Το κοινό τον έβαλε στο σπίτι του μέσα από τους τηλεοπτικούς του ρόλους. Ήταν ο «Στράτος Αντύπας» στη Βέρα στο δεξί, ο «Στέφανος Καρτάλης» στα Μυστικά της Εδέμ, ο «Δημήτρης Μαλτέζος» στα Κλεμμένα όνειρα, ο «Ηλίας Ανδρέου» στη Δικαίωση. Συνεχίζει να είναι ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους ηθοποιούς λόγω της διαρκούς παρουσίας του στην τηλεόραση, ενώ τώρα ετοιμάζεται για τον νέο του ρόλο, αυτόν του «Νικηφόρου Χατζή», στην καθημερινή σειρά του Mega, Το αύριο μας ανήκει.
Ο Αλέξανδρος Σταύρου δεν δίνει συχνά συνεντεύξεις. Για την ακρίβεια μιλά από σπάνια έως καθόλου. Και αυτό από μόνο του είναι ένας πολύ καλός λόγος για να τον συναντήσεις, στον ένατο όροφο ενός ξενοδοχείου στο κέντρο της Αθήνας, και να μάθεις όσα περισσότερα μπορείς για εκείνον.
Υπάρχει κάποιος λόγος που αποφεύγεις τις συνεντεύξεις;
Γενικά με δυσκολεύει η έκθεση, δεν αισθάνομαι άνετα και νιώθω ότι δεν έχω να
πω κάτι ουσιαστικό, οπότε αφήνω άλλους να το κάνουν που έχουν ίσως να πουν ουσιαστικότερα πράγματα.
Πιστεύεις ότι μπορεί να έχεις παρεξηγηθεί για αυτή την επιλογή;
Σίγουρα αυτό μπορεί να έχει μεταφραστεί από κάποιους ως «ο Σταύρου είναι
σνομπ ή περίεργος».
Είναι λογικό όταν ο άλλος δεν γνωρίζει την οπτική σου στα πράγματα
να βγάλει ίσως ένα βιαστικό ή λάθος συμπέρασμα.
Κοίταξε να δεις, έχεις έναν άνθρωπο που συμμετέχει σε ένα καθημερινό σίριαλ και την ίδια στιγμή δεν δίνει συνεντεύξεις. Γιατί να τον προσδιορίσεις ως σνομπ;
Τι ακριβώς πιστεύεις ότι σνομπάρει; Αφού σε αυτό το Μέσο δουλεύει, άρα κάπως δεν βγαίνει το σχήμα. Δεν είναι θέμα σνομπισμού, σε καμία περίπτωση. Έχει να κάνει με το ότι εγώ δεν μπορώ να αντεπεξέλθω σε όλο αυτό. Ούτε έχω κάποιο ουσιαστικό κίνητρο για να το κάνω.
Τηλεοπτικά, πότε ήταν η τελευταία φορά που έδωσες συνέντευξη;
Νομίζω ότι δεν έχω δώσει! (Γελάει.) Κάποια στιγμή ήμουν σε περιοδεία με έναν φίλο που σκηνοθετούσε την παράσταση, ήταν και παραγωγός και με παρακάλεσε να δώσω συνέντευξη σε ένα τοπικό κανάλι. Λέω «δεν μπορώ, δεν γίνεται». Στο τέλος σκέφτηκα, «εντάξει φίλος είναι, σε τοπικό κανάλι είναι, θα το επιχειρήσω». Πρέπει να σου πω ότι πήγα μέχρι τον σταuμό και λίγο πριν βγω στον αέρα, είπα «συγγνώμη, είναι αδύνατον να το
κάνω», χαιρέτησα ευγενικά και έφυγα.
Στο σήμερα, έχεις ξεκινήσει ήδη γυρίσματα για τη νέα σειρά του Mega, Το αύριο μας ανήκει. Αισιόδοξος ο τίτλος…
Και χρειαζόμαστε όσο τίποτα αυτός ο τίτλος να βγει αληθινός!
Και επιστρέφεις ουσιαστικά στο κανάλι που έκανες κάποιες από τις μεγαλύτερες καλλιτεχνικές σου επιτυχίες…
…και προσωπικές οικονομικές αποτυχίες, δυστυχώς! Aισθάνομαι πάντως σαν να το πιάνω από εκεί που το άφησα. Και μου αρέσει αυτό.
Πότε άφησες το παλιό Μega;
Όταν μας άφησε και αυτό πάνω – κάτω. Ήταν το 2015 με τη Δικαίωση.
Τι να περιμένουμε να δούμε από Το αύριο μας ανήκει;
Είναι μια καθημερινή σειρά, αστυνομική και ερωτική, με μία δυνατή σκηνοθετική ομάδα –επικεφαλής είναι ο Βασίλης Ντούρος– και ένα επίσης δυνατό καστ. Επίσης, ο σεναριογράφος Γιάννης Σκαραγκάς έχει κάνει εξαιρετική δουλειά. Διαβάζω τα επεισόδια και ενθουσιάζομαι, λέω «πώς», «γιατί;». Έχουμε ξεκινήσει από το καλοκαίρι τα γυρίσματα και νομίζω ότι θα είναι μια δουλειά που θα αρέσει.
Θεωρείσαι ένας κατεξοχήν τηλεοπτικός ηθοποιός. Αποδέχεσαι αυτόν
τον τίτλο;
Ναι, ισχύει, με την έννοια του ότι έχω δουλέψει πολλά χρόνια στην τηλεόραση. Και
θα πω ευτυχώς και ότι ήμουν τυχερός. Γιατί θέλει και τύχη αυτή η δουλειά.
Το ότι επιλέγεις συχνά να κάνεις τηλεόραση έχει να κάνει, φαντάζομαι, και με τις καλύτερες οικονομικές απολαβές της.
Μην το λες! Αυτό ίσχυε κάποτε. Τα δεδομένα έχουν αλλάξει πολύ. Έχει να κάνει κυρίως με τη φάση που βρίσκομαι στη ζωή μου. Η ηθοποιία είναι η επαγγελματική μου ιδιότητα. Δεν είναι όλη μου η προσωπικότητα. Είμαι και ηθοποιός και πατέρας και σύζυγος και γιος. Έχω, επίσης, τα ενδιαφέροντά μου οπότε αποφασίζω κάθε φορά μια δουλειά σε σχέση με το σύνολο αυτών των πραγμάτων.
Ένα ενδιαφέρον σου; Κάτι που σε κάνει πραγματικά χαρούμενο;
Η μουσική! Παίζω κιθάρα και πλήκτρα σε ένα στούντιο που έχω. Από παιδί είχα
έρωτα με τη μουσική. Μέχρι που μπήκαμε σε καραντίνα, συναντιόμουν με φίλους
και τζαμάραμε. Για το κέφι μας.
Επιστρέφοντας στα τηλεοπτικά, ένιωσες κάποια στιγμή ότι μπορεί και
να έχεις υπερεκτεθεί;
Ναι, έγινε αυτό. Επίσης, κάποια στιγμή κουράστηκα και εγώ ο ίδιος από την τηλεόραση, είναι λογικό και επόμενο. Πολλές χιλιάδες σκηνές και πάρα πολλές ώρες γυρισμάτων.
Πότε ήρθε αυτή η κούραση;
Είμαι σε έναν ανοιχτό διάλογο μαζί της. Τα πρώτα χρόνια στην τηλεόραση ήταν πιο εύκολο να το διαχειριστώ γιατί ήταν όλα καινούρια. Αλλά από ένα σημείο και έπειτα κουράζεσαι. Και προσπαθείς μέσα από τη ζωή σου να βρεις ασχολίες που θα σε ξεκουράσουν, όπως η μουσική που λέγαμε
Αν δεν απατώμαι, ήδη από τα 14 σου ήσουν ηθοποιός;
Μπα, πώς είναι γνωστό αυτό; Είχα παίξει τότε σε ένα σίριαλ της ΕΡΤ (σ.σ. στην κοινωνική σειρά Άννα Χ). Ήμουν από αυτά τα πιτσιρίκια που βλέπουμε να κάνουν κάποια guest στα σίριαλ. Τότε μου δημιουργήθηκε η επιθυμία να το κάνω επάγγελμα. Θυμάμαι πως είπα «είναι ωραίο αυτό». Και τελειώνοντας το σχολείο, πήγα στη
σχολή του Εθνικού Θεάτρου.
Γιατί ένα παιδί 14 χρόνων αντί να διαβάζει τα μαθήματά του και να παίζει στις αλάνες, αποφασίζει να συμμετέχει σε τηλεοπτική σειρά;
Έπαιζα και στις αλάνες. Το άλλο έγινε για μια χρονιά μόνο και δεν ήταν κανένας μεγάλος ρόλος για να έχω γυρίσματα κάθε μέρα. Έτυχε να συμμετέχω καθώς γνωρίζονταν οι γονείς μου με ένα γραφείο που αναλάμβανε τέτοιες παραγωγές.
Οι δικοί σου είχαν κάποια σχέση με τα καλλιτεχνικά;
Ο πατέρας μου ήταν γλύπτης. Τον έχασα στην εφηβεία, οπότε δεν ξέρω τι γνώμη θα είχε για το επάγγελμα που επέλεξα. Η μητέρα μου πάντως ήταν ενθαρρυντική.
Το ίδιο ενθαρρυντικός θα είσαι και εσύ με την κόρη σου Χρυσηίδα αν στα 14 της σου εκφράσει την επιθυμία να ασχοληθεί με την υποκριτική;
Δεν θα την εμποδίσω, αλλά δεν θα την ενθαρρύνω κιόλας. Αν το θέλει όμωςπολύ, θα είμαι δίπλα της. Αν δεν το θέλει τόσο, δεν βρίσκω τον λόγο να το κάνει.Ωστόσο, μέχρι στιγμής, η κλίση της είναι στηζωγραφική.
Φοιτώντας στο Εθνικό Θέατρο ποια ήταν τα όνειρά σου; Πίστευες τότε ότι θα είσαι στο ίδιο επάγγελμα τόσα χρόνια μετά;
Όταν τελείωσα τη σχολή αρνήθηκα αρκετές προτάσεις γιατί ήταν κατακριτέο τότε οι απόφοιτοι του Εθνικού να κάνουν τηλεόραση. Για πολλά χρόνια υπήρχε ένας συναδελφικός ρατσισμός σε όσους συμμετείχαν σε σίριαλ. Αν έκανες τηλεόραση αυτομάτως ήσουν «λιγότερο καλός ηθοποιός». Οπότε τελειώνοντας τη σχολή, ήθελα να ασχοληθώ περισσότερο με το θέατρο. Να περάσω χρόνο στη σκηνή. Από ένα σημείο και έπειτα όμως, και μάλιστα πολύ σύντομα στα 2-3 χρόνια, επέλεξα την τηλεόραση για να καλυφθώ και οικονομικά.
Και πότε σου έφυγε η ενοχή της τηλεόρασης;
Δεν είχα ποτέ ενοχή για την τηλεόραση. Ως παιδί, και αργότερα ως έφηβος,ήμουν λίγο –πώς να το πω;– λίγο πιο… επαναστατικός. Σε εισαγωγικά, μη φανταστείς κάτι τρελό. Κυρίως η εμφάνισή μου ήταν λίγο διαφορετική…
Δηλαδή;
Ήμουν πανκιό! Έτσι λέγαμε τότε όσους είχαν μακριά μαλλιά και μια κάπως διαφορετική εμφάνιση. Θέλω να πω με αυτό, ότι έκανα από μικρός αυτό που ήθελα και δεν φοβόμουν πώς θα το κρίνει ο άλλος. Και στην πραγματικότητα όταν είσαι νέος δεν έχεις να χάσεις και κάτι. Είναι όλα μπροστά σου. Οπότε δεν είχα καμιά ενοχή που έκανα τηλεόραση. Μεγαλώνοντας, όμως, βλέπω ότι λειτουργούσε ως εμπόδιο στη ζωή μου η γνώμη των άλλων, ασχέτως αν εγώ δεν τη συμπεριλάμβανα στα θέλω μου.
Ποια ήταν η γνώμη των άλλων;
Αυτός ο συναδελφικός ρατσισμός που αναφέραμε πριν. Αυτό το υποτιμητικό «κάνεις καθημερινό σίριαλ, ε;». Το έχω νιώσει αυτό και, φυσικά, είναι αστείο και αποδεικνύεται τώρα. Άνθρωποι που είχαν χρόνια να κάνουν τηλεόραση επιστρέφουν σε αυτήν.
Σήμερα, σε τι βαθμό σε αφορά και σε επηρεάζει η γνώμη των άλλων;
Όσο και αν με αφορά η γνώμη των άλλων, περισσότερο με αφορά η γνώμη που έχω εγώ για τον εαυτό μου. Αυτή με δυσκολεύει. Και αυτό προσπαθώ να φτιάξω. Ο πιο αυστηρός κριτής του εαυτού μας είμαστε εμείς οι ίδιοι. Και αυτό είτε το βλέπουμε είτε το παραβλέπουμε. Προσωπικά, προσπαθώ να δουλεύω τα τρωτά μου σημεία και καταλήγω, στην ηλικία που είμαι σήμερα, να λέω πως αυτό που έχω ανάγκη είναι να ξέρω πως δεν έχω βλάψει άλλους ανθρώπους και στο ελάχιστο ακόμη. Η ζημιά που ενδεχομένως κάνω, με τα ελαττώματα και τα λάθη μου, να είναι σε μένα όχι στους άλλους.
Πες μου ένα βασικό σου ελάττωμα.
Ένα βασικό ελάττωμα, ε; Πολλές φορές μπορεί να είμαι αναβλητικός. Παλιότερα ήμουν και περισσότερο οξύθυμος. Αλλά μεγαλώνοντας και δημιουργώντας οικογένεια, μαθαίνεις αυτά τα ελαττώματα να τα ελέγχεις σε μεγάλο βαθμό.
Βλέποντας απ’ έξω την πορεία σου μέσα στον χρόνο, θα έλεγες πως
έχεις κάνει μια ωραία διαδρομή;
Ναι, είμαι ικανοποιημένος και παρά τις αλλαγές που μπορεί να παρατηρώ πάνω μου, συνεχίζω με αισιοδοξία. Είναι αλλαγές που αφορούν κυρίως στην εμφάνιση και αυτές είναι λογικό να υπάρχουν. Σου θυμίζουν ότι ο χρόνος περνάει. Και μαζί, περνάς κι εσύ. Αρχίζεις κάπως να προσαρμόζεσαι στην ιδέα του τέλους.
Στην περίπτωσή σου, πότε άρχισαν αυτές οι σκέψεις; Με αφορμή
ποιο γεγονός;
Με τον θάνατο του πατέρα μου χτύπησε αυτό το καμπανάκι. Και μεγαλώνοντας
Χρειάστηκε να αναλάβεις από νωρίς πολλές ευθύνες;
Ναι, πήρα από νωρίς εγώ την ευθύνη του εαυτού μου –αναγκαστικά– γιατί δεν υπήρχε κάποιος άλλος να το κάνει για μένα. Επίσης, ήμουν εγώ πια η ανδρική φιγούρα μέσα στο σπίτι.
Ως παιδί που ανέλαβε νωρίς ευθύνες, σου έλειψαν πράγματα;
Καταρχάς, ο πατέρας μου. Από εκεί και πέρα, και οικονομικά προβλήματα αντιμετωπίσαμε ως οικογένεια και πολλά πράγματα μου έλειψαν που δεν είναι της παρούσης να αναφέρω. Το να φύγει ένα
μέλος μέσα στην οικογένεια είναι απώλεια οριστική και αμετάκλητη.
