμε έπειτα στη ζωή μας να μάθουμε και να διαχειριζόμαστε όλα τα υπόλοιπα με βάση την αγάπη και την εμπιστοσύνη σε εμάς πρωτίστως.
Αυτές οι σκέψεις μου δεν έχουν σημείο στίξης, είναι ατέρμονες μέσα μου… αλλά κάπου εδώ θα σταματήσω, μέχρι την επόμενη φορά που θα νιώσω την ανάγκη να το μοιραστώ μαζί σας. Σας ευχαριστώ που μου το επιτρέπετε. Με αγάπη, Α.Κ.».
